(Minghui.org)  خانم سونگ چونیوآن و دخترش خانم وو دان که در شهرستان تاهه، استان هیلونگ‌جیانگ زندگی می‌کنند، در ۲۵مارس۲۰۱۹ به‌دلیل توزیع مطالب اطلاع‌رسانی درباره فالون گونگ بازداشت شدند. خانم سونگ چونیوآن به چهار سال حبس و ۲۰هزار یوآن و دخترش خانم وو دان به یک سال حبس و ۱۰هزار یوآن جریمه محکوم شدند. هر دو در زندان زنان هیلونگجیانگ تحت شکنجه قرار گرفتند.

پس از اینکه خانم سونگ مجبور به طلاق از همسرش شد و منبع درآمدش را به‌دلیل آزار و شکنجه از دست داد، خواهرانش مخارج زندگی او و دخترش را در زمانی که آن‌ها در زندان بودند پرداخت کردند. اما آن‌ها توان پرداخت جریمه‌ها را نداشتند، بنابراین خانم وو مجبور شد پول قرض کند و پس از آزادی در سال ۲۰۲۰ آن‌ها را بازپرداخت کند.

خانم وو شهر را ترک کرد تا کار پیدا کند، اما در ۲۱سپتامبر۲۰۲۱ بازداشت شد. او به توزیع مطالب اطلاع‌رسانی درباره فالون گونگ متهم و به‌مدت یک هفته در بازداشتگاه شهرستان تاهه حبس شد. وقتی که مسئولین مدارک کافی برای متهم کردنش نداشتند، آزاد شد.

پس از آزادی خانم سونگ در مارس۲۰۲۳، تمام بدنش مدام در درد بود. او نفس کم می‌آورد، فقط می‌توانست راه برود و قادر به انجام هیچ کاری نبود. حقوق بازنشستگی‌اش نیز به حالت تعلیق درآمد، اکنون بستگانش باید از او حمایت می‌کردند.

این اولین بار نیست که مستمری خانم سونگ به حالت تعلیق درآمده است. او قبلاً تحت آزار و اذیت مالی قرار گرفته بود. در ژوئیه۲۰۰۰ بازداشت و ۴ هزار یوآن جریمه شد. منشی در محل کارش در سال ۲۰۰۱ او را برای پرداخت ۵هزار یوآن فریب داد. در ژانویه ۲۰۱۰ از او ۲هزار یوآن اخاذی کرد. در آوریل ۲۰۱۰ به چهار سال حبس و پرداخت ۲۰هزار یوآن جریمه محکوم شد. در ژوئیه ۲۰۲۰، بازداشت و ۴هزار یوآن جریمه شد.

برای ایمانش که زندگی‌اش را تمدید کرد، هدف قرار گرفتخانم سونگ چونیوآن

خانم سونگ، ۶۵ساله، کارگر بازنشسته راه آهن است. او در سال ۱۹۷۵ در‌حالی‌که فقط ۱۷ سال داشت دچار یک تصادف شدید رانندگی شد. ضمن آسیب مغزی شدید، استخوان‌ها، مفاصل و کلیه‌هایش آسیب دیدند. عوارض شامل بی‌اختیاری بود که به اورمی تبدیل و به او گفته شد که فقط دو ماه دیگر زنده است.

پس از تصادف، خانم سونگ ناامیدانه به دنبال درمانی بود که بتواند رنجش را کاهش دهد. او در نهایت بیش از ۱۰۰هزار یوآن هزینه کرد که بار مالی زیادی را بر دوش خانواده و کارفرمایش گذاشت.

در سال ۱۹۹۸، خانم سونگ با فالون گونگ آشنا شد و بیماری‌هایی که سال‌ها از آن‌ها رنج می‌برد، از جمله مشکلات معده، التهاب کیسه صفرا، آرتروز شدید گردن، آرتریت، و اورمی همه ناپدید شدند. او می‌توانست از خانواده‌اش مراقبت کند، سرِ کار برود و حتی به سایرین کمک کند. بسیاری از کسانی که او را می‌شناختند، می‌گفتند این یک معجزه بود.

پس از شروع آزار و شکنجۀ فالون گونگ در سال ۱۹۹۹، خانم سونگ پنج بار بازداشت شد، در سال ۲۰۰۳ به سه سال و در سال ۲۰۱۱ به چهار سال کار اجباری محکوم شد. خانم وو نیز قبل از اینکه در سال ۲۰۱۹به یک سال حبس محکوم شود، بارها بازداشت شد.

در زیر گزارشی از نحوه شکنجه او و دخترش در آخرین حبس‌شان آورده شده است.

مجبور به نشستن روی چهارپایه‌های کوچک

خانم سونگ و خانم وو به بند هشتم زندان زنان هیلونگ‌جیانگ منتقل شدند، خانم وو در گروه هفدهم و خانم سونگ در گروه یازدهم قرار گرفتند، که در آزار و شکنجۀ تمرین‌کنندگان فالون گونگ تخصص دارند.

خانم سونگ نیز مانند بسیاری از تمرین‌کنندگان که حاضر به دست کشیدن از باور خود نیستند، مجبور شد به‌مدت شش روز، از ساعت ۴ صبح تا ۱۱ شب، روی یک چهارپایه کوچک بنشیند. زندانیان به نوبت به او توهین لفظی می‌کردند و او را مجبور به تماشای ویدئوهایی می‌کردند که به فالون گونگ تهمت می‌زد.

بازآفرینی شکنجه: نشستن برای مدت طولانی

سرپرست ترتیبی داد تا زندانیان خاصی هر دو زن را زیر نظر بگیرند. آن‌ها شبانه‌روز تحت‌نظر بودند و زندانیان با آن‌ها غذا می‌خوردند و می‌خوابیدند و هنگام استفاده از توالت همراه آن‌ها بودند.

زندانیان همچنین تمرین‌کنندگان فالون گونگ را از صحبت با یکدیگر منع می‌کردند. اگر صحبت می‌کردند، زندانیانی که آن‌ها را زیر نظر داشتند، آن‌ها را مورد آزار و اذیت کلامی قرار می‌دادند، کتک می‌زدند، امتیازشان را کم یا آن‌ها را مجبور می‌کردند روی چهارپایه کوچک بنشینند. گاهی اوقات زندانیانی که آن‌ها را تحت نظر داشتند، درصورتی‌که نگهبانان متوجه می‌شدند که تمرین‌کنندگان را به‌‌شدت تحت نظر ندارند، مجازات می‌شدند، که باعث می‌شد زندانیان رفتار بدتری با تمرین‌کنندگان داشته باشند.

چهارپایه‌هایی که تمرین‌کنندگان مجبور بودند روی آن‌ها بنشینند بسیار کوچک هستند و به‌طور خاص به‌عنوان ابزار شکنجه استفاده می‌شوند. برخی از چهارپایه‌ها پایه کم‌ارتفاعی دارند تا رنج نشستن افزایش یابد. این چهارپایه آنقدر کوچک است که می‌شود آن را در کف دست نگه داشت. در ژانویه ۲۰۲۲، بیش از ۲۰ چهارپایه کوچک به ابعاد ۱۶ سانتی‌متر عرض و ۱۹ سانتی‌متر ارتفاع با سطوح ناهموار برای شکنجه ۲۰ تمرین‌کننده آماده شد.

هنگام نشستن روی چهارپایه، تمرین‌کنندگان باید صاف بنشینند و با زانوهای کنار هم و دست‌ها روی زانو به جلو نگاه کنند. هیچ شکافی بین انگشتان مجاز نیست و نمی‌توان از تشک برای هموارکردن صندلی استفاده کرد. تمرین‌کنندگان باید بیش از ۱۰ ساعت در روز اینگونه بنشینند، به جز برای خوردن غذا یا توالت اجازه حرکت ندارند.

فریاد تمرین‌کنندگان از شدت درد و توهین لفظی از سوی زندانیان در سرتاسر دستشویی، انبار و هر جای دیگری که شکنجه انجام می‌گیرد، شنیده می‌شود. زندانیانی که در شکنجه تمرین‌کنندگان دخالت ندارند، اجازه ندارند آنچه روی می‌دهد را ببینند.

پس از ساعت‌ها نشستن، نشیمنگاه تمرین‌کنندگان زخمی و عفونی و خون روی لباس‌های زیرشان خشک می‌شود. اما مجبورند همچنان روی چهارپایه بنشینند. در طول تابستان، تمرین‌کنندگانی که روی چهارپایه می‌نشینند، جای کمی دارند و زیاد تعریق می‌کنند، زیرا انبار گرم و خفه است.

پس از تحت شکنجه قرار گرفتن در زندان، بسیاری از تمرین‌کنندگان هنگام راه رفتن رنگ پریده و سست می‌شدند. بعضی‌ها آنقدر ضعیف می‌شدند که دیگر نمی‌توانستند از خودشان مراقبت کنند. برخی بر اثر شکنجه فوت کردند.

جلسات شستشوی مغزی

تمرین‌کنندگان همچنین در معرض شستشوی مغزی شدید قرار می‌گیرند، ازجمله اجبار به تماشای ویدئوهای تبلیغاتی که فالون گونگ را بدنام می‌کنند، خواندن کتاب‌هایی که به فالون گونگ تهمت می‌زنند، و خواندن آهنگ‌هایی که رژیم کمونیستی را ستایش می‌کنند.

از سال ۲۰۲۲، همه تمرین‌کنندگان مجبور شدند ویدیوها را در لابی تماشا کنند و دو زندانی هر تمرین‌کننده را از نزدیک دنبال می‌کرد. آن‌ها اجازه نداشتند به یکدیگر نگاه کنند و باید صاف روی چهارپایه بنشینند و دستهای‌شان را روی زانوهای‌شان بگذارند.

سه زندانی، یوآن جینگ‌فانگ، وانگ مین و سون جینگ، عمدتاً مسئول شستشوی مغزی بودند. اگر می‌دیدند تمرین‌کننده‌ای در طول جلسه شستشوی مغزی به پایین نگاه می‌کند یا توجهی نمی‌کند، تمرین‌کننده را به سرپرست و زندانیانی که تمرین‌کنندگان را تحت نظر داشتند گزارش می‌کردند و در نتیجه تمرین‌کننده تنبیه می‌شد.

تمرین‌کنندگان مجبور بودند فیلم‌ها را تماشا کنند، روی چهارپایه‌های کوچک بنشینند و هر روز تحت‌نظر زندانیان باشند. اگر آن‌ها از نوشتن اظهاریه ندامت امتناع می‌کردند، در اتاق کوچکی که دور از زندانیان قرار داشت تحت شکنجه قرار می‌گرفتند.

کار اجباری

دست‌چین کردن همزن قهوه کاری است که توسط زندانیان بند هشتم انجام می‌شود. میله‌های همزن قهوه در یک کیسه فایبرگلاس بزرگ حدود یک متر و نیم ارتفاع قرار داشتند. هنگامی که کالا به محوطه زندان می‌رسید، هر سلول زندان ۵۰ یا ۶۰ کیسه دریافت می‌کرد. سپس رهبر گروه حدود چهار یا پنج کیسه را بین هر فرد توزیع می‌کرد.

تمرین‌کنندگان همچنین باید کیسه‌های سنگین همزن قهوه را تخلیه می‌کردند و به سلول‌ خود در طبقه چهارم می‌بردند. در حین حمل کیسه‌ها، هیچ‌کس نمی‌توانست ببیند چه کسی جلوی آن‌هاست، فقط پاهای شخص دیده می‌شد. اگر کسی می‌افتاد، نفر پشت سر از روی او رد می‌شد. هیچکس نمی‌توانست به فردی که به‌دلیل بار سنگین سقوط کرده، کمک کند. همه باید صبح زود بیدار ‌می‌شدند و تا نیمه شب کار ‌کردند تا کارشان را تمام کنند. ازآنجا‌که خانم وو جوان بود، باید بیشتر از بقیه کار می‌کرد.

روند تقسیم همزن‌ها بسیار سخت بود و همزن‌های درجه یک از درجه دو جدا می‌شد. پس از اتمام کار، بازداشت‌شدگان باید آن‌ها را به طبقه پایین می‌بردند و در خودرو‌ها بارگیری می‌کردند. اگر کسی نیاز به استفاده از توالت داشت، باید برای صرفه‌جویی در وقت می‌دوید. آن‌ها بدون شستن دست غذا می‌خورند. اگر کسی کارش را تمام نمی‌کرد، هیچ‌کس در گروه اجازه نداشت غذا بخورد. آن‌ها باید در طول شب بدون خواب به کارشان ادامه می‌دادند.

اگرچه قوانین زندان می‌گوید که افراد بالای ۶۵ سال مجبور به کار نیستند، خانم سونگ همچنان مجبور بود از صبح تا شب کار کند.

در ۲۴نوامبر۲۰۲۱، پس از انتقال آن‌ها به ساختمان جدید زندان، زندانیان کار ساخت مژه مصنوعی را در سال ۲۰۲۲ در این کارگاه آغاز کردند. یک بار، یک زندانی به تمرین‌کننده مسنی فحش داد و به او ضربه زد، تمرین‌کننده دیگری سعی کرد مداخله کند. پس از این حادثه، هر دو تمرین‌کننده و آن‌هایی که در سایر گروه‌ها بودند برای روزها تحت آزار لفظی قرار گرفتند.

گزارش مرتبط:

حبس مادر و دختری در زندان بدنام به‌دلیل توزیع مطالب اطلاع‌رسانی دافا