چه چیزی پشت انکار چین درخصوص برداشت اجباری اعضای بدن وجود دارد؟
(Minghui.org) در طول بیست و ششمین کنگره بین‌المللی انجمن پیوند اعضاء در هنگ کنگ که از ۱۹ الی ۲۳ اوت برگزار شد، برداشت اجباری اعضای بدن زندانیان عقیدتی در چین، شامل تمرین‌کنندگان فالون گونگ که با مجوز دولت صورت می‌گیرد، کانون توجه رسانه‌ها قرار گرفت؛ آنچه دولت چین انتظارش را نداشت.
نیویورک تایمز ۳ گزارشی در این خصوص منتشر کرد.در ۱۹ اوت، به نقل از رئیس انجمن پیوند اعضاء، دکتر فیلیپ جِی. اُکانل، اظهار کرد: «ادعای چین مبنی بر اینکه سیستم پیوند عضو این کشور مورد قبول جهانیان است، تکذیب شده است.»
به گفته این مقاله نیویورک تایمز، دکتر اُکانل به سخنگویان چین در این کنفرانس اعلام کرد: «مهم است که درک کنید جامعه جهانی از روش‌هایی که چین در گذشته از آنها پیروی کرده است، وحشت‌زده است.»
در ۱۸ اوت، غروب پیش از شروع کنفرانس، ۲ انجمن دولتی چین، نشست ویژه‌ای را درباره عمل‌های پیوند عضو در چین، برگزار کردند. هوانگ جیفو، وزیر سابق بهداشت چین و ژنگ شوسن، رئیس بیمارستان وابسته به دانشگاه ژجیانگ، دو شخصیت برجسته در انجمن پیوند اعضای چین، جزء سخنگویان در این نشست ویژه بودند.
در کمال تعجب یا شاید هم جای تعجبی نباشد که بگوییم تنها گزارشگرانی که اجازه حضور در این نشست ویژه چین را داشتند، از شبکه‌های تلویزیونی و روزنامه‌های دولتی چین و تعدادی از رسانه‌های هنگ کنگ بودند که ازسوی حزب کمونیست حمایت می‌شوند.
روز بعد، بیش از ۲۰ رسانه چینی، داستان یکسانی را در دنیا منتشر کردند: این نشست ویژه پیوند اعضای چین نشان داد که دنیای پیوند عضو چین حقیقتاً مورد قبول انجمن پیوند اعضاء بوده است و هوانگ جیفو، وزیر سابق بهداشت چین، اتهام وارده از سوی انجمن بین‌المللی پیوند اعضاء علیه برداشت اجباری اعضای بدن را به‌شدت رد کرد.
در مقاله ۱۹ اوتِ نیویورک تایمز، به نقل از دکتر اُکانل اینطور آمد: «بنابراین آنها ممکن است چنین چیزی را بگویند، اما آن حقیقت ندارد.»
مقاله‌ای که در تاریخ ۱۷ اوت در نیویورک تایمز منتشر شد، پیش از شروع این کنفرانس، بحث گرم درباره برداشت اجباری اعضای بدنِ چین را پوشش داد. چند پزشک و سازمان حقوق بشر، می‌خواستند این کنفرانس را تحریم کنند، زیرا برخی از سخنگویان ازجمله هوانگ جیفو و ژنگ شوسن به شرکت و دخالت در برداشت اجباری اعضای بدن، مظنون هستند.
به گفته مقاله ۱۷ اوت نیویورک تایمز با عنوان «بحث داغ در دیدار کارشناسان در هنگ کنگ، درخصوص استفادۀ چین از اعضای بدن زندانیان،» گروهی از پزشکان و اخلاق‌شناسان مقاله‌ای را در نقد «تصمیم برای برگزاری این کنفرانس در چین،» در مجله آمریکایی پیوند عضو منتشر کردند.
بیش از ۱۰ مقاله ارائه شده به این کنفرانس، به‌دلیل مشخص نبودن منبع تأمین اعضای بدن مورد استفاده در تحقیقاتشان، رد شدند. از ژنگ شوسن، رئیس بیمارستان وابسته به دانشگاه ژجیانگ، برای سخنرانی دعوت شده بود، اما سخنرانی‌اش لغو شد و مقاله‌اش تحت بررسی قرار دارد. ژنگ نتوانست در مراسم افتتاحیه شرکت کند و پیش از شروع این نشست به خانه بازگشت.
در کنفرانس مطبوعاتی ۱۹ اوت، دکتر جرمی چاپمن، رئیس سابق انجمن پیوند اعضاء، بدون اینکه از ژنگ نامی ببرد، گفت مقاله وی احتمالاً این قانون انجمن را نقض کرده که نباید در تحقیقات از اعضای بدن زندانیان عقیدتی استفاده شود.
دکتر چاپمن اظهار کرد که اگر معلوم شود مؤلفان این مقاله، این قانون انجمن را نقض کرده‌اند: «آنگاه نامشان منتشر خواهد شد، احساس شرمساری خواهند کرد و برای همیشه از شرکت در نشست‌های این انجمن و از انتشار مقالات خود در مجلات پیوند اعضاء محروم خواهند شد.»
تجمع اعتراضی تمرین‌کنندگان فالون گونگ در مقابل محل برگزاری کنفرانس.
در ژوئن ۲۰۱۶، سه محقق مستقل از کانادا و ایالات متحده- دیوید کیلگور، دیوید ماتاس و اتان گاتمن- یک گزارش مشترک ۶۸۰ صفحه‌ای را درباره برداشت اعضای بدن در چین که با مجوز دولت صورت می‌گیرد، منتشر کردند. به تخمین این گزارش هر سال ۶۰ الی ۱۰۰ هزار عمل پیوند عضو در چین صورت گرفته که بخش اعظم آنها با استفاده از اعضای بدن تمرین‌کنندگان فالون گونگ انجام شده است.
تجربیات شخصی ژنگ شوسن، خود مدرک مستقیمی در حمایت از این اتهام است.
ژنگ شوسن ۶۶ ساله، یکی از باتجربه‌ترین جراحان پیوند کبد در چین است. به نقل از نشریه دولتی گوانگ‌مینگ‌وانگ و انجمن علم و تکنولوژی چین، ژنگ تا ماه مارس ۲۰۱۶، تعداد ۱۸۵۰ عمل پیوند کبد انجام داده است.
به نقل از مقاله‌ای در وب‌سایت این مؤسسه، یعنی مرکز عمل‌های پیوند کبد که در ۲۸ ژانویه ۲۰۰۵ منتشر شد، یک بار ژنگ طی یک روز، ۵ عمل پیوند کبد و تنها در همان هفته ۱۱ عمل پیوند کبد انجام داد.
ژنگ در سال ۲۰۰۶ به رسانه‌ها گفت که از سال ۱۹۹۲ الی ۱۹۹۸، تنها ۷۸ عمل پیوند کبد در کل کشور انجام شده است، اما این تعداد از سال ۱۹۹۹، به‌طور قابل توجهی افزایش یافته است که همزمان با آغاز آزار و شکنجه فالون گونگ در همین سال بوده است.
نکته قابل توجه در تجربه ژنگ، «عمل‌های پیوند کبد برای نارسایی حاد کبدی»(LTAHF) است که به بیمارانی اشاره می‌کند که باید در عرض ۷۲ ساعت تحت عمل پیوند کبد قرار گیرند یا اینکه جان خود را ازدست خواهند داد. براساس داده‌های موجود در مقالات تحقیقی ژنگ که در سال ۲۰۰۵ منتشر شد، مؤسسه وی از ژانویه ۲۰۰۰ تا دسامبر ۲۰۰۴، ۴۶ عمل پیوند کبد برای بیمارانی با نارسایی حاد کبدی انجام داده است.
ازآنجایی که این نوع از عمل پیوند عضو، نمی‌تواند از قبل برنامه‌ریزی شود، در کشورهای غربی به‌شدت نادر است. اما از میان ۴۳۳۱ نمونه فهرست شده در گزارش رسمی ۲۰۱۶ چین درخصوص ثبت عمل‌های پیوند کبد، ۱۱۵۰ عمل یعنی ۴۰ درصد از کل، مربوط به پیوندهای کبد برای بیماران با نارسایی حاد کبدی بوده است.
این تعداد زیاد از چنین پیوندهای کبدی، مدرک قدرتمندی درنظر گرفته می‌شود دال بر اینکه برداشت اعضای بدن افراد زنده در چین وجود دارد.
شایان توجه است که ژنگ، رئیس «انجمن ضد فرقه استانی» در استان ژجیانگ است. یکی از وظایف اصلی این انجمنِ دولتی طی دو دهه اخیر، کمک به آزار و شکنجه فالون گونگ بوده است.
ژنگ خودش در افترا زدن و بدنام کردن فالون گونگ، فعالانه شرکت داشته است. او ویراستار اصلی کتابی در راستای بدنام کردن فالون گونگ است که در سال ۲۰۰۹ منتشر شد.
اگرچه ژنگ هرگز منبع اعضای بدن مورد استفاده در تحقیقاتش را آشکار نکرد، اما نقشش در کمپین ضد فالون گونگ یقیناً منبع مناسبی از اعضای بدن را به ذهن می‌آورد که صنعت عظیم پیوند عضو در چین را تأمین می‌کند.