(Minghui.org) شهروند ۷۶ساله شینتای، استان شاندونگ، در حالی که به‌دلیل تمرین فالون گونگ به‌مدت پنج سال در زندان زنان استان شاندونگ دورۀ محکومیتش را می‌گذراند، مورد ضرب و شتم و شکنجه وحشیانه قرار گرفته است.
خانم یین پیچین، که با نام یین پیچون نیز شناخته می‌شود، به‌دلیل امتناع از انکار فالون گونگ، مکرراً مورد ضرب و شتم و آزار کلامی قرار گرفت و زندانیان مانع رفتن وی به توالت شدند. ازآنجایی‌که او بی‌سواد است و نمی‌تواند بنویسد، نگهبان‌ها از یک زندانی خواستند بیانیه‌ای برای انکار فالون گونگ بنویسد و به او دستور دادند آن را کپی کند. مشخص نیست که آیا او این کار را انجام داد یا خیر.
در ۲۱آوریل۲۰۲۳، شش زندانی خانم یین را به گوشه توالت، جایی که در دید دوربین مداربسته نبود، کشاندند و او را کتک زدند. زندانی لیو یوان‌یوان با زانوهایش به قسمت داخلی ران او ضربه زد. رانش کبود شده بود و یک روز کامل نمی‌توانست راه برود. یکی دیگر از زندانیان، چن یان، دست خانم یین را محکم به دیوار کوبید که بلافاصله زخمی و متورم شد. با وجود ارائه خدمات درمانی از سوی نگهبانان به خانم یین، اما او را مجبور کردند اظهار کند که این اشتباه او بوده که منجر به این حادثه شده است.
اندکی پس از سال نو ۲۰۲۰، کارکنان دادستانی شهر شینتای به خانه خانم یین آمدند و به او گفتند که روی پرونده او کار می‌کنند. دستور دادند پرونده‌اش را امضا کند. او خودداری کرد و سعی کرد کارکنان را ترغیب کند که تمرین‌کنندگان فالون گونگ را مورد آزار و اذیت قرار ندهند. کارمند یک نسخه از «اعلامیه حقوق و تعهدات قانونی» را به او داد و بدون ارائه هیچ‌گونه اطلاعات خاصی درمورد پرونده‌اش آنجا را ترک کرد.
فنگ دایونگ، رئیس بخش امنیت داخلی شهر شینتای، دو مأمور را در ۳۱مارس۲۰۲۰ به خانه خانم یین هدایت کرد و گفت که پرونده او در دادگاه شهر فیچنگ پذیرش شده بود و او باید منتظر احضار دادگاه باشد.
در صبح روز ۲۷اوت۲۰۲۰، وانگ یوجون و دو مأمور دیگر از بخش امنیت داخلی شهر شینتای از حصار به خانه خانم یین رفتند و او را به زور برای معاینه فیزیکی به محلی مرتبط با اداره پلیس شهر شینتای بردند. یک نفر لوله بزرگی خون از او گرفت. آن‌ها همچنین سونوگرافی، نوار قلب و سی‌تی اسکن کل بدن او را انجام دادند.
سه مأمور دوباره در ۲۲اکتبر۲۰۲۰ به خانه خانم یین رفتند. آن‌ها قول دادند که فقط نگاهی به اطراف بیندازند و چیزی برندارند. (قبل از این «بازدید»، پلیس چند بار خانه خانم یین را در چند سال گذشته غارت کرده بود و تمام اقلام مربوط به فالون گونگ او مصادره شده بود.) وقتی پلیس در حال ترک بود، خانم یین متوجه شد که در حیاط پشتی قفل نبود، بنابراین او رفت تا آن را قفل کند. یک مأمور دنبالش رفت و قبل از رفتنشان حیاط پشتی او را بررسی کرد.
پلیس بعداً تمام پس‌اندازهای خانم یین را مصادره کرد و به او گفت که او را به مکانی شبیه به مرکز سالمندان می‌فرستند. او وقتی در تاریخ نامعلومی به زندان زنان استان شاندونگ منتقل شد تازه متوجه شد که به پنج سال حبس محکوم شده است.
خانم یین وقتی پسرش دوساله بود سکته کرد و تا حدی ناتوان شد. پس از اینکه در فوریه۱۹۹۹ تمرین فالون گونگ را شروع کرد، طولی نکشید که سلامتی‌اش را بازیافت و دوباره کارهای خانه را انجام داد.
ماه‌ها بعد، در ژوئیه۱۹۹۹، رژیم کمونیستی چین آزار و شکنجه فالون گونگ را آغاز کرد. ازآنجایی‌که خانم یین بر ایمانش ثابت ماند، بارها هدف قرار گرفت و دو سال را در اردوگاه کار اجباری گذراند.
خانم یین در ژانویه۲۰۰۵ توسط سو، مدیر بخش امنیت داخلی شهر شینتای دستگیر شد. کتاب‌های فالون گونگ، ضبط صوت و نوارهای سخنرانی فالون گونگ وی مصادره شد. او به‌مدت دو هفته در زندان بیشی ماند و ۳۰۰ یوان از او اخاذی شد. او در مارس۲۰۰۵ به دو سال در اردوگاه کار اجباری زنان در استان شاندونگ محکوم شد.
ازآنجایی‌که خانم یین سعی کرد نگهبانان اردوگاه کار را از افترا به فالون گونگ باز دارد، آن‌ها موهای او را گرفتند، سر او را به عقب کشیدند و فک او را فشار دادند. مشتی از موهایش کنده شد و دندان‌هایش نیز آسیب دید.
اگر نگهبانان او را در حال انجام تمرین‌های فالون گونگ می‌دیدند، سر، دهان، دست‌ها و بازوهای او را با چسب می‌چسبانند. آن‌ها همچنین او را مجبور کردند که ساعت‌ها صاف بایستد و هنگام حرکت به پاهایش نوار چسب می‌زدند. گاهی اوقات مجبور می‌شد روزها بایستد و پاهایش به‌شدت ورم کرده بود. زمانی نگهبانان او را یک شب کامل از مچ دستهایش آویزان کردند و سپس او را به لوله گرمایش دستبند زدند.
ازآنجاکه خانم یین از پوشیدن یونیفورم زندانیان امتناع کرد، نگهبانان به زندانیان دستور دادند که لباس‌های او را درآورند و او را برای مدت طولانی برهنه رها کردند. سپس از او فیلم گرفتند و او را متهم کردند که در اثر تمرین فالون گونگ دچار یک بیماری روانی شده است.
فقط دو روز پس از سال نو چینی ۲۰۰۶، خانم یین به سلول انفرادی، یک اتاق تاریک کوچک، برده شد. نیمی از سال را در اتاق تاریک گذراند، جایی که یا مجبور می‌شد بایستد یا ساعت‌های طولانی بی‌حرکت روی یک چهارپایه کوچک بنشیند. نگهبانان او را از خواب محروم کردند و به او اجازه استفاده از توالت را ندادند. او اغلب مجبور می‌شد در شلوارش اجابت مزاج کند و در گرمای تابستان، در اتاق بدون وسیله خنک‌کننده حداقل سه بار این اتفاق می‌افتاد و این در زمانی بود که او به‌مدت نُه روز متوالی اجازه استحمام نداشت.
علاوه بر شکنجه‌های فیزیکی، نگهبان‌ها با دادن فقط دو وعده غذا در روز به او گرسنگی می‌دادند که در هر وعده فقط شامل یک نان بخارپز کوچک و کمی ترشی بود. وقتی آزاد شد مشتی پوست و استخوان شده بود.
در ۱سپتامبر۲۰۰۷، فقط چند ماه پس از آزادی خانم یین، او دوباره دستگیر و خانه‌اش غارت شد و به یک دوره دوساله دیگر در اردوگاه کار اجباری زنان استان شاندونگ محکوم شد.
در طول آزار و شکنجه، خانواده خانم یین نیز درگیر بودند. شوهر و پسرش هر دو به‌دلیل دستگیری، بازداشت و آزار مکرر او دچار فروپاشی روانی شدند. وقتی او را در اردوگاه کار اجباری نگه داشتند، پسرش بی‌خانمان و سرگردان شد. شوهرش نمی‌توانست از خودش مراقبت کند و برای گذراندن زندگی خود به ۱۸۰ یوان حقوق بازنشستگی زودهنگامش و ۳۰۰ یوان یارانه کمک هزینه هر ماه متکی بود.
وقتی خانم یین در اوایل سال ۲۰۰۷ پس از گذراندن اولین دوره اردوگاه کار آزاد شد، موهای شوهر و پسرش هردو بسیار بلند شده بود. حیاط آن‌ها پر از علف‌های هرز و درختان کوچک بود و فقط مسیری باریک به در ورودی با چهارچوب شکسته باقی مانده بود. زباله همه جای اتاق‌ها بود. و بیشتر غذا توسط موش‌ها و حشرات خورده شده بود. شوهرش در حالی که اشک می‌ریخت به او گفت: «انتظار نداشتم زنده به خانه بیایی.»