(Minghui.org) خانم ژانگ شیوشیانگ از منطقه جیوتای، شهر چانگ‌چون، به‌خاطر تمرین فالون گونگ، در تاریخ ۷ آوریل ۲۰۱۵، به‌طور غیرقانونی دستگیر شد. دادگاه منطقه جیوتای او را به سه سال و شش ماه حبس در زندان زنان استان جیلین محکوم کرد، جایی که به‌شدت تحت آزار و شکنجه قرار گرفت. خانم ژانگ در ۷ اکتبر سال ۲۰۱۸ آزاد شد.

خانم ژانگ گزارش زیر را درباره حبسش ارائه داده است:

***

وقتی وارد زندان شدم، مأموران زندان به سایر زندانیان دستور دادند که لباس‌هایم را دربیاوند و برهنه‌ام کنند. مرا مجبور کردند پلاکی با شماره مجرم را در دستم نگه دارم و درحالی که لباس بر تن نداشتم از من عکس گرفتند. پس از آن مجاز نبودم در زیر کت و شلوارم لباس‌زیر بپوشم.

مرا مجبور می‌کردند روی یک صندلی پلاستیکی صاف بنشینم بدون اینکه حرکت کرده و با کسی صحبت کنم. زندانیانِ گماشته‌شده از سوی نگهبانان، با خشم برسرم فریاد می‌زدند و فحاشی می‌کردند. - ۷ دسامبر ۲۰۱۶

مجبورم می‌کردند روزهای بسیار زیادی به حالت نشسته بمانم تا زمانی که موافقت کنم که از تمرین فالون گونگ دست بکشم. زندانیان به نوبت مجبورم می‌کردند مطالب صوتی و فیلم‌های مربوط به شستشوی مغزی را گوش داده و تماشاکنم. اینها آزار و اذیت روانی و جسمی شدیدی بودند.

در سال ۲۰۱۸، سرپرست زندان جدید به نام «آن» وارد آنجا شد او حتی بدتر از سرپرست قبلی بود. تمرین‌کنندگان فالون گونگی را که از رها کردن باورشان امتناع می‌کردند تحت آزار و شکنجه قرار می‌داد و مجبورشان می‌کرد برای مدتی طولانی روی چهارپایه‌های کوچکی بنشینند و تعادل‌شان را هم حفظ کنند. آنها را مجبور می‌کرد صاف بشینند بدون اینکه با کسی صحبت کنند یا تکان بخورند. هرگونه تخطی از این دستورات باعث می‌شد از سوی زندانیان مورد آزار و اذیت قرار گیرند. وعده‌های عذایی تمرین‌کنندگان بخورونمیر بود، فقط مقدار کمی برنج و ترشی سبزیجات به آنها می‌دادند. – ۲۰ آوریل ۲۰۱۸

مرا مجبور می‌کردند از صبح زود تا هنگام شب روی چهارپایه کوچکی به حالت نشسته باشم. زندانی دیگری برایم غذایی شامل اندکی برنج و ترشی می‌آورد. فقط بعد از هر وعده غذایی برای شستشوی دهانم آب کافی به من داده می‌شد. - ۱۳ ژوئیه ۲۰۱۸

به من اجازه نمی‌دادند کارهای مربوط به بهداشت شخصی‌ام را انجام دهم، نمی‌توانستم دندان‌هایم را مسواک بزنم، صورتم را بشویم، به حمام بروم، موهایم را با شامپو یا حتی لباس‌هایم را بشویم.

در گرمای تابستان مجبورم می‌کردند روی چهارپایه کوچکی بنشینم درحالی‌که خیس از عرق می‌شدم. مجبور بودم یک لباس را به مدت یک ماه بر تن داشته باشم. بوی شدید منتشر شده در سلول زندان باعث می‌شد که زندانیان مجرم من و سایرین را مورد بدرفتاری قرار دهند.

ما را مجبور می‌کردند هر روز به مدت بیش از ۱۶ ساعت در دمای بالای ۳۵ درجه بی‌حرکت به حالت نشسته باشیم. در طول دوره نشستن به ما اجازه می‌دادند فقط سه بار به توالت برویم. این نشستن طولانی مدت، روز به روز باعث ایجاد تاول و زخم روی نشیمنگاهم شد. به‌خاطر درد طاقت‌فرسای ناشی از تاول و زخم جرئت نشستن نداشتم.

تحت این آزار و شکنجه، مجاز بودم تنها یک بار در ماه، بایستم، غذا بخورم و استحمام کنم. شکنجه نشستن اجباری، ماه‌ها ادامه داشت تا زمانی که در ۷ اکتبر سال ۲۰۱۸ آزاد شدم.

تمرین‌کنندگان فالون گونگ دیگری بودند که حتی شکنجه‌های وحشیانه‌تری را متحمل شدند. برخی از آنها در تمام طول روز، از ساعت ۴ صبح تا ۱۰ عصر به حالت نشسته بودند.

تمرین‌کنندگان فالون گونگ، افراد خوبی هستند که بر‌اساس اصول حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری رفتار می‌کنند. کارکنان حکومتی با ما رفتاری بی‌رحمانه دارند، اما این روش‌های شکنجه را درخصوص مجرمان مورد استفاده قرار نمی‌دهند. آنها انسانیت و وجدان خود را از دست داده‌اند؛ آنها در‌نهایت، فقط به خودشان آسیب می‌رسانند.