(Minghui.org) افسانۀ «داستان فو بن» را بیش از یک هزار سال پیش لیو زونگ‌یوآن، نویسنده و شاعر معروف سلسله تانگِ چین، نوشت. آن درباره داستانِ حشره‌ای به نام فو بن است که هیچ کاری انجام نمی‌دهد، جز اینکه هر چه در مسیرش پیدا می‌کند را برمی‌دارد و آنها را در پشتش روی هم تلنبار می‌کند. آن برای جلوگیری از افتادن چیزهای پشتش، مجبور است سرش را صاف نگه‌دارد. بار روی پشتش انباشته میشود، اما هرگز دست از جمع‌آوری برنمی‌دارد تا زمانی که آنها فروبریزند. اگر بارِ پشتش کاملاً فروبریزد، فوراً کار معمول برداشتن چیزها را ازسر می‌گیرد و این کار را در سراسر زندگی تا زمان مرگش انجام می‌دهد.
فو بن مشابه بسیاری از مردم در جامعه مدرن است که به‌شدت دنبال سود و منفعت هستند. آنها به دنبال هر فرصتی برای کسب پول و اندوختن ثروت‌شان هستند، بدون آگاهی به اینکه میل بیش‌ازحدشان به سود و منفعت می‌تواند تأثیری منفی بر زندگی‌شان داشته باشد. این حرص و طمع منجر به این میشود که از تمام ترفند‌ها، ازجمله روش‌های غیرقانونی استفاده کند تا سود بیشتری کسب کنند.
انجام کارهای غیرقانونی منجر به این میشود که کار این قانون‌شکنان به دادگاه بکشد و آنها همه چیز را ازدست می‌دهند. با این وجود وقتی فرصت دیگری به‌دست آورند، به این کار معمول خود ادامه می‌دهند. هر روز هدف‌شان افزایش منفعت مادی یا گرفتن ارتقاء شغلی است. میل‌شان به جمع‌آوری مداومِ منفعت مادی آنها را به‌خطر می‌اندازد تا مانند فو بن، هر چیزی را ازدست بدهند و دچار فروپاشی شوند.
لیو زونگ‌یوان افسانه‌اش را نوشت تا به مسئولین فاسد دوره‌اش هشدار دهد، اما من معتقدم که افسانه‌اش انعکاسی از وضعیت جامعه مدرن نیز است. از دیدگاه یک تزکیه‌کننده مردم عادی به‌طور مداوم در طلب این هستند که بار بیشتری را بر پشت خود حمل کنند- هرچه بیشتر طلب کنند، این بار سنگین‌تر میشود؛ هرچه بیشتر حمل کنند، عمیق‌‌تر غرق می‌شوند تا اینکه کاملاً ازدست بروند.
هر چیزی با وابستگی‌های بشری آغاز میشود. شبیه زندگی فو بن، هرچه زندگی شخص در دنیای بشری بهتر باشد، شخص شهرت بیشتری را کسب می‌کند، بیشتر تحت تأثیر احساسات قرار می‌گیرد و این بار سنگین‌تر میشود.
برای ما تزکیه‌کنندگان باید برعکس باشد- ما باید وابستگی‌های خود را رها کنیم. هرچه بار کمتری بر پشت‌مان حمل کنیم، سنگینی کمتری بر ما تحمیل میشود و می‌توانیم به سطح بالاتری ارتقاء یابیم.
مجموعه رشد و اصلاح خود
