(Minghui.org) لیو هاندونگ، دبیر سابق کمیته امور سیاسی و حقوقی در استان جیانگسو رسماً توسط }}دادستانی عالی خلق در مارس۲۰۲۴ به دلیل فساد و سوءاستفاده از قدرت دستگیر شد. او قبلاً در ژانویه۲۰۲۳ از مقامش استعفا داد و در ۱۶آوریل۲۰۲۳ تحت بازجویی قرار گرفت.

در طول پنج سالی که لیو بین سال‌های ۲۰۰۱ تا ۲۰۰۶ به‌عنوان دبیر کمیته امور سیاسی و حقوقی نانجینگ مشغول به کار بود، فعالانه در آزار و شکنجه فالون گونگ شرکت کرد. بسیاری از تمرین‌کنندگان دستگیر، محکوم شدند، خانه‌هایشان غارت شد، و به دلیل امتناع از انکار ایمانشان مورد آزار و اذیت قرار گرفتند. برخی دچار فروپاشی روانی شدند و برخی دیگر زیر بار فشار روانی تاب نیاوردند و فوت کردند. خانواده تمرین‌کنندگان و محل کار آن‌ها نیز دخیل بودند.

اطلاعات مجرم

نام کامل مجرم: لیو (نام خانوادگی) هاندونگ (نام کوچک) (刘捍东)جنسیت: مردکشور: چینتاریخ/سال تولد: اوت ۱۹۵۹محل تولد: شهرستان شوچنگ، شهر لوآن، استان آنهویی

عنوان یا مقام

نوامبر۲۰۰۱ - سپتامبر۲۰۰۶: عضو کمیته دائمی در کمیته حزب شهرداری نانجینگ، دبیر کمیته امور سیاسی و حقوقی، دبیر کمیته حزب شهرستان جیانگپو و قاضی شهرستان، دبیر کمیته حزب ناحیه پوکو.

سپتامبر۲۰۰۶ - آوریل۲۰۰۸: عضو کمیته دائمی کمیته حزب شهرداری نانجینگ و دبیر کمیته حزب منطقه جیانگینگ

آوریل۲۰۰۸ - ژانویه۲۰۱۲: معاون دبیر و شهردار کمیته حزب در شهرداری ژنجیانگ

ژانویه۲۰۱۲ - ژانویه۲۰۱۸: مدیر بخش مالی استان جیانگسو، دبیر گروه رهبری حزب و دبیر گروه رهبری حزب در اداره مالیات محلی استان

فوریه۲۰۱۸ - ژانویه۲۰۲۳: نایب رئیس کمیته دائمی کنگره خلق استان جیانگسو

لیو هاندونگ

در زیر موارد منتخبی از آزار و شکنجه وجود دارد که لیو مستقیماً در آن‌ها نقش داشته است.

هفت مرگ درنتیجه آزار و شکنجه

خانم چن جیافانگ، ۶۵ساله، ساکن منطقه داچانگ، شهر نانجینگ، فرد داوطلب محلی فالون گونگ، مسئول تماس‌ها بود. او به‌دلیل آزار و شکنجه، در سال ۱۹۹۹ به گذراندن یک دوره در اردوگاه کار اجباری محکوم شد. بیماری‌های قبلی‌اش دوباره عود کرد و برای مداوا آزاد شد. او در ژانویه۲۰۰۵ درگذشت.

خانم جیانگ شیویون، از ناحیه گولو، شهر نانجینگ، در پایان سال ۲۰۰۰ دستگیر و به‌مدت یک سال به اردوگاه کار اجباری زنان جودونگ فرستاده شد. او مجبور به انجام کارهای سخت بدون دستمزد شد و تحت شستشوی مغزی قرار گرفت. او بسیار ضعیف و دچار مشکلات کبدی شد. در ژوئن۲۰۰۱، او با ضمانت مشروط پزشکی آزاد شد. اما، پس از بازگشتش به خانه، اداره پلیس ییجیانگمن و پرسنل {{اداره۶۱۰ محلی همچنان برای آزار و اذیت و نظارت بر او آمدند و باعث شدند که وضعیت سلامتی‌اش ضعیف شود. او در اکتبر۲۰۰۵ در ۶۸ سالگی درگذشت.

خانم نینگ پیهوا، از ناحیه پوکو، شهر نانجینگ، در نوامبر۲۰۰۰ برای درخواست حق تمرین فالون گونگ به پکن رفت و دستگیر شد. مقامات پس از آزادی‌اش به آزار و اذیت او ادامه دادند. سرطان ریه او به‌دلیل فشار روانی عود کرد و در آوریل۲۰۰۳ درگذشت. او ۷۰ساله بود.

آقای شو تایبین یکی از اعضای هیئت علمی دانشگاه کشاورزی نانجینگ بود. پس از شروع آزار و شکنجه در سال ۱۹۹۹، در اردوگاه کار اجباری بازداشت شد و در آنجا به‌دلیل آزار و شکنجه دچار سکته مغزی شد. او در زمستان ۲۰۰۴ درگذشت.

آقای وانگ فوشین ساکن منطقه داچانگ، شهر نانجینگ و کارمند تعاونی صنایع شیمیایی نانجینگ بود. هنگامی که آزار و شکنجه در سال ۱۹۹۹ شروع شد، کارکنان کمیته مسکونی خیابانی، همراه با پلیس، اغلب او را در خانه مورد آزار و اذیت قرار داده و به او دستور دادند که فالون گونگ را کنار بگذارد. او فشارهای روانی تحمیلی را تاب نیاورد و به چند بیماری مبتلا شد. او در بهار ۲۰۰۴ درگذشت.

خانم ژو سوژن اهل روستای داچیائو، ناحیه پوکو، شهر نانجینگ بود. او در سال ۱۹۹۶ شروع به تمرین فالون گونگ کرد و طولی نکشید که بیماری قلبی‌اش که بیش از سی سال او را آزار می‌داد ناپدید شد. از سال ۲۰۰۰، پلیس محلی و مقامات کمیته روستا بارها او را مورد آزار و اذیت قرار دادند. آن‌ها او را تهدید، خانه‌اش را تفتیش و اموال شخصی‌اش را مصادره کردند. دو تن از دختران او که فالون گونگ را نیز تمرین می‌کردند در اردوگاه‌های کار اجباری بازداشت شدند. خانم ژو بیمار شد و در ۱۳مارس۲۰۰۴ درگذشت. او ۷۲ سال داشت.

محکومیت‌های زندان یا اردوگاه کار

آقای ژانگ شوفنگ در سال ۱۹۶۵ متولد شد و کارمند دانشکده معماری و مهندسی شهر نانجینگ بود که اکنون به‌عنوان دانشگاه صنعت شهر نانجینگ شناخته می‌شود. همسر او، خانم لیو کایمی، متولد ۱۹۶۶، مهندس ارزیابی زیرساخت برای اداره آموزش ناحیه گولو، شهر نانجینگ بود. هر دوی آن‌ها به‌دلیل آزار و شکنجه شغل خود را از دست دادند. در سال ۲۰۰۲، دادگاه منطقه شیاگوان آقای ژانگ را به هشت سال و خانم لیو را به هفت سال زندان محکوم کرد.

خانم چن یوجی در سال ۲۰۰۳ در اردوگاه کار اجباری زنان جودونگ نگهداری شد. نگهبانان ژائو یولان و ژو یینگ او را مجبور کردند که یک اظهارنامه تضمین بنویسد مبنی بر اینکه از ایمانش چشم پوشی کند. آن‌ها اغلب او را در اتاقی حبس ‌کرده و مجبور به ایستادن و از خواب محروم می‌کردند. ران‌ها و پاهایش دراثر شکنجه چنان متورم شدند که نمی‌توانست کفش‌هایش را بپوشد. وضعیت جسمانی‌اش به‌سرعت رو به وخامت رفت؛ نمی‌توانست غذا را قورت دهد و هر چه می‌خورد استفراغ می‌کرد. نگهبانان ژائو و ژو به ۴ زندانی دستور دادند که داروی مایع نامعلومی را به‌زور داخل بینی، چشم ها، گوش‌ها و دهانش بریزند که باعث عفونت گوش‌هایش و ناشنوا‌شدن او شد. او بسیار لاغر شد و وزنش از ۷۲ کیلوگرم به ۴۴ کیلوگرم کاهش یافت. او فلج شد و نمی‌توانست از خودش مراقبت کند.

خانم ژائو وینینگ در اوت۲۰۰۰ برای دادخواهی به پکن رفت و دستگیر شد. او به شهر نانجینگ بازگردانده شده و به اردوگاه کار اجباری فرستاده شد. او پس از آزار و شکنجه دچار فروپاشی روانی شد.

در همان ماه، تمرین‌کنندگان خانم یو شی‌شیانگ، خانم شو رنلان، خانم لیانگ دونگمی به‌دلیل انجام تمرین‌های فالون گونگ در زمین عمومی برج شهدای شهرستان جیانگ‌پو دستگیر و به مدت یک ماه بازداشت شدند. خانم یو و لیانگ در ژانویه۲۰۰۱ به همراه پنج تمرین‌کننده دیگر، ازجمله جی لیانژن، دای شوجین، یو شوشیا، چن شیانگشیو و گنگ یینگ‌چائو، در اردوگاه کار اجباری قرار گرفتند.

اداره ۶۱۰

در طی این آزار و شکنجه، هم کمیته امور سیاسی و حقوقی و هم اداره ۶۱۰، دو نهاد فراقانونی، سازمان‌های اصلی نظارت و تنظیم‌کننده سیاست‌های خاص در آزار و شکنجه هستند.

در سال ۲۰۰۴، کمیته محله و اداره ۶۱۰ نمایشگاه‌های سیار را برای تهمت‌زدن به فالون گونگ برگزار کرد.

در سال ۲۰۰۵، اداره ۶۱۰ شهر نانجینگ، هنگامی که پلیس محلی تمرین‌کنندگان فالون گونگ را دستگیر می‌کرد، پاداش‌های پولی ارائه می‌داد.

همچنین در سال ۲۰۰۵، اداره ۶۱۰ بیش از ۳۰۰ هزار یوان برای اجاره یک کارخانه و استفاده از آن برای آزار و اذیت تمرین‌کنندگان هزینه کرد. لو ژیجون، دبیر حزب شهر نانجینگ به او دستور داد که اگر تمرین‌کننده به مینگهویی (برای لغو هرگونه اظهاراتی که علیه فالون گونگ می‌گفتند) اظهاریه‌ای رسمی بدهد، به سه سال کار اجباری محکوم ‌شود.

زمانی که هوا ۴۰ درجه سانتیگراد بود، تمرین‌کنندگان را در یک اتاق دربسته حبس می‌کردند. در طول زمستان، تمرین‌کنندگان را به اتاق سیمانی می‌بردند و اجازه نداشتند از توالت استفاده کنند، خود را بشویند یا لباس‌هایشان را عوض کنند. برخی از تمرین‌کنندگان با وجود هوای سرد، لباس‌های نازک بر تن داشتند و طی یک ماه کامل درحالی‌که از خواب محروم بودند مجبور بودند بایستند. نگهبان‌ها لگن‌هایی از آب در اطراف پای تمرین‌کنندگان قرار می‌دادند و به آن‌ها اجازه نمی‌دادند حرکت‌کنند. تمرین‌کننده‌ای پس از نُه ماه شکنجه، لاغر و نحیف شد. آن‌هایی که برای اعتراض دست به اعتصاب غذا زده بودند، تحت خوراندن اجباری قرار داده می‌شدند و نگهبان‌ها نیز در حین خوراندن اجباری، بینی‌شان را فشار می‌دادند.

شکنجه در بیمارستان‌های روانی

سال‌ها اداره ۶۱۰ تمرین‌کنندگان را به بیمارستان‌های روانی فرستاد. تمرین‌کنندگان هو ژیمینگ، دو ونشیانک، وو چونرو، کونگ کینگژن و ژو دونگمی در مارس۲۰۰۱ پس از امتناع از انکار ایمانشان به بیمارستان‌های روانی فرستاده شدند. سه نفر از آن‌ها نزدیک به دو سال در حبس بودند. هزینه درمان آن‌ها ابتدا توسط محل کارشان پرداخت می‌شد اما بعداً از حقوقشان کسر شد.

در ادامه برخی از روش‌های شکنجه مورد استفاده در بیمارستان‌های روانی ارائه شده است:

سوءمصرف دارو: مجبورکردن به مصرف دارو و تزریق اجباری داروهایی که به سیستم عصبی مرکزی آسیب می‌رساند.

مجبور به خوابیدن برای مدتی طولانی: تمرین‌کنندگان را با بیماران روانی در یک اتاق کوچک حبس می‌کردند و مجبورشان می‌کردند هر روز حدود ۲۰ ساعت بخوابند.

برق‌گرفتگی: به طور کلی دو روش وجود داشت. یکی این بود که تمرین‌کنندگان را هر روز به یک تخت فلزی ببندند و آن‌ها را دچار برق‌گرفتگی کنند به‌طوری که به مدت سه تا چهار ساعت هشیاری‌شان را از دست بدهند. هدف از بین بردن سیستم عصبی مرکزی، تفکر طبیعی و توانایی‌های حافظه آن‌ها بود. روش دیگر استفاده از باتوم الکتریکی برای ضربه‌زدن به کف دست، کف پا، گردن و سایر نقاط حساس بدن تمرین‌کنندگان برای مدتی طولانی بود.

آزار و شکنجه مالی: اعضای خانواده تمرین‌کنندگان مجبور می‌شدند ماهیانه ۵۰۰۰ تا ۶۰۰۰ یوان برای «هزینه‌های درمان» بپردازند.

هر تمرین‌کننده‌ای که در بیمارستان‌های روانی حبس می‌شود، مکرراً شکنجه می‌شود تا زمانی که دچار اختلال روانی شده یا بمیرد.

خانم وو شونژن دستگیر و سه بار در بیمارستان روانی شکنجه شد. او همچنین دو بار در اردوگاه کار اجباری، یک دوره زندان و دو بار در یک مرکز شستشوی مغزی بازداشت شد. پس از سپری‌کردن یک دوره محکومیت سه ساله در اردوگاه کار اجباری زنان جودونگ که توسط اداره پلیس راه گوانگهوا در ۲۹ نوامبر ۲۰۰۲ صادر شد، او را به بیمارستان روانی منتقل کردند و برای مدتی طولانی در سلول انفرادی قرار دادند. او در اعتراض به آزار و شکنجه دست به اعتصاب غذا زد و مدت دوره‌اش برای شش ماه تمدید شد.

مرکز شستشوی مغزی

علاوه بر بیمارستان‌های روانی، مراکز شستشوی مغزی یکی دیگر از تسهیلات مورد استفاده کمیته امور سیاسی و حقوقی و اداره۶۱۰ است که در آن تمرین‌کنندگان شکنجه می‌شوند.

مرکز شستشوی مغزی شهرداری نانجینگ (در نانجینگ نیز مراکز شستشوی مغزی در سطح منطقه‌ای زیادی وجود داشت) در هتل بوله، در کنار کارخانه ماشین آلات سال نو یانزجی و کالج عادی شیائوژیانگ قرار داشت. مرکز شستشوی مغزی نانجینگ از سیستمی شرورانه برای آزار و اذیت تمرین‌کنندگان استفاده کرد.

خانم وانگ سانشیو در حدود آوریل۲۰۰۵ به مرکز شستشوی مغزی برده شد. او برای چند روز از خواب محروم شد و مجبورش کردند بی‌حرکت روبروی دیواری بایستد که روی آن کلماتی برای تهمت‌زدن به فالون گونگ و بنیانگذار آن نوشته شده بود. اگر کمی حرکت می‌کرد، نگهبان سرش را به دیوار می‌کوبید. پس از بیهوش‌شدن او در اثر شکنجه، نگهبانان همچنان او را پس از به‌دست‌آوردن هشیاری مجبور به ایستادن می‌کردند. اندام تحتانی‌اش به‌شدت متورم شد.

جرایم مرتکب‌شده در دوران تصدی به‌عنوان شهردار شهر ژنجیانگ

زمانی که لیو معاون دبیر و شهردار شهر ژنجیانگ از آوریل۲۰۰۸ تا ژانویه۲۰۱۲ بود، تمرین‌کنندگان در آن منطقه به‌شدت مورد آزار و اذیت قرار گرفتند. پنج تمرین‌کننده، فو ژوهوا، آی جونچینگ، زو ویی، یانگ سوتینگ، بائو شوانگدی در ۵سپتامبر۲۰۰۸ دستگیر و در ۸ژوئن۲۰۰۹ محکوم شدند. به ویژه شو، به هشت سال زندان در زندان سوژو محکوم شد.