(Minghui.org) اخیراً شش تمرین‌کننده فالون گونگ که از شکنجه در زندان زنان لیائونینگ زنده بیرون آمدند، تجربیات فراموش‌نشدنی خود را بازگو می‌کنند.

سوءاستفاده جنسی و ضرب و شتم

زمانی‌که خانم ژانگ شوشیا را در سال ۲۰۰۵ به زندان زنان لیائونینگ منتقل کردند، او ۶۰ سال داشت. پلیس به دو زندانی دستور داد فلفل تند به واژن او وارد کنند. آنها او را وادار به نوشیدن آب جوش شوری می‌کردند که در آن فلفل‌های تند انداخته بودند. آبی که با فلفل تند شده بود را روی نشیمنگاهش می‌ریختند و او را مجبور به نوشیدن آن آب آلوده می‌کردند.

خانم لیو شویوآنِ ۶۲ ساله گفت که هنگامی‌که در تابستان سال ۲۰۰۵ در زندان زنان لیائونینگ بازداشت بود، چگونه او را برهنه کرده و به‌طرز وحشیانه‌ای کتک می‌زدند. بدن خانم لیو پوشیده از بریدگی و کبودی بود. شکنجه‌‌گران درحالی‌که به زدن او ادامه می‌دادند، نمک روی زخم‌هایش می‌مالیدند.

شوک الکتریکی

در سال‌های ۲۰۰۳ و ۲۰۰۴ خانم وو یوپینگ را در زندان زنان لیائونینگ با باتوم‌های الکتریکی شکنجه می‌دادند. در بهار سال ۲۰۰۳، پلیس با استفاده از باتوم‌های الکتریکی به دهانش شوک وارد کرد که فوراً باعث ورم شدید در دهانش شد. در ۵ آوریل ۲۰۰۴، بخاطر اینکه خانم وو از رها کردن باورش به فالون گونگ امتناع ورزید، مأموران پلیس برای رفع خستگی به‌نوبت از ساعت ۹ صبح تا ۴ بعدازظهر به او شوک الکتریکی دادند. چند ماه بعد، پشتش هنوز علائم سوختگی داشت.

«آویزان کردن» و استفاده از «تخت مرگ»

خانم لیو ژی، ۵۱ ساله، در ژوئیه ۲۰۱۱ به زندان زنان لیائونینگ برده شد. آنجا او را در «تخت مرگ» قرار دادند و دست‌ها و پاهایش را کشیده و به چهار گوشه یک تخت فلزی بستند. او ۲۴ ساعته و هر بار به‌مدت چند روز در این حالت نگاه‌ داشته می‌شد. حتی برای صرف غذا نیز او را باز نمی‌کردند.

هنگامی‌که در ماه سپتامبر خانواده خانم لیو برای دیدار او به زندان رفتند، چون پاهایش ورم کرده بودند، برای راه رفتن احتیاج به کمک داشت. چون نمی‌توانست مشتش را باز کند، نمی‌توانست خودش بند کفشش را ببندد. نمی‌توانست دست‌هایش را تا بلندی سرش بالا ببرد. نمی‌توانست روی صندلی راست بنشیند و مرتباً به زمین می‌افتاد.

خانم ژانگ گوانگ ‌یوآن در سال ۲۰۰۲ تحت شکنجه‌های مشابهی قرار گرفت. پس از اینکه خانم ژانگ به مدت یکماه روی «تخت مرگ» شکنجه شد، نمی‌توانست راه برود یا دست‌هایش را بلند کند.

بازآفرینی صحنه شکنجه: تخت مرگ

خانم چن شانگ، ۳۷ ساله، در سال ۲۰۰۹ در زندان زنان لیائونینگ حبس شد. او را برای مدتی طولانی تحت شکنجۀ «بستن» قرار دادند. در این شکنجه مانند «تخت مرگ»، قربانیان را مجبور می‌کنند که برای مدتی طولانی در یک حالت باقی بمانند و این باعث می‌شود بدن‌شان حس و تحرکش را از دست بدهد. درحالی‌که خانم چن را بسته بودند، او را کتک نیز می‌زدند. برای بیش از دو روز به او اجازه نمی‌دادند که از سرویس بهداشتی استفاده کند.

بازآفرینی صحنه شکنجه: بستن

محرومیت از خواب

هنگامی‌که خانم جین کویی‌شیانگ در سال ۲۰۰۲ در زندان زنان لیائونینگ حبس بود، او را از خوابیدن محروم می‌کردند. او هر روز مجبور بود از ساعت ۶:۳۰ صبح الی ۹:۰۰ شب کار کند. یک ساعت بعد از آنکه کارش تمام می‌شد، او را به دستشویی می‌بردند و وادارش می‌کردند که تمام شب روی چهارپایه‌ای کوچک بنشیند. زندانیان به‌نوبت در شیفت‌های دوساعته او را تحت نظر می‌گرفتند و هرموقع که خوابش می‌برد او را بیدار می‌کردند.

مقاله مرتبط: با اینکه خانم لیو ژی در شرف مرگ است، هنوز از آزادی او به‌قید ضمانت پزشکی امتناع می‌کنند