(Minghui.org) «برداشت اعضای بدن انسان: قاچاق اعضای بدن در چین،» عنوان فیلم مستند ۲۵ دقیقه‌ای درباره عمل کشتار زندانیان عقیدتی به‌خاطر اعضای بدنشان است که در ۷ آوریل در یکی از برنامه‌های معروف استرالیا و در ساعات پربیننده تلویزیون پخش شد.
این مستند که برنده جایزه شده است، به‌شدت باعث جلب شدن توجهات به عمل کشتارِ افرادی شد که اعضای بدنشان برداشته شده است. موضوعی که مقامات حزب کمونیست چین مدت مدیدی است روی آن سرپوش گذاشته‌اند و آن را انکار کرده‌اند. روز بعد رسانه‌های متعددی در استرالیا گزارش‌های پیگیری این مسئله را منتشر کردند.
فیلم «برداشت اعضای بدن: قاچاق اعضای بدن در چین،» که در شبکه تلویزیونی عمومی ملی در استرالیا پخش شد، این سؤال را مطرح کرد: «دولت برای جلوگیری از تجارت غیر قانونی اعضای بدن چه کاری می‌تواند انجام دهد؟»
برطبق این مستند، قاچاق اعضای بدن برای ارتش و بیمارستان‌های نظامی رژیم کمونیستی کسب و کاری است که درآمد میلیاردی دارد. در کشوری که اهدای عضو کار عرفی نیست، در دهه گذشته بیش از ۱۰هزار عمل پیوند در هر سال صورت گرفته است.
دیوید ماتاس وکیل حقوق بشر کانادایی گفت: «اشخاصی به‌خاطر اعضای بدنشان کشته می‌شوند.... هیچ توضیح دیگری برای آنچه اتفاق می‌افتد وجود ندارد،» او توضیح داد که تعداد زندانیان محکوم به اعدام به‌اندازه‌ای نیست که بتوان گفت تأمین کننده این اعضای بدن هستند و نمی‌تواند تعداد زیاد پیوند عضو را توضیح دهد و زندانیان زنده عقیدتی این کمبود را تأمین می‌کنند و تمرین‌کنندگان فالون گونگ اهداف کلیدی این ماجرا هستند.
آقای ماتاس و دیوید کیلگور دیپلمات باسابقه کانادا سال‌ها صرف جمع آوری شواهد و اسناد کردند و به این نتیجه رسیدند که کسب و کار برداشت اعضای بدن با مجوز دولتی در چین وجود دارد.
اولین کتاب‌شان، محصول خونین که در سال ۲۰۰۹ منتشر شده است، ۵۳ عدد از اسناد و شواهد جمع آوری شده در طول تحقیقات‌شان را ارائه می‌کند. در کتاب: « اندام‌های دولتی، سوء استفاده از پیوند عضو در چین» که در ماه ژوئیه ۲۰۱۲ منتشر شد، آنها مقالاتی را از هفت پزشک در رابطه با این موضوع ارائه کردند.
تمرین‌کنندگان فالون گونگ با نمایش بازآفرینی این عمل در حیاط پارلمان اتاوا، کانادا، توجه همه را به جنایت کشتار به‌خاطر اعضای بدن جلب کردند.
این مستند در ۷ آوریل پخش شد و شامل گزارش‌هایی از شاهدان، یک بیمار که برای پیوند کلیه به چین سفر کرده بود و پزشکان بود.
لئون لی، تهیه کننده و کارگردان این فیلم مستند، اولین بار در سال ۲۰۰۶ در باره رسوایی برداشت اعضای بدن شنید. باور آن برایش سخت بود تا زمانی که اسناد و شواهدی را مطالعه کرد و متوجه شد که این موضوع حقیقت دارد و این ایده را پیدا کرد که فیلم مستندی درباره آن بسازد.
لی با اشاره به پست‌های توییت مخاطبان گفت: «از دیدن پاسخ بینندگان در استرالیا خوشحالم. مردم با آگاهی از این جنایاتی که معتقدم در تاریخ بشر بی‌سابقه بوده است، با دوستان و بستگان‌شان صحبت خواهند کرد و تلاش می‌کنند تا آن را متوقف کنند.»
آقای لی تنها کسی نیست که در ابتدا به ماجرای برداشت اجباری اعضای بدن شک کرده است. پیتر وستمور، رئیس شورای مدنی ملی که یک سازمان سیاسی مردمی در استرالیاست، گفت ابتدا باورش نمی‌شد که رژیم چین برداشت اجباری اعضای بدن را از زندانیان عقیدتی (که اکثر آنان تمرین‌کنندگان فالون گونگ هستند) انجام می‌دهد، اما اکنون او در میان افراد بسیاری است که در طول سال‌ها متقاعد شده‌اند که این جنایت وجود دارد.
همینطور آقای وستمور به‌خاطر آورد، اگر اتهام برداشت اعضای بدن حقیقت داشته باشد، آنگاه «باید یک صنعت بزرگ پیوند عضو در چین وجود داشته باشد.» کنجکاوی‌اش تحریک شد و او خودش تحقیقاتی را شروع کرد.
تحقیقاتش در اینترنت به نتایج و اطلاعات منسجمی منجر شد: «در وب سایت‌های انگلیسی که روی سخن‌شان انگلیسی زبانان و سایر خارجیان هستند آگهی پیوند عضو در بیمارستان‌های چین وجود داشت. آنها ادعا می‌کردند که پیوند عضو فوراً انجام می‌شود و اگر این عمل موفقیت‌آمیز نباشد، در عرض دو هفته عضو دیگری ارائه خواهد شد!»
«پیک صبح سیدنی،» کانال ۹تلویزیون، News.Com.Au و دیلی میل در میان رسانه‌هایی بودند که روز بعد این خبر را ارائه کرده بودند.
