(Minghui.org) حکچ از زمان به قدرت رسیدنش هر چند سال یکبار برای تازه کردن ارعاب مردم چین دستور به اجرای یک کمپین سیاسی داده است تا گروه مشخصی را مورد هدف قرار دهد. در دهه1990 که چی‌گونگ رایج شد، فالون گونگ، تمرین مدیتیشن معنوی باستانی براساس اصول «حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری»، به‌خاطر آموزش رایگان، تعالیم عمیق معنوی و مزایای قدرتمند سلامتی‌اش فوراً در بین هزاران مدسۀ چی‌گونگ برجسته شد.
با اینکه دولت در ابتدا به‌خاطر کاهش هزینه‌های پزشکی کشور، فالون گونگ را ترویج داد، اما محبوبیت بسیار زیاد آن و جدا بودن کاملش از کنترل دولت نهایتاً حکچ را برانگیخت تا آن را به‌عنوان هدف یک کمپین جدید سیاسی قرار دهد. در سال1999، ده سال پس از قتل‌عام دانشجویان آزادی‌خواه در میدان تیان‌آنمن، حکچ دستور آزار و شکنجۀ فالون گونگ را صادر کرد.
حکچ با ترکیب ده‌ها سال تجربیاتش در اجرای کشمکش‌های سیاسی و توسعۀ سریع تکنولوژی مدرن توانست آزار و شکنجۀ فالون گونگ را پنهانی‌تر، فریبنده‌تر و به‌طور پیشرفته‌تری نسبت به تمام کمپین‌های قبلی‌اش انجام دهد. با سانسور شدید اینترنتی و وعدۀ مزایای اقتصادی به کشورهای غربی، نه‌تنها چینی‌ها بلکه بقیۀ جهان نیز بازداشت‌ها، حبس، شکنجه و قتل گسترده تمرین‌کنندگان فالون گونگ را نادیده گرفتند.
با نگاه به تحولات دو دهۀ گذشتۀ آزار و شکنجۀ فالون گونگ، نمی‌توانیم شباهت حیرت‌انگیز بین روش‌های پنهان‌سازی را که هم در آزار و شکنجۀ فالون گونگ و هم در پاندمی ویروس کرونا وجود دارد، نادیده بگیریم.
دیوید ماتاس، وکیل حقوق بشر کانادایی که درخصوص برداشت اعضای بدن از زندانیان عقیدتی تحت حمایت دولت تحقیق کرده است، بیان کرد: «اگر سایر جهان در برخورد با این همه اطلاع‌رسانی نادرست و پنهان‌کاری و انکار و روایت کردن ضد واقعیت در مواجهه با سوءاستفاده از پیوند اعضای بدن، برخوردی جدی‌تر و تهاجمی‌تر اتخاذ می‌کردند؛ اگر نظام جهانی بر شفافیت و پاسخگوبودن در رسیدگی به موضوع سوءاستفاده از پیوند اعضای بدن پافشاری می‌کردند؛ و اگر چین تحت فشار جهان قرار گرفته بود تا درخصوص سیستم درمانی‌اش و رسیدگی به سوءاستفاده از برداشت اعضای بدن شفافیت داشته و پاسخگو باشد، ما اکنون این پاندمی ویروس کرونا را نمی‌داشتیم.»
ماتاس در ادامه گقت: «می‌توانیم فرض کنیم که حزب کمونیست چین قصد نداشت که باعث شیوع ویروس کرونا شود، اما آنچه آنها به‌طور فعال درگیرش بودند چشم‌پوشی خودخواسته بود و می‌گویم که سایر جهان نیز در این چشم‌پوشی خودخواسته به آنها ملحق شده‌اند به‌طوری‌که اکنون همگی از تبعات آن رنج می‌بریم.»1
در ادامه نگاهی به تاریخ حکچ می‌اندازیم به این امید که آن بتواند راه‌کارهایی ارائه دهد درخصوص اینکه چگونه از روی دادن مجدد این فاجعه جلوگیری کنیم.
سانسور
درست همان‌طور که حکچ به هیچ یک از افرادی که اطلاعاتی دربارۀ شیوع ویروس کرونا داشتند اجازه نداد اطلاعات را افشاء کنند، آنها همچنین مانع افشای آزار و شکنجۀ فالون گونگ توسط تمرین‌کنندگان این روش شدند. به رسانه‌های خبری خصوصی و دولتی، وب‌سایت‌ها و بلاگ‌های شخصی دستور داده شد که اطلاعات این آزار و شکنجه را منتشر نکنند.
به‌طور مشابه، مسدودسازی انتشار اطلاعات توالی‌های ژنتیکی ویروس کرونا مانند ممنوعیت انتشار کتاب‌ها و مطالب صوتی تصویری فالون گونگ است. درنتیجه مردم نتوانستند اطلاعات موثق را دریافت کنند و فقط تحت تأثیر تبلیغات دولتی قرار داشتند.
در سال 2011 یک تمرین‌کنندۀ فالون گونگ به وب‌سایت مینگهویی گزارش کرد که برای شروع دور دیگری از ویرایش وقایع محلی در یک جلسۀ کاری در سطح شهرستان شرکت کرد. ویراستار ارشد گفت: «مطلقاً اجازه ندارید در مقالات یک کلمه هم دربارۀ ادارۀ 610 (سازمانی فراقانونی که مشخصاً برای آزار و شکنجۀ فالون گونگ تأسیس شد) یا فالون گونگ بنویسید. جامعۀ بین‌المللی وضعیت حقوق بشر چین را مورد انتقاد قرار می‌دهد. آزار و شکنجۀ فالون گونگ نمی‌تواند در فهرست رویدادهای محلی ظاهر شود. در برخی مناطق، مقالات صرفاً به‌خاطر اینکه اطلاعاتی دربارۀ فالون گونگ داشتند، رد شدند و باید دوباره ویرایش می‌شدند.»2
بنا به گفتۀ یکی از کارمندان بای‌دو، بزرگترین موتور جستجوگر در چین، بخش عمده‌ای از «کلمات حساسی» که این جستجوگر سانسور کرده با فالون گونگ مرتبط بوده است، مانند کلماتی که تغییریافتۀ این واژه هستند، روش‌های شکنجه‌ای که توسط تمرین‌کنندگان توصیف شده است؛ گائو ژی‌شنگ، یک وکیل چینی که برای دفاع از تمرین‌کنندگان فالون گونگ معروف است؛ و کتاب نُه شرح و تفسیر بر حزب کمونیست که تاریخ فریب و کشتار حکچ را روشن میکند.3
پس از بازداشت و شکنجۀ تمرین‌کنندگان فالون گونگ، پلیس اغلب آنها را تهدید میکند که خبری به وب‌سایت مینگهویی گزارش نکنند. درضمن پلیس تلفن‌های همراه و تلفن منزل و ایمیل تمرین‌کنندگان را برای مانع شدن‌شان از اطلاع‌رسانی دربارۀ آزار و شکنجه کنترل میکند. در ابتدای پاندمی، مسئولان رسانۀ اجتماعی دکتر لی ون‌لیانگ را کنترل و او را به‌خاطر «انتشار شایعات» دربارۀ شیوع این بیماری توبیخ کردند.
اما این سانسورها مانع تمرین‌کنندگان فالون گونگ از انتشار اخبار نشد. درحالی‌که تمام کانال‌های اطلاعاتی به‌شدت توسط حکچ کنترل می‌شود، برخی از تمرین‌کنندگان تصمیم گرفتند تا به سیگنال تلویزیون نفوذ کنند تا اطلاعاتی دربارۀ آزار و شکنجه پخش کنند. بین سال‌های 2001 و 2005، در مجموع 129تمرین‌کننده که حدود یک‌سوم آنها خانم بودند به‌خاطر نفوذ به کابل‌های تلویزیونی برای انتشار اخبار بازداشت شدند. بیش از 85% این تمرین‌کنندگان، بیش از 110 نفر، محکوم به حبس از 3 تا 20سال با میانگین 12سال و 6ماه شدند.
تا سال2017، تعداد 11 تمرین‌کنندۀ محبوس به‌خاطر جراحات ناشی از شکنجه یا بیماری کشته شدند درحالی‌که 10 تمرین‌کنندۀ دیگری نیز طی سال‌های بعد از آن جان‌شان را ازدست دادند. برخی از تمرین‌کنندگانی که زنده ماندند هنوز دورۀ حبس خود را سپری می‌کنند، درحالی‌که دیگران با اینکه آزاد شده‌اند با جراحات طولانی‌مدت که در زمان حبس برایشان به‌وجود آمده است، مواجه شدند.4
سایر تمرین‌کنندگان صرفاً به‌خاطر صحبت با مردم دربارۀ فالون گونگ یا توزیع مطالب مرتبط با آزار و شکنجه محکوم به حبس یا شکنجه شدند. خانم لیو وی، ساکن شهر تانگ‌هوا، استان جیلین، در 17اوت2011 به‌خاطر صحبت با مردم دربارۀ فالون گونگ بازداشت شد. 20 روز بعد دادگاه شهر جی‌آن او را به 4سال و 6ماه حبس محکوم کرد.5
در مورد دیگری آقای وانگ بائوشان، تمرین‌کننده‌ای درشهر تانگشان، استان هبی، در 3ژوئیه2017، چند روز پس از اینکه بنری با کلمات «جهان به حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری احتیاج دارد» در آن محله یافت شد، در محل کار بازداشت شد. بعداً او به 5سال و شش ماه حبس و 20هزار یوآن جریمه محکوم شد.6
دروغ‌پراکنی
حکچ هم‌زمان با پنهان کردن آزار و شکنجه، اقدام به دروغ‌پراکنی و تبلیغات برای اهریمنی جلوه دادن تمرین‌کنندگان فالون گونگ و توجیه آزار و شکنجه کرد.
تا پایان سال2000، یک سال و نیم پس از آغاز سرکوب فالون گونگ، این کمپین نتوانست حمایت بسیاری از نفرات حکچ را کسب کند. رهبر وقت حکچ، جیانگ زمین، در اوایل سال2000 استان‌های جنوبی را تحت آزار و شکنجه قرار داده بود تا حمایت رهبران محلی را جلب کند. در این میان، حمایت عمومی از این کمپین کاهش یافت.
در 23ژانویه2001، پنج نفر در میدان تیان‌آنمن در پکن به ظاهر خود را به آتش کشیدند. از کل صحنه از زوایای مختلف فیلمبرداری شد. فقط چند ساعت پس از این اتفاق، رسانه‌های تحت کنترل دولت گزارش‌های بسیار زیادی دریافت کردند مبنی بر اینکه خودسوزان تمرین‌کنندگان فالون گونگ بودند. این گزارش‌ها مشتمل بر تصاویر دلخراشی از قربانیان بود که تعالیم فالون گونگ را مستقیماً مسئول این فاجعه می‌دانستند.
طی چند هفتۀ بعد از آن، رسانه‌های دولتی به گزارش بدون وقفۀ آن ادامه دادند و فوراً مردم سراسر چین را از وضعیت احترام و همدردی با فالون گونگ به عصبانیت و حمله کردن علیه این تمرین تغییر دادند. جنایات نفرت‌آمیز علیه تمرین‌کنندگان فالون گونگ افزایش یافت و حکچ آزار و شکنجۀ خود را با افزایش بازداشت‌ها، شکنجه، کشتن و برداشت اجباری اعضای بدن تشدید کرد.
دو دهه بعد، این حقۀ خودسوزی هنوز به‌عنوان بزرگترین سوءتفاهمی به حساب می‌آید که بیشتر مردم چین درباره فالون گونگ دارند.7
برچسب اشتباه زدن
در این پاندمی، حکچ برای پنهان‌سازی شدت شیوع بیماری، بیماران ویروس کرونا را به‌عنوان امراض دیگری طبقه‌بندی کردند. اما در آزار و شکنجۀ فالون گونگ، چنین برچسب‌های نادرستی به هر دو سو رفتند: تمرین‌کنندگان سالم به‌عنوان بیمار روانی برچسب زده شدند، درحالی‌که سایرین که مبتلا به بیماری‌های ذهنی بودند اما هرگز فالون گونگ را تمرین نکرده بودند به‌عنوان تمرین‌کننده برچسب زده شدند و گفته شد که این افراد پس از یادگیری این تمرین دیوانه شده‌اند.
حکچ در کمپین تبلیغاتی دیگری علیه فالون گونگ، «ادعای مرگ 1400 نفر» را جعل و ادعا کرد که این افراد به‌خاطر تمرین کردن فالون گونگ مُردند. نگاه دقیق‌تری به این موارد آشکار کرد که برخی از این «قربانیان» هرگز وجود نداشتند، برخی هرگز فالون گونگ را تمرین نکرده بودند و یکی از افرادی که گفته شد درمان پزشکی را رد کرد، در بازوان پزشکانی که او را درمان کردند درگذشت. 8
در یک مثال، وانگ آنشو، کارگری در کارخانۀ تجهیزات تایشان در شهر شینگتای، استان شاندونگ هنگامی که اختلال روانی‌اش عود کرد، پدر و مادرش را با بیل کُشت. حکم پروندۀ مدنی دادگاه خلق شهر شینگتای که در 10نوامبر1999 صادر شد بیان میکند که: «نظر دادگاه این است که متهم پیش از ازدواج از بیماری روانی رنج می‌برده است و سعی کرده بود که حقیقت را پنهان کند. پس از اینکه ازدواج کرد، متهم بارها دچار بیماری روانی شد و برای مدتی طولانی سعی داشت اختلال روانی‌اش را درمان کند. وقتی بیماری روانی متهم عود کرد، او پدر و مادرش را با بیل به قتل رساند...» «درخواست قاطع طلاق از سوی همسر متهم مورد حمایت دادگاه قرار گرفت.»
حکچ دلیل قتل توسط وانگ را تمرین فالون گونگ او دانست، علیرغم اینکه رأی دادگاه هیچ چیز دربارۀ تمرین فالون گونگ او ابراز نکرده بود. به‌علاوه، او از سال 1998 و چهار سال پیش از معرفی عمومی فالون گونگ در سال1992، دچار فروپاشی روانی بود.9
پنهان‌سازی
مقاومت و تلاش‌های استوار تمرین‌کنندگان برای خنثی کردن این اتهامات باعث شده است که مردم بیشتری به دروغ‌های حکچ پی ببرند. این تبدیل به معضلی برای حزب شده است. از سال 2003، حکچ سیاستی با نام «نرمش بیرونی اما سختگیری درونی» را به‌کار برده است که آزار و شکنجه را از نمایشی عمومی به برنامه‌ای زیرزمینی و مخفی تبدیل کرده است. آگاهان حکچ آن را «جنگی بدون دود» می‌نامند.10
پس از اینکه آزار و شکنجه پنهانی شد، حکچ با این ادعا که فالون گونگ شکست خورده و از چین ناپدید شده است، سعی کرد توجه جهانی را از موارد نقض حقوق بشر منحرف کند. این ترفند بازتابی از ادعای پیروزی حکچ در شکست دادن ویروس است.
نابودی شواهد
در سال 2006، «اَنی»، همسر سابق یک جراح، تبدیل به اولین گزارش‌دهنده‌ای شد که برداشت اجباری اعضای حیاتی از تمرین‌کنندگان زندۀ فالون گونگ برای فروش به چینی‌ها و خارجیان ثروتمند توسط حکچ را افشاء کرد. اَنی توضیح داد که چرا پس از شروع آزار و شکنجۀ فالون گونگ، باوجود فقدان سیستم اهدای عضو وضع‌شده، تعداد عمل‌های پیوند اعضای بدن در چین به‌سرعت اوج گرفت.
اَنی که اولین اظهارات عمومی خود دربارۀ فاجعۀ برداشت اعضای بدن را در مارس2006 بیان کرد، گفت که شوهرش به او گفته است که او شخصاً طی مدت دو سال پیش از اکتبر2003، قرنیۀ حدود 2000 تمرین‌کنندۀ فالون گونگ زندانی را در بیمارستان سوجیاتون در شهر شن‌یانگ برداشته است. او گفت که هیچ کدام از این «اهداکنندگان» پس از عمل جراحی زنده نماندند چراکه بیشتر اعضای حیاتی آنها نیز برداشته شده بود و اجسادشان سوزانده شد.11
دفتر حکچ در استان هیلونگ‌جیانگ در پاسخ به آن ادعاها و تحقیقات بین‌المللی دربارۀ برداشت اجباری اعضای بدن، اعلامیه‌ای را در 25مارس2006 صادر کرد که طی آن به تمام بخش‌های مرتبط دستور داد که اسناد محرمانه را نابود کنند، که بسیار شبیه است به اینکه حکچ نمونه‌های ویروس را در این پاندمی اخیر نابود کرد.
در این اعلامیه دستور داده می‌شود: «در نابودی این اسناد، فرد باید اطمینان حاصل کند که هیچ راهی برای بازیابی اسناد اصلی وجود نداشته باشد. اسناد کاغذی باید سوزانده یا ریز‌ریز و تبدیل به خمیر کاغذ شوند. کاغذ خردکن‌هایی که استفاده می‌شوند باید الزامات خرد کردن اسناد محرمانه را داشته باشند. اسناد خرد‌شده باید به مکان‌های مشخصی برای نابود شدن فرستاده شوند. حداقل دو نفر باید حضور داشته باشند و هیچ کسی نباید پیش از اینکه اسناد به‌طور کامل نابود شوند مکان را ترک کند.»12
درواقع در این آزار و شکنجه دستورهای بسیار بیشتری به‌صورت شفاهی داده شده است، به‌ویژه آن دستوراتی که توسط ادارۀ فراقانونی 610 که شبیه گشتاپو است و کسانی که دستورات را دریافت کردند از ثبت دستورات منع شدند.
حکچ در تلاش برای پنهان‌سازی جنایت برداشت اعضای بدن، در سال2010 یک برنامۀ اهدای داوطلبانۀ عضو از افراد فوت شده را تأسیس کرد اما به‌دلیل موانع فرهنگی که چینی‌ها را از اهدای اعضای بدن‌شان برحذر می‌دارد، تعداد بسیار کمی ثبت‌نام دریافت کرد. براساس گزارش مرکز تحقیقات برداشت اعضای بدن چین (COHRC)، «گزارشات رسمی نشان دهندۀ این است که درصد اعضای بدن به‌دست آمده از اهداکنندگان از 23% در سال2013 به 80% در سال2014 رسیده است، درحالی‌که اهدای داوطلبانه تنها منبع رسمی اعضای بدن در سال2015 بوده است. این محتمل نیست که چنین تغییر کاملی در این سیستم بتواند در فقط یک یا دو سال اتفاق بیفتد.» 13
تحقیقی در مجلۀ اخلاقیات پزشکی بی‌ام‌سی نتیجه‌گیری کرد که «به‌جای "سیستم داوطلبانه شفاف وعده‌داده‌شده توسط مقامات"، "به نظر می‌رسد که به‌موازات آن یک سیستم داوطلبانه از اهداکنندگان غیرداوطلب (بیشتر زندانیان) به‌طور مداوم مورد استفاده قرار گرفت که به‌طور اشتباه به‌عنوان "داوطلبانه" طبقه‌بندی شدند. در این تحقیق همچنین آمده است که هدف از داده‌های تولید‌شده، ایجاد تصور غلط در جامعه بین‌المللی پیوند اعضا درباره موفقیت‌های چین درزمینه اصلاحات سیستم اهدای داوطلبانه عضو و خنثی‌کردن انتقاد فعالان است که ادعا می‌کنند در این کشور جنایات علیه بشریت برای به دست آوردن اعضای بدن برای پیوند مرتکب می‌شود.»14
ارجاع دادن تقصیر
اغلب وقتی کشورهایی مانند ایالات متحده حکچ را به‌خاطر رکورد رسوایی‌اش در حقوق بشر محکوم می‌کنند، حکچ از آنها به‌خاطر دخالت در امور داخلی چین انتقاد میکند. با این وجود در داخل چین، حکچ تمرین‌کنندگان فالون گونگ خارج از کشور را که آزار و شکنجه را افشاء می‌کنند به‌خاطر «همکاری با نیروهای خارجی ضدچین» و «تخریب وجهۀ چین» مقصر می‌داند.
وقتی ژائو لیجیان، سخنگوی حکچ، ارتش ایالات متحده را برای آوردن ویروس به ووهان در جریان بازی‌های جهانی ارتش در اکتبر2019 مقصر دانست، نمی‌توان فراموش کرد که چطور رئیس حکچ، جیانگ زمین، شخصاً جزوه‌ای برای بدنامی فالون گونگ را به بیش از ده نفر از سران کشورها در نشست همکاری‌های اقتصادی آسیا اقیانوسیه که در اواخر سال1999 در نیوزلند برگزار شد، تحویل داد. در فرانسه، جیانگ زمین در رسانه‌های خارجی به فالون گونگ برچسب «فرقه‌ای شیطانی» زد تا سیاست آزار و شکنجۀ خود را به‌پیش ببرد.15
تاریخ تکرار می‌شود. هرچه باشد، حکچ «همیشه باشکوه» هرگز اشتباه را نمی‌پذیرد. گاهی نقش قربانی را بازی میکند و گاهی نقش منجی جهان. اما هر نقابی که هر بار به صورت بزند، ذات سرکوبگر و خودکامه‌اش هرگز تغییر نخواهد کرد.
مراجع: