(Minghui.org) در تاریخ ۱۱ نوامبر ۲۰۱۳، شعبه سازمان عفو بین‌الملل در پنسیلوانیا فیلم چین آزاد: شهامت باور داشتن را در کتابخانه تردی‌فرین شهر چستر به نمایش گذاشت.
بیش از ۴۰ نفر از ساکنین محلی، این فیلم را تماشا کرده و سپس در بحث و گفتگویی گروهی شرکت کردند. بسیاری از آنان اظهار داشتند که از اطلاعات افشاشده در این فیلم شوکه شدند.
چین آزاد به کارگردانی مایکل پرلمن و با همکاری تلویزیون سلسله تانگ جدید تهیه شده و جوایزی را به خود اختصاص داده است. مایکل پرلمن، پیش از این، فیلم تبت: فرار از ترس را ساخته است. چین آزاد ماجراهای قابل توجهی را درباره جنیفر ذنگ و دکتر چارلز لی بیان می‌کند. چارلز لی یک تاجر چینی- آمریکایی است.
جنیفر و چارلز، دو نفر از ده‌ها هزار شهروند صلح‌جویی هستند که روزانه در چین به‌خاطر باورهای معنوی‌شان آزار و شکنجه شده و به کار اجباری گمارده می‌شوند.
این مستند نقض حقوق بشر توسط رژیم چین را از منظر یک انسان به نمایش می‌گذارد: حبس مستبدانه مخالفان، برداشت زنده اعضای بدن زندانیان عقیدتی، و صادر کردن محصولات ساخت اردوگاه‌های کار اجباری به کشورهای غربی.
چین آزاد این موضوع را نیز بررسی می‌کند که چگونه شهروندان چین همان‌طور که به‌آرامی وجدان‌شان بیدار می‌شود شروع می‌کنند تا در برابر سانسور اینترنتی حزب کمونیست چین ایستادگی کنند.
قربانیان شکنجه بی‌پرده سخن می‌گویند
پس از اینکه نمایش این فیلم مستند به‌پایان رسید، باربارا کوئین‌تیلیانو از سازمان عفو بین‌الملل، گروه بحث و گفتگویی را تشکیل داد. موضوع این بحث و گفتگو کار اجباری در زندان‌های چین بود و اینکه چگونه رژیم چین فالون گونگ را تحت آزار و شکنجه قرار می‌دهد و با هدف کسب سود، به برداشت اعضای بدن تمرین‌کنندگان زنده فالون گونگ می‌پردازد.
خانم تائو و خانم ژانگ که چینی‌الاصل هستند، تعریف کردند که به خاطر باور استوارشان به فالون گونگ، در کشورشان تحت شکنجه قرار گرفتند. در کنار سایر مصائبی که به آنان تحمیل شده بود، مجبور بودند در اردوگاه کار اجباری محصولاتی را برای صادرات تولید کنند.
خانم ژانگ، ۸۰ ساله گفت، "به من دستور می‌دادند که برای مدت‌های طولانی، زیر آفتاب سوزان ساکن بایستم، سپس وادارم می‌کردند تا مسیری را به‌صورت رفت و برگشت بدوم، به‌طوری‌که تقریباً از حال می‌رفتم."
"همچنین مجبور بودم هر روز از ساعت ۵ صبح تا نیمه‌شب محصولاتی را برای صادرات تولید کنم. بارها پیش می‌آمد که از هوش می‌رفتم."
پزشکان زندان در طی سه سال و نیم حبس غیرقانونیِ خانم تائو، از وی آزمایش خون می‌گرفتند. خانم تائو تنها پس از آزادی پی برد که دقیقاً از خطر برداشته شدن اعضای بدنش، جان سالم به‌در برده است، زیرا این‌گونه آزمایش‌های خون معمولاً برای بررسی توان اهداکننده عضو انجام می‌شوند.
مردم از ماهیت وحشیانه برداشت زنده اعضای بدن آگاه می‌شوند
دکتر آن مقیم فیلادلفیا است. وی گفت اولین بار در سال ۲۰۰۸، درباره برداشت زنده اعضای بدن توسط حزب شنید. او به یاد دارد که در آن زمان از شنیدن این موضوع شوکه شد. مخصوصاً وقتی پی برد که پزشکان چینی آگاهانه و با میل خود در این جنایت شرکت دارند.
وی گفت یکی از بیمارانش قرار بود تنها پس از سه هفته انتظار، یک عمل پیوند قلب در چین داشته باشد. این بدان معنا است که برنامه‌ریزی شده بود آن اهداکنند‌ۀ قلب درست در همان روز بمیرد. او اظهار داشت که بیمارش تمایل زیادی داشت بداند که اهداکننده عضو چه کسی بود.
کمی بعد این پزشک به گروه پزشکان مخالف برداشت اجباری اعضای بدن پیوست، تا به این شکل به افزایش آگاهی مردم درباره این عمل وقیحانه و توقف این جنایات علیه بشریت کمک کند.
یکی از حاضرین به نام رُس گفت: "به‌خاطر آنچه در چین روی می‌دهد متأسفم. تمرین‌کنندگان فالون‌گونگ رنج غیرقابل تصوری را متحمل می‌شوند. برداشت اعضای بدن زنده بیش‌ازحد ظالمانه است و باید متوقف شود."
"خانم ژانگ هشتاد ساله نباید صرفاً به خاطر باورهایش این چنین زجر بکشد. او انسانی این اندازه مهربان است. مایلم درباره فالون گونگ و برداشت زنده اعضای بدن بیشتر بدانم."
پرده‌ها به‌آرامی کنار می‌روند و سانسور ح.ک.چ آشکار می‌شود
کریستوفر فریتز می‌خواست بداند که چرا رسانه‌های اصلی جامعه، درباره این تراژدی بشری سکوت کرده‌اند. الکس که پدربزرگش یکی از بازماندگان نسل‌کشی توسط نازی‌ها است، در پاسخ به کریستوفر اظهار داشت که نازی‌ها نیز وقتی قدرت را در دست داشتند، بر جنایات خود سرپوش می‌گذاشتند.
الکس توضیح داد، "پیش از اینکه جنایات نازی‌ها افشا شود، مردم اغلب با تکه‌هایی از دندان‌ها و موهای خونین روبرو می‌شدند، اما نمی‌توانستند باور کنند که نازی‌ها دست به چنین نسل‌کشی تمام عیاری زده‌اند. همان‌طور که شواهد بیشتر و بیشتری آشکار شد، مردم به‌تدریج از زجر و عذاب یهودیان مطلع شدند. آیا این مشابه سرپوش گذاشتن ح.ک.چ روی برداشت زنده اعضای بدن نیست؟"
بسیاری از رسانه‌های خارجی به علت مسدودسازی اطلاعات توسط رژیم چین و سانسور سیاسی، آگاهانه از صحبت درباره این موضوع دوری می‌کنند. هدف‌شان این است که از منافع خود در چین محافظت کنند. اما همان‌طور که جزئیات بیشتری از این قساوت آشکار می‌شود، توجه فزاینده رسانه‌ها را به خود جلب می‌کند.
سارا کوک، یکی از ستون‌نویسان سی.ان.ان، اخیراً مقاله‌ای را تحت عنوان "چگونه سانسور چین راه خود را به خارج از چین می‌گشاید" به رشته تحریر درآورد و طی آن گرایش رسانه‌ها به سمت خودسانسوری را افشا کرد.
پس از این جلسه گفتگو آقای فریتز اظهار داشت، "این رویداد به‌خوبی اجرا شد و بسیار آموزنده بود."
