(Minghui.org) مقاله‌ی مرتبط: این مقاله متعاقب گزارش قبلی با عنوان "بررسی آماری: حبس در اردوگاه‌های کار اجباری طی ۱۴ سال گذشته" منتشر می‌شود.
پیش‌‌زمینه
حبس یکی از ابزار اصلی‌ای است که رژیم کمونیست به‌منظور آزار و شکنجه‌ی تمرین‌کنندگان فالون گونگ مورد استفاده قرار می‌دهد. وب‌سایت مینگهویی ۱۱۵۹۷ گزارش از تمرین‌کنندگانی را منتشر کرده است که از زمان آغاز آزار و شکنجه در سال ۱۹۹۹ تا اواسط ژوئیه‌ی ۲۰۱۳، به زندان محکوم شدند.
شایان توجه است که این آمارها فقط بر اساس گزارش‌های دریافت شده توسط مینگهویی گردآوری شده‌اند. کاملاً روشن است که موارد بسیار بسیار بیشتری وجود دارند که گزارش نشده‌اند، چراکه قربانیان از اقدامات تلافی‌جویانه‌ی حزب علیه خود و خانواده‌شان می‌ترسند. علاوه بر این، "فایروال بزرگ چین"، برنامه‌ی سانسور اینترنتی چین، توانسته است مانع ارسال و آشکار شدن بسیاری از این گزارش‌ها شود.
بررسی آماری
تعداد تمرین‌کنندگان محکوم به زندان (بر حسب استان)
این نمودار تعداد تمرین‌کنندگان محکوم به زندان را که توسط وب‌سایت مینگهویی گزارش شده است بر حسب استان، نشان می‌دهد. استان‌های شمال شرق چین، هبی و شاندونگ بدترین مناطق در سراسر چین بوده‌اند. محکومیت به زندان در استان‌های سیچوان، هوبی، گوانگ‌دونگ و هنان نیز بسیار جدی بوده است. بسیاری از زندان‌ها مانند زندان جیاموسی در هیلونگ‌جیانگ، زندان شنیانگ در لیائونینگ، زندان بائودینگ در هبی و زندان زیانگ در سیچوان، به شکنجه و سوءرفتار با تمرین‌کنندگان، بدنام هستند. بسیاری از تمرین‌کنندگان در نتیجه‌ی سوءرفتار در این مکان‌ها، جان باختند.
تعداد تمرین‌کنندگان محکوم به زندان (برحسب سال)
این نمودار تعداد تمرین‌کنندگان محکوم شده به زندان در هر سال را نشان می‌دهد و بر اساس اطلاعاتی می‌باشد که در وب‌سایت مینگهویی منتشر شده‌اند. وضعیت در سال ۲۰۰۱، یعنی پس از اینکه رژیم کمونیست حقه‌ی خودسوزی میدان تیان‌آن‌من را به‌عنوان بخشی از تبلیغات کینه‌ورزانه‌ی خود صحنه‌سازی کرد، تشدید شد و در سال ۲۰۰۴ به اوج خود رسید.
لطفاً توجه داشته باشید که هر ستون صرفاً نشان‌دهنده‌ی تعداد تمرین‌کنندگانی است که رأی محکومیت به زندان آنها در آن سال صادر شده است و نشانگر تعداد تمرین‌کنندگان زندانی در آن سال نمی‌باشد. در این بین دوره‌ی حبس از سه تا پنج سال یا بیشتر امری رایج می‌باشد.
به‌نظر می‌رسد مدارک و شواهد جمع‌آوری شده از سایر منابع، تأییدی است بر اینکه قساوت‌های برداشت زنده‌ی اعضای بدن در بین سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۶ در اوج خود بوده است.
تصمیم‌گیری در خصوص آزار و شکنجه، تا حد زیادی جزء مسئولیت‌های اداره‌ی۶۱۰ می‌باشد، سازمانی فراقانونی که در ۱۰ ژوئن ۱۹۹۹ (دلیل نامگذاری آن همین تاریخ است) راه‌اندازی شد. اداره‌ی ۶۱۰ با قدرتی شبیه به قدرت گشتاپو در دوره‌ی حکومت نازی‌ها، در هر سطحی از دولت نفوذ کرده و متعاقباً هدایت و اداره‌ی آزار و شکنجه‌ی فالون گونگ را در دست داشته است.
نظام قضایی چین اختیارات مستقلی ندارد و بایستی به‌طور مستقیم و یا از طریق کمیته‌ی امور سیاسی و حقوقی از دستورات اداره‌ی ۶۱۰ متابعت کند.
هر جنبه‌ای از محاکمه‌ی تمرین‌کنندگان فالون گونگ، از اتهامات جعلی گرفته تا محکومیت‌های ناعادلانه، از پیش تعیین شده‌اند. آنها چیزی بیش از محاکمه‌هایی نمایشی نیستند. برخی از قضات حتی علناً در دادگاه اعلام کرده‌اند که قانون در موارد مربوط به فالون گونگ کاربردی ندارد.
حبس، اغلب شامل کار سخت در شرایطی برده‌وار است. مقامات حزب از زندان‌ها می‌خواهند تا تمرین‌کنندگان را وادار به رها کردن باورشان کنند، روندی که آن را "تبدیل" می‌نامند. در صورت عدم موفقیت نگهبانان زندان در "تبدیل" آن تعداد تمرین‌کننده‌ای که مسئولیت تبدیل‌شان به آنها سپرده شده، این امر تأثیری منفی بر پاداش آنان خواهد گذاشت و حتی ممکن است موقعیت شغلی‌شان را به‌خطر بیندازد. در نتیجه، نگهبانان معمولاً تمرین‌کنندگان را یا به‌طور مستقیم و یا از طریق دستور به زندانیان، تحت شکنجه‌ی بی‌رحمانه‌ای قرار می‌دهند. شکنجه‌ای که اغلب پیامدهایی مثل جراحت، معلولیت و مرگ را به دنبال خواهد داشت.
زندان حلقه‌ی نهایی در زنجیره‌ی آزار و شکنجه‌ی فالون گونگ نیست. بسیاری از تمرین‌کنندگان، پس از اینکه از سوءرفتار جسمی و روحی در زندان جان به‌در بردند، به مراکز شستشوی مغزی فرستاده می‌شوند. این تصمیم، دوباره توسط ادارات ۶۱۰ اتخاذ می‌شود. در این مراکز استراتژی‌های شستشوی مغزی مختلفی که در طول انقلاب فرهنگی رشد کرد و تکامل یافت، به همراه کار بدنی فشرده و سنگین و شکنجه مورد استفاده قرار می‌گیرد.
فالون گونگ به مردم می‌آموزد که افراد بهتری باشند، افراد بهتری در بین خانواده و همسایگان و همچنین شهروندانی مسئول باشند. فالون گونگ به هیچ کس یا هیچ چیزی آسیب نمی‌رساند. تمرین‌کنندگان در خصوص اینکه به انجام دادن تمرین‌ها ادامه دهند و یا آن را رها کنند کاملاً مختارند. بر خلاف آنچه که رژیم کمونیست به‌طرزی دیوانه‌وار ادعا می‌کند، این تمرین قطعاً یک "فرقه" نیست.
تمرین‌کنندگان صرفاً به دلیل باورهای‌شان یا به دلیل تلاش‌های‌شان در راستای افزایش آگاهی عمومی در خصوص آزار و شکنجه‌ای که متحمل شده‌اند، زندانی می‌شوند. این مسئله در چین حتی تا به امروز ادامه دارد. امروزه درحالی که مأموران عالی‌رتبه‌ی حزب از "حاکمیت قانون" در سراسر چین دم می‌زنند، وحشی‌گری تجربه شده توسط تمرین‌کنندگان فالون گونگ حقیقت کاملاً متفاوتی را فاش می‌سازد.
