(Minghui.org) برخی از روش‌های شکنجه‌ای که مقامات حزب کمونیست چین روی تمرین‌کنندگان فالون گونگ استفاده می‌کنند، محسوس نیستند.
محدود کردنِ اساسی‌ترین و ابتدایی‌ترین نیازهای فرد– خوردن و استفاده از توالت – دو نوع از چنین شکنجه‌هایی هستند.
خوردن غذا باید در عرض چند دقیقه به پایان برسد
تمرین‌کنندگان بازداشت شده در اردوگاه کار اجباری هوایوان، واقع در استان هیلونگ‌جیانگ، مجبور بودند خوردن غذایشان را در عرض پنج دقیقه به پایان برسانند. بدون اینکه زمان کافی برای جویدن غذا داشته باشند، مجبور بودند همه چیز را با بیشترین سرعتی که می‌توانند ببلعند.
این شکنجه در زندان زنان تیانجین تشدید می‌شود.
زمانی که خانم لیو شیوچون، معلم بازنشسته دبیرستان که ۷۲ سال دارد، به‌خاطر دفاع از باورش، محکومیت پنج ساله‌اش را در زندان می‌گذراند، مجبور بود تنها در عرض دو دقیقه خوردن وعده‌های غذایی‌اش را به پایان برساند. به محض اینکه زمان‌سنج زنگ می‌زد، نگهبان نی یاپینگ غذای باقی‌مانده در کاسه‌اش را بیرون می‌ریخت.
خانم لیو ۱۵ عدد از دندان‌هایش را در عرض پنج سال ازدست داد. همچنین تقریباً تمام موهای سرش درنتیجه سوءتغذیه ریزش کرد.
اما زمان ۲ دقیقه برای تمام کردن یک وعده غذایی، در مقایسه با وضعیت در زندان ووماپینگِ استان سیچوان بدترین نبود.
در زندان ووماپینگ، تمرین‌کنندگان مجبور بودند بر روی زمین بنشینند– با دو پا به حالت ضربدر روی هم– و دولا شوند تا غذا را مانند یک حیوان مستقیماً از کاسه بخورند. نگه‌داشتن یا لمس کردن کاسه با دستشان ممنوع بود. مأموری جلوی تمرین‌کنندگان می‌ایستاد و از ۱ تا ۲۰ می‌شمرد. زمانی که به عدد ۲۰ می‌رسید، تمرین‌کنندگان دیگر اجازه نداشتند بخورند.
محدودیت در استفاده از توالت
زمانی که آقای ژائو یوآن در زندان هولان، واقع در استان هیلونگ‌جیانگ، زندانی بود، به هنگام اجابت مزاج، فقط سه دقیقه وقت داشت و تکه‌ای روزنامه با سایز یک دستمال برای تمیز کردن به او داده می‌شد. مهم نبود که او کارش را تمام کرده بود یا نه، به محض اینکه این زمان تمام می‌شد، مجبور بود توالت را ترک کند.
در بازداشتگاه شماره ۱ مودانجیانگ، واقع در استان هیلونگ‌جیانگ، زندانیانی که مأمور نظارت بر تمرین‌کنندگان شده بودند، به‌منظور تحقیر کردن آنها، این زمان را بیشتر کاهش می‌دادند. آنها درحالی‌که کنار تمرین‌کنندگان می‌ایستادند، به ساعت‌‌های خود نگاه می‌کردند و منتظر بودند که اگر تمرین‌کننده‌ای اجابت مزاجش را در عرض ۲ دقیقه و سی ثانیه تمام نکند، او را لگد بزنند و وی را مورد ضرب‌وشتم قرار دهند.
در اردوگاه کار اجباری هوایوان، زمانی که به یک تمرین‌کننده برای اجابت مزاج داده می‌شد، حتی کمتر و درواقع دو دقیقه بود.
در آوریل سال ۲۰۰۷، آقای ژو زایتیان، پزشکی از شهر سانهی، استان هبی، در بازداشتگاهی زندانی شد. او آنجا متحمل شکنجه‌های متعددی شد. یکی از شکنجه‌ها، محدود کردن زمان استفاده از توالت بود. به محض اینکه نگهبان خیلی سریع از ۱ تا ۱۰۰ می‌شمرد، آقای ژو مجبور بود توالت را ترک کند.
خانم لیو لیرونگ، استاد دانشگاه از شهر هوای‌های، واقع در استان جیانگسو، گزارش داد که وقتی در ژانویه سال ۲۰۱۱، در زندان زنان جیانگسو بازداشت بود، ۲۸۰ نفر مجبور بودند که به‌طور مشترک از ۱۰ توالت و در عرض ۲۰ دقیقه استفاده کنند. متوسط زمان استفاده از توالت برای هر تمرین‌کننده حدود ۳۰ ثانیه بود.