(Minghui.org) ادامه قسمت ۱۰
در سال ۲۰۰۶، روزنامۀ اپک تایمز ماجرای تکان‌دهنده‌ای را منتشر کرد که در‌خصوص بی‌شک یکی از خوفناک‌ترین فجایعی است که یک دولت نه‌تنها در عصر مدرن بلکه در طول سراسر تاریخ ثبت شده، مرتکب شده است. همان‌طور که در گزارش تحقیقاتی برداشت خونین اعضای بدن نوشتۀ وکیل برجستۀ حقوق بشر دیوید ماتاس و دیوید کیلگور نمایندۀ سابق پارلمان کانادا در منطقۀ آسیا-اقیانوسیه مستند شده است، شواهد بسیار قوی مبنی بر نقش هراس‌انگیز حکومت کمونیستی چین در قتل‌عام برنامه‌ریزی‌شدۀ تمرین‌کنندگان فالون گونگ، برداشت اعضای بدن آنها در زمانی که در قید حیات بودند و کسب سود بسیار زیاد از انجام این کار موجود است.
در پاسخ به اعتراضات بین‌المللی، حکومت چین تلاش کرده است که یکی از بخش‌های اصلی شواهد جزئی را توجیه کند و آن افزایش نجومی تعداد پیوندهای عضو در سال‌های اخیر و زمان‌های انتظار بسیار کوتاه برای پیوند عضو در فرهنگی است که نسبت به اهدای عضو به‌طور شناخته‌شده‌ای بی‌میل است. حکومت چین این موضوع را این‌چنین توجیه می‌کند که اعضای بدن برداشته شده را از جنایتکاران اعدامی پس از مرگ‌شان به‌دست آورده است. در‌حالی‌که حکومت چین با مدرک انکارناپذیری مواجه است، تلاش کرده تا با اعتراف به جنایتی کوچکتر، از مجازات برای قساوتی هولناک فرار کند.
در این گزارش به ذکر دلایلی خواهیم پرداخت که به‌طور مستقیم این ادعا را تکذیب می‌کند و گواه بر اتهامات جدی‌ای است که علیه حکومت چین وارد شده است.
---
فصل ۱۱. شواهد بیشتر
۱. خبررسان‌ها برداشت اعضای بدن از افراد در قید حیات را افشاء می‌کنند
اپک تایمز در ۹ مارس ۲۰۰۶ مصاحبه‌ای را با یک روزنامه‌نگار ارشد در زمینۀ اطلاعات محرمانه منتشر کرد. در این مصاحبه فرد روزنامه‌نگار افشاء کرد که ح.ک.چ یک اردوگاه کار مخفی در منطقۀ سوجیاتون از شهر شن‌یانگ واقع در استان لیائونینگ شمالی راه‌اندازی کرده است که با اردوگاه‌های نازی آلمان رقابت می‌کند. در آن اردوگاه هزاران تمرین‌کنندۀ فالون گونگ حبس بودند.(۶۶) در ۱۷ مارس ۲۰۰۶، اپک تایمز مصاحبه‌ای را با یک شاهد خانم منتشر کرد که در بیمارستان ترومبوز استانی لیائونینگ طب چینی و غربی کار می‌کرد. او شواهد بیشتری ارائه داد مبنی بر اینکه این اردوگاه در زیر زمین و در زیر یک بیمارستان واقع شده است.(۶۷) وقتی برداشت اعضای زنده انجام می‌شد، شوهرش در آن زمان یک جراح ارشد بود که در برداشت قرنیه از تمرین‌کنندگان فالون گونگ در قید حیات مشارکت داشت. در ۳۱ مارس نامه‌ای از یک پزشک نظامی مجرب در اپک تایمز منتشر شد که وجود اردوگاه کار زیرزمینی را در منطقۀ سوجیاتون، شهر شن‌یانگ، تأیید می‌کرد.(۶۸) تا آن زمان پردۀ تاریکی که فجایع ح.ک.چ در‌خصوص برداشت اعضای بدن زنده را مخفی می‌کرد، کنار زده شده بود.
سازمان جهانی تحقیق در‌خصوص آزار و شکنجۀ فالون گونگ (WOIPFG) در سال ۲۰۰۹ گزارشی از یک مأمور پلیس دریافت کرد که در‌خصوص برداشت اعضاء از تمرین‌کنندگان فالون گونگ در قید حیات توسط حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) بود. در این اظهاریه، این مأمور پلیس اعتراف کرد که در تاریخ ۹ آوریل ۲۰۰۲ شاهد برداشت عضو در یک اتاق عمل در طبقۀ پانزدهم بیمارستان عمومی منطقۀ نظامی شن‌یانگ بوده است. او پزشکان را دید که اعضای بدن یک تمرین‌کنندۀ فالون گونگ زن را که هنوز زنده بود برمی‌داشتند. قربانی حدود ۳۰ سال داشت و معلم مدرسۀ راهنمایی بود. او در‌حالی فوت کرد که کاملاً آگاه بود که اعضای بدنش برداشته می‌شدند.
تمرین‌کنندۀ فالون گونگ قربانی‌شده پیش از اینکه برای برداشت اعضای بدن فرستاده شود، به‌مدت یک ماه به‌شدت مورد ضرب‌و‌شتم قرار گرفته بود و مکرراً به او تجاوز شده بود. به‌گفتۀ این مأمور پلیس: «پیش از اینکه او به‌خاطر اعضای بدنش کشته شود، او تحت تحقیرهای حتی وحشتناک‌تری قرار گرفته بود. من با چشمان خودم دیدم که مأموران پلیس گمراه‌شده با ابزاری به او تجاوز می‌کردند. متأسف هستم که از این قساوت‌ها و اعمال وقاحت‌آمیزی که انجام می‌شد عکس نگرفتم. او زن زیبایی بود. آنها او را بارها و بارها مورد تجاوز قرار دادند ...»(۶۹)
۲. صداهای ضبط‌شده از تحقیقات تلفنی
در پی گزارش‌های اولیه از برداشت اعضای بدن زنده، چند سازمان خارج از چین شروع به انجام تحقیقات تلفنی کردند. آنها خود را افرادی معرفی می‌کردند که به‌دنبال مشاوره برای خویشاوندان‌شان بودند که ممکن بود نیاز به عمل جراحی پیوند عضو داشته باشند. این محققان با بخش‌های پیوند عضو در بیمارستان‌های متعددی در سراسر چین تماس گرفتند. آنها مشخصاً سؤال می‌کردند که آیا بیمارستان‌ها می‌توانند دسترسی به اعضای بدن تمرین‌کنندگان فالون گونگ داشته باشند. این تحقیقات اتهاماتی که تمرین‌کنندگان فالون گونگ به‌خاطر اعضای بدن‌شان کشته شدند را بیشتر به‌اثبات رساند.
لو گوئوپینگ از بیمارستان مینزوی شهر نان‌نینگ، منطقۀ خودمختار گوانگ‌شی، تصدیق کرد که اعضاء از تمرین‌کنندگان فالون گونگ برداشته می‌شوند
محققان مستقل، دیوید کیلگور، وزیر امور خارجۀ سابق کانادا در منطقۀ آسیا- اقیانوسیه، و دیوید ماتاس، یک وکیل برندۀ جایزۀ بین‌المللی حقوق بشر، متن مکالمۀ تلفنی با لو گوئوپینگ، جراحی در بیمارستان مینزوی شهر نان‌نینگ، منطقۀ خودمختار گوانگ‌شی را در تجارت سرخ – گزارشی در‌خصوص اتهامات برداشت اعضای بدن تمرین‌کنندگان فالون گونگ در چین منتشر کردند. در این مکالمه، لو چندین بار اذعان داشت که تمرین‌کنندگان فالون گونگ منبع تأمین اعضای بدن هستند. او گفت: «برخی از فالون گونگ هستند. برخی از خانواده‌های بیماران هستند.»
لو گوئوپینگ در بیمارستان مینزوی نان‌نینگ اظهار داشت که اعضاء از تمرین‌کنندگان فالون گونگ برداشته می‌شوند.
در ادامه، بخشی از این مکالمه بین لو و یک پژوهشگر را می‌آوریم:
پژوهشگر: پس آیا هم‌کلاسی‌تان به شما گفت که در عمل‌های ]پیوند عضو[ که آنها انجام می‌دهند، همگی ]منابع اعضاء[ از فالون گونگ است، درست است؟
دکتر لو: برخی از فالون گونگ هستند. برخی از خانوادۀ بیماران هستند.
پژوهشگر: اوه. پس اگر بخواهم از این نوع برای فرزندم پیدا کنم، این نوع ]عضو[ از فالون گونگ، فکر می‌کنید که او بتواند به من کمک کند که یکی از آنها پیدا کنم؟
دکتر لو: او قطعاً می‌تواند آن را برای شما پیدا کند.
[...]
پژوهشگر: پیش از استفاده از ]اعضای تمرین‌کنندگان فالون گونگ[، آیا آن را از بازداشتگاه‌ها یا زندان‌ها تأمین می‌کردید؟
دکتر لو: از زندان‌ها.
پژوهشگر: از زندان‌ها؟ و آن از تمرین‌کنندگان سالم فالون گونگ بود...؟
دکتر لو: درست است. ما می‌توانستیم خوب‌ها را انتخاب کنیم زیرا ما در عمل‌های‌مان کیفیت را تضمین می‌کنیم.
مکالمات تلفنی ضبط‌شده
متن گزارش
نمایندۀ بیمارستان شمارۀ ۳۰۷ ارتش آزادی‌بخش خلق چین برای کلیه‌های تمرین‌کنندگان فالون گونگ واسطه‌گری کرد
در خلال این تحقیق، محققین سازمان جهانی تحقیق در‌خصوص آزار و شکنجۀ فالون گونگ (WOIPFG) به‌نام کمک به اعضای خانواده و دوستان برای یافتن کلیه مناسب برای درخواست‌های پیوند عضوشان با یک واسطه تماس گرفتند که نمایندۀ بیمارستان شمارۀ ۳۰۷ ارتش آزادی‌بخش خلق چین در پکن بود. این تماس چند هفته به‌طول انجامید و زمان مکالمه به چند ده دقیقه رسید. WOIPFG مکالمات و شواهد و مدارک دیگر را به‌طور کامل ضبط کرده است. در‌صورتی‌که هر سازمان یا شخصی علاقمند است تا اطلاعات بیشتری به‌دست آورد، لطفاً با WOIPFG تماس بگیرید. در آینده هنگامی‌که شواهد و مدارک جدیدی موجود باشد، این گزارش به‌روز‌رسانی خواهد شد.
بخشی از مکالمات:
پژوهشگر: پس شما به من کمک می‌کنید که آن را بررسی کنم، آیا...
نمایندۀ بیمارستان شمارۀ ۳۰۷ ارتش آزادی‌بخش خلق: قبلاً به شما گفتم، این‌طور نیست؟ قبلاً به شما گفتم که ما ماجرای واقعی را به شما گفتیم، ما دو مورد انجام داده‌ایم. می‌دانید، ما دو مورد انجام داده‌ایم.
پژوهشگر: منظورتان این است که دو عمل جراحی که در آنها تمرین‌کنندگان فالون گونگ تأمین‌کننده بودند؟
نمایندۀ بیمارستان شمارۀ ۳۰۷ ارتش آزادی‌بخش خلق: درست است، ما دو مورد انجام دادیم. زندان به ما گفت که آنها آن را با فالون گونگ انجام دادند. همچنین به آن خانم گفتم که ما حقیقتاً چنین عمل‌هایی را انجام دادیم. اما اکنون مشکل‌تر از قبل شده است.
[...]
پژوهشگر: قبلاً منابع برای تأمین کلیه را از کجا پیدا می‌کردید؟
نمایندۀ بیمارستان شمارۀ ۳۰۷ ارتش آزادی‌بخش خلق: از منطقۀ شی‌چنگ ]در پکن[.
[...]
پژوهشگر: بسیار خوب، علاوه بر این، از کجا می‌توانید آنقدر مطمئن باشید که او (منبع عضو) یک تمرین‌کنندۀ فالون گونگ بوده است، آیا مطمئناً به آن پی برده‌اید؟
نمایندۀ بیمارستان شمارۀ ۳۰۷ ارتش آزادی‌بخش خلق: چگونه مطمئناً تمرین‌کنندۀ فالون گونگ را شناسایی کرد، خوب، وقتی زمانش رسید --- ما وقتی زمانش رسید، رئیس ما افرادی دارد که اطلاعات را به شما نشان دهند، می‌دانید، او اطلاعات و آمار را به‌شما نشان خواهد داد، می‌توانید مطمئن شوید.
پژوهشگر: اوه، بسیار خوب.
مکالمۀ تلفنی ضبط‌شده به‌زبان چینی در http://www.zhuichaguoji.org موجود است.
لی هونگ‌هویی، یکی از رؤسای بیمارستان یوچوان یا بیمارستان وابستۀ شمارۀ ۲ دانشگاه سینگ‌هوا، اظهار داشت که اعضاء از تمرین‌کنندگان فالون گونگ برداشته می‌شوند.
در ۲۸ آوریل، یک روزنامه‌نگار از صدای امید با لی هونگ‌هویی، رئیس بخش پیوند کلیۀ بیمارستان یوچوان تماس گرفت که با نام بیمارستان وابستۀ شمارۀ ۲ دانشگاه سینگ‌هوا نیز نامیده می‌شود. لی اظهار داشت که اعضاء از تمرین‌کنندگان فالون گونگ برداشته می‌شوند.
گزیده‌ای از این مکالمه:
لی هونگ‌هویی: این‌طور اتفاق افتاد که طی چند سال پیش، اعضای اهدایی از تمرین‌کنندگان فالون گونگ بودند.
پژوهشگر: منظورتان این است که چند سال قبل، گرفتن این نوع عضو اهدایی بسیار آسان بوده است؟
لی هونگ‌هویی: درست است.
مکالمۀ تلفنی ضبط‌شده
متن گزارش
مکالمه‌های ضبط‌شدۀ بیشتر
WOIPFG متعاقباً پژوهش‌های تلفنی بیشتری را منتشر کرد که شامل تماس‌های تلفنی با بیمارستان‌های زیر در تاریخ‌های ذکر‌شده است:
رئیس سونگ ونلی، بیمارستان مرکزی شمارۀ ۱ تیان‌جین که با نام مرکز پیوند عضو اورینت نیز شناخته می‌شود، ۱۵ مارس ۲۰۰۶، شمارۀ تلفن: ۱۳۹۲۰۱۲۸۹۹۰-۸۶
بیمارستان ژونگ‌شان وابسته به دانشگاه فودان در شانگهای، ۱۶ مارس ۲۰۰۶، شمارۀ تلفن: ۶۴۰۴۱۹۹۰-۲۱-۸۶
مرکز پیوند کبد چیان‌فوشان در استان شان‌دونگ، ۱۶ مارس ۲۰۰۶، شمارۀ تلفن: ۸۲۹۶۸۹۰۰-۵۳۱-۸۶
دکتر دای، بیمارستان وابسته به دانشگاه جیائوتونگ در شانگهای، ۱۶ مارس ۲۰۰۶، شمارۀ تلفن: ۶۳۲۴۰۰۹۰-۲۱-۸۶
بیمارستان شمارۀ ۲ وابسته به دانشگاه پزشکی استان هوبی، ۲ آوریل ۲۰۰۶، شمارۀ تلفن: ۶۷۸۱۳۱۰۴-۸۶۲۷ داخلی ۲۹۶۰ یا ۲۹۶۱
بیمارستان تونگ‌جی در شهر ووهان، ۳۰ مارس ۲۰۰۶، شمارۀ تلفن: ۸۳۶۶۲۶۸۸-۸۶۲۷ داخلی بخش پیوند کلیه (یا بخش جراحی اورولوژی)
مکالمات ضبط‌شده و متن آنها در وب‌سایت http://www.zhuichaguoji.org موجود است.
۳. شهادت تمرین‌کنندگان فالون گونگ و سایر زندانیان
بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ که از اردوگاه‌های کار و زندان‌ها آزاد شدند به‌یاد آوردند که آنها را زمانی‌که در حبس بودند برای انجام آزمایش‌های خون می‌بردند. در ژوئیۀ ۲۰۰۸، دیوید ماتاس، نویسندۀ مشترک برداشت خونین، شخصی را پیدا کرد که از زندانی در استان جیانگ‌سو آزاد شده بود و تمرین‌کنندۀ فالون گونگ نبود. در فاصلۀ زمانی بین مارس ۲۰۰۵ تا اوایل سال ۲۰۰۷، او را به ۱۷ سلول مختلف زندان بردند. زندانیانی که چندین سال بود که در این سلول‌ها نگهداری می‌شدند به او گفتند که در سال‌های ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ از هر سلول دست‌کم دو یا سه تمرین‌کنندۀ فالون گونگ به‌خاطر اعضای بدن‌شان کشته شدند. یک فیلم تهیه‌شده با نام، بین زندگی و مرگ، که توسط تلویزیون ان‌تی‌دی تهیه شه است، مصاحبۀ تلویزیونی با این شاهد را منتشر کرد.(۷۰)
۴. گزارش تحقیقاتی توسط دیوید ماتاس و دیوید کیلگور
دیوید کیلگور و دیوید ماتاس نتایج تحقیقات گستردۀ خود را در گزارش‌شان با نام تجارت سرخ منتشر کردند. براساس آمار منتشر شده، این نویسندگان استدلال کردند که برای منبع ۴۱،۵۰۰ عمل پیوندی که طی دورۀ شش سالۀ بین سال ۲۰۰۰ و ۲۰۰۵ انجام شده است، توضیحی داده نشده است. وقتی برای اولین بار در ژوئیۀ ۲۰۰۶ گزارش خود را منتشر کردند، آنها ۱۸ مدرک جمع‌آوری کرده بودند تا اتهامات قساوت‌های برداشت اعضای ح.ک.چ را اثبات کنند. زمانی‌که نسخۀ به‌روز‌رسانی‌شدۀ این گزارش در اواخر ژانویۀ ۲۰۰۷ منتشر شد، این مدارک و شواهد به ۳۳ عدد افزایش یافت. این نویسندگان به بیش از ۴۰ کشور در سراسر جهان سفر کردند تا نتایج تحقیقات خود را گزارش کنند و همچنین شواهد و مدارک جدیدی جمع‌آوری کنند.(۷۱)
۵. در اردوگاه کار اجباری ماسانجیا، از «سوجیاتون» به‌عنوان واژه‌ای برای برداشت اعضای بدن استفاده می‌شد
در سال ۱۹۹۹ زمانی‌که آزار و شکنجه تازه شروع شده بود، تمرین‌کنندگان فالون گونگ باید تحت معاینه‌های ابتدایی مانند فشار خون و اندازه‌گیری ضربان قلب قرار می‌گرفتند.
اما تمرین‌کنندگانی که بعد از سپتامبر ۲۰۰۰ به اردوگاه کار برده شدند برای معاینات مفصل به بیمارستان اردوگاه کار برده می‌شدند. این تمرین‌کنندگان تحت نوار مغزی، معاینات قفسۀ سینه، آزمایش خون و ادرار و آزمایش‌های زنانگی قرار گرفتند. پزشکان گروه خونی تمرین‌کنندگان را نیز چک کردند. علاوه‌بر خونی که برای آزمایش‌های فوق استفاده می‌شد، از تمرین‌کنندگان مقدار غیرمتعارفی خون می‌گرفتند و در شیشه‌های استوانه‌ای ذخیره می‌کردند.
پزشکان با تک‌تک تمرین‌کنندگان صحبت می‌کردند. آنها به‌ویژه علاقمند به تمرین‌کنندگانی بودند که گروه خونی کمیاب داشتند و در‌خصوص جزئیات بسیاری مانند شیوۀ زندگی، وضعیت سلامتی‌شان، چه‌زمانی شروع به تمرین فالون گونگ کردند و اینکه آیا در خانواده‌‌شان بیماری‌های ارثی وجود داشته و غیره سؤال می‌کردند.
پزشکان در‌حالی‌که با تمرین‌کنندگان صحبت می‌کردند، فرم‌های پزشکی را پر می‌کردند. به هر تمرین‌کننده یک شماره می‌دادند و پزشک از آنها می‌خواست که شمارۀ خود را به‌یاد داشته باشند تا بتوانند با آن شماره به آنها رجوع کنند. تمرین‌کنندگانی که گروه‌های خونی غیرعادی‌تری داشتند، یک مثلث مقابل شماره‌شان داشتند.
نگهبان دای یوهونگ یکبار به گروهی از تمرین‌کنندگان گفت: «من سال‌هاست که اینجا کار می‌کنم اما هرگز ندیده‌ام که از هیچ‌کسی آزمایشات متعدد مختلفی بگیرند. آنها تجهیزات گران‌قیمتی را مخصوص شما آوردند.
در سال‌های پس از سال ۲۰۰۰، در جریان «سلسله مبارزات تبدیل» بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ را به‌طور مخفیانه می‌بردند. هیچ‌کسی هرگز دوباره آنها را ندیده است. بیشتر آنها پس از امتناع از «تبدیل شدن» در سلول‌های انفرادی حبس می‌شدند. آنها را اغلب شب‌ها با ماشین‌های پلیس یا ماشین‌های نظامی می‌بردند.
ده‌ها روزنامه‌نگار و مقام دولتی در ژوئیۀ ۲۰۰۱ در مراسمی در اردوگاه کار ماسانجیا شرکت کردند. گزارشگری از یک تمرین‌کنندۀ فالون گونگ محبوس پرسید: «اگر شما تبدیل نشوید، آزاد خواهید شد؟» آن تمرین‌کننده پاسخ داد: «من باور دارم که عدالت روزی اجرا خواهد شد و من به خانه‌ام بازخواهم گشت.»
یکی از نگهبانان پاسخ این تمرین‌کننده را شنید و در مقابل بازدیدکنندگان به او گفت: «شما خوب است بمیرید، فقط صبر کن تا شما را به سوجیاتون بفرستند!»
در آن زمان، «فرستادن به سوجیاتون» تکیه‌کلام نگهبانان بود. آنها اغلب از آن استفاده می‌کردند تا تمرین‌کنندگان را تهدید کنند. پیش از اینکه برداشت اعضای بدن افشاء شود، تمرین‌کنندگانی که از سوی نگهبانان تهدید می‌شدند صرفاً سوجیاتون را به‌عنوان مکانی با شکنجه و شستشوی مغزی بیشتر درنظر می‌گرفتند. تا زمانی‌که آن اتهامات افشاء شد، هیچ‌کسی واقعاً درک نمی‌کرد که منظور نگهبانان از گفتن «شما هیچ‌وقت از آنجا خارج نخواهید شد» چه بود.(۷۲)
۶. بیمارستان دانشگاه خلق در پکینگ: پیوند ۴۰۰۰ کبد در مدت یک سال
رسانه‌های خبری چین اغلب در‌خصوص بیمارستان‌های ویژه گزارش می‌دادند که هر ساله صدها پیوند در یک بیمارستان روی داده یا به‌عبارتی هزاران مورد در بیش از ۱۰ یا ۲۰ سال روی داده است. برای مثال، گزارش شد که در ۳۶ سال گذشته بیش از ۴۰۰۰ پیوند کلیه در اولین بیمارستان وابستۀ دانشگاه شی‌آن جیائوتونگ انجام شده است.(۷۳)
اما گاهی گزارش شده است که هزاران عمل پیوند در یک بیمارستان در یک سال انجام شده است. وقتی هفته‌نامۀ اقتصاد چین با ژو جیه، رئیس عملیات اجرایی مرکز پیوند عضو دانشگاه پکینگ مصاحبه کرد، او اظهار داشت: «تقریباً تمام اعضایی که پیش از سال ۲۰۱۰ استفاده کردیم، از زندان‌ها تأمین شدند. ما قبلاً ۴۰۰۰ پیوند کبد در هر سال انجام می‌دادیم و تمام این اعضاء از زندانیان اعدامی بودند.»(۷۴)
اما تعداد محدود زندانیان اعدامی نمی‌تواند اعضای کافی برای یک بیمارستان مشخص را تأمین کند. این متکی به تعریف بسط‌داده‌شدۀ زندانیان محکوم به‌مرگ مانند تمرین‌کنندگان فالون گونگ است که در فصل ۹ مورد بحث قرار گرفت.
۷. وانگ لیجون و «مرکز مطالعۀ روان‌شانسی مستقر درمحل» او
WOIPFG در ۱۶ فوریۀ ۲۰۱۲ گزارشی منتشر کرد که افشاء کرد که وانگ لیجون، رئیس پلیس سابق شهر چونگ‌چینگ، زمانی‌که رئیس «مرکز مطالعۀ روان‌شناسی مستقر درمحل» در ادارۀ پلیس شهر جین‌ژو بوده است، در آزمایش‌های مرتبط با برداشت اعضاء از تمرین‌کنندگان فالون گونگ در قید حیات درگیر بوده است.
WOIPFG همچنین افشاء کرد که وانگ، رئیس پلیس وقت شهر جین‌ژو، همچنین به‌عنوان رئیس «مرکز مطالعۀ روان‌شناسی مستقر درمحل» عمل می‌کرده و «جایزۀ کمک‌رسانی ویژۀ گوان‌گوا» را دریافت کرده و از سوی بنیاد فن‌آوری چوانگ‌هوای چین در ۱۷ سپتامبر ۲۰۰۶ دو میلیون یوآن در قالب بودجه مطالعاتی دریافت کرده است.
وانگ خودش گفت: «مکانی که در آن مستقر هستیم و دست‌یابی فن‌آوری که به‌دست آورده‌ایم هر دو جوهر نتایج هزاران مطالعه‌ای است که در محل انجام دادیم.»(۷۵)
نشریات رسمی چین آشکار کردند که مطالعات وانگ لیجون در «مرکز مطالعۀ روان‌شناسی مستقر درمحل» جین‌ژو به‌منظور یافتن راه‌هایی برای تولید داروهای تزریقی برای آماده‌سازی مرگ گسترش یافت تا تأثیرپذیری اعضای برداشته شده را بهبود بخشد. هدف وانگ این بود که «اعضای زندۀ بیشتری» به‌دست آورد. یکبار گزارش شد که وانگ در این مدت، به‌دنبال «براندازی» تمرین‌کنندگان فالون گونگ بوده است.
۸. راز تاریک نمایشگاه‌های اجساد
در سال‌های اخیر در بسیاری از شهرها تورهای نمایشگاهی از اجساد پلاستینه‌شده برگزار شده است. پس از اینکه برداشت اعضای بدن به عموم افشاء شد، منبع تأمین این اعضاء سؤال‌برانگیز شد. منبع این اعضاء مشخص نیست، اما بیشتر آنها اگر نه همۀ آنها چینی هستند. در چین، مردم تمایل به اهدای اجساد خود برای نمایش به عموم ندارند، چه رسد به‌اینکه اجازه دهند اجسادشان به‌نمایش گذاشته شود.
منبع اسرارآمیز اجساد
مشابه جهان‌های بدن، نمایشگاه بدن‌ها عمدتاً از اجسادی استفاده می‌کند که توسط سویی هونگ‌جین در بیمارستان پزشکی دالیان پلاستینه شده است. سویی که قبلاً دانشجوی گون‌تور وان هاگنس، مخترع تکنیک پلاستینه‌کردن بود، از معلم خود جدا شد و به‌منظور برگزاری نمایشگاه‌های اجساد بدن در بسیاری از کشورها با مؤسسۀ نمایشگاه‌های برتر شریک شد.
سویی و وان هاگنس، صاحب نمایشگاه جهان‌های بدن، هیچ‌کدام نتوانستند اسنادی ارائه دهند که نشان دهد این اجساد از اهداء‌کنندگان داوطلب تأمین شده‌اند. گزارشی از ان‌پی‌آر هیچ سری اسناد واضحی از یک اهداء‌کنندۀ فوت شده برای پلاستینه‌کردن جسد یافت نکرد. «دکتر وان هاگنس... می‌گوید که او تمام آنها را تنها از منابع معتمد به‌دست آورده است، اما هیچ فرد غیروابسته‌ای تأیید نکرده است که آنها ممکن نیست در بدترین حالت دگراندیشانی باشند که در یک زندان در چین کشته شده‌اند و بعد از‌طریق یک واسطۀ جسد به یک دانشگاه پزشکی فروخته شده و سپس به‌عموم نمایش داده شده‌اند.»
زمانی‌که وان هاگنس در دهۀ ۱۹۹۰ کسب‌و‌کار خود را به چین گسترش داد، به‌دلایل فرهنگی و قانونی با مقاومت زیادی روبرو شد. اما او نهایتاً در اوت ۱۹۹۹ پس از دریافت تأییدیه از بو شیلای، شهردار وقت دالیان، شرکت خود را در شهر دالیان، استان لیائونینگ، تأسیس کرد.
به‌گفتۀ وان هاگنس، وقتی او پلاستینه‌کردن وان هاگنس را در سال ۱۹۹۹ تأسیس کرد، سویی به او گفت که تنها اجساد بدون صاحب استفاده خواهند شد. اما براساس «مقررات در‌خصوص کالبدشکافی اجساد» که از سوی وزارت بهداشت در فوریۀ ۱۹۷۹ صادر شد، تنها پس از اینکه یک جسد انسان به‌مدت دست‌کم یک ماه بدون صاحب ماند، آن می‌تواند به‌عنوان «بدون صاحب» شناخته شود و برای مطالعات آناتومی توسط دانشگاه‌های پزشکی مورد استفاده قرار گیرد. چنین اجسادی برای فرایند پلاستینه‌کردن مناسب نیستند، چراکه این فرایند به‌دلیل تعویض مواد نیاز به اجساد تازه و بدون مواد نگهدارنده دارد.(۷۶)
با این وجود، کارخانۀ پلاستینه‌کردن به‌سرعت رشد کرد. سویی هونگ‌جین در‌حالی‌که به‌عنوان مدیر عامل در شرکت وان هاگنس کار می‌کرد، با حمایت دانشگاه پزشکی دالیان شرکتش را در ژوئن ۲۰۰۲ تأسیس کرد. وقتی وان هاگنس متوجه شد، سویی را اخراج کرد.
سپس شرکت سویی با نام شرکت بیوتکنیک دالیان هوفن، با همکاری با شرکت آمریکایی نمایشگاه‌های برتر، «نمایشگاه بدن‌ها» را در سال ۲۰۰۵ در ایالات متحده تأسیس کرد. یکی از سخنگویان نمایشگاه بدن‌ها گفت که اجساد این نمایشگاه که همگی از چین می‌آیند از اهداء‌کنندگان داوطلب تأمین نشده‌اند، بلکه از اجساد بدون صاحب به‌دست آمده‌اند. با وجود سیستم سیاسی در چین، بسیاری از مردم باور دارند که آنها از زندانیان یا محبوسین سیاسی هستند.
یک گزارش از نیویورک تایمز چنین دریافت: «اینجا در چین، مشخص کردن اینکه چه‌کسی در کسب‌و‌کار جسد است و اینکه اجساد از کجا می‌آیند کار راحتی نیست. موزه‌هایی که نمایشگاه‌ها را در چین برگزار می‌کنند می‌گویند که آنها ناگهان "فراموش کردند" که چه‌کسی اجساد را عرضه کرده است، مقامات پلیس مرتباً ماجراهای‌شان در‌خصوص اینکه آنها با اجساد چه کرده‌اند را تغییر داده‌اند، و حتی دانشگاه‌ها وجود عملیات احیای جسد در دانشکده‌های خود را تأیید و بعد انکار کرده‌اند.»
در مه ۲۰۰۸، با موافقت دادستان کل نیویورک، نمایشگاه‌های برتر، شریک نمایشگاه سویی، ملزم شد که در وب‌سایتش و در سالن نمایشگاه انکارنامه‌ای منتشر کند و بیان کند که منبع اجساد دالیان هوفن «ادارۀ پلیس چین» بوده است.
ارتباط نزدیک با آزار و شکنجۀ فالون گونگ
یک گزارش از WOIPFG تأیید کرد که بسیاری از اجساد «اهدایی» یا «اجساد بی‌صاحب» نبوده‌اند، بلکه از تمرین‌کنندگان فالون گونگی تأمین شده‌اند که توسط حکومت کمونیستی کشته شده‌اند.
وان هاگنس یکبار به خبرنگاران گفت که او تنها به‌خاطر نیروی کار ارزان تصمیم به بازگشایی شعبه‌ای در چین نگرفت، بلکه به‌دلیل حمایت فعال از سوی مقامات و عرضۀ فراوان اجساد این تصمیم را گرفته است. این بازگشایی هم‌زمان با افزایش آزار و شکنجه فالون گونگ خودشان بود که از سوی جیانگ زمین در ژوئیۀ ۱۹۹۹ راه‌اندازی شد.
جیانگ به‌دلیل ذات صلح‌آمیز هواداران فالون گونگ، با اعتراض شدید در سرکوب آنها حتی از سوی پولیتبورو مواجه شد. جیانگ به‌منظور جانبداری از سیاست آزار و شکنجه‌اش در اوت ۱۹۹۹ از دالیان بازدید کرد که طی آن دیدار به بو شیلای، شهردار وقت، گفت: «با فالون گونگ سخت‌گیر باش و آیندۀ بسیار خوبی خواهی داشت.» در پی دستور او، بو دستور به بازداشت تمرین‌کنندگان و گسترش زندان‌ها داد و به مأموران پلیس دستور داد: «شما می‌توانید به هر بدی که بخواهید با تمرین‌کنندگان فالون گونگ رفتار کنید، حتی اگر آنها بمیرند.»
دو ماه بعد در اکتبر ۱۹۹۹، بو دبیر حزب در دالیان شد. این ارتقاء بیشتر به تلاش‌هایش برای سرکوب فالون گونگ دامن زد. بین سال ۲۰۰۰ و ۲۰۰۴، زندان‌ها و اردوگاه‌های کار بیشتری با بودجۀ تأمین شده از پکن ساخته شده یا بازسازی شدند. در میان آنها زندان و اردوگاه بدنام ماسانجیا هستند که بیش از ۵۰۰ میلیون یوآن هزینه در‌برداشت. از آنها برای اسکان تمرین‌کنندگان بازداشت‌شده در استان لیائونینگ و دیگر استان‌ها استفاده می‌کردند. پیش از پایان سال ۲۰۰۰، بو فرماندار استان لیائونینگ شد.
دراین‌حین بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ پس از آغاز سرکوب در سال ۱۹۹۹ به پکن سفر کردند و درپی دادخواهی به رهبران حزب کمونیست برای توقف آزار و شکنجه بودند. زندان‌ها و اردوگاه‌های کار در پکن و مناطق اطراف پر شدند. تمرین‌کنندگانی که از ترس انتقام‌گیری از خانواده‌های‌شان، از اعلام نام خود اجتناب کردند، سریعاً به زندان‌ها و اردوگاه‌های کار در دالیان فرستاده شدند.
سویی یکبار ادعا کرد که برخی از «اجساد» از ادارۀ امنیت عمومی تأمین شده است. او گفت که این حمایت مقامات دولتی بوده است که این کارخانه را تبدیل به بزرگ‌ترین کارخانۀ پلاستینه کردن جسد انسان در جهان کرده است.(۸۰) یکی از مقامات ادارۀ ۶۱۰ تیان‌جین تأیید کرد که برخی از اعضاء و اجساد از تمرین‌کنندگان فالون گونگ تأمین شدند.
سود شایان
سویی، مدیر عامل پیشین پلاستینه‌کردن وان هاگنس در سال ۲۰۰۳ به اورینتال آوت‌لوک گفت: «هاگنس قصد نداشت که نمایشگاه‌هایی در چین برگزار کند زیرا سود زیادی برای او دربر نداشت. او تنها می‌خواست چین را پایگاه تولید خود قرار دهد زیرا هزینۀ نیروی کار و مواد اولیه در چین بسیار پایین‌تر است.»
پس از وان هاگنس و سویی، چند کارخانۀ بیشتر پلاستینه کردن جسد در دالیان راه‌اندازی شد که چین را تبدیل به صادر‌کنندۀ شمارۀ ۱ اجساد در جهان کرد. به‌گفتۀ رادیوی آزاد آسیا، یک جسد پلاستینه‌شده می‌تواند یک میلیون دلار به‌فروش برسد. تخمین زده می‌شود که سویی از سال ۲۰۰۴ نزدیک به ۱۰۰۰ نمونه به دیگر کشورها فروخته است.(۷۹)
یک گزارش از نیویورک تایمز دریافت که تا سال ۲۰۰۶، جهان‌های بدن وان هاگنس ۲۰ میلیون نفر از سراسر جهان را به‌خود جذب کرده است و بیش از ۲۰۰ میلیون دلار درآمد ناخالص داشته است. دست‌کم ۱۰ کارخانۀ چینی دیگر برای تأمین سفارشات نمایشگاهی و ارسال اجساد نگهداری‌شده به ژاپن، کرۀ جنوبی و ایالات متحده باز شده‌اند.(۷۷ و ۷۸)
یک راز تاریک
وان هاگنس اظهار داشت که در ابتدا در نمایش جسدهای پلاستینه‌شده در اروپا با مشکلاتی مواجه شد: «...جایی‌که او را دکتر مرگ یا دکتر فرانکشتاین صدا می‌زدند. مطبوعات اروپایی حتی او را با جوزف منگل، پزشک اردوگاه مرگ نازی مقایسه می‌کردند.» سپس او به چین رفت و در آنجا به‌علت «نیروی کار ارزان، دانشجویان مشتاق، نبود محدودیت‌های دولت و دسترسی آسان به اجساد چینی» با سویی همکاری کرد.
اما رشد و توسعۀ او در چین، که توسط محدودیت‌های قانونی ناپایدار، حمایت ضعیف حقوق بشر و آزار و شکنجۀ شدید فالون گونگ تشدید شده بود، کسب‌و‌کار نمایش جسد پلاستینه‌شده را دوباره شکل داد. با تلاش مشترک سویی و دیگر طرفداران، بی‌رحمی یک حکومت استبدادی پنهان شده و تبدیل به یک کسب‌و‌کار پرسود شد.
در فوریۀ ۲۰۰۸، مجلس نمایندگان کالیفرنیا قانونی را به‌تصویب رساند که نمایشگاه‌های اجساد را ملزم به داشتن مدرکی می‌کرد که نشان دهد هر جسد با «رضایت آگاهانه» اهداء شده است. نمایندۀ خانم، فیونا ما که پیشنهاد‌دهندۀ این قانون بود به مجلۀ خبری ۲۰/۲۰ شبکۀ تلویزیونی آمریکایی اِی‌بی‌سی گفت که «به‌عنوان فردی چینی تبار، صرفاً باور نمی‌کنم که هیچ خانواده‌ای رضایت بدهد که خویشاوندش به‌این صورت نمایش داده شود.»
براساس اطلاعاتی که از اپک تایمز به‌دست آمده، گو کای‌لای، همسر بو شیلای، نقشی کلیدی در تبدیل تمرین‌کنندگان محبوس فالون گونگ به قربانیان پلاستینه‌شدن داشته است. مشخص‌تر بگوییم، گو کشف کرد که دو راه وجود دارد که تمرین‌کنندگان محبوس را تبدیل به پول کرد. اعضای بدن‌شان می‌توانست برداشته شود و برای عمل پیوند در بیمارستان‌ها در استان لیائونینگ استفاده شود و اینکه جسدهای‌شان می‌توانست به کارخانه‌های پلاستیه‌کردن فروخته شود.
بسیاری از افراد مظنون هستند که گو و دستیارش، نیل هی‌وود، اجساد تمرین‌کنندگان فالون گونگ را به کارخانه‌ها عرضه کردند که این اجساد بخش عمدۀ جسدهایی را تشکیل می‌دهد که از منابع چینی به کارخانه‌های پلاستینه‌کردن دالیان عرضه شده است. «به‌گفتۀ یک منبع بدون نام، گو مغز متفکر در مدیریت مالی، تبلیغات اینترنتی بین‌المللی و داخلی و بازگشایی کانال‌های صادرات برای اعضای بدن و قاچاق جسد انسان بوده است.»(۸۱)
پس از اینکه هی‌وود در سال ۲۰۱۱ در چین به‌قتل رسید، گو در اوت ۲۰۱۲ محکوم به مرگ او شناخته شد و حکم اعدام تعلیقی برایش صادر شد. بو به‌خاطر فساد در سال ۲۰۱۳ محکوم به زندان ابد شد. اما ارتباط آنها با آزار و شکنجۀ تمرین‌کنندگان بی‌گناه فالون گونگ، به‌ویژه برداشت اجباری اعضای بدن و پلاستینه‌کردن اجساد کماکان پوشش داده شده است.
۹. درگیر بودن ژو یونگ‌کانگ
ژو یونگ‌کانگ، مسئول پیشین تام‌الاختیار امنیت چین، در صبح زود روز ۶ دسامبر ۲۰۱۴ بازداشت شد. کمی بعد از آن، هوانگ جیه‌فو دست‌داشتن ژو در برداشت اعضای بدن را تأیید کرد.
هوانگ در مصاحبه‌ای با تلویزیون فینیکس در ۱۵ مارس ۲۰۱۵ گفت: «اکنون این بسیار واضح است. همه ببر بزرگ را می شناسند. ژو یونگ‌کانگ ببر بزرگ است؛ ژو دبیر سیاسی و حقوقی ما و در اصل یکی از اعضای کمیتۀ دائمی پولیتبورو بود. همه این را می‌دانند. ... پس در‌خصوص اینکه اعضای زندانیان اعدامی از کجا می‌آیند، آیا این بسیار واضح نیست؟»(۸۲)
طبق معمول هوانگ جزئیات بیشتری را اعلام نکرد. او به یک خبرنگار گفت: «این ]منبع عضو[ کثیف شد، این مبهم و سرکش شد، این تبدیل به موضوعی بسیار حساس، بسیار پیچیده، اساساً موضوعی ممنوعه شد.»(۸۳)
۱۰. کتاب‌ها و فیلم‌ها
در نوامبر ۲۰۰۹، انتشارات سرافیم، ناشری کانادایی، نسخه‌ای بازبینی‌شده از تجارت سرخ: قتل‌عام فالون گونگ به‌خاطر اعضای‌شان را به‌صورت کتاب منتشر کرد. این سومین چاپ این گزارش تحقیقاتی توسط ماتاس و کیلگور است. این کتاب اکنون ۵۲ مدرک مختلف را فهرست می‌کند. آقای کیلگور متذکر شد که گرچه هیچ‌کدام از مدارک و شواهد نمی‌توانند به‌تنهایی جنایت برداشت اعضای بدن زنده را ثابت کنند، ولی ترکیب تمام مدارک و شواهد تقریباً به‌طور تکذیب‌ناپذیری این اتهامات را به‌اثبات می‌رساند.
اعضای بدن دولتی: سوء‌استفاده پیوندی در چین در ژوئیۀ ۲۰۱۲ منتشر شد و نوشتۀ مشترک متخصصین حرفۀ پزشکی در چهار قارۀ اروپا، آمریکا، آسیا و استرالیا است. این کتاب به ارائۀ دیدگاه بخش پزشکی در‌خصوص درگیری حزب کمونیست در فجایع با‌حمایت دولت می‌پردازد.
اتام گوتمان، یک تحلیل‌گر چینی برندۀ جایزه و محقق حقوق بشر، کتاب جدید خود را در اوت ۲۰۱۴ منتشر کرد: سلاخی: قتل‌عام، برداشت اعضاء و راه‌حل مخفیانۀ چین به مشکل دگراندیشانش. این کتاب ماجرای محرمانۀ تجارت پیوند عضو در چین و ارتباط آن با اردوگاه‌های زندانیان و میدان‌های اعدام دگراندیشان بازداشت‌شده به‌ویژه پیروان فالون گونگ را به‌تصویر می‌کشد.
محصول انسانی: تجارت غیرقانونی اعضای بدن در چین، مستندی که صنعت برداشت غیرقانونی عضو در چین را مورد بررسی قرار می‌دهد، در مه ۲۰۱۵ جایزۀ پی‌بادی را دریافت کرد. این یک مستند جدید در حمایت از کاندیداهای جایزۀ صلح نوبل، دیوید ماتاس و دیوید کیلگور، است که فجایع برداشت غیرقانونی اعضاء در چین به‌ویژه از زندانیان عقیدتی فالون گونگ را مورد بررسی قرار می‌دهند. پس از اینکه این فیلم در تلویزیون ملی استرالیا به‌نمایش درآمد، بسیاری از شهروندانِ نگران علیه فجایع برداشت اعضای بدن سخن گفتند.
ادامه دارد...
