(Minghui.org) چند روز قبل، علائم آنفولانزا و مشکلات معده داشتم که شامل تب بالا، استفراغ و اسهال بود. بسیار ضعیف شده و اشتهایم را کاملاً از دست داده بودم. درعرض یک روز 20 بار به توالت می‌رفتم و تقریباً 3 کیلو وزن کم کردم. خصوصاً وقتی به انبه نگاه می‌کردم که سابقاً غذای مورد علاقه‌ام بود، احساس تهوع به من دست می‌داد و اکنون نفرت شدیدی به آن داشتم. این نفرت از اعماق وجودم می‌آمد.

درحین مطالعه فا به‌طور اتفاقی پاراگراف زیر را خواندم. استاد بیان کردند:

«یک روز، یا بعد از سخنرانی امروز من، بعضی افراد ممکن است در این موقعیت قرار بگیرند: آن‌ها دیگر نمی‌توانند گوشت بخورند و برای آن‌ها گوشت بوی ناخوشایندی می‌دهد. اگر گوشت بخورند می‌خواهند آن را بالا بیاورند. این‌طور نیست که کسی شما را مجبور کرده باشد یا این‌که جلوی گوشت خوردن خود را گرفته باشید، بلکه این حالت از درون می‌آید. بعد از این ‌که به این سطح رسیدید گونگ شما به روشی تأثیر می‌گذارد که شما را در خوردن گوشت ناتوان می‌کند. درحقیقت اگر گوشت را بلعیده باشید، آن‌را بالا می‌آورید.» (سخنرانی هفتم از جوآن فالون)

کلمات: «این حالت از درون می‌آید» توجهم را جلب ‌کرد، گویی که آنها بزرگ‌نمایی شده بودند. هر کلمه ضربه‌ای به قلبم می‌زد. بارها جوآن فالون را خوانده‌ام، اما واقعاً به این پاراگراف توجه زیادی نکردم. اما در حقیقت به این طریق اتفاق می‌افتد. وقتی نمی‌خواهم انبه بخورم، این احساس قطعاً از درون می‌آید. من مطلقاً اشتهایی برای خوردن آن نداشتم. این اجبار نبود و جدالی در ذهنم در نگرفته بود که آیا انبه را بخورم یا نه. چرا استاد (بنیانگذار فالون دافا) این چهار کلمه را برجسته کردند؟ به ذهنم خطور کرد که استاد به من یادآوری می‌کنند که آرزوی تزکیه خودم، باید از درون بیاید.

اراده‌ای قوی

دانش‌آموزی که از ته دل آرزو می‌کند به‌خوبی مطالعه کند، انگیزه دارد و مایل است فعالانه سختی یادگیری را تحمل کند. آنها برای وقت‌شان ارزش قائلند و به‌طور کوشایی پیشرفت می‌کنند. بدون این اراده قوی، یک دانش‌آموز نمی‌تواند بدون توجه به اینکه معلمان او چگونه می‌توانند تدریس کنند یا اینکه والدینشان تاچه حد سخت‌گیر هستند، به اهداف‌شان دست پیدا کنند.

هنگامی‌که یک تزکیه‌کننده از درون آرزویی قوی برای تزکیه در فالون دافا دارد، آنها با تمام وجودشان برای استاد و دافا احترام قائلند، مایلند سختی‌ها را به‌عنوان شادی تحمل کنند و تا حدی که توانایی دارند تزکیه کنند.

شور و اشتیاق از درون می‌آید که برای تزکیه کننده حیاتی است. این سرشت بودایی است، بنابراین می‌تواند جهان را در تمام جهات به‌لرزه درآورد و از موجودات روشن‌بین دعوت کند به آنها کمک و از آنها حمایت کنند. استوار ماندن در این آرزو یعنی پایدار ماندن با افکار درستی که از سرشت بودایی متولد شده است. این به او اجازه می‌دهد که بر وسوسه‌های اهریمن پیروز شده، بر موانع غلبه کند و به کمال برسد. یک تزکیه‌کننده لازم است در افکار درستش پایدار باشد.

هنگام مطالعه فا، می‌توانیم قانون بودا را درک کنیم، فقط درصورتی‌که صمیمانه بخواهیم خودمان را تزکیه کنیم. فقط مفهوم حقیقی قانون بودا، می‌تواند برای تزکیه‌کنندگان واقعی آشکار شود. هنگام فرستادن افکار درست، قدرت الهی‌مان وقتی می‌تواند مؤثر باشد که صمیمانه بخواهیم نیروهای کهن را ازبین ببریم. هنگامی‌که با مردم درباره فالون دافا صحبت می‌کنیم، فقط اگر صمیمانه به آنها در قلب‌های‌مان اهمیت دهیم، می‌توانیم قلب‌شان را لمس کنیم. اگر صادقانه از اشتباهات‌مان پشیمان شویم، می‌توانیم کارهای اشتباه‌مان را تصحیح کنیم. بدون آرزوی قلبی، هر کلمه‌ای می‌تواند سطحی باشد.

ما تمرین‌کنندگان فالون دافا آرزویی صادقانه از اعماق قلب‌مان داریم که از استاد پیروی کنیم و هنگامی‌که تزکیه را شروع می‌کنیم، به‌طور کوشایی تزکیه کنیم. این افکار درستی است که باید به آن ادامه دهیم. اگر کسی این افکار درست را از دست بدهد، آنها می‌توانند به‌راحتی با وابستگی‌ها و آرزوها گمراه شوند و در ایمان‌شان تردید داشته باشند و احتمالاً از مسیر تزکیه‌شان دورتر و دورتر خواهند شد.

دلیل اینکه گاهی اوقات خوب عمل نمی‌کنیم، این است که آرزوی اولیه‌مان را فراموش می‌کنیم و افکار درستمان را از دست می‌دهیم. هنگامی که سرشت بودایی ناپدید ‌شود، فقط افکار بشری باقی می‌ماند. اهداف‌مان دنیوی می‌شود نه آسمانی. یک بدن بشری با افکاری بشری نمی‌تواند سختی‌های بسیاری را تحمل کند و قدرت الهی نخواهد داشت، کمتر می‌تواند افراد دیگر را نجات دهد.

امروز بیاییم آرزوی اولیه‌مان را پیدا کنیم، حفظ سرشت بودایی‌مان، و به‌طور کوشایی در تزکیه پیشرفت کنیم!