(Minghui.org) قبل از نوزدهمین کنگره ملی خلق در اکتبر 2017، اقدامات امنیتی تا بالاترین سطح خود تشدید شد. حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) اطلاعات شخصی تعداد زیادی از تمرین‌کنندگان فالون گونگ (فالون دافا) را در پایگاه داده‌های اطلاعات شناسایی‌اش وارد کرد. بدین ترتیب یک بایگانی دائمی ایجاد شد که احتمالاً برای شناسایی تمرین‌کنندگان در زمان بررسی کارت‌های شناسایی صادر شده توسط دولت‌شان مورد استفاده قرار می‌گرفت. بنابراین برخی از تمرین‌کنندگان زمانی که کارت‌های شناسایی‌شان را در ایستگاه قطار نشان دادند، تحت آزار و اذیت قرارگرفتند یا حتی دستگیر شدند.
خانم سان شیومین، یک مهندس 64 ساله بازنشسته راه‌آهن، با فرض اینکه پلیس توسط حزب علیه فالون گونگ تحریک شده است، با مأموران درباره فالون گونگ صحبت کرد. او از آنها خواست که آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان را متوقف کنند.
خانم سان در 7 سپتامبر 2017 به پلیس گفت که افشای اطلاعات شخصی خلاف قانون کارت شناسایی است و به‌خاطر دفاع از حق خود به‌طور غیرقانونی دستگیر شد. دادستانی راه‌آهن هاربین پرونده‌اش را نپذیرفت، اما بعد از اینکه پلیس سوابق حبس گذشته‌اش را ارائه کرد، تصمیمش تغییر کرد.
خانم سان از زمان شروع آزار و شکنجه در مجموع در حدود هشت سال زندانی، و در بسیاری از موارد متحمل شکنجه شده بود.
تنزل رتبه و کاهش حقوق
از زمان شروع آزار و شکنجه فالون گونگ در سال 1999، به خانم سان بارها گفته شد که از باورش دست بکشد. علاوه براین سرپرستش در فوریه 2000 او را به کلاس‌های شستشوی مغزی برده بود.
او در مه 2000 سعی کرد با استفاده از یک تابلوی نمایش افشاء کننده حقایق درباره فالون گونگ، مردم را درباره تبلیغات منفی علیه فالون گونگ آگاه سازد. او را به مدت یک ماه به بازداشتگاه راه‌آهن هاربین بردند و از شغل مهندسی تنزل رتبه یافت. حقوق ماهیانه‌اش به میزان دو سوم و به مبلغ 330 یوآن کاهش یافت. بعد از کسر مستمری و حق مسکن فقط 110 یوآن در ماه دریافت می‌کرد که بسیار پایین‌تر از هزینه‌ها برای گذران زندگی بود.
خانم سان مجدداً در آوریل 2003 تنزل رتبه یافت، این بار از جایگاه کادر اصلی به یک کارگر. او بازنشستگی زودهنگام گرفت. حقوق بازنشستگی دریافتی‌اش 75 درصد دستمزدش به‌عنوان یک کارگر بود. در طول آن سال‌ها، زیان‌های مالی‌اش در مجموع به حدود 140 هزار یوآن رسید.
محکومیت به دو سال حبس و شکنجه
خانم سان و سایر تمرین‌کنندگان را در 14 دسامبر 2000، در مسیر رفتن به پکن برای دادخواست تجدیدنظر برای داشتن حق تمرین فالون گونگ در ایستگاه چانگچون از قطار بیرون کشیدند و به بازداشتگاه راه‌آهن هاربین منتقل کردند. او دست به اعتصاب غذا زد و تحت خوراندن اجباری قرارگرفت.
سپس به دو سال حبس محکوم شد و در 22 آوریل 2001 او را به اردوگاه سم‌زدایی استان هیلونگ‌جیانگ بردند. پیش از شانزدهمین کنگره ملی خلق در سال 2002 این آزار و شکنجه به‌سرعت افزایش یافته بود.
خانم سان را در 1 اکتبر بخاطر گفتن عبارت «فالون دافا خوب است» به مدت پنج روز به یک صندلی آهنی بستند. سپس مجبورش کردند برای مدتی طولانی روی یک صندلی آهنی چمباتمه بزند. مأموران یک قابلمه پر از آب روی سرش قرار می‌دادند که اگر قابلمه از روی سرش می‌افتاد او را خیس می‌کرد. او را از خواب و استفاده از توالت محروم کردند و همچنین تحت ضرب و شتم قرار دادند. همکاران او سایر تمرین‌کنندگان دافا را مورد فحاشی قرار می‌دادند.
محکومیتش به مدت یک ماه دیگر تمدید شد.
محکومیت مجدد به یک دوره حبس پنج ساله بخاطر توزیع مطالب اطلاع‌رسانی فالون گونگ
خانم سان در 12 مه 2005 بخاطر توزیع مطالب فالون گونگ توسط مأموران اداره پلیس هوایوان دستگیر شد و به‌طور محرمانه و بدون حضور خانواده‌اش در دادگاه منطقه نانگانگ مورد محاکمه قرارگرفت. او به پنج سال حبس محکوم و در 31 اوت به زندان زنان هیلونگ‌جیانگ برده شد.
خانم سان مانند سایر تمرین‌کنندگان مجبور بود روی چارپایه‌ای کوچک صاف بنشیند. او شدیداً تحت نظر قرارداشت، و اجازه نداشت که به تنهایی به توالت برود و از صحبت با سایر تمرین‌کنندگان و زندانیان منع شده بود. او را بخاطر فرستادن افکار درست و انجام تمرین‌های فالون گونگ تحت ضرب و شتم قرار دادند.
او به‌منظور اعتراض به آزار و شکنجه دست به اعتصاب غذا زد.
او در 1 نوامبر 2012 بخاطر توزیع مطالب فالون گونگ دستگیر و به مدت 18 ماه محکوم شد. او در 22 نوامبر به اردوگاه کار اجباری چیانجین هاربین منتقل و در 14 اوت 2013 به‌دلیل بسته شدن آن اردوگاه کار اجباری آزاد شد.
در طول نُه ماه بازداشت، متحمل شوک الکتریکی شد و درحالی‌که هردو دستش را در پشتش بسته بودند او را آویزان کردند و مجبور شد به مدت چند روز روی چارپایه‌ای کوچک بنشیند.
او در 23 اکتبر 2015 دوباره بخاطر روشنگری حقایق برای مأموران پلیس، دستگیر و به مدت 15 روز در بازداشتگاه هاربین بازداشت شد.