(Minghui.org) بو شیلای به‌تازگی برای برخی از جرائم مشخص محکوم شد، اما دخالت وی در قساوت‌های برداشت اعضای بدن تمرین‌کنندگان فالون گونگ، علناً مورد بحث یا پیگرد قانونی قرار نگرفته است. با این حال، اخیراً صدای ضبط شده‌ای به دست آمده است که از دخالت وی در برداشت اعضای بدن افراد زنده حکایت دارد. در این نوار صوتی که چند سال پیش ضبط شده، بو بیان می‌کند که جیانگ زِمین دستور آغاز جریان برداشت زنده‌ی اعضای بدن را صادر کرده است.

جیانگ دستور می‌دهد

این نوار صوتی در ۲۷ اوت ۲۰۱۳ به اپک ‌تایمز ارائه شد، اما در تاریخ ۱۳ سپتامبر سال ۲۰۰۶، یعنی زمانی ضبط شده بود که بو به عنوان وزیر بازرگانی وقت، نخست‌وزیر ون جیابو را در دیداری از هامبورگ آلمان همراهی می‌کرد. بو در طی یک مکالمه‌ی تلفنی با شخصی که ادعا می‌کرد دبیر اول سفارت چین در آلمان است، اعتراف کرد که جیانگ فرمان آغاز برداشت زنده‌ی اعضای بدن را صادر کرده است.

برای دریافت فایل صوتی این مکالمه‌ی تلفنی (چینی) اینجا را کلیک کنید.

هتل : عصر بخیر، اینجا هتل آتلانتیک کمپینسکی هامبورگ است، دیوید مونت هستم. بفرمایید؟

دبیر اول : عصر به خیر. ممکن است به اتاق ۵ ...، نه اتاق ۴۵۲ وصل کنید.

هتل : ممکن است نام مهمان را به من بگویید؟

دبیر اول : بو

هتل : لطفاً صبر کنید.

بو : سلام، بفرمایید؟

دبیر اول : آیا شما وزیر بو شیلای هستید؟

بو : شما؟

دبیر اول : من دبیر اول سفارت هستم.

بو : آه.

دبیر اول : کاری ضروری پیش آمده. وزارت امور خارجه‌ی آلمان امروز با ما تماس گرفت و خواستار پاره‌ای توضیحات و شفاف‌سازی در خصوص موضوعی بود.

بو : آه.

دبیر اول : سؤال این بود که آیا در زمانی‌که فرماندار استان لیائونینگ بودید، فرمان برداشت اعضای بدن از تمرین‌کنندگان زنده‌ی فالون گونگ را شما صادر کردید، یا جیانگ زِمین؟ این سؤال مطرح شده چون به جلسه‌ی فردا مربوط است.

بو : جیانگ دستور را صادر کرد.

دبیر اول : مقامات در وزارت امور خارجه‌ی آلمان می‌خواهند که این تأیید شود. آنها می‌گویند که اگر شما دخالتی داشته‌اید، سطح جلسه‌ی فردا ممکن است تغییر کند. چون فالون گونگ با ارائه‌ی یک ... (بو صحبت وی را قطع می‌کند)

بو : اجازه دهید، شما می‌توانید از سفیر "ما" [سفیر چین در آلمان] بخواهید که این مشکل را حل و فصل کند.

دبیر اول : این مورد فوری است. از آنجا که تشریفات اداری در بعدازظهر انجام شده، به ما ابلاغ رسمی شده که ... (بو صحبت وی را قطع می‌کند)

بو : شما باید با سفیر "ما" صحبت کنید نه با من. آیا او نمی‌تواند به این موضوع رسیدگی کند؟

منبعی که صدای ضبط شده را ارائه داده ادعا می‌کند که ارتش چین، پلیس، بیمارستان‌ها، زندان‌ها، اردوگاه‌های کار اجباری، و کمیته‌ی امور سیاسی و حقوقی همگی در برداشت اعضای بدن از افراد زنده دخالت داشته‌اند.

شرکت فعالانه در آزار و شکنجه

جیانگ زِمین آزار و شکنجه‌ی نظام‌مند علیه فالون گونگ را در ژوئیه‌ی سال ۱۹۹۹ آغاز کرد. در ابتدا، تصمیم سرکوبی این روشِ بسیار محبوب با استقبال زیادی از سوی همه‌ی پرسنل حزب کمونیست مواجه نشد. با آگاهی از مزایای سلامتی فالون گونگ و موفقیت آن در بهبود استانداردهای اخلاقی جامعه، بسیاری از مقامات، از جمله کمیته‌ی مرکزی حزب کمونیست چین (ح.ک.چ)، مقامات استانی و مقامات پایین‌تر، در اجرای سیاست‌های تازه وضع شده‌ی آزار و شکنجه، با بی‌میلی و به کندی عمل می‌کردند.

اما جیانگ تسلیم نشد. طی سفرش به استان لیائونینگ در ماه اوت ۱۹۹۹، به بو، شهردار وقت شهر دالیان گفت: "باید در برخورد با فالون گونگ جدی و سخت‌گیر باشی و با این کار شرایطی را برای ارتقاء مقامت فراهم می‌آوری." بنابراین، بو زندان و سیستم اردوگاه کار اجباری را گسترش داد و زندان‌ها و اردوگاه‌های جدیدی را نیز در دالیان بنا نهاد.

بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ که به‌منظور دادخواهی برای داشتن حق تمرین این روش به پکن رفتند، به اردوگاه‌ها و زندان‌های تازه‌تأسیس فرستاده شدند. بو همچنین به تمام سطوح اجرایی قانون، دستور سخت‌گیری، ضرب و شتم و حتی کشتن تمرین‌کنندگان را ابلاغ کرد. علاوه بر این، در راستای اجرای سیاست جیانگ مبنی بر اینکه "جسم‌شان را نابود کنید،" جریان برداشت اعضای بدن و پلاستینه کردن بدن در شهر دالیان را رهبری کرد.

بو به‌سرعت به سمت معاونت رئیس حزب در استان لیائونینگ منصوب و سپس معاون فرماندار و در نهایت فرماندار استان شد. اعتقاد بر این است که دلیل ارتقای سریع وی نقش فعالش در آزار و شکنجه‌ی فالون گونگ بوده است.

به علاوه، وی حدود یک میلیارد یوان برای بازسازی زندان‌های استان لیائونینگ هزینه کرد که از این میان ۵۰۰ میلیون صرفاً برای اردوگاه بدنام ماسانجیا مصرف شد، و بدین‌سان آن را به عنوان یک اردوگاه کار اجباریِ "نمونه" برای شکنجه‌ی تمرین‌کنندگان فالون گونگ بنا نهاد. طی این روند، شهر شن‌یانگ، به یکی از حیاتی‌ترین مکان‌ها برای جریان برداشت زنده‌ی اعضای بدن و دالیان به کانون پلاستینه کردن بدن تبدیل شد.

ماسانجیا : افتخار و لذت ناشی از وحشی‌گری

در تاریخ ۶ آوریل ۲۰۱۳، گزارشی تحقیقاتی با عنوان "خروج از ماسانجیا" منتشر شد. اگرچه از چندی پیش، برخی از مردم از وجود وحشی‌گری در ماسانجیا آگاه شده بودند، اما این گزارش، جزئیات بسیاری را ارائه داد که پیش از این برای عموم مردم ناشناخته بود. چند خبرگزاری مشهور خارج از کشور، از جمله آسوشیتد پرس و نیویورک تایمز با انتشار این خبر از این شکنجه‌های شدید انتقاد کرده و در عین حال آن را با اردوگاه‌های کار اجباری نازی‌ها مقایسه کردند.

بسیاری از تمرین‌کنندگان محیط مخوف ماسانجیا را تجربه کرده‌اند. وانگ جی، تمرین‌کننده‌ی شهر دالیان، انواع مختلف شکنجه را در دسته‌ی اول این اردوگاه کار اجباری متحمل شد. آنها با باتوم الکتریکی به سینه‌هایش شوک اعمال می‌کردند که منجر به زخم‌های شدیدی شد. وی در ژوئیه‌ی سال ۲۰۰۶ درگذشت.

شین شوهوا، تمرین‌کننده‌ای از شهر بنشی است که از وحشی‌گری در بخش دوم ماسانجیا پرده برداشت. نگهبانان تمرین‌کنندگان زن را مورد تجاوز قرار داده و به ناحیه‌ی تناسلی‌شان لگدهای محکمی می‌زدند. آنها چندین مسواک را به هم می‌بستند و درحالی که موی زبر مسواک‌ها به سمت بیرون بود، آن را با زور و فشار به داخل واژن تمرین‌کننده‌ای فرو کرده و خارج می‌کردند. نگهبانان همچنین باتوم‌های برقی روشن را به داخل واژن تمرین‌کنندگان فرو می‌کردند.

دو بین، عکاس قراردادی نیویورک تایمز، فیلم مستندی را با عنوان "بالای سر ارواح: زنان در اردوگاه کار اجباری ماسانجیا"ساخت. تمرین‌کننده، لیو شیا، تجربه‌اش را این‌طور شرح می‌دهد: او را به اجبار زیر آفتاب سوزان با پتوهای ضخیمی می‌پوشاندند و در سرمای شدید زمستان وی را مجبور می‌کردند با لباس کم روی یخ بنشیند یا چمباتمه بزند. در نتیجه‌ی این شکنجه‌ها، دهان و واژن وی دچار خونریزی شدیدی شد. او به ماسانجیا به عنوان یک زندان خونین اشاره می‌کند.

ماسانجیا به دلیل وحشی‌گری و وادار کردن تمرین‌کنندگان به انکار باورشان، به‌عنوان مؤسسه‌‌ای نمونه در سراسر کشور انتخاب شد. جیانگ و بو جوایز متعددی را در ستایش و تقدیر از این اردوگاه اهدا کردند و مدیر بخش ۲، سو جینگ، یک بار ۵۰۰۰۰ یوان، و معاونش، شائو لی، ۳۰۰۰۰ یوان از پکن دریافت کردند. جوایز متعددی به مقامات دیگر نیز اهدا شد.

علاوه بر ماسانجیا، زندان دابی و چندین اردوگاه‌ کار اجباری دیگر (ژانگ‌شی، لانگ‌شان، دالیان) نیز به شکنجه‌ی تمرین‌کنندگان بدنام شده‌اند. تمامی این مراکز تحت نظارت بو بودند.

برداشت زنده‌ی اعضای بدن

بو تجارتِ خارج کردن اعضای بدن تمرین‌کنندگان زنده‌ی فالون گونگ در شهر دالیان را آغاز کرد و طولی نکشید که مکان‌های دیگر این الگو را دنبال کرده و از این طریق، سود کلانی به‌دست آوردند. در نتیجه ارتش، اردوگاه‌های کار اجباری، زندان‌ها و بازداشتگاه‌ها با همکاری هم یک زنجیره‌ی تأمین عضو را برای تجارت اعضای بدن شکل دادند.

وانگ لی‌جون، از ماه می ۲۰۰۳ تا ژوئن ۲۰۰۸ رئیس پلیس شهر جین‌ژو بود. او یک مرکز تحقیقات روانشناختی تأسیس کرد و جایزه‌ی گوانگ‌هوا را برای این کارش دریافت کرد. وانگ به هنگام دریافت این جایزه گفت: این نتایج بر اساس "هزاران مطالعه در محل" و "کار گروهی افراد بسیار زیادی" به‌دست آمده است. بر اساس این ارقام، ظرف مدت سه سال پس از تأسیس این سازمان، هزاران برداشت اعضای بدن از افراد زنده، صورت گرفته است.

با توجه به ارقامی که به‌صورت عمومی ارائه شده، ۱۸۰۰۰ عمل جراحی پیوند عضو بین سال‌های ۱۹۹۴ و ۲۰۰۰ انجام گرفته است. اما این تعداد به سرعت افزایش یافت، به‌طوری‌که ۲۰۰۰۰ عمل جراحی تنها در سال ۲۰۰۵ انجام شد. در یک گزارش تحقیقاتی با عنوان اعضای بدن دولتی، اتان گاتمن متوجه شد که تجارت اعضای بدن در سال ۲۰۰۶ به اوج خود رسیده و تا سال ۲۰۰۸، دست‌کم ۶۵۰۰۰ تمرین‌کننده در نتیجه‌ی برداشت زنده‌ی اعضای بدن کشته شدند.

دادخواهی‌ها در سراسر جهان

در نوامبر ۲۰۰۳، چهل و یک تمرین‌کننده از شش کشور، از بو به دیوان عالی کشور آلمان شکایت کردند. اتهامات عنوان شده شامل نسل‌کشی، فعالیت‌های ضد بشری و شکنجه بود.

در تاریخ ۲۰ آوریل ۲۰۰۳، بو به عنوان وزیر بازرگانی، به همراه وو یی، معاون نخست‌وزیر، از ایالات متحده‌ی آمریکا دیدار کرد. روز بعد، چند سازمان غیردولتی نامه‌هایی به امنیت داخلی ایالات متحده ارسال کرده و خواستار اخراج بو از کشور شدند. بو در سومین روز حضورش در آمریکا، به اتهام جنایاتی در راستای آزار و شکنجه‌ی فالون گونگ، به دادگاه احضار شد.

دادگاه ایالتی نیوساوت‌ولز در استرالیا، در تاریخ ۵ نوامبر ۲۰۰۷، بو را محکوم کرد. تمرین‌کنندگان در این پرونده پیروز شدند، با این حال بو در محاکمه حضور پیدا نکرد.

پنج تن از مقامات (جیانگ زمین، لو گان، بو شیلای، جیا چینگ‌لین و وو گوان‌ژنگ) در نوامبر ۲۰۰۹، با دعاوی کیفری به دادگاه احضار و به نسل‌کشی و شکنجه متهم شدند.

تاکنون، بیش از ۳۰ تن از مقامات عالی‌رتبه در ده‌ها کشور جهان به دلیل فعالیت‌های‌شان علیه بشریت، نسل‌کشی و یا شکنجه مورد تعقیب قانونی و شکایت قرار گرفته‌اند. علیه بو به تنهایی، در نزدیک به ۳۰ کشور جهان شکایاتی تنظیم شده است.

با محاکمه‌ی بو، دیر یا زود زمان آن فرا می‌رسد که افراد بسیار بیشتری برای اعمال بدشان مجازات شده و با عدالت روبرو شوند.