(Minghui.org) پس از اولین حضور شن یون در تالار موسیقی رادیو سیتی در فوریه2006، مجله بیلبورد به تأثیر آن بر صنعت سرگرمی اشاره کرد و آن را در بین برترین نمایش‌های آن سال، در رتبه هفتم قرار داد.
تقریباً 20 سال گذشته و شن یون رشد چشمگیری داشته است. در طول فصل تور 2024، هشت شرکت شن یون در نزدیک به 200 شهر در بیش از 20 کشور اجرا کردند. بیش از 800 اجرا با حضور بیش از یک‌میلیون نفر برگزار شد. بسیاری شن یونِ مستقر در نیویورک را «سفیر فرهنگی» غیررسمی ایالات متحده می‌دانند.
از بیش از 200 سال پیش که ایالات متحده تأسیس شد، آن به‌عنوان «سرزمین فرصت‌ها» در نظر گرفته شده است. نظرسنجی‌ها نشان می‌دهد آنچه آمریکایی‌ها را گرد هم می‌آورد، ارزش‌های مشترک و منشور حقوق ماست. ما به‌عنوان یک ملت، با ارزش‌های آمریکایی خود تعریف شده‌ایم و در سراسر تاریخ، از حقوق خود دفاع کرده‌ایم.
مطالعات نشان می‌دهد که سه مؤلفه اصلی فرهنگ آمریکایی درواقع آزادی فردی، برابری فرصت‌ها و امکان دستیابی به زندگی بهتر (یا آنچه ما رؤیای آمریکایی می‌نامیم) است. برای دستیابی به این‌ها، مردم به خوداتکایی، رقابت منصفانه و سخت‌کوشی نیاز دارند. این دقیقاً همان چیزی است که شن یون، یک گروه هنری غیرانتفاعی خصوصی، دنبالش کرده است.
شن یون ارزش‌های سنتی را با نمایش فرهنگ اصیل چین ارائه می‌دهد. هنرمندان شن یون با حمایت اندک از سوی دولت یا سایر سازمان‌های سرمایه‌گذاری، با پشتکار تلاش کرده‌اند تا به بالاترین استانداردهای هنری دست یابند. سطوح هنری و معنوی‌ای که شن یون در چنین مدت کوتاهی به آن دست یافته چشمگیر است.
جالب است که یک نمایش سطح بالا که فرهنگ سنتی چین را به نمایش می‌گذارد در ایالات متحده تولید شده است.
چین در طول تاریخ 5000ساله خود، حماسه‌ای باشکوه خلق کرد و یکی از طولانی‌ترین تمدن‌های ماندگار در جهان است. تمدن چین همچنین کمک‌های بزرگی به تمدن‌های دیگر و درکل به بشریت کرد. اما پس از اینکه حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) ده‌ها سال پیش قدرت را به دست گرفت، رژیم نه‌تنها مردم را از نظر فیزیکی و اقتصادی سرکوب کرد، بلکه به‌طور نظام‌مند روشنفکران را ساکت کرد و فرهنگ باستانی چین را از بین برد. پس از «کمپین ضد راست» (در دهه 1950) و «انقلاب فرهنگی» (1966 تا 1976)، تعداد کمی از مردم جرئت ابراز نظر خود را دارند و فرهنگ سنتی چین تقریباً از بین رفت.
این تراژدی‌ها ادامه یافتند؛ به‌ویژه قتل‌عام میدان تیان‌آنمن (در سال 1989) و آزار و شکنجه فالون گونگ (1999 تاکنون). برخی از مردم گفته‌اند ازآنجاکه ح.ک.چ کمونیست است، سرکوب هرگونه جنبش دموکراتیک توسط ح.ک.چ را درک می‌کنند، اما نمی‌توانند بفهمند که چرا رژیم یک گروه مدیتیشن صلح‌آمیز را که از اصول حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری پیروی می‌کنند، سرکوب می‌کند. اگر به ایدئولوژی ح.ک.چ نگاه کنیم، این سرکوب از ارزش اصلی آن یعنی مبارزه طبقاتی، وحشیگری، و دروغ سرچشمه می‌گیرد؛ رژیم نمی‌تواند صداهایی را که با صدای خودش متفاوت است، به‌ویژه صداهایی که ارزش‌های سنتی را به هر شکلی ترویج می‌کنند، تحمل کند.
اما ایالات متحده آمریکا برعکس است. از سفر می‌فلاور در سال 1620 گرفته تا انقلاب آمریکا، از قانون اساسی ایالات متحده در سال 1789 گرفته تا شعار «ما به خدا اعتماد داریم» بر روی پول ایالات متحده، آمریکا سرزمینی است که آزادی را تقویت و از بشریت محافظت می‌کند. به همین دلیل است که آن‌هایی که مایل به ارائه فرهنگ سنتی چین هستند می‌توانند در خاک آمریکا شکوفا شوند.
تمرین‌کنندگان فالون گونگی که به آمریکا آمدند پس از تبعیض، دستگیری، بازداشت، و/یا شکنجه‌ای که در چین کمونیستی با آن‌ها روبرو شدند، آن ارزش‌های سنتی را در قلب خود نگه می‌دارند و اهمیت زیادی برایش قائلند. آن‌ها با الهام گرفتن از پدران بنیانگذار آمریکا، مایل بودند به ایالات متحده کمک کنند، ازجمله به‌اشتراک‌گذاری فرهنگ اصیل چینی خود ازطریق هنرهای نمایشی شن یون.
اگر ح.ک.چ وجود نداشت و آزار و شکنجه فالون گونگ وجود نداشت، شن یون در چین ظهور پیدا می‌کرد؛ و احتمالاً در مقیاس بزرگ‌تری بود و حتی افراد بیشتری را هم تحت تأثیر قرار می‌داد. اما وضعیت کنونی همچنین تا حدودی نشان‌دهنده چالش‌هاییست که بشر با آن روبروست.
خوشبختانه، دولت ایالات متحده آنچه را که در چین اتفاق افتاده است تصدیق کرده و اقداماتی را انجام داده است. کمیسیون اجرایی کنگره درباره چین (CECC)که دوحزبی و دومجلسی است در گزارش سالانه 2023 خود که در ماه مه2024 منتشر شد، چندین مورد از سرکوب فالون گونگ در چین را فهرست کرد تا وحشیگری آزار و شکنجه را افشا کند. همچنین از کنگره خواست قانونی علیه برداشت اجباری اعضای بدن زندانیان عقیدتی در چین تصویب کند. یک ماه بعد، مجلس نمایندگان ایالات متحده قانون اِچ.آر. 4132، قانون حفاظت از فالون گونگ، را برای محکوم کردن آزار و شکنجه در چین به تصویب رساند، اما این قانون هنوز در مجلس سنا تصویب نشده است.
شن یون از زمان اولین نمایش خود در سال 2006، بیش از 10هزار اجرا داشته است. تماشاگران تحت تأثیر قرار می‌گیرند و بسیاری از آن‌ها، هر سال این نمایش را می‌بینند. بسیاری از افراد حرفه‌ای شن یون را تحسین کرده‌اند و آن را بالاترین سطح موسیقی و هنر خوانده‌اند.
خوداتکایی
شن یون با منابع بسیار محدود شروع کرد: یک منطقه کوهستانی با وسعت جنگل و یک خانه معمولی. آقای لی هنگجی، مدیر هنری شن یون و بنیانگذار فالون گونگ، چگونه به موفقیت شن یون دست یافت؟ در مقاله مینگهویی با عنوان «گزارش ویژه | استاد ما»، تمرین‌کننده‌ای که برای مدت طولانی با آقای لی کار کرده است، ایشان را چنین توصیف می‌کند: «ایشان دارای قدرت اراده‌ای فوق‌العاده هستند، زندگی‌ای ساده و اهداف روشنی دارند.»
در ادامه این مقاله آمده است: « ازآنجاکه درس‌های تاریخی زیادی درباره خطرات پول وجود داشته است، ایشان هرگز پولی برای خودشان نمی‌گیرند. درعوض، الگویی به‌جا می‌گذارند و اهمیت صرفه‌جویی را به همه آموزش می‌دهند.» شن یون با وجود منابع و پشتیبانی محدود توانست در طول 19 سال، از یک شرکت به هشت شرکت توسعه یابد. شرکت‌کنندگان خودشان سالن تمرین، تئاتر و محل زندگیِ هنرمندان و کارکنانشان را آجر به آجر ساختند.
شن یون فرهنگ باشکوه و سنتی چین را احیا می‌کند و آن را در سطح هنری بالایی، از نیویورک گرفته تا سراسر ایالات متحده و سراسر جهان، ارائه می‌دهد.
به همین دلیل است که وقتی کوروکاوا تسوتومو، عکاس ژاپنی، و سوگیهارا کازوما، فیلمبردار، این نمایش را در 26دسامبر، در ناگویا تماشا کردند، گفتند که از دیدن تعداد بسیار زیادی رقصنده سطح بالای جهان در کنار هم که با هماهنگی کامل روی یک سِن اجرا می‌کنند، شگفت‌زده شدند. آن‌ها افزودند که دیدن چنین اجرای عالی‌ای بسیار نادر است.
به‌طور مشابه، پس از اینکه آهنگساز ژاپنی دجیما تاتسویا این نمایش را در 4ژانویه2025 تماشا کرد، گفت که نه‌تنها موسیقی فوق‌العاده بود، بلکه جلوه‌های بصری، رنگ‌ها، بیان رقص و موارد دیگر نیز عالی بود. او که از این تولید شگفت‌زده شده بود، گفت که شن یون را به همکارانش در صنعت موسیقی و همچنین دوستان و خانواده توصیه می‌کند و به آن‌ها می‌گوید که شن یون چیزی است که حتماً باید آن را دید.
یانچینگ لو، دانشیار گروه هنر و طراحی در دانشگاه ملی چینگ هوا در تایوان، نیز نظر مشابهی داشت: «به‌محض باز شدن پرده‌ها و به صدا درآمدن گونگ، ابرهایی از قلمروهای آسمانی در برابر ما ظاهر شدند. عظمت بسیار زیاد بود، و چیدمان هنری داخل آن بسیار گسترده بود. من خودم به‌عنوان یک دانش‌پژوه هنر معتقدم که همه باید سطح معینی از سواد در رقص، نمایش، موسیقی، هنرهای تجسمی و مطالعات بین‌رشته‌ای داشته باشند. شن یون این انتظارات را به واقعیت تبدیل می‌کند.«
«اگرچه زمان امروز کوتاه بود، اما از دیدن چنین اجراهای بدیعی، که همگی به‌صورت هماهنگ اجرا شده‌اند، سپاسگزارم. آنچه ما اغلب می‌بینیم ویرایش‌شده است؛ زنده نیست، اما شن یون متفاوت است، بنابراین عمیقا تحت تأثیر قرار گرفتم. معتقدم شن یون می‌تواند مردم را ترغیب کند تا با ذهنی گسترده به همه مسائل آینده نزدیک شوند.»
خانم لو گفت: «در دنیای هنر، هر هنرمندی باید منحصربه‌فرد بودن خود را منتقل کند، اما آنچه شن یون بیان می‌کند جهان‌شمولی است.»
تام روسو، تهیه‌کننده موسیقی برنده چند جایزه گرمی، این نمایش را در 19ژانویه2025، در لس آنجلس تماشا کرد. او گفت: «قطعاً فوق‌العاده است. بله، در همه سطوح، باورنکردنی بود. ارکستر بکر بود. همه ترکیب‌ها، همه‌چیز. شگفت‌انگیز بود. کاملاً شگفت‌انگیز.»
او به‌ویژه دریافت که ترکیب سازهای کلاسیک غربی و چینی باستان در طول ارائه پنج هزاره تمدن چینی، «به‌طرزی باورنکردنی خوب» کار می‌کند: «شگفت‌انگیز. طی دو ساعت محتوا آنقدر زیاد بود که غرق اطلاعات شدم؛ و همه‌چیز به‌طرز شگفت‌انگیزی.» او در ادامه گفت که ازطریق این نمایش، «از نظر احساسی تعالی یافته و تحت تأثیر قرار گرفته است.»
اعتلای معنوی
سایر مخاطبان نیز مانند آقای روسو، اجرای شن یون را علاوه‌بر سطح هنری بالا، از لحاظ معنوی بسیار الهام‌بخش یافتند.
هربرت استاپ، سردبیر و مؤسس وب‌سایت Gipperten، و کمیسر بخش سالمندی نیویورک در زمان شهردار سابق رودولف جولیانی، پس از تماشای این نمایش در آوریل2024، آن را به‌عنوان نمایشی «مثبت و تعالی‌بخش» تحسین کرد.
«این یک برنامه فوق‌العاده با بازیگران و رقصندگان فوق‌العاده است، و من می‌دانم که قرار نیست آن‌ها را آکروبات بنامیم، اما آن‌ها استعدادهای آکروباتیکی دارند که از رقص چینی ریشه می‌گیرد. و این پیام واقعاً بسیار مثبت و نشاط‌آور بود، مانند رد کردن مستقیم وحشت تحت حاکمیت کمونیست در چین امروز. آن‌ها اجرای فوق‌العاده‌ای از موسیقی، آواز و رقص داشتند که بر اهمیت عالی بودن تأکید داشت، که بدیهی است چینی‌های کمونیست سعی می‌کنند هر کجا که بتوانند آن را سرکوب کنند.»
به همین ترتیب، امانوئل بردا، نوازنده ترومبون، پس از تماشای این نمایش در 16ژانویه، در میلان (ایتالیا)، شن یون را تحسین کرد: «این یک تلاش باورنکردنی است. انتقال پیام الهی به شیوه‌ای نه چندان آشکار.»
«احساسم این است که استادی وجود دارد که می‌خواهد ما بفهمیم: همه بشریت یک خانواده است. منشأ انسان در ابتدا بسیار روشن بود، اما همه‌چیز در جامعه امروز بسیار گیج‌کننده است. اما در قلب و روح آن‌ها [هنرمندان شن یون]، این بسیار واضح است و آن‌ها احساس می‌کنند که رسالت آن‌ها یادآوری این منشأ بزرگ بشر به مردم است.»
«معتقدم 90 درصد تماشاگران از رنگ‌ها و رقص اجرا شگفت‌زده می‌شوند. اما در سطحی عمیق‌تر، روح آن‌ها نیز بیدار می‌شود. این یک جشن معنویست.»
در طول عدم قطعیت – و گاهی هرج‌ومرج – جامعه مدرن، بسیاری از مردم احساس می‌کنند سردرگم شده‌اند. شن یون با به‌نمایش گذاشتن ارزش‌های سنتی، الهام‌بخش مردم در سراسر قاره‌ها بوده و امید را به ارمغان می‌آورد.
ارسطو زمانی گفت: «زیبایی هدیه خداوند است.» بسیاری از افرادی که شن یون را دیده‌اند، احساس می‌کنند آن فرهنگ آمریکایی را غنی و گسترده کرده است. آن اهمیت ارزش‌های سنتی و خیر عمومی را به ما یادآوری می‌کند؛ به ما کمک می‌کند خود و جامعه را بهتر درک کنیم و به‌سمت آینده‌ای روشن‌تر حرکت کنیم.»
آیا این نعمتی برای آمریکا و بشریت نیست؟