(Minghui.org) درخصوص بسیاری از چینی‌ها، دیدن مدال‌های طلای ورزشکاران چینی در بازی‌های المپیک، آن‌ها را به وجد می‌آورد و باعث می‌شود احساس غرور کنند که در کشوری بزرگ زندگی می‌کنند.

اما از نظر من به‌عنوان یک تمرین‌کننده فالون گونگ، دیدن مدال‌های ورزشکاران چینی تأثیری بر من نداشت و حسی را در من برانگیخته نکرد. در سال ۲۰۱۶، مدت کوتاهی پس از آزادی‌ام از یک دوره محکومیت ناحق به‌دلیل اعتقادم، المپیک در ریو برگزار شد. بعداً یکی از زندانیان به من گفت که همه در زندان بسیار نگران هستند که ببینند چین در مقایسه با کشورهای دیگر چند مدال کسب کرده است. برخی از زندانیان به‌طور تلویحی به تمرین‌کنندگان فالون گونگ بازداشت‌شده می‌گفتند که اگر چین رتبه اول را کسب کند، آنان می‌توانند خودسرانه آن‌ها [تمرین‌کنندگان] را بکشند بدون اینکه مجبور به پاسخگویی باشند. از نظر آن‌ها، اگر چین بیشترین مدال‌ها را به دست آورد، به این معنی است که کشور قدرتمند است و به آن‌ها قدرت می‌دهد تا هر صدایی را که با آن‌ مخالفت می‌کند، ساکت کنند.

درست مانند بسیاری از کشورهای کمونیستی دیگر، مانند اتحاد جماهیر شوروی و آلمان شرقی سابق، که به‌منظور تجلیل از رژیم‌های خودکامه‌شان، منابع زیادی را به آموزش ورزشکاران برای پیروزی در المپیک اختصاص می‌دهند (ازجمله تزریق استروئید، هورمون یا سایر داروهای پیچیده)، چین نیز همین کار را می‌کند. پیروزی در عرصه ورزش، موارد نقض وحشتناک حقوق بشر توسط چین را پاکسازی می‌کند و باعث می‌شود چینی‌ها فراموش کنند که هموطنانشان به‌خاطر ایمانشان تحت آزار و شکنجه قرار می‌گیرند یا حتی به‌خاطر اعضای بدنشان کشته می‌شوند و اینکه آن‌ها خودشان هنوز در آپارتمانی کثیف زندگی می‌کنند و توان پرداخت صورت‌حساب‌های سررسید روز بعد را ندارند.

بسیاری از ورزشکاران خودشان نیز قربانی هستند. هنگامی که با بدن‌های به‌شدت آسیب‌دیده ناشی از جراحات و دوپینگ طولانی‌مدت (اجباری) و تحصیلات بسیار اندک به‌دلیل تمرینات بدنی وقت‌گیر بازنشسته می‌شوند، بسیاری برای یافتن شغل مناسب در تقلا هستند. برخی درنهایت در متروی پکن گدایی می‌کنند یا به‌عنوان ماساژور در حمام عمومی کار می‌کنند.

از نظر من، هرچه چنین کشوری قوی‌تر شود، آسیب بیشتری به مردمش وارد می‌کند.