(Minghui.org) خانم ژنگ ویلی، ۵۸ ساله، تمرین‌کننده فالون گونگ از شهر چی‌چی‌هار است. در سال ۱۹۹۷، شروع به تمرین فالون گونگ کرد که باعث بازیابی سلامتی‌اش شد. قبل از انجام تمرین فالون گونگ از نارسایی کلیه، بیماری معده و قلب و سایر بیماری‌ها در رنج بود.

خانم ژنگ در سال ۲۰۰۸ به‌خاطر صحبت با مردم درباره آزار و شکنجه فالون گونگ دستگیر شد. درحالی‌که تحت بازداشت پلیس قرار داشت، بدنش به‌شدت متورم شد، اما همچنان به یک صندلی آهنی بسته شده بود به‌طوری که نمی‌توانست حرکت کند. پس از اینکه او را از صندلی آهنی آزاد کردند، توانایی راه‌رفتن را از دست داده بود. بعدها به هفت سال زندان محکوم شد که در آنجا از خواب محرومش کردند و به مدت ده ماه مجبور بود روی کف اتاق بنشیند. خانم ژنگ در تاریخ ۲۳ آوریل ۲۰۱۵ آزاد شد.

خانم ژنگ سه سال پس از آزادی از زندان هنوز از شدت درد رنج می‌برد. خانم ژنگ گفت: «نمی‌توانم از خودم مراقبت کنم. به دلیل آزار و شکنجه‌ای که در زندان متحمل شدم، نمی‌توانم چیزی را با دست‌هایم بردارم. ازآنجاکه در زندان مرا آویزان کردند، شانه‌ام تغییر شکل داده است. در ناحیه کتف، پشت و شانه‌هایم دچار درد شدیدی هستم.»

فلج پاها براثر شکنجه با صندلی آهنی

خانم ژنگ در ۲۸ آوریل ۲۰۰۸ به دست اداره ۶۱۰، شهر ژوژو دستگیر شد. او را بیش از ۲۴ ساعت به صندلی آهنی بستند. قسمت فوقانی بدنش با نواری جداگانه کاملاً به پشت صندلی بسته شد تا به هنگام اعمال شوک الکتریکی بدنش به‌طور غیرارادی به هیچ طرفی خم نشود. اما، وقتی پلیس متوجه شد که تمام بدنش متورم می‌شود و قبلاً هم دچار نارسایی کلیه بوده است، از اعمال شوک با باتوم الکتریکی روی او صرفنظر کرد.

بازآفرینی صحنه شکنجه: بسته شدن به صندلی آهنی

هنگامی که خانم ژنگ از صندلی آهنی رها شد، دیگر قادر به راه رفتن نبود. او را به بازداشتگاه ژوژو منتقل کردند و هر روز به صندلی آهنی بستند. هنگامی که هشیاری‌اش را از دست داد، به بیمارستان فرستاده شد.

خانم ژنگ در اعتراض به رفتار غیرانسانی آنها دست به اعتصاب غذا زد، اما پلیس به‌طور وحشیانه‌ای او را تحت خوراندن اجباری قرار داد. خانم ژنگ پس از دستگیری در ۲۸ ژوئن ۲۰۰۹، به مدت بیش از یک سال به زندان زنان هبی فرستاده شد.

نشستن روی کف اتاق به مدت ده ماه

در زندان خانم ژنگ را مجبور کردند فیلم‌هایی در توهین به فالون گونگ را تماشا کند. ازآنجاکه از انکار باورش به فالون گونگ امتناع ورزید، او را در سلول انفرادی گذاشتند و مجبور بود در آن به مدت بیش از بیست روز، از ساعت ۶ صبح تا ۲ بعدازظهر روی کف بتنی سلول بنشیند. پس از اینکه پلیس به‌زور او را واداشت که برگه به‌اصطلاح «موافقت با تبدیل» را امضاء کند، او را به سلولش منتقل کرد. البته خانم ژنگ بعدها اعلام کرد که آن به‌اصطلاح تعهد‌نامه از درجه اعتبار ساقط است.

خانم ژنگ بعد از یک ماه بستری شدن در رختخواب به علت فلج پاهایش، دوباره مجبور به نشستن روی کف اتاق شد. چهار نفر از زندانیان به‌نوبت، ۲۴ ساعت در روز مراقبش بودند و با چوب به او ضربه می‌زدند تا نتواند به خواب برود. درنتیجه خانم ژنگ دچار فشارخون بالا و مشکلات قلبی شد و سراسر بدنش ورم کرد. خانم ژنگ اظهار داشت: «به‌حدی دچار سرگیجه بودم که کف اتاق عمودی به نظرم می‌رسید. به مدت ۳۰ روز نیمه‌هشیار بودم؛ تنها فکری که داشتم این بود که هنوز زنده‌ام.»

هنگامی که خانم ژنگ از نصب برچسب مخصوص زندانی‌ها و پاسخ به حضور و غیاب امتناع کرد، پلیس پسرش را از شانگهای به زندان فراخواند. به پسرش اجازه ندادند به محل کارش برگردد تا زمانی که خانم ژنگ با درخواست‌های پلیس موافقت کرد. بعدهازمانی که خانم ژنگ دوباره از نصب برچسب مخصوص زندانی خودداری کرد، تمامی زندانیان در سلولش را تنبیه کردند که برای مدتی طولانی روی زمین بنشینند و مجاز به خوابیدن نبودند. پلیس همه زندانیان در آن طبقه را مجازات کرد تااینکه سایر زندانیان او را مورد سرزنش قرار داده و تحت فشار قرار دهند.

ازآنجاکه خانم ژنگ فلج بود، بدون کمک کسی نمی‌توانست از تخت استفاده کند. خانم ژنگ به‌خاطر اینکه از نصب برچسب مخصوص زندانی و پاسخ به حضور و غیاب خودداری کرد، مجبور شد به مدت ده ماه روی کف اتاق بنشیند. خانم ژنگ، سرانجام در ۱۲ آوریل ۲۰۱۵، آزاد شد، اما فقط پس از اینکه پسرش برگه را برای او امضاء کرد.

به‌خاطر درخواست تجدید نظر برای فالون گونگ به اردوگاه کار اجباری فرستاده شد

مشقت‌های خانم ژنگ زمانی شروع شد که در ماه دسامبر سال ۲۰۰۰، به میدان تیان‌آن‌من در پکن رفت و برای حق تمرین فالون گونگ درخواست تجدید نظر ارائه داد. زمانی که به چی‌چی‌هار برگشت، دستگیر و به اداره پلیس شین‌جیانگ‌لو منتقل شد. آنها دستانش را به‌ هم دستبند زدند و او را از پشت کشیدند. سپس او را از میله تختخواب آویزان کردند. با استفاده از زنجیر آهنی نازکی پاهای او را به هم بستند تا بدنش در هوا آویزان باشد. سپس بدنش را هل می‌دادند تا به عقب و جلو حرکت کند. عرق از سر و رویش فرو می‌ریخت. خانم ژنگ به یاد می‌آورد: «یکی از افسران پلیس به من گفت: "کاری می‌کنم که برای تمام عمرت فلج شوی.»

خانم ژنگ در ۸ ژانویه ۲۰۰۱ به بازداشتگاه چی‌چی‌هار فرستاده شد. به‌خاطر اینکه مقررات زندان را ازبر نکرد و به حضور و غیاب در زندان پاسخ نداد مجبورش کردند یوغی به وزن ۲۰ کیلو را تحمل کند. در اعتراض به رفتار آنها دست به اعتصاب غذا زد. چهار ماه بعد به اردوگاه کار اجباری شوآن‌چنگ فرستاده شد.

در ۱۳ مه سال ۲۰۰۲، روز جهانی فالون دافا، تمرین‌کنندگان فالون گونگ در اردوگاه کار با استفاده از نخ ژاکت‌هایشان چند بنر درست کردند. روی بنر این عبارات خوانده می‌شد: «فالون دافا راهی شایسته است، فالون دافا خوب است!» بنرها صبح زود از پنجره چندین سلول زندان آویزان شدند.

پلیس‌ها همگی وقتی وارد محل کارشان شدند با دیدن بنرها شوکه شده بودند و تمام تمرین‌کنندگان را مورد بازرسی قرار دادند. خانم ژنگ و سایر تمرین‌کنندگان را نیز به صندلی‌های آهنی بستند یا در سلول انفرادی گذاشتند.

خانم ژنگ این حادثه را یادآوری می‌کند. «ما مجاز به شستشو نبودیم و فقط کمی غذا برای خوردن به ما داده شد. پس از ۲۳ روز، هیچ یک از ما نمی‌توانستیم روی پایمان بایستیم. پلیس همچنان می‌پرسید که چه کسی این فعالیت را سازماندهی کرد، اما هیچ‌یک از ما حتی یک کلمه نگفتیم. وقتی پس از ۴۵ روز به سلول‌هایمان بازگردانده شدیم، هیچ‌کدام قادر به راه رفتن نبودیم.»

در پایان، مدت محکومیت تمام تمرین‌کنندگان را به مدت چهار ماه افزایش دادند. خانم ژنگ در اکتبر ۲۰۰۲ آزاد شد.