(Minghui.org) تمرینکنندگان فالون گونگ در استان هوبئی معمولاً در زندان فانجیاتای نگه داشته میشوند. در هر زمان بهطور متوسط 100 تمرینکننده در آنجا زندانی هستند. زندان روشهای مختلف شکنجههای فیزیکی و روانی را بهکار میگیرند.
زندان در شهر جینگمن، استان هوبئی در مرکز چین واقع شده است.
زمانی که تمرینکنندهای در زندان پذیرش میشود، نگهبانان دو تا شش زندانی را بهعنوان «ناظران شخصی» برای او تعیین میکنند. «ناظران شخصی» اِعمال شکنجه را شروع میکنند. آنها تمرینکننده را مجبور میکنند تا روبهروی دیوار بایستد و اجازه نمیدهند که صحبت و نگاه کند، لبخند بزند یا با حرکات سر و دست به کسی اشاره کند. بعضی از تمرینکنندگان بخاطر اینکه مدت طولانی صحبت نمیکنند صدایشان خشن یا حتی دچار لکنت میشوند.
نگهبانان سایر زندانیان را تشویق میکنند تا تمرینکنندگان را کتک و لگد بزند و آنها را منزوی کنند.
زندان تلاش میکند تا با استفاده از دروغ، شکنجههای روانی و ترفندهای روانی ذهنیت تمرینکنندگان را تغییر دهد.
به تمرینکنندگان بهطور معمول دروغ میگویند، مانند حقه خودسوزی تمرینکنندگان فالون گونگ در میدان تیانآنمن، هرچند رسانههای خارج از چین قبلاً گزارش دادهاند که حزب کمونیست چین برای بدنامی فالون گونگ این رویداد خودسوزی را صحنهسازی کرده بود.
زندان از «کارشناسان» دعوت میکند تا تمرینکنندگان را با سفسطه و استدلالهای غلط گیج کنند. این «کارشناسان» شامل استاد لیو جیاجون از دانشگاه علم و صنعت هواژونگ، روانشناس یان فوهای، «الگوی اخلاقی» ملی وو تیانشیانگ و کارکنان سایر واحدهای کاری ضد فالون گونگ است. بعضی از آنها بهطور منظم به زندان میآیند.
مربی سیاسی دینگ چنگهه «درمان خشم و رنجش» را برای استفاده روی تمرینکنندگان ابداع کرد. نگهبانان ابتدا از خشونت و بیتفاوتی برای بدرفتاری با تمرینکنندگان استفاده میکنند تا خشم و رنجش به زندگیشان را در آنها ایجاد کنند. سپس نگهبانان با تظاهر به اهمیت دادن به وضعیت سلامت و خانوادۀ تمرینکننده، «شفقت» خود را به آنان نشان میدهند. آنها همچنین به تمرینکنندگان قول میدهند تا آنها را سرپرست سلولشان کنند که مجبور نباشند کار سخت انجام دهند. برخی از تمرینکنندگان به دام میافتند و ایمان خود را رها میکنند.
نگهبانان به تمرینکنندگان دستور میدهند که اظهارنامهای بنویسند مبنی بر «پشیمانی از انجام این روش تزکیه» و تقبیح فالون گونگ و تمرینکنندگانی که همکاری نکنند، شکنجه میشوند.
«کندن دیوار» : این روش ابتدایی شکنجه، اغلب اوقات استفاده میشود. شخص در فاصله سه پا دور از دیواری میایستد و به جلو خم میشود تا سرش دیوار را لمس کند. فرد مجاز به خوابیدن نیست، پاهای تمرینکنندگانی که به این شکل شکنجه میشوند شدیداً متورم میشود. پاهای برخی از این افراد بهقدری آسیب میبیند که فقط میتوانند روی زمین بخزند.
بدرفتاری فیزیکی: نگهبان و «ناظران شخصی» هردو اغلب تمرینکنندگان را کتک میزنند. آنها به تمرینکنندگان ضربه یا لگد و به صورتشان سیلی میزنند، با چوب به سرشان ضربه میزنند، استخوان ترقوهشان را محکم نگه میدارند و بیضههایشان را فشار میدهند.
«ناظران شخصی» نیز اغلب به تمرینکنندگان توهین میکنند. روی کاغذ کلمات توهینآمیز مینویسند و آن را روی صورت، دیوار یا رختخواب تمرینکننده قرار میدهند. آنها حتی ترتیبی میدهند تا زندانیان به تمرینکنندگان و اعضای خانوادهشان ناسزا بگویند.
محرومیت از خواب و گرسنگی: بعضی از تمرینکنندگان اجازه ندارند سه روز یا حتی هفت روز بخوابند و بعضی از آنها اجازه دارند که فقط چهار ساعت در روز بخوابند. وقتی آقای لی دائوهوی از رها کردن باورش امتناع کرد، مدتی طولانی برای هر وعده غذا فقط یک قاشق غذاخوری برنج به او داده میشد.
بدون دسترسی به نیازمندیهای شخصی، بدون حق ملاقات: نگهبانان اجازه نمیدهند که تمرینکنندگان وسایل ضروری اولیه مانند کاغذ توالت، صابون و خمیر دندان بخرند. تمرینکنندگان که از رها کردن باورشان امتناع کنند مجاز نیستند که بستگان خود را ببینند (حتی اگر آنها آمده باشند) یا تلفنی با آنها صحبت کنند.
خوراندن اجباری: هنگامی که تمرینکنندگان در اعتراض به بدرفتاریها اعتصاب غذا میکنند مجبور به تحمل شکنجه «کندن دیوار» میشوند. پس از آنکه بیش از حد ضعیف شدند که بتوانند بایستند، نگهبانان آنها را به بیمارستان زندان میکشانند. بهمنظور خوراندن اجباری نگهبان آنها را محکم به تخت میبندد و یک لوله پلاستیکی را وارد بینی و به داخل معده فرو میبرند. آقای لیو دِیوی 60 ساله، یک ماه تحت خوراندن اجباری بود و بسیار نحیف و لاغر شده بود.
بازآفرینی شکنجه: خوراندن اجباری
یخزدن: در هوای سرد، نگهبانان به «ناظران شخصی» دستور میدهند تا آب سرد را روی لباسهای تمرینکننده بریزند. پس از اینکه «ناظران شخصی» کت آقای ژانگ شومین را کاملاً خیس کردند او را کشانکشان بیرون بردند و در معرض هوای بسیار سرد قرار دادند، اما او برای شکنجهگرانش به توضیح دربارۀ فالون گونگ ادامه داد و دربارۀ قانون عقوبت کارمایی گفت.
فرو بردن اجسام تیز به بدن: وقتی تمرینکنندهای که از خواب محروم شده، چشمانش را ببندد، «ناظران شخصی» خلال دندان یا سوزنی را در بدنش فرو میکنند. آقای چن چوآنلانگ را به تخت بستند و در محوطه بیرون گذاشتند تا پشهها از او تغذیه کنند. ناظر دیگر برای سرگرمی به پاهایش سوزن فرو میکرد.
وادار کردن به نوشیدن ادرار: «ناظران شخصی» اجازه ندادند آقای لیو دِیو به توالت برود و او را مجبور کردند که ادرارش را بخورد.
مسمومیت: آقای لی مینگ با مواد نامعلومی تحت خوراندن اجباری قرار گرفت. تمام بدنش بعد از آن ورم کرد.
بستن دستبند و غل و زنجیر: آقای لی واند در وضعیت «آویختگی طولانی» قرار گرفت. از آنجا که مدتها دستبند به مچ دستهایش بستهشده بود، باعث جراحت مچهایش شده و استخوانهایش قابل مشاهده بودند. کرمها سبب آلودگی زخمها شده بودند.
بازآفرینی شکنجه: آویختگی طولانی
تخت ببر: نگهبانان آقای لوو ونتائو را به یک نیمکت وصل کردند و او را فقط زمانی باز کردند که باید به توالت میرفت. آنها روی گوشهایش گوشی گذاشتند و صدای آن را تا حداکثر بلند کردند که مجبور شود به سفسطههای حکچ و قوانین زندان گوش کند.
متهم کردن خانواده به مشارکت
کارکنان زندان اغلب به خانه تمرینکنندگان بازداشت شده میروند. آنها با ظاهری مهربان از خانواده دعوت میکنند تا تمرینکنندگان را به رها کردن باورشان متقاعد کنند و ادعا میکنند که مدت محکومیت آنها بعد از این کار کاهش مییابد.
اگر تمرینکنندهای از رها کردن باورش امتناع کند، نگهبانان میگویند که تمرینکننده برای خانوادهاش اهمیتی قائل نیست و باعث میشوند که خانواده از آن تمرینکننده و دافا متنفر شود.
هنگامی که تمرینکنندهای آزاد میشود، زندان او را به اداره ۶۱۰ محلی تحویل میدهد نه به خانوادهاش.
زندان فانجیاتای: تلفن: 867248570016 +، 867248570067 + 867248562210 +سرپرست بخش ژوآنگ گوآنگلینگ (شماره شناسایی پلیس # 4244000)کمیسر سیاسی ما ژییونگ (شماره شناسایی پلیس # 4244004)