عمل‌های پیوند عضو در چین: نجات‌یافتگان، دولت ترودو در کانادا را به همکاری فرا می‌خوانند
(Minghui.org) نوشته «عمل‌های پیوند عضو در چین: نجات‌یافتگان، دولت ترودو را به همکاری فرا می‌خوانند» توسط گزارشگر کاترین لِوِسکوئه، در نسخه کِبکِ هافینگتن پست در 7 آوریل 2017 منتشر شد.
دو تن از نجات‌یافتگان اردوگاه‌های کار اجباری در چین ابراز امیدواری کردند که دولت کانادا به‌منظور پایان دادن به معضلی که سالانه منجر به مرگ ده‌ها هزار چینی به‌طور کاملاً مخفیانه می‌شود، اقدام کند.
مقاله هافیننگتن پست «عمل‌های پیوند عضو در چین: نجات‌یافتگان دولت ترودو را به همکاری فرامی‌خوانند» (عکس صفحه)
آن گزارشگر با دو تن از تمرین‌کنندگان فالون گونگ سیندی سُنگ و جینگ تیان که در چین زندانی شده بودند، مصاحبه کرد. سیندی سُنگ در سال 2001، 26 ساله بود که وی را دستگیر و به‌عنوان زندانی عقیدتی با دوره محکومیت سه ساله به یک اردوگاه کار اجباری در شرق شهر زیبو فرستادند. جرمش چه بود؟ او از تعالیم فالون گونگ پیروی می‌کرد.
در این گزارش اشاره شده که نزدیک به 18 سال است که حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) تمرین‌کنندگان فالون گونگ را تحت آزار و شکنجه قرار داده است و بسیاری از این افراد بعد از دستگیری‌شان به‌طور مخفیانه‌ای ناپدید شده‌اند.
روزهای خانم سُنگ در این اردوگاه کار اجباری در ساعت 6 صبح شروع می‌شد و در حدود ساعت 11 شب، گاهی اوقات در نیمه شب پایان می‌یافت. زمان صرف غذا به پنج دقیقه محدود شده بود و مجبور بود برای رفتن به حمام درخواست مجوز کند. این زندانیان هرگز اجازه نداشتند در میان خودشان با هم صحبت کنند.
او در توصیف و مقایسه کار اجباری با شکنجه‌ای که به او اِعمال شده بود و تضاد واضح آنها گفت: «تازه این اوقات [اختصاص داده شده برای کار] نسبتاً آرام محسوب می‌شد.»
خانم سُنگ وقتی 18 یا 19 ساعت در روز کار نمی‌کرد، تحت ضرب و شتم و در سلول انفرادی قرار می‌گرفت، او را به جلسات شستشوی مغزی می‌بردند و به مدت چند روز از خواب محروم می‌کردند. یکبار او را مجبور کردند که به مدت نه روز و نه شب سرپا بایستد.
زندانیان مانند او مجبور بودند که آزمایش‌های پزشکی بدهند. قبل از اینکه حتی پای او به اردوگاه کار اجباری برسد، پزشکی به‌طور اجباری از خانم سُنگ نمونه خون و ادرار و یک عکس اشعه ایکس گرفت.
در اردوگاه کار اجباری، او را مجبور کردند که بر روی فُرم رضایت برای اهدای عضو اثرانگشت بگذارد. گاهی اوقات مأموران به او می‌گفتند که آنها «سهمیه‌‌بندی»هایی دارند که باید آن فُرم‌ها را پُر کنند در غیراینصورت تهدید می‌کردند او را به «زندان خاصی» خواهند فرستاد که هرگز بازنمی‌گردد.
قساوت‌ها در سال 2006 آشکار شد
یکی از اولین اعترافات در رابطه با کُشتار زندانیان سیاسی بخاطر اعضای بدن‌شان، از سوی همسر سابق جراحی بود که در اردوگاه کار اجباری در سوجیاتون در شمال شرقی چین عمل جراحی انجام می‌داد. او در مارس 2006 به شرط ناشناس ماندن، این بی‌رحمی را فاش کرد.
شوهرش به او گفته بود که او قرنیه‌های زندانیانی که فالون گونگ را تمرین می‌کردند، بیرون می‌آورده و این در حالی انجام می‌شد که برخی از آنها هنوز زنده بودند. در همان بیمارستانی که او کار می‌کرد، قبل از پرتاب اجساد به کوره‌های زباله‌سوزی که به‌منظور نابود کردن هرگونه مدرک جرم انجام می‌شد، همچنین کبد، کلیه، و پوست برداشته می‌شد.
جینگ تیان که چند بار بین سال‌های 1999 و 2003 بازداشت و به اردوگاه کار اجباری فرستاده شد، گفت که در آن زمان متوجه شد که چرا اغلب در طول زمان بازداشتش تحت آزمایشات پزشکی قرار گرفته است. او به گزارشگری گفت: «شوکه شدم، نمی‌توانستم آن را باور کنم.»
جینگ تیان (سمت چپ)، مادرش (وسط) و دخترش جینگ کای (سمت راست)
او نیز متحمل درد و رنج وحشتناکی شده بود. او را در وسط زمستان برهنه می‌کردند و به درختی می‌بستند یا بر روی کوره آجرپزی می‌بستند. او شاهد این بود که برخی از زندانیان تا حد مرگ تحت ضرب و شتم قرار می‌گرفتند.
خانم جینگ بیاد می‌آورد که پزشکان به اندازه هشت لوله آزمایش از او خون گرفتند و اینکه او را مجبور کردند به سؤالاتی درباره اعضای خانواده و همکاران سابقش پاسخ دهد.
«به‌دلیل اینکه در شهری بزرگ زندگی می‌کردم، به‌دلیل اینکه آشنایان زیادی داشتم و به‌دلیل اینکه به خانواده‌ام نزدیک بودم، آنها هیچ کاری در رابطه [با من] انجام ندادند. با این حال به انجام آزمایشات به‌طور منظم ادامه می‌دادند.»
او گفت که سایر زندانیان اینقدر خوش‌شانس نبودند. برخی از آنها را در نیمه شب می‌آوردند و قبل از سپیده صبح می‌بردند.
لایحه‌ای در اتاوا
مسئله قاچاق اعضای بدن در دستور کار است، چراکه عضو محافظه‌کار پارلمان گارنت جنیوس سعی خواهد کرد که لایحه ۵۶۱ c-کاتلر ایروین وزیر سابق کابینه لیبرال را که در سال 2013 فقط برای بررسی و قرائت اولیه به مجلس عوام رفت را احیاء کند.
طبق ۵۶۱ c- افراد درگیر در قاچاق اعضای بدن صرف نظر از اینکه کانادایی یا خارجی باشد، تحت مجازات کیفری قرار می‌گیرند و این لایحه به آن دسته از پیوند اعضای بدن اشاره می‌کند که در نتیجه یک معامله مالی یا بدون رضایت اهداء کنندگان کسب شده است.
جنویس در سخنرانی این هفته خود گفت: «اینجا در کانادا یک خلأ قانونی داریم که باید به آن پرداخته شود. هیچ قانونی وجود ندارد که مانعِ رفتن یک کانادایی به خارج از کشور برای دریافت عضوی شود که از طریق استثمار تأمین شده است.
«طبق قوانین بین‌المللی، حمایت از قاچاق اعضای بدن یک جنایت علیه بشریت است، بنابراین باید اینجا در کانادا نیز یک جرم شناخته شود.»
دیوید کیلگور عضو سابق پارلمان و دیوید ماتاس وکیل حقوق بشر در سال 2006 با همکاری هم گزارشی را منتشر کردند و در آن به موضوع میزان قاچاق اعضای بدن زندانیان سیاسی در چین پرداختند. گزارش آنها «افراطی» درنظر گرفته شد و در چین و روسیه ممنوع شد.
این دو نفر و روزنامه‌نگار اتان گاتمن با تهیه یک گزارش حجیم 798 صفحه‌ای همین کار را 10 سال بعد در سال 2016 تکرار کردند. آنها در این گزارش تخمین زدند که حزب کمونیست چین از سال 2000 تا 2015، حدود 1.5 میلیون عمل پیوند عضو انجام داده است.
از سوی دیگر چین تخمین می‌زند که هر سال در حدود 10 هزار عمل پیوند عضو انجام شده است و اینکه اندام‌های آن زندانیان با رضایت قبلی خودشان بیرون آورده شده‌اند.
کانادا می‌بایست چشمانش را «کاملاً باز» نگه دارد
کیلگور معتقد است که از آنجایی که دولت ترودو می‌خواهد روابطش را با چین تقویت کند، کانادا می‌بایست چشمانش را نسبت به مسئله حقوق بشر کاملاً باز نگه دارد و از «ارزش‌های کانادایی» حمایت و دفاع کند.
او با تأکید بر تناقض موضِع چین گفت: «مردم می‌ترسند که این لایحه ۵۶۱ c- تصویب نشود، چراکه چین را می‌رنجاند. اما اگر آنها می‌گویند که چنین کاری را انجام نمی‌دهند چطور آن می‌تواند باعث رنجش آنها شود.»
جلسات شکنجه سیندی سُنگ چند ماه قبل از آزاد‌ی‌اش در پاییز 2004 به‌پایان رسید. پدرش هر روز به مسئولین فشار می‌آورد تا زمانی که از آن اردوگاه کار اجباری آزاد شد.
در حقیقت، خانم سُنگ معتقد است که بسیج عمومی در اطراف زندانش زندگی‌اش را نجات داد. این خانم 42 ساله توضیح داد: «من باور دارم که اگر کمک پدر و مادرم نبود، ناپدید شده بودم.»
خانم جینگ به‌منظور اعتراض به شرایط بازداشتش به دفعات دست به اعتصاب غذا زد. او بعد از 50 روز غذا نخوردن، از آنجایی که در آستانه مرگ بود، برای همیشه آزاد شد.
این خانم 47 ساله معتقد است که مسئولین او را به خانه فرستادند چراکه می‌خواستند ازهرگونه تبلیغات بد بعد از مرگش جلوگیری کنند. او گفت در هر صورت آنها نمی‌توانستند اندام‌هایش را خارج کنند چراکه بعد از اعتصاب غذا در وضعیت خوبی نبودند.
یک زندگی جدید در کانادا
هردو خانم به کانادا نقل مکان کردند و زندگی نسبتاً آرامی را دارند. خانم سُنگ در رشته حقوق تحصیل کرد و مشتاق است که یک وکیل بشود. خانم جینگ از باغبانی لذت می‌برد و به بازدید از مکان‌های توریستی ونکوور می‌رود تا اقدامات حکومت چین را محکوم کند.
خانم سُنگ می‌گوید: «این مهم است که مردم را درباره آنچه که در چین در حال روی دادن است، مطلع کنیم. در کانادا، تصور اینکه چنین اتفاقاتی در اطراف جهان در حال رخ دادن است، سخت است. اما آنها واقعاً در حال روی دادن هستند.
او امیدوار است که دولت ترودو هنگام مذاکره برای یک پیمان تجاری آزاد با چین این را در ذهن داشته باشد. او می‌گوید: «زمانی که شما تجارت می‌کنید، باید چیزهای زیادی در رابطه با طرف مقابل بدانید. اگر او مرتکب قتل‌عام می‌شود، آیا هنوز با او تجارت انجام خواهید داد؟
«این یک نسل‌کشی در دوران مدرن است. این اتفاق هم‌اکنون در حال روی دادن است. شیوه واکنش ما نشان‌دهنده انسانیت و حس اخلاقی‌مان است.»