(Minghui.org) اداره ۶۱۰ در شهر لانگ فنگ اخیراً از رسانه اجتماعی چینیِ ویچت یک پیام ارسال کرد و اتهام زد که فالون گونگ باعث اختلال روانی یک تمرین‌کننده سابق شده است.
پیام گزارش شده هنوز هم در شهر لانگ فنگ دست به دست می‌شود. از‌این‌رو روشن کردن حقایق و افشای حقیقت در مورد آزار و شکنجه‌ای که باعث شد خانم کوی یانچیو به این بیماری مبتلا شود و دلیل واقعی شرایط فعلی‌اش، ضروری است.
ثابت قدم در فالون گونگ
قبل از تمرین فالون گونگ، خانم کوی یانچیو در دوران تحصیلات متوسطه دچار تب بالا و مننژیت شدید شد. به دلیل بیماری‌اش در امتحانات ورودی کالج سالانه، دو بار رد شد.
اما در سال ۱۹۹۵ متعاقب والدینش، تمرین فالون گونگ را شروع کرد و وضعیت سلامتی‌اش به‌طور چشمگیری بهبود یافت. طولی نکشید که با نمرات عالی در آزمون ورودی قبول و در دانشگاه تربیت معلم هبی پذیرفته شد.
خانم کوی در سال ۱۹۹۹ از دانشگاه فارغ التحصیل شد، در همان سال حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) آزار و شکنجه فالون گونگ را آغاز کرد. خانم کوی شجاعانه ایستاد و برای دادخواهی از حق تمرین فالون گونگ به پکن رفت.
اما والدینش از ترس آزار و شکنجه وحشیانۀ حزب تمرین را کنار گذاشتند. آنها برای اینکه دخترشان را هم وادار به انجام این کار بکنند با اداره ۶۱۰ همکاری کردند و دختر خود را به مرکز شستشوی مغزی لانگ فنگ فرستادند. آنها حتی ۵۰۰۰ یوان از درآمد محدود خود را برای انجام این کار پرداخت کردند.
در مرکز شستشوی مغزی، خانم کوی مجبور شد ساعت‌های طولانی بایستد و به مدت چند روز اجازه نداشت که بخوابد. نگهبانان او را مجبور می‌کردند که چشمانش را باز نگه دارد و برای این کار از کبریت شکسته استفاده می‌کردند. با این وجود، خانم کوی بدون توجه به اینکه چقدر شکنجه‌اش می‌کنند بازهم حاضر به رها کردن فالون گونگ نشد.
تزریق با مواد نامعلوم
دو ماه بعد، خانم کوی یانچیو به دو سال کار اجباری محکوم شد. در اردوگاه کار اجباری تانگشان و اردوگاه کار اجباری در شیجیاژوآگ محبوس شد و در این مکان‌ها بدرفتاری فزاینده‌ای را تحمل کرد. او پس از اتمام دوره دو ساله آزاد شد.
اما کمتر از یک سال بعد، او دوباره به اردوگاه کار اجباری شیجیاژوآنگ منتقل شد.
خانم کوی در اردوگاه کار اجباری به‌طور وحشیانه‌ای شکنجه شده بود. او را آویزان کرده بودند و در موارد دیگر برای ساعت‌های طولانی مجبور به ایستادن یا چمباتمه زدن شده بود. نگهبانان او را از خواب محروم و مواد نامعلومی را به او تزریق می‌کردند. آنها همچنین او را به‌طور مداوم تهدید می‌کردند: «اگر تمرین فالون گونگ را رها نکنی در جمع تو را برهنه می‌کنیم.» او که بانویی جوان و مجرد بود تحت فشار چنین تهدیداتی، اعمال شکنجه و تزریق دارو، سرانجام تسلیم شد و تمرین فالون گونگ را رها کرد.
در چنین محیط وحشتناکی و تحت چنین رفتارهای خشن و فشارهای وارده حالت ذهنی خانم کوی، ناپایدار شد. پس از آزادی‌اش او هر روز در خانه می‌ماند و از ملاقات با افراد دیگر امتناع می‌کرد. او تمرین فالون گونگ را دوباره شروع نکرد. گاهی اوقات هنگامی که به‌طور موقت در وضعیت ذهنی آرامی بود، با خودش زمزمه می‌کرد: «او را آویزان کردند و کتک زدند» و «به او سم تزریق شد.» در میان حرف‌های زیرلبی‌اش گزارش‌هایی از سوء استفاده در بازداشت بود. در حال حاضر، خانم کوی ۳۹ ساله است، هنوز هم با بدتر شدن علائم اختلال روانی در یک حالت بهت و خلسه است.
مورد خانم کوی یانچیو نمونه منحصر به فردی نیست. چند تمرین‌کننده محلی فالون گونگ تجربه مشابهی داشته‌اند: آنها پس از بازداشت، با مواد نامعلوم تحت تزریق یا خوراندن اجباری قرار گرفته‌اند. آنها به درجات مختلف به بیماری‌های روانی دچار شده‌اند.
به‌عنوان نمونه، آقای جین لیتائو، ۳۰ ساله اهل شهر بائوژو در ۸ مه ۲۰۰۵ بازداشت شد. او در مرکز شستشوی مغزی لانگ فنگ برای بیش از ۲۰ روز محبوس بود و مورد ضرب و شتم، فحاشی، محرومیت از خواب، خوراندن اجباری با مواد سمی و تزریق با مواد نامعلوم قرار گرفت. او دچار اختلال روانی نیز شده بود.