(Minghui.org) در ۲۵ آوریل سال ۱۹۹۹، بیش از ۱۰۰۰۰ نفر از تمرین‌کنندگان فالون گونگ به شکلی صلح‌جویانه در پکن گرد هم آمدند تا خواستار استرداد حق‌شان برای تمرین فالون گونگ شوند. این دادخواهی صلح‌جویانه فرصتی برای رژیم چین بود تا فالون گونگ را بشناسد، متوجه شود که تمرین‌کنندگان چگونه مردمی هستند و درک کند که آنها خواهان چه چیزی می‌باشند. این دادخواهی برخلاف اینکه بهانه‌ای برای آزار و شکنجه باشد، در واقع تلاشی بود تا از وقوع هر گونه آزار و شکنجه جلوگیری کند. این رویداد بزرگ توسط تمرین‌کنندگان به‌صورت خودجوش و بدون هیچ سازماندهی مرکزی به‌وقوع پیوست.
پس از اینکه تمرین‌کنندگان به‌صورت آرام به پکن رسیدند به چند نفر از آنها اجازه داده شد تا درباره‌ی نگرانی‌های‌شان با مقامات رده بالای حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) گفتگو کنند. با این وجود ح.ک.چ عمداً از پاسخ دادن به این سؤال اساسی درباره‌ی رویداد "۲۵ آوریل" طفره رفته است: دادخوهی تمرین‌کنندگان فالون گونگ به چه منظور بود؟ تمرین‌کنندگان در طی گفتگوی‌شان با مقامات دولت خواستار سه چیز بودند: ۱) آزادی تمرین‌کنندگان بی‌گناهی که دو روز پیش در تیانجین بازداشت شده بودند، ۲) اطمینان از یک محیط تزکیه‌ی منصفانه و عادلانه برای فالون گونگ، ۳) مجوز اینکه کتاب‌های فالون گونگ یک‌بار دیگر از طریق کانال‌های عادی منتشر شوند.
می‌توان از این سه درخواست ساده متوجه شد که کارشکنی رهبران پکن در خصوص محیط تمرین فالون گونگ از مدت‌ها قبل از ۲۵ آوریل ۱۹۹۹ آغاز شده بود. در واقع وزارت تبلیغات مرکزی ح.ک.چ و وزارت امنیت عمومی از پیش حملات نظام‌مند علیه این تمرین سنتی تزکیه را شروع کرده و اولین مرحله از آزار و شکنجه‌ی فالون گونگ از قبل آغاز شده بود. تمرین‌کنندگان فالون گونگ معتقد بودند که اگر برای حفظ و حراست از محیط تزکیه و حقوق قانونی‌شان قدم جلو نمی‌گذاشتند، وضعیت به‌سرعت بدتر می‌شد.
بیش از ۱۰۰۰۰ تمرین‌کننده در این دادخواهی شرکت داشتند. شاید برخی سؤال کنند که آیا آن تعداد بسیار زیادی بود؟ در آن زمان به تنهایی هفتاد تا یک‌صد میلیون تمرین‌کننده‌ی فالون گونگ در چین وجود داشتند، بنابراین تعجبی ندارد که ۱۰۰۰۰ تمرین‌کننده‌ی فالون گونگ در پکن حضور یافتند تا نگرانی‌های‌شان را ابراز کنند. اگر این رویداد از پیش سازماندهی می‌شد و تبلیغاتی وسیع درباره‌ی آن انجام می‌گرفت، این احتمال وجود داشت که یک میلیون تمرین‌کننده به پکن بروند. اما تمرین‌کنندگان فالون گونگ از هیچ روش سازماندهی‌شده‌ای استفاده نکردند تا افراد بیشتری را برای رفتن به پکن ترغیب کنند، زیرا تمامی فعالیت‌های فالون گونگ داوطلبانه است؛ هیچ لیست ثبت‌نام یا فهرست اسامی وجود ندارد و هر کسی آزاد است تا هر طور که تمایل دارد بیاید و برود.
بسیاری از تمرین‌کنندگانی که در ۲۵ آوریل سال ۱۹۹۹ در پکن گرد هم آمدند شهروندان بازنشسته‌ای بودند که زمانی شاهد انقلاب فرهنگی بودند. حتی تمرین‌کنندگان جوان‌تر نیز درباره‌ی کشتار چهارم ژوئن سال ۱۹۸۹ در میدان تیان‌آن‌من می‌دانستند. با این وجود به‌آرامی ایستادند تا خواستار رفتار منصفانه‌ی رهبران حزب شوند، درحالی که به روشنی از عواقب احتمالی سر و کار داشتن با ح.ک.چ مطلع بودند. دقیقاً چه چیزی باعث شد تا آنها قدم جلو بگذارند؟
جواب ساده است: این تمرین‌کنندگان پس از تزکیه‌ی فالون گونگ، به‌طور حقیقی سخت تلاش می‌کردند تا انسان‌های بهتری شوند و خود را با اصول حقیقت- نیک‌خواهی- بردباری فالون گونگ تطبیق دهند. بسیاری از تمرین‌کنندگان فکر می‌کردند، "ما فقط تلاش می‌کنیم تا افراد خوبی باشیم. ما هیچ قدرت سیاسی‌ای نمی‌خواهیم. فقط می‌خواهیم بر طبق وجدان‌مان تمرین کنیم." تمرین‌کنندگان بر پایه‌ی این فکر پاک، ترس‌شان را از واکنش‌های انتقام‌جویانه‌ی احتمالی ح.ک.چ کنار گذاشتند و برای دادخواهی به روشی آشکار و موقر، به پکن رفتند. از دولت درخواست کردند تا به آنها محیطی باز و آزاد برای فالون گونگ بدهد و از رهبران ح.ک.چ خواستند تا به تهمت زدن به تمرین تزکیه و آزار و اذیت تمرین‌کنندگان خاتمه دهند.
متأسفانه چنین خواسته‌ی منطقی و معقولی تحت حکومت دیکتاتوری ح.ک.چ بیش از اندازه بزرگ به‌نظر می‌آید.
اگر به بحران‌های اخلاقی در چینِ امروز نگاهی بیندازیم می‌بینیم که در بیش از ده سال گذشته چین شاهد نزول سریعی در اخلاقیات بوده است. چنین چیزی نتیجه‌ی مستقیم آزار و شکنجه‌ی فالون گونگ می‌باشد. ایمان و باور تبدیل به موضوعاتی بحث‌برانگیز شده‌اند. فعالیت‌ها در معابد ظاهراً آزاد و عمومی هستند، اما آنها از ماهیت بنیادین فعالیت‌های مذهبی منحرف شده‌اند. توقف آزار و شکنجه‌ی فالون گونگ و برخورداری مردم از آزادی عقیده و حق باور به حقیقت- نیک‌خواهی- بردباری تنها راه نجات چین می‌باشد.
