(Minghui.org) از سال ۲۰۰۰، تمرین‌کنندگان فالون گونگ بازداشت شده‌اند، تحت فشار قرار گرفته‌اند تا ایمان‌شان را رها کنند و در زندان زنان استان شاندونگ شکنجه شده‌اند.

جنایتکاران از هم‌دستانی استفاده می‌کنند که تمرین‌کنندگان سابق فالون گونگ هستند و به‌دلیل شستشوی مغزی و شکنجه گمراه شده‌اند و آنها را به کار نظارت و شکنجۀ تمرین‌کنندگان گمارده‌اند. در میان بسیاری از شکل‌های مختلف شکنجه آنها را از خواب محروم کرده‌اند و تحت تزریق با داروهای نامعلوم قرار داده‌اند.

تمرین‌کنندگان را به تماشای فیلم‌ها و سایر تبلیغات افتراآمیز نسبت به فالون گونگ وادار می‌کنند. آنها هر روز تحت فشار قرار داده می‌شوند تا اظهارنامه‌ای را بنویسند و در آن متذکر شوند که ایمان‌شان را رها می‌کنند.

تمرین‌کنندگانی که مطابق گفته‌های آنان رفتار نمی‌کنند، در سلول‌های کوچک تاریک محبوس می‌شوند. هم‌سلولی‌های‌شان با دقت به آنها نظارت می‌کنند و اغلب آنها را مورد سوء‌رفتار قرار می‌دهند. تمرین‌کنندگان از خواب محروم می‌شوند، اجازه ندارند که سلول‌شان را ترک یا حمام کنند یا لباس‌های‌شان را بشویند. غذای کمی به آنها می‌دهند و کاغذ توالت دریافت نمی‌کنند.

تمرین‌کنندگانی که در اعتراض به آزار و شکنجۀ وحشیانه دست به اعتصاب غذا می‌زنند، تحت خوراندن اجباری قرار می‌گیرند. داروهای نامعلوم به غذای‌شان اضافه می‌شود که به سیستم عصبی مرکزی آسیب می‌رساند. درنتیجه، بسیاری از این تمرین‌کنندگان حافظه‌شان را از دست می‌دهند و برخی حتی دچار معلولیت و یا اختلالات روانی یا مرگ می‌شوند.

زندانیان تحت دستورات مأموران، تمرین‌کنندگان را به‌داخل دستشویی می‌کشانند که در آن هیچ دوربین امنیتی وجود ندارد و آنها را مجبور می‌کنند تا زمان طولانی بایستند و اجازه نمی‌دهند که بخوابند. اگر تمرین‌کنندگان به‌خواب بروند آنها را کتک می‌زنند. اما گاهی اوقات آنها آنقدر خواب‌آلود می‌شوند که به زمین می‌افتند و سرشان به زمین اصابت می‌کند.

خانم ژانگ چیائوهوان که حاضر به رها کردن فالون گونگ نشد، فقط اجازه داشت تا روی زمین بتنی بخوابد. در نتیجه دچار بیماری‌های زیادی شد و تمام بدنش درد می‌کرد.

به کسانی که از نفی فالون گونگ امتناع می‌کردند داروهای روان‌گردان داده می‌شد. حالات ذهنی آنها بدتر می‌شد و دیگر هیچ حسی نداشتند. هنگامی که دیگر قادر به مراقبت از خود نبودند، آنها را به بیمارستان روانی منتقل می‌کردند تا داروهای بیشتری را دریافت کنند و آزار و اذیت در آنجا حتی بدتر بود.

خانم یانگ میجوآن ۴۰ ساله اهل لانگ‌کو از شهر یانتای است. او در سال ۲۰۱۳ بازداشت شد و به‌طور وحشیانه‌ای شکنجه و تحت خوراندن اجباری قرار گرفت. هم‌سلولی‌هایش او را وادار می‌کردند که بایستد و شب‌های زیادی او را از خواب محروم می‌کردند و مرتب از حال می‌رفت. او را به یک بیمارستان منتقل و مواد نامعلومی به او تزریق کردند که باعث آسیب به سیستم عصبی‌اش شد. پس از بازگشت دوباره شکنجه شد، یعنی قبل از اینکه دوباره به بیمارستان منتقل شود. او به این شکل قبل و بعد از بیمارستان برای دو سال شکنجه شد.

تا سال ۲۰۱۵ تا حد جنون شکنجه شد. در آن مرحله آسان بود که دستش را بگیرند و او را وادار به همکاری و نوشتن اظهارنامه کنند، درحالیکه می‌گویند او تمرین فالون گونگ را کنار گذاشته است.

خانم وانگ شیوپینگ ۵۲ ساله اهل شهر تای‌آن است. او در ژوئیه سال ۲۰۰۹ توسط دادگاه شهر فیچنگ به ۳ سال و نیم حبس محکوم شد. در زندان سرمازده و گرسنه بود، با قلم و لگد به او ضربه می‌زدند و مورد ضرب و شتم و فحاشی قرار می‌گرفت و با آب سرد خیس می‌شد.

خانم وانگ دوباره در اکتبر ۲۰۱۴ محکوم شد، این بار توسط دادگاه منطقه تایشان به سه سال زندان محکوم شد و در بخش شماره ۸ محبوس شد. در این بخش که در آن لین گولین و جیانگ شوهونگ (هر دو از کارکنان زن) او را مورد ضرب و شتم قرار دادند و از خواب و خوراک و حمام محرومش کردند. حتی فنگ چانمی (یک هم‌سلولی زن) با استفاده از برس شتشوی حمام، روی سر، صورت و دهان خانم وانگ می‌کشید. خانم وانگ نیز به‌طور منظم از غذا محروم بود. او اکنون تکیده و ضعیف شده است.

خانم لی‌لی، ۴۳ ساله تمرین‌کننده‌ای اهل شهر چینگدائو است. او در زمستان سال ۲۰۱۲ به زندان منتقل شد. چون از رها کردن ایمانش به حقیقت- نیکخواهی- بردباری امتناع کرد، به‌طور وحشیانه‌ای تحت خوراندن اجباری، تزریق با داروهای سمی، شوک با باتوم الکتریکی قرار گرفت و وادار می‌شد برای مدت طولانی بایستد یا بنشیند. اما در ایمانش به فالون دافا ثابت قدم باقی مانده است.

http://en.minghui.org/html/articles/2015/12/11/154044.html