بانویی بهشدت بیمار تا پایان دوره محکومیتش حبس بود، و ۱۲ روز پس از آزادیاش درگذشت
(Minghui.org) در 16 ژوئيه 2018، روز آزادی خانم ژائو چونيان از زندان، خانوادهاش مجبور شدند درخواست آمبولانس کنند. او بيش از يک سوم وزنش را از دست داده بود و قادر به راه رفتن نبود. خانم ژائو، ساکن شهر جیشی در ۲۸ ژوئیه در سن 65 سالگی درگذشت.
مرگ خانم ژائو چونیان پایانی غم انگیز به سال‌ها سوء رفتارهای بیرحمانه است که او بهخاطر امتناع از نفی باورش به فالون گونگ متحمل شد. فالون گونگ، تمرینی معنوی است که رژیم کمونیست چین آن را تحت آزار و شکنجه قرار میدهد. او بهخاطر ایمانش بارها دستگیر و بین سالهای 2000 تا 2011، دو بار به کار اجباری که در جمع تقریباً چهار سال بوده محکوم شده بود. آخرین بار در 11 ژوئیه 2013 دستگیر و سه ماه بعد بدون محاکمه به 5 سال حبس محکوم شد. یک قاضی محلی در بازداشتگاه محلی بهسادگی با صدای بلند حکم علیه خانم ژائو را خواند.
خانم ژائو قبل از آخرین دستگیریاش
خانم ژائو پس از آزادیاش از زندان، بهشدت لاغر و یکی از دندانهای جلویش در اثر تحت خوراندن اجباری داروی نامعلوم قرار گرفتن، افتاده بود.
خانم ژائو در نوامبر 2013 به زندان زنان استان هیلونگ‌جیانگ منتقل شد. او و سایر تمرینکنندگان فالون گونگ محبوس اغلب مجبور میشدند بر روی کاغذی که نام بنیانگذار فالون گونگ بر روی آن بود پا بکوبند یا بنشینند. گاهی حتی زندانیان کاغذ را داخل شلوار خانم ژائو میچپاندند.
یکی از زندانیان به نام دو شیائوشیا، برای بیش از دو ماه بهطور متوالی هر روز از 5 صبح تا 10 شب خانم ژائو را مجبور میکرد بیحرکت بر روی نیمکتی کوچک بنشیند. نگهبانان نه تنها دو را متوقف نمیکردند، بلکه او و سایر زندانیان را تشویق میکردند که برای کاهش دوره حبسشان به بدرفتاری با خانم ژائو ادامه دهند.
خانم ژائو به خانوادهاش گفت: «در 6 فوریه 2014، یکی از زندانیان به نام تیائو یانورو، یکی دیگر از زندانیان به نام وانگ نینگ را وادار کرد که با چو‌ب‌لباسی مرا کتک بزند. وانگ آنقدر مرا محکم زد که در روند ضرب و شتم دو چو‌ب‌لباسی شکسته شد. او همچنین شانهای پلاستیکی را محکم به صورتم کشید تا حدی که صورتم متورم شد. روز بعد، تیان بارها مرا با لولهای مقوایی تحت ضرب و شتم قرار داد و گفت که این لوله مثل چو‌ب‌لباسی یا شانه نیست و جراحت یا علائم ظاهری بهجای نخواهد گذاشت. او همچنین اجازه نداد بخوابم یا به توالت بروم. یکبار بهطرف توالت دویدم، اما مرا به عقب کشاندند. من مجبور شدم در شلوام ادرار کنم.»
بر طبق گفتههای افراد داخلی، از 6 فوریه 2014، خانم ژائو بهطور متوالی 20 روز از خوابیدن محروم شد. او بهشدت گیج شد و به امضای نامش در بیانیهای مبنی بر نفی اعتقادش فریب خورد. پس از آنکه دوباره هشیار و آگاه شد، در 6 مارس 2014، بیانیهای رسمی نوشت و بیانیه قبلیاش را لغو کرد. تیان از پذیرفتن بیانیه رسمی خانم ژائو خودداری کرد و از او پرسید که از کجا قلم و کاغذ برای نوشتن بیانیه جدیدش پیدا کرده است. خانم ژائو بیانیهاش را دوباره روی دیوار نوشت. نگهبانان زندان او را به لکهدار کردن دیوار متهم کردند و به زندانیان دستور دادند تا او را بیشتر شکنجه کنند.
خانم ژائو درباره اتفاقاتی که برایش افتاده بود گفت: «در مارس 2014، وانگ نینگ موهایم را گرفت و لگن‌های آب سرد را یکی پس از دیگری روی سرم میریخت. هوا در ماه مارس هنوز خیلی سرد بود. ژاکتم خیس شد و بهطور بیوقفه میلرزیدم. با این حال او اجازه نداد لباسم را عوض کنم و دستور داد که بیحرکت بایستم. او و سایر زندانیان اغلب مرا به اتاقی بدون دوربینهای نظارتی میکشاندند. سپس در آنجا همه با هم مرا تحت ضرب و شتم قرار میدادند. حتی نمیتوانم به یاد بیاورم که چند بار تحت ضرب و شتم قرار گرفتهام.»
خانم ژائو همچنین به یادآورد که چگونه به او داروهای نامعلوم میخوراندند که موجب آسیب به سلامتیاش شد: «آنها گفتند که بیمار هستم و نیاز به مصرف دارو دارم. آنها دهانم را باز میکردند و یکی از دندانهایم را شکستند. نگهبان شیائو شوفن (شماره 230355) هر روز مرا بادقت تحت نظر داشت. او اطمینان حاصل میکرد که دو بار در روز داروها بهطور اجباری به من خورانده شود. هر بار که داروها را میخوردم، دچار اسهال می‌شدم. وقتی به خودم آمدم متوجه شدم که هر چیزی که میخورم استفراغ میکنم. تیان یانرو مرا به اجتناب از غذا خوردن متهم کرد. به آنها گفتم که بهخاطر شکنجههای آنها وضعیت سلامتیام بد شده است.»
خانم ژائو بهطور مداوم استفراغ میکرد و ضعیفتر و ضعیفتر میشد. در نهایت در اکتبر 2016 معاینه و تشخیص داده شد که در کبدش کیست دارد. تحت عمل جراحی قرار گرفت و کیست را خارج کرد.
از زمان حبس خانم ژائو، خانوادهاش چندین بار سعی کردند او را ملاقات کنند اما درخواستشان همیشه رد میشد. اما در اواخر اکتبر 2016، خانوادهاش اطلاعیه فوری دریافت کردند که به بیمارستان ژونگشین شهر هاربین بروند. وقتی به بیمارستان رسیدند، خانم ژائو را در حالی دیدند که قادر به خوردن یا راه رفتن نبود. او بهسختی صحبت میکرد و نفس میکشید.
وانگ شانشان، رئیس سابق بخش نُه زندان، جایی که خانم ژائو در آن حبس شده بود، چندین بار به پسر خانم ژائو پیام فرستاد و برای پوشش هزینههای پزشکی مادرش درخواست پول کرد. پسر خانم ژائو در طول هر یک از بازدیدهایش به وانگ و همکار نگهبانش، ژو شوئمینگ، پول میداد. این دو نگهبان برخلاف قولی که داده بودند، خانم ژائو را آزاد نکردند، حتی پس از اینکه پسر خانم ژائو در کل ۲۶ هزار یوان به آنها پرداخته کرده بود. آنها پس از آن روزانه 260 یوان برای مراقبت از خانم ژائو درخواست کردند و گفتند در غیر این صورت خانوادهاش مجبور به مراقبت از او خواهند بود. پسر خانم ژائو گفت که او از مادرش مراقبت میکند، اما دو نگهبان نظرشان را تغییر دادند و پیشنهاد او را رد کردند.
خانم ژائو تا زمانی که دوره حبسش به اتمام رسید، در حبس باقی ماند. نگهبان وانگ و نگهبان شوئه در برابر آزادی خانم ژائو ۶۰ هزار یوان خواستند، اما خانوادهاش بهطور محکم از پرداخت آن امتناع ورزیدند. سپس وانگ و شوئه ۵ هزار یوانی که خانم ژائو هنوز در حسابش در فروشگاه زندان داشت را برداشتند.
گزارش مرتبط:خانم ژائو چونیان به پنج سال حبس محکوم شد