(Minghui.org)

پیش‌زمینه

اردوگاه‌های کار اجباری از ابزارهای اصلی حزب کمونیست چین برای سرکوبی فالون گونگ در طی ۱۴ سال گذشته بوده است. شهروندان چینی می‌توانند بدون مواجهه با هیچ گونه اتهام و محاکمه‌ی رسمی به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شوند. این کار صرفاً از طریق یک حکم اجرایی صورت می‌گیرد. شرایط در اردوگاه‌های کار اجباری سخت و ناگوار و اغلب با کار برده‌وار، شست‌شوی مغزی و شکنجه همراه است.

سازمان ملل متحد و سازمان‌های مختلف حقوق بشر، آشکارا از سیستم کار اجباری چین انتقاد کرده‌اند، سیستمی که رژیم کمونیست چین با حسن تعبیر آن را لائوگانگ یا "بازآموزی از طریق کار اجباری" می‌نامد.

از زمانی که آزار و شکنجه‌ی فالون گونگ رسماً در سال ۱۹۹۹ آغاز شد تا کنون، وب‌سایت مینگهویی گزارش‌هایی از ۲۵۴۱۱ مورد حبس در اردوگاه کار اجباری و ۱۱۵۹۷ مورد زندانی شدن را منتشر کرده است.

شایان توجه است که این آمارها فقط بر اساس گزارش‌های دریافت شده توسط مینگهویی گردآوری شده‌اند. کاملاً روشن است که موارد بسیار بسیار بیشتری وجود دارند که گزارش نشده‌اند، چراکه قربانیان از اقدامات تلافی‌جویانه‌ی حزب علیه خود و خانواده‌شان می‌ترسند. علاوه بر این، "فایروال بزرگ چین"، برنامه‌ی سانسور اینترنتی چین، توانسته است مانع ارسال و آشکار شدن بسیاری از این گزارش‌ها شود.

بررسی آماری

تعداد تمرین کنندگان فالون گونگ فرستاده شده به اردوگاه کار اجباری (بر حسب استان)

آمارها نشان می‌دهد بیشترین تعداد حبس مربوط به شمال شرق چین ( هیلونگ‌جیانگ، شنیانگ و جیلین) و همچنین هبی و شاندونگ است. سیچوان و هوبی نیز بعد از آنها بیشترین تعداد حبس را دارا هستند.

تعدادی از اردوگاه‌های کار اجباری به‌ وحشی‌گری‌هایی که تمرین‌کنندگان در این مکان‌ها متحمل شده‌اند، بدنام هستند. از جمله: اردوگاه کار اجباری ماسانجیا (استان لیائونینگ)، اردوگاه کار اجباری وانگ‌کان (شاندونگ)، اردوگاه کار اجباری گائویانگ (هبی)، اردوگاه کار اجباری وانجیا (هیلونگ‌جیانگ)، اردوگاه کار اجباری هیزوی‌زی (جیلین) و تعدادی دیگر.

تعداد تمرین‌کنندگان فالون گونگ فرستاده شده به اردوگاه کار اجباری (بر حسب سال)

بر طبق نمودار بالا بیشترین تعداد در سال ۲۰۰۱ گزارش شده است، همان سالی که رژیم کمونیست حقه‌ی خودسوزی میدان تیان‌آن‌من را صحنه‌سازی کرد. این شدت در سال ۲۰۰۴ ادامه داشته و در سال ۲۰۰۵ کاهش یافته است.

همان‌طور که تلاش‌های گسترده‌تری برای افشای این وحشیگری‌ها صورت گرفت و به‌ویژه پس از انتشار گزارش "محصول خونین" در سال ۲۰۰۶، تعداد زندانیان جدید در اردوگاه‌های کار اجباری رو به تنزل گذاشت.

سیستم اردوگاه‌ کار اجباری چین در دهه‌ی ۱۹۵۰ شروع به کار کرد، هنگامی که رژیم کمونیست سرکوب وسیعی را علیه روشنفکران و تمام افرادی که نظراتی مغایر با خط مشی حزب داشتند، آغاز کرد.

سیستم اردوگاه کار اجباری در طول "کمپین‌های سیاسی" متعددی که متعاقباً با هدف سرکوبی صورت گرفت نیز دوباره و دوباره به کرات مورد استفاده قرار گرفت. آزار و شکنجه‌ی فالون گونگ آخرین فرصت را برای حزب فراهم آورد تا دوباره و البته با تجهیزاتی کامل سیستم اردوگاه کار اجباری را به کار گیرد.

فالون گونگ حقیقت- نیک‌خواهی- بردباری را آموزش می‌دهد. به فرد می‌آموزد که وقتی مورد حمله قرار می‌گیرد تلافی نکند، دیگران را قبل از خود در نظر بگیرد و هرگز به خشونت‌، تنفر و خشم متوسل نشود. بنابراین رژیم، تمرین‌کنندگان فالون گونگ را نسبت به گروه‌هایی که قبلاً "طرف ستیز و مبارزه‌ی حکومت بودند"، آسیب‌پذیرتر یافت (یکی از عناصر اصلی تئوری مارکسیسم این است که دولت برای حفظ قدرت مطلق، باید همیشه در حال "ستیز و کشمکش" علیه یک گروه در جامعه، به‌اصطلاح "دشمن دهه"، باشد).

با مشاهده‌ی آسیب‌پذیری تمرین‌کنندگان، آنها نسبت به گروه‌های قبلی،‌ تحت سوء‌رفتارهای حتی بی‌رحمانه‌تر و خشن‌تری قرار گرفتند. تنها گناه این تمرین‌کنندگان باورشان به فالون گونگ و اصول حقیقت- نیک‌خواهی- بردباری آن، یا تلاش‌های‌شان برای افشای این سرکوب وحشیانه است. برخی از آنها حتی چهار یا پنج بار به اردوگاه‌های کار اجباری فرستاده شده‌اند.

کار سخت از اجزای اصلی حبس در اردوگاه کار اجباری است. کار غالباً سخت و شدید و اغلب درگیر تماس نزدیک با مواد سمی و خطرات کاری متعدد دیگر است. به ندرت اتفاق می‌افتد که هیچ‌گونه محافظت امنیتی در این اردوگاه‌ها وجود داشته باشد.

تمرین‌کنندگانی که از کار کردن اجتناب می‌‌ورزند یا قادر نیستند سهمیه‌ی کاری سنگین خود را به پایان برسانند، تحت شکنجه و شست‌شوی مغزی و یا سوءرفتارهای دیگر قرار می‌گیرند. سودهای غیرقانونی هنگفتی که از طریق تاکتیک‌های کار سخت و برده‌وار عاید این اردوگاه‌ها می‌شود با سایر ادارات اجرای قانون تقسیم می‌شود.

در ژانویه‌ی امسال رژیم چین اعلام کرد که سیستم اردوگاه کار اجباری خود را اصلاح خواهد کرد و یا به طور کلی آن را خواهد بست. از آن زمان بسیاری از اردوگاه‌های کار اجباری شروع کرده‌اند تا تمرین‌کنندگان فالون گونگ را آزاد کنند. به‌عنوان مثال، اکثر تمرین‌کنندگان محبوس در اردوگاه کار اجباری شین‌آن در تاریخ ۵ ژوئیه‌ی ۲۰۱۳، آزاد شدند. اردوگاه کار اجباری زنان پکن آزاد کردن تمرین‌کنندگان را در ماه می ۲۰۱۳ آغاز کرد و درحال حاضر عملاً هیچ تمرین‌کننده‌ای در این اردوگاه وجود ندارد. اردوگاه کار اجباری شی‌دایینگ‌زی در شهر چائویانگ، استان لیائونینگ اخیراً بیش از ده نفر از تمرین‌کنندگان را آزاد کرد.

نتیجه‌گیری

موارد ذکر شده در این گزارش محدود به آنهایی است که از طریق غلبه بر موانع مسدودکننده‌ی موجود در مسیر انتقال اطلاعات، به‌دست آمده است. در واقع رژیم کمونیست حقایق چنین آزار و شکنجه‌ای را به‌عنوان اسرار دولتی در نظر می‌گیرد و تمام تلاش خود را اعمال می‌کند تا آنها را مخفی نگه دارد. مینگهویی خود را وقف جمع‌آوری این اطلاعات، عمومی کردن آنها و بالا بردن آگاهی مردم نسبت به این موضوع کرده است. پوشش جامع و متعهدانه‌ی مینگهویی در این زمینه منبع موثقی را برای ادارات دولتی، سازمان‌ها یا افراد فراهم می‌آورد.

خاتمه‌ی اعلان شده برای سیستم اردوگاه کار اجباری لزوماً به این معنی نیست که رژیم کمونیست به وحشیگری خود علیه شهروندان بی‌گناه خاتمه خواهد داد. بلکه این مسئله یک استراتژی به منظور کاهش فشار داخلی و انتقادهای بین‌المللی درخصوص سوء‌رفتارهای اردوگاه کار اجباری است. درحالی که اخیراً تعداد افراد محبوس در اردوگاه‌های کار اجباری کاهش یافته است، مدارک نشان می‌دهد که رژیم کمونیست به جای آن، تمرین‌کنندگان بیشتری را به زندان‌ها و مراکز شست‌شوی مغزی فرستاده است.

به عبارت دیگر، آزار و شکنجه هنوز ادامه دارد، هرچند که روش‌های اعمال شده در آزار و شکنجه ممکن است تغییر کرده باشد.

افشای جزئیات بیشتر درخصوص این آزار و شکنجه، از جمله سیستم کار اجباری، نیازمند تلاش و حمایت مداوم می‌باشد. همان‌طور که افراد بیشتری از عمق و وسعت این آزار و شکنجه مطلع می‌شوند، رژیم کمونیست بدون شک به مواجهه با مجازات برای هر آنچه که مرتکب شده است نزدیک‌تر خواهد شد.