(Minghui.org) حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) به‌تازگی سیاست‌های حذف کامل کووید خود را کنار گذاشت و همه محدودیت‌ها را لغو کرد. اندکی بعد موارد ابتلا به کووید در سراسر چین افزایش یافت و سیستم پزشکی در اداره وضعیت با شکست روبرو شد. آنچه از اواخر اکتبر تا اواسط دسامبر در شهر کانگژو (استان هبی) رخ داد، ارائه‌دهنده نگاهی اجمالی است به اینکه چگونه رژیم با رفتن از یک افراط به افراطی دیگر برای خدمت به اهداف خود، نه خدمت به رفاه مردم، آسیب عظیمی به بار آورده است.
تغییر شدید و دروغ‌های مستمر
منطقه شهری کانگژو از اواخر اکتبر تحت قرنطینه بود. قرنطینه حدود سه هفته به طول انجامید و در 12 نوامبر برداشته شد. اما وقتی مواردی از ابتلا به کووید تشخیص داده شد، شهر مجدداً در 21 نوامبر قرنطینه را اعمال کرد و تا 30 نوامبر آن را لغو نکرد.
مقامات هرگز داده‌ها یا شواهدی علمی را برای توجیه تصمیمشان مبنی بر اعمال قرنطینه یا لغو قرنطینه ارائه نکردند، زیرا هر کاری که انجام دادند فقط در خدمت اهداف سیاسی‌شان بود. نام‌های این اقدامات بی‌رحمانه نیز در طول زمان، از فِنگ چِنگ (قرنطینه) به جینگ مٌو (سکوت) و لین شی گوان کٌنگ (کنترل موقت) تغییر کرد. اما همه آن‌ها به شیوه‌ای مشابه تحمیل شدند... همه مکان‌های عمومی، ازجمله سوپرمارکت‌ها، خواربارفروشی‌ها، رستوران‌ها، خرده‌فروشی‌ها، بازارهای کشاورزان، بازارهای غذاهای دریایی و غیره تعطیل شدند. با تعطیلی مدارس و کارخانه‌ها، ترافیک (اعم از وسایل نقلیه و عابران پیاده) از بین رفت. فقط کارکنانِ دارای مجوز خاص مجاز به تردد بودند.
کل شهر تعطیل شد و حتی به نیازهای اولیه مانند درمان‌های پزشکی نیز رسیدگی نمی‌شد. شهر مثل شهر مردگان بود. مردم از سر ناامیدی و بی‌حوصلگی، انواع‌واقسام لطیفه‌ها و جوک‌ها را می‌ساختند. یک نمونه این بود: «باقی جهان درحال تماشای جام جهانی فوتبال 2022 قطر هستند یا به سرگرمی‌های دیگر مشغول هستند، اما ما چینی‌ها هنوز برای آزمایش اسید نوکلئیک صف می‌کشیم.»
تعداد موارد ابتلای اعلام‌شده توسط مقامات محلی بسیار پایین یا صفر بود. اما مردم می‌دانستند که در واقعیت، موارد ابتلا زیاد است. یکی از شعرها در فضای مجازی این بود: «مشغولِ آزمایش [اسید نوکلئیک] در طول روز، مشغولِ حمل‌ونقل [بیماران برای قرنطینه] در شب، مشغول گزارش‌دهی موارد ابتلای صفر و همه‌چیز خوب است.»
به‌دلیل سیاست حذف کامل کووید، مقاماتی که جرئت گزارش این موارد را داشتند مورد انتقاد قرار گرفتند و حتی از سِمَت خود برکنار شدند، درحالی‌که به کسانی که بر این مواردِ ابتلا سرپوش گذاشتند پاداش داده شد. بنابراین مقامات در همه سطوح درباره موارد ابتلا به کووید، دروغ می‌گفتند. ح.ک.چ فقط به حفظ قدرت خود اهمیت می‌دهد، نه به جان مردم. درواقع این رژیم از سال 1949 که قدرت را به دست گرفت، همیشه دروغ گفته است. مخصوصاً در طول این پاندمی، تعداد واقعی موارد ابتلا به چیزی فوق‌سری تبدیل شد. وقتی مقامات دولتی آلوده می‌شدند، حتی همکاران در همان اداره ممکن بود اطلاعی از آن نداشته باشند.
اما ارقام واقعی بسیار بالا بود. برای مثال، در میان بیش از 6000 کارمند بیمارستان مرکزی کانگژو، نتیجه آزمایش اسید نوکلئیک یک‌سوم آن‌ها در اوایل نوامبر مثبت شد. این بیمارستان در اواخر نوامبر یک بخش قرنطینه را افتتاح کرد و در همان روز اول، بیش از 800 بیمار که نتیجه آزمایششان مثبت بود در این بخش بستری شدند. گفته می‌شود که شیانگ هویی، شهردار کانگژو نیز مبتلا شد. به‌دلیل نرخ بالای ابتلا، برخی از سازمان‌های دولتی مجبور شدند تعطیل کنند یا خدماتشان را کاهش دهند.
چرخشی ناگهانی و غیرمنتظره
حالا بیایید به این وضعیت در هوانگ‌هوا، شهری در سطح شهرستان تحت مدیریت کانگژو، نگاهی بیندازیم. هوانگ‌هوا پس از قرنطینه‌ای پنج‌روزه در ماه نوامبر، قرنطینه دیگری را از 25 تا 29 نوامبر اعمال کرد.
موارد ابتلای رسماًگزارششده در هوانگ‌هوا همیشه صفر بود. اما این دور از واقعیت بود. هتل‌های متعددی برای قرنطینه در نظر گرفته شدند و یکی از آن‌ها حدود 170 بیمار داشت که نتیجه آزمایش آن‌ها مثبت بود. بیمارانی که در خانه قرنطینه شدند نیز زیاد بودند. در طول یک کمپین آزمایش اسید نوکلئیک در سطح شهر، دست‌کم 40 مورد مثبت در 25 نوامبر و بیش از 100 مورد مثبت در 5 دسامبر شناسایی شد.
همچنین در 5 دسامبر، ح.ک.چ پایان پاندمی را اعلام و گونه اٌمیکرون را به‌عنوان آنفولانزای شایع طبقه‌بندی کرد. در 7 دسامبر الزام به دادن آزمایش اسید نوکلئیک در هوانگ‌هوا لغو و همه محدودیت‌ها برداشته شدند.
به این ترتیب کمپین سه‌ساله حذف کامل کووید (از 8 دسامبر 2019 تا 7 دسامبر 2022) پایان یافت. از اقدامات کنترلی شدید (تست اجباری، اجبار به ماندن در خانه یا قرنطینه در بیمارستان‌های موقت) تا سیاست افراطی بدون هیچ کنترلی، همه‌چیز خیلی سریع و بدون توضیح رخ داد و باعث شد مردم احساس کنند در خواب هستند: آیا این واقعیت دارد؟آیا سیاست حذف کامل کووید واقعاً دیگر وجود ندارد؟ آن همچنین مانند تماشای یک فیلم بود، که در آن هنوز کاملاً غرق داستان هستید و ناگهان با روشن شدن چراغ‌ها در سالن، فیلم به پایان می‌رسد.
باور چرخش 180درجه‌ای ح.ک.چ در واکنش به پاندمی، برای مردم سخت بود. شعار «بدون تزلزل بر حذف کامل کووید پافشاری کنید!» هنوز در ذهن مردم تازه است. درست زمانی که برای مبارزه در یک جنگِ نابودی مرگ و زندگی علیه ویروس آماده شده‌ایم، ناگهان همه‌چیز تمام می‌شود. روز قبل، هر کسی که از قرنطینه سرپیچی یا از انجام آزمایش‌های کووید اجتناب می‌کرد، مجازات می‌شد. یک روز بعد، هر کسی که اصرار بر قرنطینه داشت یا آزمایش را تحمیل می‌کرد، مجازات می‌شد.
مردم مدام سؤالاتی می‌پرسند
عقب‌نشینی ناگهانی ح.ک.چ از سیاست حذف کامل کووید، مانند رؤیایی است که بیش از حد زود به پایان می‌رسد: آیا آن واقعاً باز است؟ آیا واقعاً می‌توانیم به ضربه زدن هرروزه به گلویی که درد می‌کند در محل گرفتن آزمایش اسید نوکلئیک خاتمه دهیم؟ بدون ماسک، بدون اسکن مجوز سلامتی، بدون تشخیص چهره، بدون نظارت تصویری، و بدون بررسی دمای بدن در سوپرمارکت‌ها و سایر مکان‌های عمومی؟ آیا واقعاً می‌توانیم بیرون برویم تا غذا بخوریم؟
همه این‌ها ممکن است از نظر جامعه بین‌المللی مضحک به‌نظر برسد، اما مردم پس از مدت بسیار طولانی محدود بودن در چین کمونیستی، دیگر نمی‌دانند چگونه یک زندگی عادی داشته باشند. بااین‌حال وقتی بیشتر درباره‌اش فکر می‌کنیم، ممکن است دو عامل را بیابیم که احتمالاً منجر به وضعیت فعلی شده‌اند.
اولین عامل ترس ح.ک.چ از بیدار شدن مردم و اعتراض آن‌ها به وحشیگری و دروغ‌هایش است. به‌دلیل سانسور و کنترل اطلاعات، افراد کمی در شهرهای کوچکی مانند هوانگ‌هوا از جنبش کاغذ سفید مطلع هستند. اما هنوز برخی از افرادی که می‌دانستند اقدامات سختگیرانۀ قرنطینه نقض قوانین است، به مقامات محلی شکایت می‌کردند. درست است که ح.ک.چ به جان مردم اهمیتی نمی‌دهد، اما همچنین می‌داند که اگر همه دریچه‌های زودپز محکم بسته شوند، آن منفجر خواهد شد.
عامل دوم ناتوانی رژیم در شکست دادن ویروس، طبق آن چیزی است که قولش را داده بود. با شروع از آموزش‌های مارکسیسمی ح.ک.چ، برانگیختن نفرت و مبارزه با گروه‌های منتخب نیروهای اساسی‌ای بوده‌اند که تصمیم‌های ح.ک.چ را هدایت می‌کنند. طی سه سال گذشته، رژیم همه منابع، از مردم گرفته تا پول و زیرساخت‌ها، را تمام کرد، اما نتوانست این ویروس کوچک را شکست دهد. ثابت شد که سیاست حذف کامل کووید اجراشدنی نیست و مانند داستان لباس جدید پادشاه، ح.ک.چ دیگر نتوانست پلیس را در قدرت نگه دارد. این رژیم توتالیتر از سر ناامیدی و اینکه به‌هرحال هرگز به زندگی مردم اهمیت نمی‌دهد، تصمیم گرفت این سیاست را کنار بگذارد و همه محدودیت‌ها را بردارد. اکنون ادعا می‌کند که هر شهروندی مسئول تضمین سلامتی خودش است، به این معنی که اگر کسی به این ویروس مبتلا شود، هیچ ربطی به رژیم ندارد.
واقعیت تلخ
در میان این سردرگمی، برخلاف آنچه که تبلیغات درباره پایان پاندمی می‌گفت، مردم خود را با موج جدیدی از موارد ابتلای روزافزون روبرو دیدند. اطلاعاتی منتشر شد مبنی بر اینکه صدها بیمار مبتلا به کووید از دانشگاه‌های استان‌های هبی و شاندونگ برای قرنطینه به نقاط دیگر منتقل شده‌اند. در جریان کنفرانس مطبوعاتی پیشگیری و کنترل کووید در پکن در 24 نوامبر، مقامات گفتند که تعداد موارد ابتلا در پکن درحال افزایش است. همین موضوع در کنفرانس مطبوعاتی 28 نوامبر نیز گفته شد. کمیسیون سلامت پکن نیز در 4 دسامبر تأیید کرد که وضعیت کووید هنوز بسیار جدی است.
اما موارد ابتلای جدیدِ رسماًگزارششده در هوانگ‌هوا همچنان در حد صفر باقی ماند، حتی گرچه مردم می‌دانستند که تعداد زیادی از موارد ابتلای جدید در حلقه دوستانشان وجود دارد. اطلاعات متناقض مردم را بر آن داشت که برای ایمن ماندن انواع‌واقسام روش‌ها را امتحان کنند. درنتیجه، داروهای آنفولانزا و داروهای تب، سرفه و آنتی‌ویروس تمام شدند. بسیاری از مردم تصمیم گرفتند از ماسک اِن95 استفاده کنند، حتی گرچه دیگر ملزم به ماسک زدن نبودند. علاوه‌بر این، برخی از بیرون رفتن اجتناب کردند و خیابان‌ها خلوت و فروشگاه‌ها تقریباً خالی شدند.
بااین‌حال مردم، ازجمله نوزادان و افراد مسن، یکی پس از دیگری آلوده شدند. در بیمارستان مراقبت‌های سلامت مادران و کودکان کانگژو، تعداد بیماران آنقدر زیاد بود که قابل‌شمارش نبود. بسیاری از کارگاه‌های محلی نرخ ابتلای بالایی، از 20-50٪ اولیه تا 70-100٪، را تجربه کردند. یکی از ساکنان به شوخی گفت: «ما در اینجا به پاکسازی کووید دست یافتیم. کووید همه ما را پاک کرده است؛ همه آلوده شده‌ایم.»
جاهای دیگر هم وضعیت مشابهی دارند. گفته می‌شود که تقریباً همه در شیجیاژوانگ، بائودینگ و شینگ‌تای در استان هبی آلوده شده‌اند. درنتیجه، تعداد بیشتر و بیشتری از فروشگاه‌ها از اواسط دسامبر تعطیل شدند یا ساعات کاری خود را به 3.5 ساعت در روز کاهش دادند. یکی از دلایل این بود که مشتریان کمتری داشتند و دلیل دیگر این بود که به‌دلیل ابتلای کارمندان به کووید، تعداد کارمندان حاضرشده در سر کار کافی نبود. به‌خصوص قفسه‌ها و صندلی‌های عرضه‌کنندگان غذا یا رستوران‌ها، بسیاری از مکان‌ها، خالی بود.
براساس سیاستی جدید در 9 دسامبر، تمام بیمارستان‌های دارای 100 تخت یا بیشتر، بدون درنظر گرفتن نوع بیمارستان، ملزم به داشتن کلینیک تب شدند. هر پزشک، صرف‌نظر از تخصص خود، ممکن بود بیماران را در چنین کلینیک‌هایی ببیند. الزامات قدیمی [قبل از پایان سیاست حذف کامل کووید] برای چنین کلینیک‌هایی، جداسازی بیماران به سه گروه (عدم ابتلا، مشکوک به ابتلا و مبتلا)، و داشتن دو راهرو (یک راهرو برای ورود و خروج پزشکانو دیگری برای بیماران)، هر دو لغو شدند، که احتمال ابتلای پزشکان را افزایش داد. تا 21 دسامبر میزان ابتلای پزشکان در برخی بیمارستان‌ها به 90% رسید. این میزان به قدری بالا بود که بسیاری از بیمارستان‌ها برای ویزیت بیماران، هنوز به پزشکانی که نتیجه آزمایش آن‌ها مثبت بود نیاز داشتند.
کمیسیون سلامت ملی چین (اِن‌اِچ‌سی) در یک کنفرانس ویدئوییِ درمان کووید در 21 دسامبر گفت که تعداد موارد ابتلای جدید درحال افزایش است. سی‌دی‌سی چین در این کنفرانس آخرین اطلاعات درباره وضعیت کووید در سراسر کشور را ارائه کرد. وضعیت در سیچوان، آنهویی، هوبی، شانگهای و هونان بسیار شدید بود. در میان آن‌ها، میزان عفونت در سیچوان از 50% فراتر رفت. موارد بسیاری در پکن، تیانجین و هبی رخ داده بود که در میان آن‌ها پکن زمان اوج خود را سپری کرده بود. گرچه این ابتلا در ناحیه پایین‌دست رودخانه یانگ‌تسه و شمال شرق چین نسبتاً کند بود، اما در استان هنان، به‌ویژه در نزدیکی شهر ژنگژو، پایتخت، شایع بود. به‌طور کلی، این بیماری از شهرهای مرکز استان‌ها به شهرهای دیگر و از مناطق شهری به روستاها سرایت کرد. یک هفته پس از پایان زمان اوج، اوج دیگری از بیماری‌های شدید پیش‌بینی شد.
بیداری از دروغ‌ها
تعداد بی‌شماری از مردم چین اکنون با علائم تب، سردرد، سرگیجه، سرفه، گلودرد، خستگی، ضربان قلب نامنظم و مشکل تنفسی به کووید مبتلا شده‌اند. بسیاری از نوزادان به کما رفتند، در خوردن غذا مشکل داشتند یا بالا می‌آوردند، اما ح.ک.چ آن‌ها را در آمار کووید لحاظ نکرد، زیرا آن‌ها را «موارد مجانبی» می‌دانست.
سند لورفته از اِن‌اِچ‌سی در 21 دسامبر، 248میلیون مورد ابتلای جدید را در سه هفته اول دسامبر نشان داد. اما مقامات همچنان می‌گفتند که این بیماری تقریباً پایان یافته است. عفونت‌های جدیدِ رسماًگزارششده برای استان هبی در 20 دسامبر فقط 15 مورد بود.
اما این اولین باری نیست که شهروندان چینی درنتیجۀ وحشیگری و دروغ‌های ح.ک.چ جان خود را از دست می‌دهند. به‌گفته مورخ فرانک دیکوتر در کتاب قحطی بزرگ مائو، درحالی‌که عموم مردم حزب را در جهش بزرگ رو به جلو در سال 1958 دنبال می‌کردند، کمتر کسی انتظار داشت که این پوچی، جان بیش از 45میلیون نفر را در سال‌های بعد بگیرد.
اما این تاریخ خون‌بار به‌لطف تبلیغات گسترده و شستشوی مغزی ح.ک.چ به‌سرعت فراموش شد. مردم یک بار دیگر درد انقلاب فرهنگی را تجربه کردند، اما آن را فراموش کردند و کشتار میدان تیان‌آنمن رخ داد. درحالی‌که مردم از دیدن کشته شدن دانشجویان شوکه شده بودند، اندکی بعد آن را فراموش کردند. بااین‌حال در سال 1999 که ح.ک.چ آزار و شکنجه فالون گونگ را آغاز کرد، ماشین تبلیغاتی قویِ حزب به‌قدری کارآمد بود که بسیاری از مردم توانایی تشخیص درست از نادرست را از دست دادند و بسیاری سیاست آزار و شکنجه را دنبال کردند.
چین دارای تاریخ غنی‌ای حدوداً 5000ساله است که در طی آن تقوا، درستکاری و وفاداری همیشه ارزشمند بوده است. ح.ک.چ فقط طی چند دهه از زمان به‌قدرت رسیدنش در سال 1949، ارزش‌های سنتی را تقریباً از بین برده و نفرت و تحریف تاریخ را در ذهن مردم القا کرده است. پس از اینکه فالون گونگ، یک سیستم مدیتیشن مبتنی بر حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری، در سال 1992 به عموم مردم معرفی شد تا جامعه و شهروندان چینی را به مسیر اصلی بازگرداند، ح.ک.چ تمام روش‌ها را برای بدنام کردن این روش امتحان کرد.
جیانگ زمین، رهبر ارشد سابق ح.ک.چ، علاوه‌بر راه‌اندازی سرکوب سراسری فالون گونگ در ژوئیه 1999، نهاد فراقضایی اداره 610 را نیز برای اجرای کامل سیاست آزار و شکنجه تأسیس کرد. درنتیجه، سیستم قضایی (پلیس، دادگاه‌ها، دادستانی‌ها)، رسانه‌های خبری، سازمان‌های دولتی، کسب‌وکارها، آموزش‌وپرورش و تقریباً تمام مشاغل جامعه بسیج شدند تا تمرین‌کنندگان بی‌گناه فالون گونگ را بدنام کنند.
ده‌هامیلیون تمرین‌کننده فالون گونگ و خانواده‌هایشان مورد تبعیض قرار گرفته‌اند. تعداد زیادی از تمرین‌کنندگان نیز بازداشت، زندانی و شکنجه شده‌اند. چنین نقض شدید حقوق بشری در طول این پاندمی ادامه یافت. برخی از تمرین‌کنندگان در هوانگ‌هوا گفتند که حتی وقتی برای خرید بیرون می‌رفتند، پلیس یا کارکنانی که پلیس به آن‌ها پول پرداخت کرده بود، آن‌ها را تعقیب می‌کردند.
خانم لیو زای‌یون و سه تمرین‌کننده فالون گونگ دیگر به‌دلیل اعتقادشان در 11 ژانویه 2022 دستگیر شدند و از آن زمان در بازداشتگاه کانگژو حبس هستند. گرچه دادستانی یونهه دو بار با استناد به ناکافی بودن مدارک، پرونده آن‌ها را بازگرداند، اداره پلیس شینهو تسلیم نشد و به جعل اطلاعات به‌منظور پرونده‌سازی برای این تمرین‌کنندگان ادامه داد. درنهایت این چهار تمرین‌کننده متهم شدند و در دادگاه یونهه محاکمه می‌شوند.
جیانگ، آغازگر آزار و شکنجه فالون گونگ، درگذشت، اما این سرکوب 23ساله همچنان ادامه دارد. ح.ک.چ ممکن است قرنطینه‌هایی به سبک نظامی را تحمیل کند، سیاست حذف کامل کووید را لغو کند یا اقدامات دیگری را برای کاهش موقت خشم عمومی انجام دهد. اما تا زمانی که مردم در توهم ح.ک.چ زندگی می‌کنند، خطر همیشه وجود دارد، درست مانند فجایع بی‌شماری که ح.ک.چ طی چند دهه گذشته مسببش بوده است. این پاندمی می‌توانست فرصتی برای مردم باشد که به ماهیت ح.ک.چ پی ببرند و از این فکر واهی که حزب روزی به مردم اهمیت خواهد داد دست بکشند.
آقای لی هنگجی، بنیانگذار فالون گونگ، بیان کردند: «بیماری‌های همه‌گیر بخشی از برنامه‌ریزی خدایان هستند و در طول تاریخ امری اجتناب‌ناپذیرند. وقتی قلب مردم فاسد می‌شود، آن‌ها کارما ایجاد می‌کنند، بیمار می‌شوند و از فجایع رنج می‌برند.» «اما درحال‌حاضر، بیماری همه‌گیری مانند ویروس ح.ک.چ (یا "ویروس ووهان") با هدفی آمده است و نشانه‌گیری خود را دارد. آن اینجاست تا اعضای حزب و آن‌هایی را که در کنارش هستند ازبین ببرد.» «ح.ک.چ در گیرودار مرگ است و سعی می‌کند ازطریق ایجاد هرج‌ومرج در دنیا، به مردم صدمه بزند.» («خردمند بمانید»)
این مهم است که هشیار بمانیم، ح.ک.چ را رد کنیم و برای آینده‌ای بهتر از ارزش‌های سنتی پیروی کنیم.
دیدگاه‌های ارائه‌شده در این مقاله بیانگر نظرات یا درک خود نویسنده است. کلیۀ مطالب منتشرشده در این وب‌سایت دارای حق انحصاری کپی‌رایت برای وب‌سایت مینگهویی است. مینگهویی به‌طور منظم و در مناسبت‌های خاص، از محتوای آنلاین خود، مجموعه مقالاتی را تهیه خواهد کرد.