(Minghui.org) درحالی که بیش از 160 کشور و سرزمین در حال مبارزه با پاندمی ویروس کرونا هستند، مقامات حزب کمونیست چین (ح‌ک‌چ) مشغول انتشار اطلاعات نادرست در این خصوص و خودستایی هستند.
به گفته افراد خودی، تبلیغات ح‌ک‌چ اکنون استراتژی خود را به شرح زیر تغییر داده است: 1) اینکه توجه شهروندان چینی را به سمت شیوع ویروس کرونا در خارج از چین منحرف کند. 2) درباره توانایی ح‌ک‌چ در کنترل این اپیدمی لاف‌زنی کند و 3) با انتشار نظریه‌های توطئه، مبنی بر اینکه منشأ این ویروس در واقع از ایالات متحده بوده است، تقصیر را به گردن آمریکا بیندازد.
پس از تداوم مخفی‌کاری‌های ح‌ک‌چ درباره شیوع ویروس کرونا، به‌تدریج تعداد بیشتری از ساکنین چینی در برابر رژیم دیکتاتوری ح‌ک‌چ به پا می‌خیزند و در جستجوی راه‌هایی برای ابراز عقاید خود هستند.
مخفی‌کاری‌ها تا امروز ادامه دارد
برخی روزنامه‌نگاران و متخصصان پزشکی چینی به‌تازگی فاش كردند كه چگونه از زمان شیوع اولیه ویروس کرونا در ووهان مقامات سطوح مختلف اطلاعات مربوط به آن را مخفی کردند. پس از اینکه آزمایش دی‌ان‌ای نشان داد که نتیجه آزمایش ویروس کرونای دو بیمار مثبت است، آی فِن، مدیر بخش اورژانس بیمارستان مرکزی ووهان، این اطلاعات را برای دوستان پزشک خود
فاش کرد. او و سایر همكارانش، از جمله لی ونلیانگ كه بعداً براثر ابتلا به این ویروس درگذشت، تقریباً بلافاصله به‌دلیل «انتشار شایعات» از فعالیت‌شان ممانعت به عمل آمد.
در نتیجه مسدود کردن نظام‌مند انتشار اطلاعات مربوط به ویروس کرونا از سوی ح‌ک‌چ، تا 6 مارس سال 2020، بیش از 3000 کارمند مراقبت‌های بهداشتی در استان هوبی به این ویروس آلوده شدند؛ درحالی که 40درصد آنها در بیمارستان‌ها و 60درصد در محله خود آلوده شدند. تقریباً همه آنها کارمندان عادی مراقبت‌های بهداشتی هستند، نه متخصص اپیدمی.
یكی از مهم‌ترین عوامل مؤثر در تعداد بالای این عفونت‌ها و مرگ‌ومیر، تداوم مخفی‌کاری ح‌ک‌چ درباره این اپیدمی است. درحالی که مقامات چینی تا 24ژانویه سال 2020، 830 مورد مبتلا به ویروس کرونا را تصدیق کرده بودند، هو دیانبو، پزشک بیمارستان هوافضای هوبی در شیائوگان، شهری واقع در استان هوبی، در آن روز فاش کرد که او و پزشکان همکارش تخمین زده‌اند که فقط در ووهان بیش از 100هزار مورد مبتلا به این عفونت وجود دارد.
«استان هبی برای مخفی کردن واقعیت‌ها، اظهار کرد که منابع کافی در اختیار داشت و از دریافت کمک‌های خارجی امتناع ورزید. بیمارستان‌ها مانند جهنم بوده و مردم در حال فرار به این طرف و آن طرف هستند، فقط به این امید که زنده بمانند. می‌دانم انجام این کار [نوشتن پست] ممکن است مرا به دردسر بیندازد، اما اهمیتی نمی‌دهم– نجات یک زندگی مهم‌تر است.»
به گفته مدافعان حقوق بشر چینی، یک سازمان غیرانتفاعی مستقر در واشنگتن دی‌سی، مقامات چینی بین 22 تا 28ژانویه دست‌کم 325 نفر را دستگیر کردند. اکثر آنها به «انتشار شایعات»، «ایجاد وحشت» یا «تلاش برای برهم زدن نظم اجتماعی» متهم شدند.
این مخفی‌کاری تا امروز ادامه دارد. گزارشی که به وب‌سایت مینگهویی ارسال شد، اوضاع در هاربین، شهری واقع در استان هیلونگ‌جیانگ، را شرح می‌داد. پزشکی در آنجا ازطریق رادیوگرافی، چند مورد مبتلا به ویروس کرونا را شناسایی کرد، اما هیچ یک از آن موارد در شمارش رسمی شامل نشدند. معلوم شد که آن چند بیمار به‌عنوان بیمارن مبتلا به ذات‌الریه معمولی تحت درمان قرار گرفتند تا هزینه‌ها برای بیمارستان (که باید هزینه‌های درمان بیماران مبتلا به ویروس کرونا را تقبل کند، اما نه سایر مراقبت‌های پزشکی را) کاهش یابد و تعداد موارد تأییدشده نیز پایین بیاید و به این ترتیب با ارقام رسمی منتشرشده مطابقت داشته باشد.
اما این بدترین گزارش نبود. گزارش دیگری که از استان شاندونگ دریافت شد، حاوی شهادت زنی بود که در ووهان اقوامی داشت. اقوامش به او گفته بودند که تقریباً همه اهالی یکی از روستاهای مجاور آلوده شده‌اند. مقامات به‌جای ارائه کمک‌های درمانی، کل روستا را قرنطینه کردند. هر چند روز در میان، کارکنانی برای بررسی وضعیت، به دم در همه خانه‌ها اعزام می‌شدند. اگر کسی در را باز می‌کرد، مأموران متوجه می‌شدند که صاحبان خانه هنوز زنده هستند و به خانه بعدی می‌رفتند. در غیر این صورت، در را می‌شکستند و اجساد را به درون گودال بزرگی که قبلاً برای دفن کردن حفر شده بود، می‌بردند. گودال‌هایی که ظرفیت صدها جسد را دارند.
خلاقیت قالب بر سانسور
به‌تازگی مجله رِنوو (مردم) مصاحبه‌ای با آی فِن انجام داد. فِن طی این مصاحبه اظهار کرد که چگونه او و سایر پزشکان در بیمارستان مرکزی ووهان از اطلاع‌رسانی درباره این اپیدمی منع شدند. این مقاله در 10مارس منتشر شد؛ روزی که رئیس‌جمهور چین برای نخستین بار بعد از وقوع این اپیدمی از این شهر دیدار کرد. ساعاتی بعد، این مقاله از این مجله و نیز کل اینترنت چین برداشته شد.
در گزارشی با عنوان «ویروس کرونا: پزشک ووهان علیه مقامات صحبت می‌کند» که در 11مارس2020 منتشر شد، آمده است: «نسخه‌های جدید این مقاله، در تلاش برای جلوگیری از سانسور شدن، به شکل‌های مختلف افزایش و به‌سرعت انتشار یافتند؛ از شکلی تا حدی مکتوب در ایموجی‌ها تا شکل دیگری با استفاده از کد مورس و نیز پین‌یین (سیستم لاتین‌نویسی زبان چینی ماندارین).»
یکی از کاربران وی‌چت نوشت: «با نگاهی به این نسخه‌های مختلف، نمی‌توانم جلوی خنده‌ام را بگیرم و سپس [به‌دلیل این فاجعه] به گریه می‌افتم.»
سین- چانگ لیائو، نویسنده تایوانی، از چنین خلاقیتی به‌عنوان یک درام تاریک یاد کرد. او مشتاقانه منتظر دوره جدیدی است که مردم «بتوانند آزادانه به زبان چینی بنویسند.»
وال استریت ژورنال گزارشی را تحت عنوان «عبور کاربران اینترنت در چین از سانسورها، برای دستیابی به مصاحبه پزشکی ووهانی» منتشر کرد که در آن به نقل از کینگ- وا فو، کارشناس سانسور در دانشگاه هونگ کنگ، آمده است: «ویروس کرونا همه را عصبی کرده است، چراکه تقریباً همه افراد این کشور را به‌نحوی تحت تأثیر قرار داده است.»
نتیجه معکوسِ آموزش قدردانی
دبیر حزب ووهان، وانگ ژونگلین، به‌تازگی طی کمپینی که «آموزش قدردانی» را انتقال می‌داد، از ساکنان محلی خواست تا از رهبر چین و ح‌ک‌چ برای مبارزه با ویروس کرونا تشکر کنند، اما سخنانش با مقاومت شدیدی روبرو شد.
براساس گزارش گاردین تحت عنوان «"آموزش قدردانی": رئیس ووهان طی درخواست برای تشکر از رهبران، با نتیجه برعکس روبرو می‌شود»، چو ژائوشین، روزنامه‌نگار چینی، ازطریق پستش در وی‌چت پیشنهاد داد: «خودش را آموزش دهد.» او اظهار کرد: «شما کارمند دولت هستید و شغل‌تان خدمت به مردم است. اکنون افرادی که به آنها خدمت می‌کنید، شکننده و ضعیف شده‌اند، اجساد مردگان هنوز گرم است و هنوز اشک زنده‌ها خشک نشده است.»
دا گوئو ژان یی («نبرد علیه اپیدمی: مبارزه چین با کووید- 19 در سال 2020»)، کتابی که دفتر تبلیغات ح‌ک‌چ و دفتر اطلاعات شورای کشور تهیه کرده است، در فوریه سال 2020 منتشر شد، و مقامات ح‌ک‌چ را همانند قهرمانانی به تصویر کشید که عفونت ویروس کرونا را شکست دادند. این کتاب در اول مارس2020 ناگهان از کتابفروشی‌های سراسر چین حذف شد.
بسیاری از کاربران اینترنت از این کتاب انتقاد کردند. در یکی از پست‌های طعنه‌‌‌آمیز آمده بود: «آن می‌تواند گواهی بر این دوره مزخرف تاریخ باشد. آن سوءرفتار ح‌ک‌چ با مردم را شرح می‌دهد.»
روزنامه‌نگاران وارد می‌شوند
بسیاری از روزنامه‌نگاران در چین نیز کم‌کم شروع کرده‌اند تا صدای خود را به گوش سایرین برسانند، ازجمله جیکوب وانگ، روزنامه‌نگار یک روزنامه دولتی در چین. نیویورک تایمز در تاریخ 14مارس2020 در مقاله‌ای تحت عنوان «درحالی که چین پوشش خبری ویروس کرونا را محدود می‌کند»، اینطور گزارش داد: درحالی که ح‌ک‌چ ادعا می‌کند زندگی در ووهان به حالت عادی باز می‌گردد، «او می‌دانست که ووهان هنوز در بحران است- او به آنجا سفر کرده بود تا نارسایی‌ها و شکست‌های دولت را به‌صورت دست اول به‌ترتیب تاریخ شرح دهد. او ماه گذشته ازطریق یک رسانه اجتماعی آن مدارک را مستقیماً ارائه داد و پستی برای درخواست کمک نوشت، درباره بیمارانی كه در کشمکش هستند تا در میان یك بوروکراسی ناكارآمد به مراقبت‌های پزشکی دست یابند.»
آقای وانگ در مصاحبه‌ای گفت: «مردم تنها گذاشته شدند تا بمیرند و از این موضوع خیلی عصبانی هستم. من یک روزنامه‌نگار هستم، اما انسانی معمولی هم هستم.» او و سایر روزنامه‌نگاران با نوشتن مقالاتی مخفی‌کاری‌های دولت چین را افشا کردند و در رسانه‌های اجتماعی خواستار آزادی مطبوعات شدند.
در چنین چالش نادری برای حزب حاکم کمونیست، گاهی فشار سانسور و نیز مرگ و ناامیدی ناشی از این پاندمی به‌شدت این روزنامه‌نگاران را تحت تأثیر قرار می‌داد. وانگ با اشاره به گزارشش درباره قرنطینه ووهان گفت: «درحالی که همه این داستان‌های وحشتناک را می‌دیدید، شب‌ها نمی‌توانستید بخوابید.»
تننی هوانگ، گزارشگر انتشاراتی دولتی، نیز چند هفته را در ووهان سپری کرد. او گفت: «همه در حالتی از احساس محدود شدن و مورد بی‌انصافی قرار گرفتن قرار دارند. بیان آزاد برای‌مان راهی برای مقابله‌به‌مثل است.»
هوانگ گفت که او و سایر روزنامه‌نگاران با تشدید سانسور، به رسانه‌های اجتماعی روی آوردند. او اظهار داشت: «حقایق مانند هیزم هستند. هرچه بیشتر روی هم تلنبار شوند، وقتی سرانجام جرقه‌ای آن را روشن کند، شعله آتشین‌تر می‌شود.»
نسل هزاره: این مأموریت من است که در دفاع از مردگان صحبت کنم
جوانان نیز متوجه شدند که رؤیاهای‌شان، با واقعیت نقش بر آب شده است. تو لانگِ 26ساله در ووهان بزرگ و از یک دانشکده برتر روزنامه‌نگاری در چین فارغ‌التحصیل شد. براساس مقاله‌ای با عنوان «تعهد دارم در دفاع از مردگان صحبت کنم» که در 14مارس2020 در نیویورک تایمز منتشر شد، او دریافت که فرد نمی‌تواند در چین رؤیایش را محقق کند. او گفت: «هدف دانشکده‌ام این بود که افرادی را پرورش دهد كه به كنترل افكار عمومی كمك كنند.»
«وقتی آنها "جمعیت طبقه پایین" [کارگران مهاجر] را در پکن اخراج کردند، با خودم گفتم که من خیلی سخت کار کردم. بخشی از "جمعیت طبقه پایین" نیستم، اخراج نمی‌شوم.»
«وقتی اردوگاه‌های کار اجباری را (برای اقلیت اویغورهای مسلمان) در شینجیانگ ساختند، فکر کردم که من اقلیت قومی نیستم، هیچ اعتقاد دینی ندارم، دچار مشکل نمی‌شوم.»
او گفت: «با درد و رنج مردم هنگ کنگ همدردی می‌کنم، اما فکر می‌کردم که در اعتراض [برای دموکراسی] به خیابان نمی‌روم، بنابراین هیچ ارتباطی به من ندارد.»
«این بار نوبت به زادگاه خودم رسید. بسیاری از اطرافیانم از قبل مریض شده بودند، بعضی از آنها فوت کرده بودند، بنابراین دیگر نمی‌توانستم تحمل کنم.»
او گفت: «اکثر چینی‌ها، ازجمله خودم بی‌گناه نیستیم. ما از شرارت‌های [رهبری ح‌ک‌چ] چشم‌پوشی می‌کنیم، برخی حتی در انجام شرارت‌ها به آنها کمک می‌کردند.»
یک بار دوستی به تو گفته بود که برای زندگی در چین، باید یکی از دو این کار را انجام دهد؛ البته اگر هر دو کار را انجام ندهد: شماره یک، منطق را نادیده بگیر؛ شماره دو، وجدان را نادیده بگیر.
«تو» فهمید که نمی‌تواند این‌گونه عمل کند. او گفت: «به عنوان یک نجات‌یافته از اپیدمی ووهان، برای باقی زندگی‌ام موظفم که در دفاع از آن مردگان صحبت کنم.»