(Minghui.org) 
25 آوریل 1999، روزی خاص در تاریخ چین مدرن بود. حدود 10هزار تمرین‌کننده فالون گونگ در پکن گردهم آمدند تا به‌صورت صلح‌آمیزی برای حق تمرین فالون گونگ دادخواهی کنند. هیچ درگیری، بنر، شعار یا فریاد زدنی وجود نداشت. مأموران پلیس خیال‌شان راحت بود و رفت‌وآمد اتومبیل‌ها طبق معمول جریان داشت.پس از اینکه نخست‌وزیر وقت ژو رونگجی با نمایندگان تمرین‌کنندگان دیدار، به موضوع این دادخواهی رسیدگی و آن را حل‌وفصل کرد، همه تجمع‌کنندگان بی‌سروصدا آنجا را ترک کردند، اما قبل از رفتن همه ته‌سیگارها را از سطح خیابان جمع و آنجا را تمیز کردند. هم رفتار استثنایی تمرین‌کنندگان و هم نحوه اداره این وضعیت از سوی دولتِ چین مورد تحسین رسانه‌های خبری داخلی و خارج از کشور قرار گرفت.

حدود سه ماه بعد، جیانگ زمین، رهبر پیشین رژیم کمونیست، سرکوب سراسری فالون گونگ را آغاز کرد. از آن زمان به بعد، تمرین‌کنندگان در سراسر جهان برای مقابله با این آزار و شکنجه به‌طور مسالمت‌آمیزی تلاش کرده‌اند.

در بیستمین سالروز این دادخواهی، این مقاله اتفاقات حواشی دادخواهی آوریل 1999، آزار و شکنجه روزافزونی که آن به دنبال داشت، تلاش‌های جاری تمرین‌کنندگان فالون گونگ و حمایت سراسر جهان از این تمرین را مرور می‌کند.
دادخواهی مسالمت‌آمیز و حقوق اولیه انسانی

دادخواهی مسالمت‌آمیز تمرین‌کنندگان فالون گونگ در پکن در 25 آوریل 1999

دادخواهی 25 آوریل در پکن دو روز پس از آن رخ داد که 45 تمرین‌کننده در تیانجین، شهری مهم در نزدیکی پکن، دستگیر شدند. بسیاری این دادخواهی را بازتابی از ماهیت صلح‌آمیز فالون گونگ و شجاعت تمرین‌کنندگانش برای محافظت از اصول حقیقت، نیکخواهی و بردباریِ آن دیدند.

مخصوصاً اینکه تمرین‌کنندگان سه درخواست از اداره استیناف ملی در پکن داشتند: آزادی تمرین‌کنندگان بازداشت‌شده در تیانجین، لغو ممنوعیت انتشار کتاب‌های فالون گونگ و اخذ مجوزی برای یک محیط قانونی تا در آن مردم بتوانند فالون گونگ را تمرین کنند. این درخواستها بر پایه قانون اساسی چین بودند: ماده 35 آزادی بیان و آزادی مطبوعات را تصریح می‌کند، در حالی که ماده 36 آزادی اعتقادات مذهبی را تضمین می‌کند.

ژو رونگجی، نخست‌وزیر وقت چین، با نمایندگان تمرین‌کنندگان دیدار کرد و دستور آزادی تمرین‌کنندگان بازداشت‌شده را در تیانجین صادر کرد. ژو به سیاست پیشین علیه موضوعات انتقادکننده مرتبط با فالون گونگ و سایر تمرین‌های چی‌گونگ نیز اشاره کرد.

اما جیانگ زمین، رهبر وقت حزب کمونیست، در آن روز نامه‌هایی را به اعضای کمیته دائمی پولیت‌بورو نوشت و درخواست کرد که فالون گونگ را نابود کنند. او در عرض سه ماه سرکوب وسیع و نظام‌مندی را راه‌اندازی کرد.

یک نسل‌کشی روزافزون

به گفته خود جیانگ، سیاست او علیه تمرین‌کنندگان فالون گونگ این بود: «اعتبارشان را ازبین ببرید، آنها را ازنظر مالی ورشکسته و جسم‌شان را نابود کنید.»

بر اساس اطلاعات دریافتی وب‌سایت مینگهویی، دست‌کم 4296 تمرین‌کننده، براثر شکنجه در زندان‌های پلیس جان خود را ازدست دادند. بیش از 10هزار نفر زندانی، صدها هزار نفر به اردوگاه‌های کار اجباری منتقل و صدها هزار نفر دیگر به مراکز مختلف شستشوی مغزی برده شدند. بیش از یک‌صد نوع شکنجه روی تمرین‌کنندگان فالون گونگ استفاده شده است. هزاران تمرین‌کننده نیز به‌زور به بیمارستان‌های روانی منتقل شده‌اند و تحت تزریق داروهای آسیب‌رسانده به سیستم عصبی قرار گرفته‌اند. رژیم چین تمرین‌کنندگان زنده را تحت برداشت اجباری اعضای بدن‌شان نیز قرار داده تا اعضای مورد نیاز برای عمل‌های پیوند عضو را تأمین کرده و سود کسب کند.

در زیر برخی از نقاط عطف در سرکوب روزافزون تحت سیاست آزار و شکنجه ارائه شده است.

دستگیری جمعی در ژوئیه 1999

به دستور جیانگ دستگیری‌های وسیعی در 20 ژوئیه 1999 در چین صورت گرفت. دستیاران داوطلب در محل‌های تمرین گروهی بازداشت شدند و همراه بسیاری از تمرین‌کنندگان دیگر مجبور شدند فالون گونگ را رها کنند و کتاب‌های خود را تحویل دهند. آنهایی که از این کار اجتناب کردند، در لیست سیاه و تحت نظارت دقیق قرار گرفتند. زندگی روزمره آنها تحت تأثیر قرار گرفت و از حقوق اولیه انسانی خود محروم شدند.

علاوه بر خشونت، رسانه‌های خبری سراسر چین ازجمله ایستگاه‌های رادیویی، ایستگاه‌های تلویزیونی، روزنامه‌ها و سایر کانال‌های رسانه‌ای بسیج شدند تا فالون گونگ را بدنام کنند. رژیم جیانگ با استفاده از تاکتیک‌های تبلیغاتی که از کمپین‌های سیاسی پیشین خود یاد گرفته بود، توانست مردم را گمراه کند و نفرت آنها را علیه تمرین‌کنندگان برانگیزاند.

اهریمنی جلوه دادن ازطریق رسانه‌های خارج از کشور

در طول اخبارشب که بیشترین مخاطب را دارد، در تاریخ 25 اکتبر 1999، تلویزیون مرکزی چین (CCTV) مصاحبه جیانگ را در باره سفر خود به فرانسه پخش می‌کند. جیانگ در حین صحبت با گزارشگری از روزنامه فیگارو، قدیمی‌ترین روزنامه ملی در فرانسه، فالون گونگ را «فرقه‌ای شیطانی» نامید. همه رسانه‌های خبری مهم در چین روز بعد این سخنرانی را منتشر کردند. این جریان باعث دستگیری حدود 1000 تمرین‌کننده فالون گونگ شد که در میدان تیان‌آن‌من و ادارات دادخواهی اعتراض می‌کردند.

در روز سوم، پیپلز دیلی یکی از مقالات گزارشگر ویژه‌اش را منتشر کرد، تحت عنوان «فالون گونگ یک فرقه است.» حدود 600 تمرین‌کننده برای دفاع از فالون گونگ به میدان تیان‌آن‌من رفتند. 17 تن از آنها بنرهای مربوط به فالون گونگ را در برج تیان‌آن‌من به دست گرفتند. پس از دستگیری‌شان، 15 تن از آنها به‌ 4 ماه تا 2 سال حبس محکوم شدند، در حالی که دو نفر دیگر برای بازداشت به شهر زادگاه‌شان بازگردانده شدند.

رژیم جیانگ علاوه بر انتشار نظرات شخصی و تفسیرها و گزارش‌های روزنامه‌ای، از رسانه‌های خبری خارج از کشور نیز برای توجیه و تشدید این آزار و شکنجه استفاده می‌کرد.

محکومیت غیرقانونی

دادگاه بین‌المللی هاینان در تاریخ 13 نوامبر 1999 چهار تمرین‌کننده فالون گونگ را به 2 تا 12 سال حبس محکوم کرد. این محکومیت‌ها در پکن و در سراسر چین عادی شد. از آن زمان به بعد، تعداد زیادی از تمرین‌کنندگان به‌خاطر باور یا تلاش‌های خود برای افزایش سطح آگاهی مردم درباره آزار و شکنجه زندانی شده‌اند.

چن یوانچائو، رئیس دادگاه محاکمه در هاینان، پاداش‌های متعددی را از رژیم دریافت کرد، اما دو سال بعد، پزشکان تشخیص دادند که چنِ 52 ساله به سرطان ریه مبتلا است. او در 2 سپتامبر 2003، مرگ دردناکی داشت. بعضی مرگ او را به مجازات کارمایی برای راه‌اندازی روند قضایی برای حبس تمرین‌کنندگان- افرادی که اصول حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری را دنبال می‌کنند- نسبت دادند.

حقه خودسوزی

رژیم برای تشدید این آزار و شکنجه، یک رویداد خودسوزی را صحنه‌سازی کرد که در آن ادعا می‌شد تمرین‌کنندگان فالون گونگ در 23 ژانویه 2001 در میدان تیان‌آن‌من دست به خودسوزی زده‌اند. در عرض دو ساعت، خبرگزاری شینهوا درباره این رویداد هم به زبان انگلیسی و هم به زبان چینی گزارش داد. کارآمدی غیرعادی این خبرگزاری محرکی شد تا افراد زیادی درباره این رویداد تحقیق کنند. این تحقیقات منجر به تجزیه و تحلیل ویدئویی شد و نتیجه‌اش این بود که آن رویداد صحنه‌سازی شده است.

فیلیپ پن از واشنگتن پست در 4 فوریه 2001 گزارش داد که لی چونلینگ، یکی از افراد درگیر در این رویداد، مانند یک تمرین‌کننده فالون گونگ رفتار نکرد و هیچ کسی تاکنون او را درحال تمرین فالون گونگ ندیده است.

سازمان توسعه بین‌المللی آموزش(IED)  آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ را در چین محکوم و با نام «تروریسم دولتی» به آن اشاره کرد.

در یکی از اظهاریه‌های سازمان توسعه بین‌المللی آموزش خطاب به سازمان ملل در 14 اوت 2001 آمده است: «ویدئویی از این رویداد دریافت کرده‌ایم که از دید ما ثابت می‌کند این رویداد را دولت صحنه‌سازی کرده است. ما نسخه‌هایی از این ویدئو را برای توزیع در اختیار داریم.»  

آتش ساختگی: استاندارد جدید و فاجعه‌آمیز چین در فریب کشور، مستندی که تلویزیون ان‌تی‌دی آن را تولید کرد و نشان داد که این خودسوزی چگونه صحنه‌سازی شده است، در پنجاه و یکمین جشنواره بین‌المللی فیلم و ویدئوی کلمبوس موفق به کسب گواهی نشان افتخار شد.

شاهدان متعددی نیز به‌طور مستقل شهادت دادند که آن روز، در میدان تیان‌آن‌من حکومت نظامی و کل این نمایش رویدادی صحنه‌سازی‌شده بود.

بر اساس این شواهد، سازمان علمی، فرهنگی و تربیتی ملل متحد (یونسکو) نیز این رویداد خودسوزی را یک حقه قلمداد کرد.

اداره 610: سازمانی فراقضایی برای اجرای آزار و شکنجه

جیانگ دستور راه‌اندازی یک سازمان فراقضایی را برای نظارت بر سرکوب فالون گونگ صادر کرد. اداره 610 براساس تاریخ تأسیس آن، 10 ژوئن 1999، نامگذاری شد. نخستین رئیس آن معاون نخست‌وزیر لی لانچینگ بود. رؤسای دستیار، لوئو گان، رئیس وقت کمیته امور سیاسی و حقوقی (PLAC) و دینگ گوانگن، وزیر تبلیغات، بودند.

پس از انتخاب پکن به‌عنوان میزبان بازی‌های المپیک 2008، لی در 16 ژوئیه 2001 گفت که این انتخاب نشان داده است که جامعه بین‌المللی وضعیت اجتماعی چین و سیاستش برای مبارزه با فرقه‌ها را تصدیق می‌کند. در همان روز، اداره 610 از نهادی در سطح بخش به نهادی در سطح اداره کل ارتقاء یافت.

تحلیلگران بر این باور بودند که جامعه بین‌المللی قصد دارد با اجازه دادن به چین برای میزبانی این المپیک شرایط حقوق بشر در این کشور را بهبود بخشد. برعکس، جیانگ از این فرصت برای تشدید آزار و شکنجه استفاده کرد. همه سطوح اداره 610 ترفیع گرفتند تا همراه کمیته امور سیاسی و حقوقی و در همان سطح عمل کنند، به‌جای اینکه تحت سیستم پلیس در آن سطح باشند.

کشتار بی‌رحمانه

در شب 5 مارس 2002، تمرین‌کنندگان در چانگچون، واقع در استان جیلین، به پخش تلویزیونی نفوذ کردند و فیلم‌هایی را پخش کردند که ضد تبلیغات رژیم علیه فالون گونگ بود و حقه خودسوزی را توضیح می‌داد. آن 40 یا 50 دقیقه بدون وقفه و قطعی ادامه داشت. در پاسخ جیانگ دستور کشتار بی‌رحمانه تمرین‌کنندگان را صادر کرد.

پلیس بعداً 5000 تمرین‌کننده را در چانگچون بازداشت کرد و 7 تن در زمان دستگیری جمعی درگذشتند. درمیان این بازداشت‌شدگان 15 نفر به 4 تا 20 سال حبس محکوم شدند. پس از این دستگیری در ماه اوت 2002، آقای هو مینگ‌کای طی دو روز براثر شکنجه جان خود را از دست داد. آقای لیو چنگ‌جون پس از 21 ماه بازداشت، در 26 دسامبر 2003 درگذشت.

نفوذهای مشابه به شبکه‌های تلویزیونی در سایر شهرها نیز با اقدامات تلافی‌جویانه شدید مواجه شد. در چونگ‌چینگ، 4 تمرین‌کننده به 7 تا 16 سال حبس محکوم شدند. یک تمرین‌کننده در بازداشتگاه درگذشت. پس از اینکه تمرین‌کنندگان در اوت 2002 فیلم‌هایی را در استان هبی پخش کردند، تعداد زیادی از مأموران پلیس اعزام شدند. مأموران ارتش به اتومبیل تمرین‌کننده‌ای شلیک کردند و همه 6 تمرین‌کننده دستگیر شدند.

تشدید شستشوی مغزی

طی جلسه‌ای در اواخر ژوئیه 2010 در ووهان، استان هوبی، مسئولان اداره 610 در سراسر چین تجربیات خود را درباره سرکوب فالون گونگ با هم درمیان گذاشتند. ژو یونگ‌کانگ، دبیر عمومی وقت کمیته امور سیاسی و حقوقی، دستور جیانگ را مربوط به زمانی که آزار و شکنجه تازه در سال 1999 آغاز شده بود- ریشه‌کن کردن فالون گونگ در عرض سه ماه- تصریح کرد. ژو بودجه‌های خاصی را نیز به این هدف در سراسر چین اختصاص داد.

پس از این کنفرانس، دستور ژو در سراسر استان‌ها اجرا و منجر به «نبرد» سه‌ساله‌ای علیه فالون گونگ شد. تمرین‌کنندگان تحت آزار و اذیت قرار گرفتند، دستگیر و زندانی و به اردوگاه‌های کار اجباری برده شدند. مسئولان زندان نیز به زندانیان دستور دادند که تمرین‌کنندگان را شکنجه کنند و تحت شستشوی مغزی قرار دهند.

دستورات اداره 610 استراتژی‌هایی را خلاصه می‌کرد که تمرین‌کنندگان را مجبور به رها کردن باورشان می‌کرد، از جمله آزار و اذیت تمرین‌کنندگان در منزل، تهدید کارفرمایان برای همکاری با مسئولان و بسیج کردن خانواده و همسایگان برای مجبور کردن تمرین‌کنندگان به رها کردن باورشان.

تفسیر قانونی

دادگاه عالی و دادستانی عالی در 25 ژانویه 2017 تفسیری قانونی را برای ماده 300 قانون کیفری صادر کرد: «تضعیف در اجرای قانون با استفاده از سازمان‌های بدعت‌آمیز.» آن همانند تفاسیر قبلی به فالون گونگ اشاره نمی‌کرد، اما بیشتر مطالبش مربوط به روش‌هایی بود که تمرین‌کنندگان از آنها برای افزایش سطح آگاهی مردم درباره آزار و شکنجه استفاده می‌کنند.

برای نمونه، اگر فردی مالک بیش از 500 اسکناس بود که روی‌شان کلمات مرتبط با فالون گونگ نوشته شده بود یا مالک 1000 نسخه از مطالب چاپی یا 50 بنر یا پوستر بود، به 3 تا 7 سال حبس محکوم و جریمه می‌شد. موارد شدید منجر به حبس بیش از 7 سال یا برای تمام عمر می‌شد.

این تفاسیر قانونی طی بیش از 20 سال گذشته برای آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان استفاده شده است.

در سال‌های اخیر این آزار و شکنجه محرمانه‌تر شده است و رسانه‌ها به‌ندرت به آن اشاره کرده‌اند. حتی سیستم اردوگاه اجباری در سال 2013 منسوخ شد، اما مسئولان وفادار به جیانگ همچنان این تفاسیر قانونی را برای تداوم آزار و شکنجه حفظ می‌کنند.

اقدامات تلافی‌جویانه برای شکایات علیه جیانگ

تعداد زیادی از تمرین‌کنندگان شروع کردند تا به‌خاطر راه‌اندازی این آزار و شکنجه که مانند نسل‌کشی است، از جیانگ شکایت کنند. از ماه مه 2015، بیش از 200هزار تمرین‌کننده و اعضای خانواده‌شان این شکایات حقوقی را به دادستانی و دادگاه عالی کشور ارائه کرده‌اند. علاوه بر این، بیش از 2.6 میلیون نفر از 31 کشور، دادخواستی را امضا کرده‌اند که خواستار پیگرد قانونی جیانگ است.

ماده 41 قانون اساسی چین بیان می‌کند: «شهروندان جمهوری خلق چین حق دارند درخصوص هر ارگان یا کارگذار دولتی انتقاد کنند یا پیشنهاداتی ارائه دهند. ارگان دولتی مربوطه باید به نحوی مسئولانه و با روشن کردن واقعیت‌ها، به شکایت‌ها، اتهامات یا افشاگری‌های شهروندان رسیدگی کند. هیچ کسی نمی‌تواند چنین شکایات، اتهامات و افشاگری‌هایی را سرکوب کند یا دست به اقدامات تلافی‌جویانه علیه آن شهروندان بزند.»

اما مسئولان بسیاری از این شکایات ارائه‌شده را مسدود کرده‌اند و شاکیان را تحت آزار و اذیت قرار داده‌‌اند. در نتیجه بسیاری از تمرین‌کنندگان نیز دستگیر و زندانی شده‌اند.

بالا بردن سطح آگاهی درباره آزار و شکنجه

روحیه دادخواهی مسالمت‌آمیز 25 آوریل تقریباً تا 20 سال بعد همچنان ادامه دارد. تمرین‌کنندگان با وجود اینکه تحت سوءرفتارهای وحشتناکی قرار می‌گیرند، حتی نسبت به مسئولانی که آنها را تحت آزار و شکنجه قرار داده‌اند، با مهربانی و بردباری واکنش نشان داده‌اند. آنها همچنان هم در چین و هم در سراسر جهان درباره فالون گونگ و آزار و شکنجه به مردم می‌گویند.

ظرف 10 روز پس از شروع آزار و شکنجه در 20 ژوئیه 1999، صدها هزار نفر برای دادخواهی به مقر دولت مرکزی در پکن رفتند. درحالی که همه جاده‌های اصلی مسدود شده بود یا پلیس در آنها ایست بازرسی داشت، بسیاری از تمرین‌کنندگان با پای پیاده یا با دوچرخه به پکن رفتند.

پلیس بانویی را در اتوبوسی متوقف و همه پولش را توقیف کرد. او به خانه بازنگشت و به‌جای آن صدها کیلومتر را از شهر بایشان، استان جیلین، تا پکن پیاده رفت و در طول مسیر برای غذا گدایی کرد.

وقتی تمرین‌کننده دیگری در پکن دستگیر شد، چند کفش پارچه‌ای مندرس را از ساکی بیرون آورد و آنها را به آن مأمور نشان داد: «من تمام مسیر طولانی را تا پکن پیاده آمده‌ام. تمام آنچه می‌خواهم این است که به دولت‌مان بگویم فالون گونگ خوب و آزار و شکنجه اشتباه است.»

تمرین‌کنندگان با توزیع فلایر، نصب بنر، تماس تلفنی، ارسال نامه و صحبت با مردم به‌صورت رودررو، ازجمله در حین خرید، درحین اینکه سوار اتوبوس هستند و شرکت در گردهمایی‌ها، اطلاعاتی را درباره این آزار و شکنجه منتشر می‌کنند. تمرین‌کنندگان در خارج از چین، در رویدادهای اجتماعی شرکت می‌کنند، غرفه‌هایی را در جاذبه‌های گردشگری برپا می‌کنند، با مسئولان دولتی صحبت کرده و از طریق رسانه‌های خبری اطلاع‌رسانی می‌کنند.

فالون گونگ در سراسر جهان تمرین می‌شود

بنیانگذار فالون گونگ، آقای لی هنگجی، نخستین بار در ماه مه سال 1992 این تمرین تزکیه شخصی را به عموم آموزش دادند. تمرینات ملایم و اصول حقیقت، نیکخواهی، بردباری آن، مردم از همه سنین و اقشار جامعه را جذب خود کرده است. ده‌ها میلیون تمرین‌کننده بهبود در وضعیت سلامتی و اخلاقیات خود را تجربه کرده‌اند.

با وجود بیست سال آزار و شکنجه، تمرین‌کنندگان باور خود را رها نکرده‌اند. در عوض بسیاری از مردم با فالون گونگ آشنا شده‌اند و تمرینش را شروع کرده‌اند. در سال 1999 فالون گونگ در بیش از 30 کشور تمرین می‌شد. در حال حاضر آن در بیش از 100 کشور در سراسر آسیا، اروپا، آفریقا، آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی و استرالیا محبوب است. متن اصلی این تمرین، جوآن فالون، به بیش از 40 زبان ترجمه شده است.

آزار و شکنجه هیچ گونه مبنای قانونی ندارد

در حالی که قانون اساسی چین آزادی بیان و آزادی عقیده شهروندان را تصریح می‌کند، مسئولان آزار و شکنجه را با استفاده از دستورات جیانگ، دستورات پلیس و سایر سیاست‌های حزب کمونیست توجیه کرده‌اند. واقعیت این است که نه ماده 300 قانون کیفری چین و نه تفاسیر قانونی اجازه بازداشت و محکومیت تمرین‌کنندگان فالون گونگ را نمی‌دهد.

علاوه بر این، شکنجه‌های فیزیکی، سوءرفتارهای روانی، شستشوی مغزی و برداشت اعضای بدن بسیار فراتر از مرزهای قانون می‌روند. اقدام معمول دادگاه‌ها برای جلوگیری از اینکه وکلا به نمایندگی از تمرین‌کنندگان در محاکمه‌ها حضور یابند و از آنها دفاع کنند، همچنین بازداشت و شکنجه برخی از این وکلا، غیرقانونی بودن سیاست آزار و شکنجه را بیشتر برجسته می‌کند.

حمایت مردمی در چین

ازطریق مقاومت تمرین‌کنندگان، بسیاری از مردم در چین با وجود سانسور شدید رژیم کمونیست، درباره فالون گونگ و آزار و شکنجه مطلع شده‌اند.

از سال 2008، حدود 150هزار نفر از مسدودیت اینترنتی عبور کرده‌اند و اظهاریه‌های رسمی خود را به وب‌سایت مینگهویی ارائه داده‌اند تا افتراهای قبلی خود را به دافا باطل اعلام کنند.

بسیاری از شهروندان امضاهایی را برای دادخواستی جمع‌آوری کرده‌اند که خواستار آزادی تمرین‌کنندگان بازداشت‌شده است. در برخی موارد خاص صدها یا حتی هزاران امضا و اثر انگشت جمع‌آوری‌ شده است. درخصوص آقای چین یوئمینگ که در استان هیلونگ‌جیانگ دستگیر شد و بعداً براثر آزار و شکنجه جان خود را از دست داد، 15000 نفر نام خود را امضا کردند تا خواستار تحقیقی درباره پرونده او و پایان دادن به آزار و شکنجه شوند.