(Minghui.org) مردم عادی به‌دنبال راحتی هستند. تمرین‌کنندگان برای رسیدن به کمال و قطع قید و بندهای‌مان از رنج اجتناب‌ناپذیر جسمی و ذهنی این دنیای بشری، تزکیه می‌کنند. فرد باید با زحمت دوره سخت زندگی را سپری کرده و با پشتکار تزکیه کند. همچنین شخص باید با دیگران مهربان باشد، سایرین را مقدم بداند و به قلمرو ازخودگذشتگی برسد.
انسان‌ها خودخواهی را رشد می‌دهند، که یک شکاف همیشه درحال رشد بین ما و خود واقعی اصلی‌مان است. ما درک روشنی از خانه اصلی‌مان نداریم و مسیر بازگشت ما تیره و مبهم است. درنتیجه، این دنیای انسانی را به‌عنوان خانه خودمان می‌پذیریم. اگر وابستگی به راحت‌طلبی را در این جهان رشد دهیم، آیا این معنی را می‌دهد که میل بازگشت به خانه حقیقی‌مان را رها کرده‌ایم؟
از این دیدگاه، وابستگی به راحت‌طلبی یک فریب شیطانی است که مانع صعود ما به فراسوی این قلمرو بشری می‌شود. «راحتی» که مردم به دنبالش هستند، رفاه مادی و آسایش روانی برای اجتناب از سختی‌ها است.
به‌طور کلی مردم راحتی را به‌عنوان برکت و رحمتی که سزاوارش هستند در نظر می‌گیرند. تمرین‌کنندگان دافا باید فراسوی این طرز تفکر بروند و دیدگاه متفاوتی داشته باشند. اگر می‌خواهیم با دنبال کردن استاد لی به خانه واقعی‌مان برگردیم، باید راحتی را به‌عنوان یک وابستگی که ما را به این قلمرو زنجیر کرده تلقی کنیم.
استاد لی در شعر آب‌دیده کردن اراده که سروده‌اند به ما آموزش دادند:
«برای به‌کمال رسیدن، به‌مقام بودا رسیدن،
شادی را در سختی بیابید.
درد جسمی، زیاد رنج به‌حساب نمی‌آید،
درحقیقت، تزکیه ذهن سخت‌ترین است.
از تمام موانع باید گذر کنید،
و شیطان همه‌جا کمین کرده است.
سختی‌های فراوان باهم از آسمان فرو می‌ریزند،
همه برای اینکه دیده شود: آیا می‌توانید پشت‌سر بگذارید؟
بدبختی‌های این دنیا که تحمل شدند،
فردی که زمین را ترک می‌کند یک بوداست.»
اگر تمرین‌کننده‌ای به‌دنبال راحتی باشد، به این معنی است که « شادی را در سختی بیابید» را دنبال نمی‌کند. او چطور می‌تواند برای رسیدن به کمال به فراسوی این جهان رود؟
ما تزکیه می‌کنیم تا چرخه بازپیدایی کارمایی را بشکنیم و به خانه حقیقی‌مان برگردیم. اگر نتوان تلخی‌ها را تحمل کرد، چگونه می‌توان کارما را ازبین برد؟
استاد لی در جوآن فالون به ما آموزش دادند:
«اما یک راهب کم‌سابقه که همیشه غذا می‌پزد شاید کیفیت مادرزادی بدی نداشته باشد. هرچه یک راهب کم‌سابقه بیشتر زجر می‌کشد، برای او باز کردن گونگ آسان‌تر خواهد بود. هرچه زندگی راهبان ارشد راحت‌تر باشد باز کردن گونگ برای آنها سخت‌تر خواهد بود، چرا‌که مسئله تبدیل کارما وجود دارد. راهبان کم‌سابقه همیشه به‌سختی و به‌صورت خسته‌کننده‌ای زحمت می‌کشند. بنابراین بدهی کارمایی را سریع‌تر پس می‌دهند و سریع‌تر به روشن‌بینی می‌رسند. شاید یک روز ناگهان گونگ او باز شود.»
ما تمرین‌کنندگان نباید از راهب ارشد تقلید کنیم و دنبال راحتی باشیم، بلکه باید سعی کنیم به سخت‌کوشی راهب کم‌سابقه باشیم. پس از اینکه وابستگی به راحتی زیاد شود، وابستگی‌های دیگر مانند رخوت و سستی، شهرت‌طلبی، از خود راضی بودن، خودنمایی، حسادت، چاپلوسی و تحسین به دنبال آن به سطح می‌آیند.
هر وابستگی طنابی است که ما را به این قلمرو انسانی مقیدتر می‌کند. وابستگی به راحتی موضوعی جدی است. شخص نباید در عمل یا گفتار با آن کنترل شود. با چنین وابستگی، فرد نمی‌تواند به خانه واقعی‌اش بازگردد.
امیدوارم هم‌تمرین‌کنندگانی که وابستگی به راحتی دارند، به‌زودی از آن رها شوند و با قلبی خالص سه کار را انجام دهند.
مجموعه رشد و اصلاح خود
