(Minghui.org) (ادامه از قسمت 2) فالون گونگ (یا همان فالون دافا) تمرینی معنوی است که تمرین‌کنندگان آن از اصول حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری پیروی می‌کنند. ازآنجاکه حزب کمونیست چین (ح‌ک‌چ) از ژوئیه۱۹۹۹ شروع به آزار و شکنجه فالون گونگ کرد، بسیاری از تمرین‌کنندگان دستگیر و بازداشت شده‌اند.
بسیاری از تمرین‌کنندگان پس از ورود به بازداشتگاه‌ها و زندان‌ها، به‌عنوان نیروی کار رایگان مورد سوء‌استفاده قرار گرفتند و مجبور بودند هر روز به مدت ۱۲ تا ۱۹ ساعت کار کنند. محصولاتی که آنها ساختند شامل خلال‌دندان، چوب غذاخوری، آبنبات، کلوچه و پدهای بهداشتی هستند. برخی از محصولات به خارج از چین صادر شدند.
بازداشت‌شدگان که بین ۱۶ تا ۷۰ سال دارند، جدا از اینکه موظف به انجام این کارها در حجم بسیار بالا هستند، اغلب از خواب و نیازهای اساسی محروم می‌شوند. بسیاری نیز به دلیل محیط کار غیربهداشتی و سمی بیمار شدند.
در زیر، مروری بر محصولات مختلفی می‌شود که در اردوگاه‌های مختلف کار سخت در چین تهیه شده‌اند و اینکه چگونه نگهبانان، تمرین‌کنندگان فالون گونگ را به‌خاطر استوارماندن بر ایمان‌شان مورد آزار و شکنجه قرار می‌دهند.
قسمت ۱ شامل این مکان‌ها در استان هیلونگ‌جیانگ است.
بخش ۲ شامل این مکان‌ها در استان لیائونینگ و استان جیلین است.
بخش ۳ سایر مناطق را شامل می‌شود.
موارد در سایر مناطق
اردوگاه کار اجباری زنان یوننان
تمرین‌کننده‌ای که زمانی در اردوگاه کار اجباری زنان یوننان حبس بود، به نگهبانی گفت که از درست کردن شیرینی در اردوگاه خودداری کرده است.
نگهبان که تعجب کرده بود دلیلش را پرسید.
تمرین‌کننده سؤال کرد: «آیا شما چنین شیرینی‌هایی را می‌خرید؟»
نگهبان سکوت اختیار کرد و پاسخی نداد.
تمرین‌کننده در ادامه گفت: «کیسه‌های آرد را دیدید که روی زمین کثیف روی هم قرار داده شده بودند. دستگاه شیرینی‌پزی پر از خاک است و دستگاه مخلوط‌کن نیز همین‌طور. آیا شیرینی‌هایی که این‌چنین درست شوند برای‌تان خوب است؟ کارگران فقط اجازه دارند که سه بار در روز بدون کسب اجازۀ مخصوص به توالت بروند. توالت آلوده و کف آن پر از آشغال است و بوی بدی می‌دهد. دستمال حوله‌ای آنجا نیست و همه دست‌شان را با پیشبند خود خشک می‌کنند. آیا چنین شیرینی‌هایی را می‌خوری؟ من یک تمرین‌کنندۀ فالون گونگ هستم و حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری را تزکیه می‌کنم و می‌خواهم فرد خوبی باشم. نمی‌توانم کاری انجام دهم که به مردم آسیب برساند.»
گزارش مرتبط:
کار برده‌واری که در اردوگاه کار اجباری زنان یوننان متحمل شدم
زندان‌ها و اردوگاه‌های کار در شانگهای، گوییژو و شینجیانگ
چند میلیون کارگر مانند برده‌هایی مدرن شب و روز در شرایط خطرناکی در بیش از 1000 زندان و اردوگاه کار اجباری در چین کار می‌کنند. کارگرانی که مبتلا به سل، بیماری‌های پوستی، هپاتیت و امراض مقاربتی می‌شوند، از دیگران جدا نمی‌شوند و تحت هیچ درمانی قرار نمی‌گیرند. آنها مجبورند به کار ادامه دهند.
محصولاتی که تولید می‌کنند شامل اسباب‌بازی، ملافه، لباس‌های مد روز، لباس زیر، پنبه، خلال دندان، چوب غذاخوری یکبار مصرف و غیره است. محصولاتی که توسط کارگران اجباری درست می‌شوند با مواد سمی تهیه می‌شوند یا حامل ویروس هستند. این محصولات بی‌کیفیت و غیربهداشتی به سراسر دنیا صادر و به منازل میلیون‌ها نفر وارد می‌شوند.
زندان تیلانچیائوی شانگهای را «یک زندان صد ساله» می‌نامند. بند چهارم آن یک کارخانۀ صادرات لباس است که با دیوارهای بلند و سیم برق محصور شده است. درحالی‌که در بیرون آنجا را «تولیدی لباس شنجیانگ» می‌نامند، سفارشات را مستقیماً از صادرکنندگان در شانگهای دریافت می‌کند و انواع و اقسام لباس‌های بافتنی و همچنین پیراهن و لباس زیر را تولید می‌کند. براساس ادارۀ مدیریت زندان شانگهای و روزنامۀ داخلی ادارۀ کار اجباری، داخل و خارج دیوار، این کارخانه ماشین‌آلات پیشرفته‌ای وارد کرد و سالانه توانایی تولید 400 هزار نوع لباس دارد. در سال2005، درآمد سالانۀ آن 5.88میلیون یوآن و سودش 4.84میلیون یوآن بود.
بخش دوم اردوگاه کار اجباری زنان ژونگبا در استان گوییژو کارگاهی دارد که در زمینۀ تولید دستکش‌های ایمنی تخصص دارد. تمام لایه‌های داخلی از پارچه‌های کثیف و کهنه‌ای که از سالن‌های سوگواری، بیمارستان‌ها و سطل‌های زباله به‌دست آمده درست می‌شوند. این پارچه‌ها علیرغم اینکه پر از لکه‌های خون، خاک و کپک هستند، مستقیماً و بدون هیچ فرایندی دوباره مورد استفاده قرار می‌گیرند. در بین این پارچه‌ها اغلب اطلاعیه‌های اعدام به‌چشم می‌خورد. کارگاه بوی گندی می‌دهد و روی زمین، دیوارها و سقفش پر از مگس است.
به زندانیان هیچ لباس محافظی داده نمی‌شود. بسیاری از زندانیان در بخش دوم زخم‌های باز روی دست‌ها و پاهای‌شان دارند که از آن چرک بیرون می‌آید. عفونت برخی افراد سوراخ‌هایی روی پاهای‌شان ایجاد می‌کند که آنقدر شدید هستند که استخوان آنها معلوم است.
در کارگاه زندان شرکت سهامی تیان‌شان وولتکس با مسئولیت محدود در شینجیانگ برخی از مجرمان تعمداً به‌عنوان نوعی انتقام کثیف‌ترین چیزها را به جلیقه‌ها می‌مالند. به‌خاطر اینکه جلیقه‌ها را با اتو کردن درست می‌کنند، معمولاً پس از آخرین مرحلۀ تولید کثافت و خون دیده نمی‌شوند. برخی از زندانیان کارگاه‌های اسباب‌بازی‌های مخملی در اردوگاه‌های کار و زندان‌های شانگهای نیز تنفر خود را در محصولاتی که تولید می‌کنند خالی می‌کنند و برخی از آنها حتی داخل اسباب‌بازی‌ها آب دهان می‌اندازند.
شکنجۀ تمرین‌کنندگان فالون گونگ
بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ در اعتراض به آزار و شکنجه دست به اعتصاب غذا زدند. برای مثال آقای چو یانلای، برندۀ جایزۀ برتر مسابقۀ سراسری المپیک شیمی چین و برندۀ مدال طلای مسابقۀ سراسری المپیک ریاضی چین، از اولین روزی که به زندان وارد شد دست به اعتصاب غذا زد و برای نزدیک به پنج سال به آن ادامه داد.
نگهبانان با روش‌های شکنجه آقای چو را تحت خوراندن اجباری قرار دادند. آنها عمداً یک لولۀ تغذیۀ پلاستیکی را به دیوارۀ داخل معدۀ آقای چو می‌زدند که باعث شد معده‌اش به‌مدت چهار ماه دچار خونریزی شود. پس از این شکنجه نگهبانان او را از پله‌های بتنی به بالا و پایین کشاندند که باعث ساییده شدن پوست و گوشت پایش شد تا اینکه استخوان‌هایش نمایان شد.
تمرین‌کنندگان شیونگ ونچی و دو یان برای مدتی طولانی به تخت بسته شدند و تحت خوراندن اجباری قرار گرفتند. درنتیجه مری‌شان خونریزی کرد و عضلات دست و پای‌شان تحلیل رفت.
ژانگ ییمینگ وادار به ایستادن برای مدتی طولانی شد درحالی‌که لگنی روی سرش گذاشته بودند. آزاردهندگان سرشان را به داخل لگن فشار می‌دادند.
تمرین‌کنندگانی را که از «تبدیل شدن» یا کار کردن در اردوگاه کار شوم شهر شانگهای خودداری کردند به بیمارستان چینگپو منتقل کردند. در اکتبر2003، یک ساعت پس از ورود لو شینگ‌گوئو، او را تا سرحد مرگ مورد ضرب و شتم قرار دادند. بدنش از شکل افتاد، پوست لبانش کنده شد و تمام دندان‌هایش ریخت و گردنش خونین شد. هم‌زمان گوئو جینفو را با پنج باطوم الکتریکی تحت ضرب و شتم قرار دادند تا اینکه کنترل ادرار و مدفوعش را ازدست داد.
نگهبانان برای آزار و شکنجه کردن تمرین‌کنندگان مورد تشویق قرار می‌گیرند: ممکن است وقتی تمرین‌کننده‌ای را «تبدیل» یا وادار به نوشتن اظهاریۀ تضمین در رد فالون گونگ کنند، 4000 یوآن دریافت کنند. نگهبانانی که بتوانند در یک سال سه یا چهار تمرین‌کننده را تبدیل کنند، خانه یا ترفیع شغلی دریافت خواهند کرد. درنتیجه، نگهبانان از انواع و اقسام روش‌ها برای آزار و شکنجۀ تمرین‌کنندگان استفاده می‌کنند. آنها همچنین برای تشویق زندانیان به نظارت و شکنجۀ تمرین‌کنندگان، به زندانیان قول کاهش دورۀ محکومیت یا کار می‌دهند.
گزارش مرتبط:
«ساخت چین» -- حقیقتِ کارخانه‌های مخفی در زندان‌های چین (بخش 2) (تصاویر)
بازداشتگاه روستای سان‌آن در شهر شی‌آن
محبوسین در بازداشتگاه روستای سان‌آن هر روز ساعت 6:30 بیدار می‌شوند. پس از صبحانه شروع به کار می‌کنند و تا بعد از 10:30 شب به کار ادامه می‌دهند. آنها مجبورند 15 الی 16 ساعت در روز کار کنند و اگر نتوانند به سهمیۀ تعیین شده برسند، مجبورند بیشتر کار کنند. برای مثال یک گلیم دست‌بافت پشمی گلدوزی شده به طول چهار یا پنج متر، باید طی مدت 15 روز کامل شود. در زمستان هیچ گرما یا اجاقی در سلول نبود و دست برخی از محبوسین یخ زده و دستان‌شان چرک و خونریزی می‌کرد. درهرصورت محبوسین باید هر روز به سهمیۀ تعیین‌شده دست می‌یافتند.
اردوگاه کار زنان شانشی
زندانیان در اردوگاه کار زنان شانشی هر روز ساعت 6 صبح بیدار می‌شوند و پس از صرف صبحانه شروع به کار می‌کنند و تا ساعت 10 شب به کار کردن ادامه می‌دهند. آنها باید 14 تا 15 ساعت در روز کار کنند و اگر نتوانند به سهمیۀ تعیین شدۀ خود برسند، اضافه‌کاری نیز می‌کنند. آنها کیسۀ کاغذی تولید می‌کنند، ریسمان پنبه‌ای درست می‌کنند و برای هتل‌ها چاپستیک یکبار مصرف و خلال‌دندان بسته‌بندی می‌کنند. قبل از اینکه محصولات در کیسه‌های کوچک بسته‌بندی شوند، آنها روی تخت یا زمین گذاشته می‌شوند. کارگران و معتادان مواد مخدر که مبتلا به گال هستند و چرک زرد از زخم‌شان بیرون می‌آید، روی چوب‌های غذاخوری و خلال‌دندان‌ها پا می‌گذارند.
تمرین‌کننده‌ای که یک بار در این اردوگاه کار حبس بود گفت که هروقت چوب‌های غذاخوری یکبار مصرف را می‌دید، حالش بد می‌شد. او سه وعده غذایی را که اردوگاه می‌داد به‌یاد آورد که شامل یک نان بخارپز و یک قاشق سبزیجات پخته‌شده در آب بود. در سبزیجات کرم، مگس، مو و علف بود. به محبوسین فقط 30 دقیقه برای صرف غذا فرصت داده می‌شد.
اردوگاه کار زنان هوههات در مغولستان داخلی
تمرین‌کننده‌ای که قبلاً در اردوگاه کار زنان هوههات حبس بود، به‌خاطر آورد که او و سایر زندانیان باید چوب‌های غذاخوری یکبار مصرف تولید کنند. برای اینکه لباس‌های‌شان با گرد و خاک آلوده نشود، آنها قبل از بسته‌بندی چاپستیک‌های «ضدعفونی‌شده» در کیسه‌های پلاستیکی، پیشبندی روی زانوی‌شان می‌انداختند. فضولات گربه و موش که روی برخی از چوب‌های غذاخوری قدیمی‌تر انبار مانده بود، برداشته می‌شد (اردوگاه کار تعداد زیادی گربه نگه می‌داشت).
علاوه‌براین، اردوگاه کار جعبه‌های شیر «تلونسو»، شال‌های کشمیر، جلیقه‌های پشمی، تزئینات جشن، دمپایی چرمی و پارچ آبجوخوری که چنگیزخان رویش چاپ شده بود، تولید می‌کرد.
اردوگاه‌های کار زنان شاندونگ
اردوگاه کار زنان شمارۀ 2 شاندونگ در شهر زیبو در سال 2011 شروع به تولید لباس بچه و سنسورهای الکتریکی کرد.
در اردوگاه کار زنان شمارۀ 1 شاندونگ 400 الی 500 نفر حبس هستند. اردوگاه قرقره‌های ماهی‌گیری برای یک کارخانۀ ابزار در شهر ویهای تولید می‌کنند. این اردوگاه همچنین نرده و پردۀ پلاستیکی برای کارخانه‌ای در شهر چینگدائو تولید می‌کند. «ادارۀ آموزش لانگ‌لانگ» در استان شاندونگ از این نیروی کار ارزان برای بسته‌بندی کتاب‌های درسی استفاده می‌کند.
علاوه‌براین، این اردوگاه کار کیسه برای شیر شنگمو، آب‌میوه هویی‌یوان، آیس تی ییباهوئو، شراب بهار بائوتو، یک مارک چینی تلفن همراه و ایجیائو (یکی از موادی که در ساخت داروی چینی استفاده می‌شود) بسته‌بندی می‌کند. روغن و تینری که برای درست کردن کیسه‌ها استفاده می‌شود، بوی زننده‌ای می‌دهد.
پلیس در اردوگاه کار گفت: «به فکر خارج شدن از اردوگاه کار نباشید، مگر اینکه بیماری مهلکی داشته باشید.»
زندان زنان ژیجیانگ
انواع مختلفی از محصولات تکراری و زمان‌بر که نیاز به مهارت پایینی دارند در این زندان تولید می‌شوند، مانند لباس، جلیقه، دستکش لاستیکی، چتر، چوب‌های غذاخوری یکبار مصرف، نخ ماسوره، خلال‌دندان، گرۀ تزئینی چینی و غیره.
برای تولید تعداد بسیار زیاد درخواست شده، فرد باید سریع کار کند. برخی از زندانیان براثر کار اجباری درازمدت دچار فروپاشی ذهنی شده‌اند و برخی دچار رخوت، علائم سکته و فریاد زدن بی‌‌اختیار یا خشم شدند. این چوب‌های غذاخوری و خلال‌دندان‌های به‌اصطلاح درجه یک در شرایط بهداشتی بد و اغلب توسط زندانیانی درست می‌شوند که امراض عفونی دارند و بدون دستکش بسته‌بندی می‌شوند.
گزارش مرتبط:
جنایاتی که در زندان زنان استان ژیجیانگ روی می‌دهد
اردوگاه کار شینکایپو در شهر چانگشا، استان هونان
محبوسین در اردوگاه کار شینکایپو در شهر چانگشا وادار به تولید پاکت، کیف اسناد، دیسک‌های نوری، خلال‌دندان، جعبۀ غذا و غیره می‌شدند. این محصولات غیربهداشتی هستند و کارگاه در طبقۀ اول قرار دارد و محبوسین مبتلا به ایدز در طبقۀ سوم مستقر هستند. وقتی این محبوسین هر روز برای مدتی آزاد می‌شوند، آنها به کارگاه‌ها می‌روند و به محصولات آنجا دست می‌زنند. برخی از آنها حتی چوب‌های غذاخوری را در دهان‌شان می‌کنند یا قبل از اینکه آنها را سرجای خود بگذارند، روی‌شان آب دهان می‌ریزند.
بازداشتگاه شمارۀ 1 شهر لانژو، استان گانسو
بازداشتگاه شمارۀ 1 شهر لانژو پیاز گل زنبق جمع می‌کنند و شستشو می‌دهند. کارخانه‌ها زنبق‌های شسته‌شده را در ساعت 5 عصر تحویل می‌گیرند تا پخته شده و به زنبق خشک تبدیل شوند. تشتی که برای شستن زنبق‌ها به‌کار می‌رود، برای شستن چیزهای دیگر نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد. بسیاری از محبوسین به خانواده‌شان گفتند که زنبق خشک‌شده یا تخمۀ خربزه نخرند.
پس از درست کردن زنبق خشک‌شده، زندانیان باید دانه‌های خربزه را با دهان‌شان بشکنند که باعث آسیب به دندان‌ها و تورم لب‌شان می‌شود. ناخن‌های‌شان براثر کندن پوست دانه‌ها به خونریزی می‌افتد و متورم می‌شوند. افرادی که نتوانند به سهمیۀ تعیین شده برسند، جریمه می‌شوند یا تحت شکنجه قرار می‌گیرند.
بخش شمارۀ 6 به دو گروه تقسیم شده است، یک گروه وادار به درست کردن کیسه‌های کاغذی برای چاپستیک، دستمال، خلال‌دندان و گاهی سیر می‌شوند.
گزارش مرتبط:
خانم چی لیجون ده سال آزار و شکنجه را به‌یاد می‌آورد (تصویر)
بازداشتگاه ووهوای شهر کونمینگ، استان یوننان
تمرین‌کننده وانگ شیائوهوا نوشت:
بازداشتگاه اغلب کار یدی قبول می‌کند و زندانیان را وادار به کار می‌کند، مانند چیدن میوۀ خشک، سبزیجات و آجیل. آنها جعبه‌های کاغذی را مرتب، خلال‌دندان و شمع بسته‌بندی می‌کنند؛ برگ‌های چای و چوب‌های غذاخوری بهداشتی را بسته‌بندی می‌کنند و غیره. اگر محبوسین سهمیۀ روزانه را تکمیل نکنند، مجازات خواهند شد. البته، به محبوسین یک ریال هم پرداخت نمی‌کنند. داشتن غذای کافی بیشترین سخاوتی است که می‌توانند داشته باشند. یکی گفت: «من به‌طور اساسی گرسنه بودم و همیشه سردم بود و حقوق انسانی به من داده نمی‌شد.»
زندان زنان و اردوگاه کار هبئی
زندانیان در اردوگاه کار زنان هبئی وادار به تولید مقادیر زیادی چاپستیک، کیف اسناد، دستمال، پردۀ حمام، دستمال توالت، در بطری، جعبۀ غذا، گوش‌پاک‌کن، خلال‌دندان، برچسب‌های تبلیغاتی، دستکش پزشکی و غیره می‌شدند. آنها اجازه نداشتند هنگام کار صحبت کنند.
تمام جعبه‌ها قبل از ارسال بسته و چسب زده می‌شدند. به‌منظور اینکه زندانیان جوابگو باشند، شمارۀ شناسایی آنها بر روی جعبه‌ها چاپ می‌شد. پردۀ حمام، کلاه حمام و دستمال حوله‌ای «چینلائودا» از شهر شیجیاژوانگ در اردوگاه کار زنان هبئی تولید می‌شد.
محصولات اصلی که در زندان زنان هبئی تولید می‌شدند یونیفورم نظامی، لباس بادگیر و یونیفورم پلیس بود. محبوسین باید ساعت 6 صبح بیدار می‌شدند و تا نیمه‌شب کار می‌کردند. گاهی آنها باید برای بیش از یک ماه اضافه‌کاری می‌کردند. یک بار وقتی پس از انقضای قرارداد، کار تمام نشده بود، آنها مجبور شدند برای اتمام کار دو شب نخوابند و کار کنند.
در بخش شمارۀ 15 که یک بیمارستان داشت، بیماران ایدزی هم قرار داشتند. بیمارستان برای کسب درآمد بیشتر این بیماران را مجبور می‌کرد که گوش‌پاک‌کن و خلال‌دندان تولید کنند.
برخی از زندانیان دست به خودکشی زدند مانند یک نفر در سال ۲۰۱۱ در بخش شمارۀ ۹. زندانی دیگری که سعی کرد خودکشی کند، نجات پیدا کرد. یکی از زندانیان بخش شمارۀ 14 در ژانویه2011 براثر ضرب‌وشتم کشته شد؛ زندانی دیگری از بخش شمارۀ 6 در شب دچار سکتۀ قلبی شد و درگذشت. یک زندانی در بخش شمارۀ 11 خودش را دار زد و دیگری در بخش شمارۀ 3 پس از اینکه خودش را به دیوار سلول کوبید، درگذشت. هنگامی که یک زندانی دست به خودکشی می‌زد، زندان سعی می‌کرد برای مخفی نگاه‌داشتن اخبار، درخواست ملاقات خانواده را رد کند.
مسئولین در بخش همیشه برای شستشوی مغزی تمرین‌کنندگان فالون گونگ، بر آنها اعمال خشونت می‌کردند. وقتی تمرین‌کننده، خانم لیو جین‌یینگ، معاون سابق امنیت ادارۀ استیناف منطقه در شهرستان لایشوئی، در زندان حبس شد، مأمور پلیس گه شوگوانگ به زندانی زوئو مائومائو دستور داد تا بر پلک چشمانش چسب بزند، روی ناخن شصت پایش راه برود و مویش را بگیرد و او را به دیوار بکوبد. زوئو همچنین به سینۀ خانم زوئو ضربه زد و نوک سینه‌هایش را آنقدر پیچاند تا به خونریزی افتاد. پیش از اینکه خانم لیو بهبود یابد، زوئو مجدداً نوک سینه‌اش را پیچاند که باعث خونریزی مجددش شد.
زوئو همچنین به پاهای خانم لیو با کفش لگد زد، به‌طوری که پاهایش آنقدر متورم شدند که خانم لیو نمی‌توانست شلوار بپوشد. زوئو اغلب با کفش‌هایش به اطراف چشمان و دهان خانم لیو ضربه می‌زد تا اینکه خونریزی کند و صورتش سیاه و کبود می‌شد. علاوه‌بر سایر آزار و اذیت‌ها، خانم لیو به‌عنوان شکنجۀ «پرواز هواپیما» مجبور به ایستادن روی چهارپایه‌ای شد.
گزارش‌های مرتبط:
