(Minghui.org) در روز ۱۳ ژوئیه تمرین‌کنندگان فالون گونگ آلمانی به‌منظور بالا بردن سطح آگاهی مردم درباره آزار و شکنجه‌ای که در چین درحال رخ دادن است، یک راهپیمایی در میدان پوتسدامر پلاتز واقع در مرکز برلین برگزار کردند. سه تمرین‌کننده درباره تجربه بازداشت و شکنجه شدن‌شان در اردوگاه‌های کار در چین صحبت کردند. دلیل بازداشت آنها امتناع از نفی فالون گونگ بود. فالون گونگ یک تمرین تزکیه صلح‌آمیز برپایه اصول حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری است.
لاغری شدید و دستان ازکار افتاده
خانم شو هوئی، تمرین‌کننده‌ای از استان لیائونینگ است. وی سه بار به‌خاطر تمرین فالون گونگ بازداشت شد و همچنین در ۱۰ مرکز ازجمله در اردوگاه کار اجباری بدنام ماسانجیا در حبس بود. بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ در ماسانجیا به‌شدت مورد آزار و شکنجه قرار گرفته‌اند.
وی به‌یاد می‌آورد که: «به صورتم سیلی می‌زدند، با باتوم الکتریکی به من شوک اعمال می‌کردند، مرا تحت شکنجه خوراندن اجباری و بلعیدن دارو به‌زور قرار می‌دادند. برای مدت‌های طولانی مرا با دستبند به حالت آویزان نگاه می‌داشتند و محرومیت از خواب هم از سایر روش‌های معمول‌شان بود.»
هردو دست خانم شو هوئی در اثر شکنجه ازکار افتاده‌اند. او نمیتواند دست راستش را مشت کند.
دست‌های او را سه روز متوالی با دستبند به لوله‌های داغ بسته بودند و به‌همین دلیل هردو دستش از کار افتاده‌اند. به‌دلیل ضعف عضلانی و از بین رفتن حس در دست راستش، نمیتواند دستش را مشت کند. خوراندن اجباری وحشیانه نیز باعث شد سه عدد از دندان‌هایش را از دست بدهد.
خانم شو هوئی حدوداً ۶۰ ساله است. وی در اثر آزار و شکنجه لاغر و نحیف شده و شرایط کاری و زندگی مناسبی ندارد. همچنین وزنش به ۴۰ کیلوگرم کاهش یافت.
۱۵روز متوالی بدون خواب
خانم لی جون نیز اهل استان لیائونینگ است. وی از زمان آغاز سرکوبی‌ها در سال ۱۹۹۹ چهار مرتبه بازداشت و نیز دو بار در اردوگاه کار اجباری ماسانجیا محبوس شده است.
وی می‌گوید: «در اوت سال ۲۰۰۳ برای مدت دو سال به اردوگاه کار اجباری دالیان فرستاده شدم»
در آنجا مجبورش می‌کردند که ساعت‌های متوالی به‌حالت ایستاده باشد و یکبار ۱۵ روز متوالی در سلول انفرادی بود.
خانم لی به‌یاد می‌آورد: «۲۴ ساعت روز را می‌بایستی در یک فقس آهنی می‌ایستادم.» علاوه بر آن، نگهبانان زندان رفتن به توالت را برایش محدود کرده بودند. آنها همچنین به سایر زندانیان دستور می‌دادند که تمام مدت او را زیر نظر داشته باشند و هروقت چشمانش را بست، به‌طور وحشیانه‌ای کتکش بزنند. درنتیجه، پاهایش به‌شدت متورم و صورتش شدیداً کبود شده و تقریباً هوشیاری‌اش را از دست داده بود.
خانم لی را معمولاً با یک دستبند از یک لوله داغ آویزان می‌کردند، درحالیکه پاهایش نیز با زمین فاصله داشتند. دستبندها گوشت مچ دست‌هایش را پاره کرده بودند و موجب درد مشقت‌باری می‌شدند.
بیش از ۳۰ نوع شکنجه
آقای گوئو جوفِنگ اهل شهر شوآنگ‌یاشان واقع در استان هِیلونگ‌جیانگ است. وی به‌خاطر تمرین فالون گونگ چهار بار در چین بازداشت شده است. او گفت: «پس از آخرین بازداشت، در سه اردوگاه کار اجباری محبوس شدم. در آنجا تحت ۳۰ نوع آزار و شکنجه جسمی و روانی قرار گرفتم.» یک بار به‌مدت پنج ساعت با باتوم الکتریکی به او شوک اعمال می‌کردند، تاجاییکه بوی سوختگی گوشت بدنش را حس می‌کرد.
آقای گوئو علاوه بر آن، دو بار و روی هم رفته به‌مدت چهل روز در سلول انفرادی محبوس بود. سلولش خیلی کوچک بود. فقط دو وعده غذا یی به‌همراه یک تکه نان ذرت در روز به او داده می‌شد. نان ذرت آنقدر سرد و خشک بود که بلع آن مشکل بود و آبی به او داده نمی‌شد. مجبور بود وقتی تشنه بود از کاسه توالت آب بنوشد.
آقای گوئو می‌گوید: «طی این سال‌ها، بیش از بیست تمرین‌کننده فالون گونگ را دیدم که در اثر آزار و شکنجه در حبس، جان خود را از دست داده‌اند.»
وقتی آقای گوئو در سال ۲۰۰۸ یک سفر کاری به آلمان داشت، قبل از آغاز بازی‌های المپیک پکن، موج دیگری از سرکوب‌ها فراگیر شد. به‌همین دلیل وی از آن پس تاکنون در آلمان مانده است.
حمایت و پشتیبانی مردم
کلاوس لینکه و اِلکه هایتز که در زمان جنگ سرد در برلین غربی زندگی می‌کردند. آنها می‌گویند که با وحشتی که کمونیستم با خود به‌همراه دارد آشنا هستند. آقای لینکه با شنیدن درباره برداشت اجباری اعضای بدن تمرین‌کنندگان زنده فالون گونگ در چین، گفت که پیش از این نیز دراین باره خوانده بود، اما شرایط واقعی خیلی وخیم‌تر از چیزی است که او فکر می‌کرد.
کلاوس لینکه (سمت راست) و اِلکه هاینز (سمت چپ) پس از آگاهی درباره قساوت آزار و شکنجه در چین، شوکه شدند.
یک خانواده چهار نفره به نام هاین، پس از اینکه با تمرین‌کننده‌ای صحبت کردند، برای مدتی طولانی درباره آزار و شکنجه باهم بحث و گفتگو کردند. آنِت هاین می‌گوید: «واقعاً مدیتیشن را دوست دارم، بسیار زیبا و آرامش‌بخش است.»
اولریخ هاین ادامه داد: «و این سرکوب ما را شوکه کرد. برداشت اجباری اعضای بدن واقعاً دیوانگی است.»
خانواده الکساندرا سِکولسکا (نفر دوم از راست) و ووگتِک دیوتروویکز (نفر اول از راست)نگران آزار و شکنجه در چین هستند.
الکساندرا سِکولسکا و ووگتِک دیوتروویکز از لهستان به آلمان آمده‌اند. چند سال پیش در روزنامه درباره آزار و شکنجه خوانده بودند.
آقای دیوتروویکز اظهار داشت: «چین کشور زیبایی است، اما مردم آنجا هیچ‌گونه آزادی‌ای ندارند.»
خانم سِکولسکا می‌گوید: «ما لهستانی‌ها کمونیسم را رها کرده‌ایم و خیلی غم‌انگیز است که می‌بینیم مردم چین هنوز از آن رنج می‌برند.» وی امیدوار است که شرایط خیلی زود تغییر کند.
