(Minghui.org) وقتی پادشاه سونگ‌تسان گامپو با شاهزاده خانم ون‌چنگ در دوره فرمانروایی سلسله تانگ،یعنی ۱۴۰۰ سال قبل ازدواج کرد، امپراطوری تبت (۶۱۸ تا ۸۴۲ بعد از میلاد مسیح)، قلمرو پادشاهی قدرتمندی بود که تازه ظاهر شده بود. درحالی‌که این امپراطوری به‌تدریج قدرتمندتر می‌شد، روابطش با چین تیره شد.
اما این امپراطوری در جنگ با چین سقوط نکرد. حدود ۲۰۰ سال بعد، پادشاه آن شروع به درگیری با بودیسم کرد و یک سری بلاهای طبیعی بر آن نازل شد. عاقبت این امپراطوری ازهم فرو پاشید، اما بودیسم تا امروز باقی مانده است.
بودیسم زمانی کوتاه پس از تأسیس این امپراطوری توسط پادشاه سونگ‌تسان گامبو به مردم تبت معرفی شد. او معبد ژوخانگ و قصر پوتالا را بنا کرد. جانشینان وی از بودیسم حمایت کردند و برخی از پادشاهان و شاهزاده خانم‌ها که او را دنبال کردند، تاج و تخت و لقب خود را رها کردند و راهب و راهبه شدند. امپراتوری تبت، با ظهور بودیسم، به‌تدریج قدرتمندتر شد.
امپراطوری تبت پس از مرگ امپراتور تای‌زونگ از سلسله تانگ، به‌قدری نیرومند شده بود که چین نیروی کافی برای متوقف کردن حمله سپاهیان تبت را نداشت. تبت حمله نظامی‌اش را به چینگ‌های، سیچوان و گانسو گسترش داد و چانگ‌آن، پایتخت سلسله تانگ را اشغال کرد. امپراطوران سلسله عظیم تانگ- گائوزونگ، سوزونگ و شیان‌زونگ- نتوانستند تبت را تسخیر کنند.
پادشاه لانگ‌دارما راهبان را آزار و شکنجه می‌کرد
برطبق تاریخ جدید سلسله تانگ، هنگامی که پادشاه تبت رال‌پاکان فوت شد،پادشاه لانگ‌دارمابرتخت نشست. فرستادگان سلسله تانگ او را به‌عنوان فردی الکلی و عاشق شکار توصیف می‌کردند. او به‌عنوان فرمانروایی خشن معروف بود و به صحبت‌های حامیانش گوش نمی‌داد. او شروع به آزار و شکنجه بودیسم کرد که منجر به هرج و مرج در حکومتش شد.
پادشاه لانگ‌دارما راهبان را مجبور به شکار می‌کرد و تمایل آنها به شکار را به‌عنوان رها کردن بودیسم تلقی می‌کرد. او راهبانی را که باورشان را رها نمی‌کردند، می‌کشت. تمام دیرها و معابد بودیسم را تعطیل کرد. او معبد جوکانگ را به کشتارگاه و دیر راموچی را به بازار مال فروشان تبدیل کرد.
لانگ دارما فرمان داد نقاشی‌های نفیسِ روی دیوار، آثار مقدس و صنایع دستی را با نقاشی‌هایی از راهبان که درحال نوشیدن الکل در معابد بودند، جایگزین کنند تا از این طریق شهرت بودیسم را لکه‌دار کند. او با چکش به مجسمه‌های بودا میخ‌ها می‌کوبید و طناب‌هایی به دور گردن مجسمه‌ها می‌بست و آنها را به رودخانه می‌انداخت.
بلاهای طبیعی امپراطوری تبت را در سال ۸۳۹ بعد از میلاد مسیح ویران کرد: زلزله، ریزش کوه در نواحی کوهستانیِ مکان‌هایی که امروزه استان‌های گانسو و سیچوان نامیده می‌شوند، حرکت جریان آب به عقب در رودخانه تائو، شیوع طاعون و مردمی که وقتی از خواب بیدار می‌شدند، افراد خانواده را در کنار خود مرده می‌یافتند. برخی از مردم در نیمه‌های شب در استان چینگ‌های امروزی صدای مرموز طبل‌هایی را می‌شنیدند.
پادشاه لانگ‌دارما سه سال بعد در ۸۴۲ بعد از میلاد مسیح، به دلائل غیرطبیعی درگذشت. چون فرزندی نداشت، معشوقه‌اش، پسر برادرزاده‌اش را به‌عنوان حاکم بعدی انتخاب کرد که توسط یکی از وزرای کابینه کشته شد.
بنابراین امپراطوری تبت که روزی نیرومند و مقتدر بود، مغلوب فرمانروایان سلسله تانگ نشد (که از ۶۱۷ تا ۹۰۷ بعد از میلاد مسیح، نزدیک منطقه هان در چین فرمانروایی می‌کردند)، بلکه به‌دست یک پادشاه بی‌خرد نابود شد، اما بودیسم به‌طور استواری در تبت برقرار شد و باقی ماند.
منبع: "تاریخ جدید تانگ"- تاریخ رسمی سلسله تانگ که شامل ده جلد و ۲۲۵ فصل است.