(Minghui.org) درود استاد محترم! درود هم‌تمرین‌کنندگان!
وقتی سفر تزکیه بیش از بیست‌ساله‌ام را به یاد می‌آورم، احساساتی می‌شوم. تحت حمایت استاد، ما تمرین‌کنندگان بر فراز و نشیب‌ها و محنت‌های بسیاری غلبه کرده‌ایم. به مناسبت بزرگداشت بیست‌وپنجمین سالروز روز جهانی فالون دافا می‌خواهم به شما بگویم که من و سایر تمرین‌کنندگان چگونه به‌مدت بیست سال در برف‌روبی روستایمان مصر بوده‌ایم.
من در یک بخش روستایی در شمال شرقی زندگی می‌کنم و هیچ‌کس از یک بخش طویل از جاده خاکی مراقبت و به آن رسیدگی نمی‌کند. اطراف آن را سراشیبی‌های ناهموار، یال‌ها و تپه‌ها احاطه کرده است. برخی از شیب‌ها بسیار تند هستند و برخی نواحی تپه‌ای با زاویه 90 درجه خم می‌شوند. این نوع جاده برای رهگذران و وسایل نقلیه خطرناک است و هنگام بارش برف، سوانح زیادی رخ می‌داد. افتادن مردم روی زمین غیرمعمول نبود.
در سال 2000، درباره این موضوع با هم‌تمرین‌کنندگان صحبت کردم. گفتم: «ما تمرین‌کننده دافا هستیم و حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری را تمرین می‌کنیم. استاد به ما آموختند: "از حالا به بعد هر آنچه كه انجام می‌دهيد، اول بايد ديگران را در نظر بگيريد تا اينكه روش‌بينی درستِ ازخودگذشتگی و نوع‌دوستی را كسب كنيد." ("کوتاهی نداشتن در سرشت بودایی" از نکات اصلی برای پیشرفت بیشتر) این جاده خیلی خطرناک است. بیایید ما تمرین‌کنندگان به آن رسیدگی کنیم.»
هنگام بارندگی، کثیفی‌ها به‌طور معمول شسته می‌شوند، بنابراین برای تعمیرش، شن و خاک می‌آوریم. وقتی برف می‌بارد، برف‌ها را می‌روبیم، خاکستر و شن می‌آوریم و روی یخ‌ها در قسمت‌هایی از جاده که نمی‌توان بیل زد، پخش می‌کنیم.
ما تمرین‌کنندگان وقتی شروع به انجام این کار کردیم، افکار مختلفی داشتیم که شین‌شینگ ما را آزمایش می‌کردند، زیرا آزار و اذیت تمرین‌کنندگان فالون دافا (فالون گونگ) به‌دست حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) در اوج خودش بود. سه برادرم و بسیاری از بستگانم دافا را تمرین می‌کنند و همه ما با فشار روانی شدیدی روبرو بودیم. اما پس از به‌اشتراک گذاشتن افکارمان با هم، درنهایت ذهنیت ترس را رها کردیم. هر وقت برف می‌آمد فقط مراقب جاده بودیم.
طی چند سال اول، شرایط اقتصادی‌مان خوب نبود و دستگاه برف‌روب نداشتیم. بنابراین اساساً برف را به‌صورت دستی پارو می‌کردیم و آن را با جارو بامبو ذره‌ذره می‌روبیدیم. وقتی برف سنگین بود و جمع شده بود، کار برایمان سنگین می‌شد. در سردترین روزهای زمستان، حتی اگر لباس نازک می‌پوشیدیم، عرق می‌ریختیم. اما هیچ‌کس انصراف نداد و با خوشحالی و بدون هیچ شکایتی کار می‌کردیم.
وضعیت مالی‌مان درنهایت بهبود یافت و یک دستگاه برف‌روب خریدیم. برف‌روبی را تا شش هفت یال و شیب تند و درنهایت به روستاهای مجاور گسترش دادیم. در ابتدا، اقدامات ما بحث، تردید و سردرگمی مردم آنجا را برمی‌انگیخت. بعضی‌ها می‌گفتند ما پول می‌گیریم. وقتی فهمیدند که ما فالون دافا را تمرین می‌کنیم، و برف‌ها را به‌صورت رایگان می‌روبیم، بحث عمومی داغ شد. در فروشگاه‌های کوچک مواد غذایی، آرایشگاه‌ها و سوپرمارکت‌ها، مردم صحبت می‌کردند و مشتاقانه فالون دافا را تحسین می‌کردند. این خبر به‌سرعت پخش شد.
رانندگان اتومبیل، والدین و دانش‌آموزان به ما علاقه خاصی دارند و مشتاقانه منتظر ما هستند تا برف را برایشان پارو کنیم. یک بار دیر رسیدیم و دیدیم ماشینی در سراشیبی پارک شده است، زیرا جاده لغزنده بود. وقتی راننده ما را دید، فریاد زد: «فالون دافا اینجاست!» برف‌ها را جارو کردیم و هر کسی که از آنجا رد می‌شد یا علامت دست تأییدمان می‌کرد. آن‌ها سر تکان می‌دادند، لبخند زدند و از ما تعریف می‌کردند. رانندگان برای قدردانی بوق می‌زدند. حتی برخی از رانندگانِ اتوبوس برای ما آب و غذا می‌خریدند. داستان‌های تمرین‌کنندگان فالون دافایی که داوطلبانه برف را می‌روبیدند، پخش شد.
ما بیش از بیست سال است که برف این جاده را می‌روبیم و تعمیرش می‌کنیم. ماسه، خاک و سایر مصالح برای هموار کردن جاده، توسط تمرین‌کنندگان ما، با پول خودمان خریداری می‌شود. حتی در ایام تعطیلات، نگران امنیت مردم هستیم و جاده را تعمیر می‌کنیم. اگر بتوانیم حتی یک حادثه رانندگی را کاهش دهیم یا از آن جلوگیری کنیم، فوق‌العاده خوشحال می‌شویم.
اعمال ما به دافا اعتبار می‌بخشد، وجدان و افکار خوب مردم را بیدار می‌کند، و به مردم این امکان را می‌دهد تا خصوصیات اخلاقی بالای تمرین‌کنندگان دافا را ببینند و متوجه شوند که تمرین‌کنندگان همگی افراد خوبی هستند. یک بار که برای کسب‌وکاری به یکی از روستاهای همسایه رفتم و در کمیته روستا با معاون بخشدار روستا ملاقات کردم، او گفت: «از طرف مردم روستا از شما تشکر می‌کنم.»
یکی دیگر از مقامات روستا گفت: «اگر همه به خوبی تمرین‌کنندگان فالون دافا بودند، نیازی به پلیس نبود.» مدیر امنیتی روستایم گفت: «مردم روستای ما می‌گویند که فالون دافا خیلی خوب است!» برخی از روستاییان می‌گفتند: «در جامعه امروزی، هیچ انسانی به خوبی تمرین‌کنندگان فالون دافا وجود ندارد. افراد خوبی مثل شما باید در اخبار تلویزیون باشند!» حتی مدیر حراست روستایم با ما تماس گرفت و نظر ما را جویا شد و گزارشی درمورد ما نوشت.
چند نفر از اهالی روستا با تلفن همراه خود از ما درحال پاک کردن برف عکس گرفتند و آن‌ها را در حساب شبکه‌های اجتماعی خود منتشر کردند که لایک‌های زیادی دریافت کرد. خانمی از روی کنجکاوی به محل برف‌روبی ما آمد. او پس از دیدن وضعیت واقعی گفت: «فکر می‌کردم چطور امکان دارد این روزها چنین افراد خوبی وجود داشته باشند و کجا می‌توانم آن‌ها را پیدا کنم. شما را اینجا می‌بینم و واقعاً حقیقت دارد.» مردی مسن در روستایم درحالی‌که احساساتی شده بود گفت: «یک بار کار خیری انجام دادن دشوار نیست. آنچه سخت است این است که هر سال کار خیر انجام داد.»
ما تمرین‌کنندگان بیش از بیست سال است که در روبیدن برف‌ها مصر بوده‌ایم و این خبر در میان مردم محلی پخش شد. کسانی که توسط تبلیغات ح.ک.چ گمراه شده بودند، به‌تدریج دریافتند که تمرین‌کنندگان فالون دافا افراد خوبی هستند، و اکنون از دافا حمایت می‌کنند و به تمرین‌کنندگان احترام می‌گذارند. اکنون، همه در روستایمان می‌گویند: «فالون دافا خوب است!» استاد، بابت نجات نیک‌خواهانه‌تان سپاسگزارم!
(مقاله منتخب برای بزرگداشت روز جهانی فالون دافا در وب‌سایت مینگهویی)