بانوی اهل چونگ‌چینگ پس از سه بار بازداشت در اردوگاه کار و تحمل دو دوره زندان، از کمک‌هزینه افراد کم‌درآمد محروم شد و تحت آزار و شکنجه قرار گرفت

(Minghui.org) خانمی ۶۶ساله در منطقه هچوان، چونگ‌چینگ، دومین دوره زندانش را در ۳ژانویه ۲۰۲۴ به پایان رساند، اما از دریافت کم‌هزینه افراد کم‌درآمد محروم شد و مورد آزار و اذیت مداوم قرار گرفت.

محنت خانم گائو جی صرفاً به‌خاطر ایمانش به فالون گونگ بود، تمرینی برای تزکیه ذهن و بدن که از ژوئیه ۱۹۹۹ توسط حزب کمونیست چین مورد آزار و اذیت قرار گرفته است. او درمان بیماری‌های متعددش، ازجمله هپاتیت نوع «بِ»، گاستروپتوز (افتادگی معده به سمت پایین)، ترومبوسیتوپنی (تعداد کم پلاکت‌ها در خون)، بی‌خوابی، انتریت مزمن، التهاب بینی، خارهای استخوانی، و هموروئیدش را مدیون فالون گونگ می‌داند. اما رژیم کمونیستی او را تحت دستگیری‌های مکرر و بازداشت‌های طولانی‌مدت قرار داد.

خانم گائو در طول سال‌ها حدود ده بار دستگیر شد. او سه بار (در سال‌های ۲۰۰۱، ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲) به کار اجباری فرستاده شد و دو بار درمجموع به ۶.۵ سال زندان (ژوئن ۲۰۰۳ - ژوئن۲۰۰۸ و ژوئن۲۰۲۲ - ژانویه ۲۰۲۴) محکوم شد. کارفرمای او، مدرسه ابتدایی شوانگیان (واقع در شهر یونمن، منطقه هچوان)، او را در ژوئن۲۰۰۳ اخراج کرد. شوهرش ترسید که درگیر شود و او را طلاق داد. دخترشان برای پذیرفته‌شدن در دانشگاه دچار مشکل شد. والدین خانم گائو توسط مقامات مورد آزار و اذیت قرار گرفتند و یکی پس از دیگری در پریشانی جان باختند.

قسمت ۱ از بقیه گزارش به شرح دومین حکم زندان خانم گائو و تلاش او برای حفظ یک شغل موقت می‌پردازد زیرا پلیس مدام کارفرمایان جدید او را مورد آزار و اذیت قرار می‌دهد. قسمت ۲ آزار و شکنجه قبلی او شامل سه دوره کار اجباری، یک دوره زندان قبلی و دو بازداشت در مرکز شستشوی مغزی را شرح می‌دهد.

قسمت ۱. آخرین آزار و شکنجه (۲۰۲۲ تا اکنون)

خانم گائو در ۱۷ژوئن۲۰۲۲ در خانه بود، زمانی که مأموران دوان پنگ، لی یانگ و یانگ چنگلی از اداره پلیس منطقه هچوان و همچنین مأموران اداره پلیس دیائویوچنگ و کمیته خیابان دیائویچنگ ناگهان برق و آب او را قطع کردند.

عاملان بعدی در را باز کردند و وارد شدند. خانم گائو آن‌ها را به‌دلیل یورش به خانه‌اش بدون ارائه حکم بازرسی محکوم کرد. پلیس مدعی شد که حکم بازرسی را در خودروی‌‌شان دارند و بعداً به او نشان خواهند داد. اما هرگز این کار را نکردند. آن‌ها ده‌ها کتاب فالون گونگ، یک لپ‌تاپ، یک چاپگر، یک دستگاه لمینت، یک دستگاه برش کاغذ، چهار تلفن همراه و سایر اشیاء قیمتی را از خانه خانم گائو مصادره کردند.

خانم گائو قبل از انتقال به اداره پلیس منطقه هچوان تحت معاینه فیزیکی قرار گرفت. مأموران یانگ و لی قبل از اینکه او را به مرکز شستشوی مغزی محلی ببرند از او بازجویی کردند. او تا ۲۲ژوئیه۲۰۲۲ در آنجا نگه داشته شد و سپس به بازداشتگاه منطقه هچوان منتقل شد.

دادگاه منطقه جیانگ‌بی به پرونده خانم گائو در ۳آوریل۲۰۲۳ رسیدگی کرد و او را به یک سال و نیم حبس محکوم کرد. او از دادگاه میانی اول چونگ‌چینگ تقاضای تجدیدنظر کرد اما رد شد.

خانم گائو در ۳ژانویه۲۰۲۴ آزاد شد و رفت تا پیش خانواده برادرش بماند. لحظاتی پس از رسیدن او به خانه برادرش، پنج نفر ازجمله وانگ دیشیونگ (دبیر کمیته محلی خیابان شهر یونمن)، معاون رئیس یانگ و مأمور لیو لوجیان از اداره پلیس دیائویچنگ به آنجا رفتند. آن‌ها برخلاف میلش از او فیلم گرفتند و به او دستور دادند که اظهارنامه‌هایی را برای انکار فالون گونگ امضا کند. او از همکاری با آن‌ها امتناع کرد.

دبیر وانگ بعداً بارها به خانم گائو اطلاع داد تا برای کمک‌هزینه افراد کم‌درآمد درخواست دهد. اما هر بار که مراجعه می‌کرد وانگ همیشه می‌گفت که هنوز به این یا آن کاغذ نیاز دارد. هنگامی که درنهایت تمام مدارک مورد نیاز را دریافت کرد، وانگ گفت که مقامات بالاتر درخواست او را تأیید نمی‌کنند مگر اینکه بیانیه‌ای برای انکار فالون گونگ بنویسد.

خانم گائو از همکاری در این زمینه امتناع کرد و هرگز یارانه‌ای دریافت نکرد. او مجبور بود کارهای متفرقه انجام دهد تا بتواند زندگی‌اش را تأمین کند. در ۱مارس۲۰۲۴، به‌عنوان خدمتکار در مراقبت از معلمی بازنشسته در منطقه هچوان شروع به کار کرد. دبیر وانگ او را ردیابی کرد و طی روزهای کاری‌اش در خانه کارفرمایش دو بار افرادی را برای آزار و اذیتش فرستاد. خانم گائو راهی جز ترک شغلش نداشت. سپس شغلی دیگر به‌عنوان خدمتکار برای خانواده‌ای در منطقه چنگ‌هوا، شهر چنگدو، استان سیچوان، بیش از ۳۲۰ کیلومتر دورتر پیدا کرد.

دو هفته بعد، در ۲۲مارس۲۰۲۴، دو مأمور یونیفورم‌پوش به خانه کارفرمای جدید خانم گائو حمله کردند تا از او فیلمبرداری کنند و او را تحت بازجویی قرار دهند. آن‌ها هیچ‌گونه کارت شناسنایی نشان ندادند و نامشان را فاش نکردند. سپس او را به اداره پلیس وان‌نیانچانگ در شهر چنگدو بردند.

خانم گائو پلیس را به‌خاطر دستگیری‌اش که شهروندی قانونمند است محکوم کرد. پلیس چنگدو گفت که همتای آن‌ها در منطقه هچوان، چونگ‌چینگ، آن‌ها را از شغل جدیدش در چنگدو مطلع کرده و از آن‌ها خواسته است که او را دستگیر کنند.

خانم گائو توضیح داد که هیچ قانونی در چین فالون گونگ را جرم نمی‌داند و این تمرین به شاگردانش می‌آموزد که براساس اصول حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری زندگی کنند. او از پلیس چنگدو خواست تا از مشارکت در آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان فالون گونگ دست بردارد. ساعاتی بعد او را آزاد کردند.

خانم گائو در ۳۱مارس۲۰۲۴ به خانه‌اش در هچوان بازگشت.

قسمت ۲: آزار و شکنجه قبلی (۲۰۰۰ - ۲۰۱۴)

خانم گائو در سال ۲۰۱۵ علیه جیانگ زمین، دیکتاتور سابق چین، به‌دلیل صدور دستور آزار و شکنجه که منجر به دستگیری‌های متعدد و شکنجه‌های وحشیانه او شد، شکایتی کیفری ارائه کرد. در زیر حقایقی است که از شکایت او به دست آمده است.

اولین دوره محکومیت در اردوگاه کار در سال ۲۰۰۰

خانم گائو در ۱۰ آوریل ۲۰۰۰ برای مدتی نامعلومی به اردوگاه کار اجباری زنان چونگ‌چینگ برده شد. او در معرض انواع مختلف آزار و اذیت قرار گرفت، ازجمله کتک‌زدن، دستبند‌زدن، و اجبار به دویدن، ایستادن یا نشستن روی یک چهارپایه کوچک برای ساعات طولانی.

یک بار خانم گائو تبلیغاتی را که به فالون گونگ و بنیانگذار آن تهمت می‌زد، از روی تخته‌سیاه پاک کرد. یک زندانی با دسته فلزی گردگیر به سر او ضربه زد. جمجمه‌اش تقریباً به اندازه یک سانتی‌متر فرو رفت. تا به امروز، جمجمه‌اش به حالت عادی برنگشته است.

بار دیگر خانم گائو از پوشیدن یونیفورم زندانیان امتناع کرد و نگهبانان زندانیان را تحریک کردند که او را لخت کنند به‌طوری که فقط لباس زیر به تن داشت. این اتفاق زمانی افتاد که بالاترین تیم بازرسی را به‌آنجا اعزام کردند. سپس نگهبانان او را در اتاق زیر شیروانی پنهان کردند.

همچنین یک بار هنگام انجام تمرینات فالون گونگ دستان خانم گائو را از پشت بستند.

اردوگاه کار بعداً مدت محکومیت خانم گائو را هشت ماه تمدید کرد. پس از اینکه سرانجام در ۲۱اکتبر۲۰۰۱ آزاد شد، هیئت آموزش محلی به کارفرمایش دستور داد که اجازه ندهد او به تدریس بازگردد. مدرسه ابتدایی شوانگیان سرانجام او را در ژوئن۲۰۰۳ از کار اخراج کرد، یعنی زمانی که دوباره به‌دلیل ایمانش دستگیر شد.

شوهر خانم گائو نتوانست با او کنار بیاید و او را طلاق داد. دختر آن‌ها برای پذیرش در دانشگاه دچار مشکل شد. پلیس محلی اغلب مادر خانم گائو را مورد آزار و اذیت قرار می‌داد. زن سالخورده مزبور در وضعیتی آکنده از ترس زندگی کرد و در پریشانی مرد.

شکنجه وحشیانه در طی دوره پنج ساله زندان (ژوئن ۲۰۰۳ - ژوئن ۲۰۰۸)

خانم گائو و دو تمرین‌کننده دیگر ساعت ۱۰ شب در ۲۰ژوئن۲۰۰۳، در مکانی اجاره‌ای دستگیر شدند. پلیس در را شکست و وارد شد. آن‌ها بیش از ۲۰ هزار یوان اشیاء قیمتی ازجمله بیش از ۱۲ هزار یوان پول نقد، یک کامپیوتر و یک چاپگر را مصادره کردند. این سه تمرین‌کننده روز بعد به بازداشتگاه دادکو منتقل شدند.

خانم گائو در ۲۷ژوئن۲۰۰۳ از پاسخگویی به تماس تلفنی امتناع کرد، زیرا هیچ قانونی را زیر پا نمی‌گذاشت. پو مدیر بازداشتگاه به صورت او سیلی زد و او را مجبور کرد زیر باران در بیرون بایستد. سپس نگهبان لیو وییو از دو زندانی مرد خواست که او را در باغچه گل بی‌حرکت نگه دارند و ده‌ها بار با یک تخته چوبی او را شلاق بزنند. پو آنقدر به ضرب‌وشتم ادامه داد تا اینکه خسته شد. هم‌سلولی‌های خانم گائو از دیدن ران‌ها و پاهای او که پوشیده از آثار کبودی بود شوکه شدند.

سپس نگهبانان کفش‌های خانم گائو را درآوردند و او را درحالی‌که دو دستش را در جهت مخالف کشیده بودند و پاهایش به‌سختی زمین را لمس می‌کردند، به یک چارچوب فلزی آویزان کردند. وقتی پاهایش را روی زمین فشار می‌داد، دستبندها سفت‌تر می‌شدند. او مجبور بود تمام مدت روی نوک پاهایش این پا و آن پا کند. برای اینکه بیشتر رنج بکشد، نگهبانان همیشه یک لامپ را در جلوی او روشن می‌گذاشتند.

خانم گائو به‌مدت پنج روز متوالی به همین ترتیب آویزان شد و در این مدت نه آبی برای نوشیدن به او دادند و نه غذایی برای خوردن. او در آن مدت پریود شده بود، اما نگهبانان به او اجازه نمی‌دادند پدهایش را عوض کند. شلوارش با خون قاعدگی و ادرار و مدفوع آلوده بود. تابستان بود و بوی ناشی از آن غیر‌قابل تحمل بود.

نگهبانان نیز در طی آن پنج روز به خانم گائو اجازه خوابیدن ندادند. به‌محض اینکه چشمانش را می‌بست، با کتاب یا مجله به صورتش ضربه وارد کرده و با بطری‌های آب به سرش می‌زدند. نگهبان وانگ دانگلینگ نیز از کیسه‌های پلاستیکی برای ساختن طنابی استفاده کرد. یک سر آن را به دستبند خانم گائو بست و سپس سر دیگر آن را به‌سختی کشید. خانم گائو آنقدر درد داشت که نزدیک بود هشیاری‌اش را از دست بدهد. وانگ بر سرش فریاد زد: «ما سادیسمی هستیم و از اینکه تو را به این شکل آزار می‌دهیم لذت می‌بریم!»

خانم گائو بعد از سه روز کاملاً گیج و گنگ شد. پس از آن هوآ یونگ، سرنگهبان، او را مجبور کرد که بیانیه‌ای از پیش آماده‌شده برای انکار فالون گونگ را امضا کند. پس از آن، او را دو روز دیگر آویزان کرد و سپس او را به سلولش بازگرداند. طولی نکشید که هشیاری‌اش را از دست داد. بعد از اینکه به هوش آمد متوجه شد که دیگر نمی‌تواند دست‌ها، بازوها یا شانه‌هایش را تکان دهد. او درد شدیدی داشت. سپس در بازداشتگاه دو زندانی به انجام کارهای روزانه او پرداختند.

یکی از نگهبانان به خانم گائو اجازه داد تا تمرینات فالون گونگ را انجام دهد و بعد از حدود سه هفته کمی بهتر شد. اما در ۲۸ ژوئیه ۲۰۰۳، بازداشتگاه دور دیگری از جستجوی همه سلول‌ها را انجام داد و مطالب فالون گونگ را در سلول خانم گائو پیدا کرد. نگهبان لیو ده‌ها بار با تخته‌ای چوبی به باسن او ضربه زد. او هنوز درحال بهبودی از جراحات قبلی‌اش بود. ضربات شلاق باعث کبودی بیشتر شد.

فشار خون خانم گائو بالا رفت و دچار ضربان غیرطبیعی قلب شد. ران‌ها و پاهایش متورم شده بود و پریود شدید و غیرعادی همراه با لخته‌های خون داشت.

خانم گائو بعداً به پنج سال زندان محکوم و به زندان (نام دقیق آن مشخص نیست) منتقل شد. نگهبانان زندان چهار زندانی را مأمور کردند که به‌نوبت او را در تمام ساعات شبانه‌روز تحت نظر قرار دهند. آن‌ها او را مجبور کردند که برای مدتی طولانی روی یک چهارپایه کوچک بنشیند. هنگامی که شکنجه نمی‌شد، به او دستور می‌دادند که کیسه‌های سنگین زغال‌سنگ یا مهره‌های چینی را خالی کرده و بار کند. وزن هر کیسه تقریباً ۶۸ کیلوگرم بود، و او مجبور می‌شد آن را از یک شیب تند به بالا حمل کند و سپس به انباری در طبقه دوم (آسانسوری وجود نداشت) برود. کیسه‌ها اغلب از روی شانه‌هایش می‌افتادند. او بعداً برای کاهش وزن بار، هر کیسه را به چند کیسه سبک‌تر تقسیم کرد و نگهبانان او را به تنبلی متهم کردند.

شانه‌ها و بازوهای او پس از شکنجه آویزان‌شدن پنج روزه هرگز بهبود نیافتند و همچنان از فشار خون بالا و مشکلات قلبی رنج می‌برد. اما، نگهبانان او را مجبور کردند که همان سهمیه‌های کاری را به پایان برساند. اغلب مجبور بود برای انجام کار بیدار بماند.

وضعیت سلامتی خانم گائو به‌سرعت رو به وخامت گذاشت. او در آوریل ۲۰۰۸ دچار خونریزی واژینال شده و به‌سرعت به بیمارستان زندان منتقل شد. دکتر ژائو پس از اطلاع از اینکه او تمرین‌کننده فالون گونگ است، عمداً یک انبردست جراحی را در رحم او چرخاند داد و باعث ایجاد درد طاقت‌فرسایی شد. او دو هفته در بیمارستان بستری بود و در این مدت جرئت حرکت نداشت وگرنه دچار خونریزی واژینال می‌شد. حتی قبل از بهبودی، او را به سلولش بازگرداندند. حتی نمی‌توانست درست بنشیند، اما نگهبان تو شین به او دستور داد که همچنان کار سخت انجام دهد.

خانم گائو مجبور می‌شد برای حمایت از خودش دست‌هایش را روی سطح کار بگذارد. حتی بااینکه برای نشستن یا ایستادن مشکل در حفظ تعادل داشت، نگهبان «تو» برای تنبیه او به‌خاطر عدم موفقیت در تکمیل سهمیه‌اش، او را مجبور می‌کرد که شب‌ها روی یک چهارپایه کوچک بنشیند یا در حالت ایستاده بماند. نگهبان «تو» همچنین سهمیه کار ناتمامش را به باقیمانده دوره زندانش موکول کرد. بعد از اینکه کمی بهتر شد باید تمام کارهای ناتمامش را جبران می‌کرد.

پس از آزادی از زندان مستقیماً به مرکز شستشوی مغزی منتقل شد

دوره پنج ساله زندان خانم گائو در ۲۰ ژوئن ۲۰۰۸ به پایان رسید. شی مینگیون، رئیس اداره۶۱۰ محلی، و زیردستش گائو چون، و همچنین مأمور وانگ شوئجون، او را از زندان گرفتند و مستقیماً به مرکز شستشوی مغزی بردند.

خانم گائو در اعتراض دست به اعتصاب غذا زد و سرانجام در روز چهارم اجازه یافت با خانواده‌اش تماس بگیرد. عزیزانش درخواست ملاقات با او کردند و پلیس او را در شب ۷اوت۲۰۰۸ به مرکز شستشوی مغزی دیگری منتقل کرد.

در ۲۴سپتامبر۲۰۰۸، خانم گائو ناگهان علائم شدیدی از خودش نشان داد. احساس کرد که رگ‌های مغز و اطراف گوش‌هایش نزدیک است منفجر شوند. پاهایش ورم کرده بود و احساس بی‌قراری می‌کرد. مرکز شستشوی مغزی با یک دکتر تماس گرفت و متوجه شد که در مغز و قلب خانم گائو کمبود اکسیژن وجود دارد و فشار خون او در سطح خطرناکی بالاست.

مرکز شستشوی مغزی به جای اینکه فوراً به دنبال درمان خانم گائو باشد، پس از معاینه دکتر او را به خانه فرستاد.

محکومیت به دو دوره کار اجباری دیگر، در سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲

خانم گائو در ژوئیه۲۰۱۱ به یک سال کار اجباری محکوم شد اما اجازه یافت دوره محکومیت را در خانه سپری کند. یک ماه قبل از پایان دوره‌اش، در ژوئن۲۰۱۲ دستگیر و ۹ روز بعد به اردوگاه کار اجباری زنان چونگ‌چینگ منتقل شد تا یک سال دیگر را در آنجا سپری کند.

فشار خون او قبل از پذیرش در اردوگاه کار اجباری به بیش از ۲۰ رسیده بود، اما یان لیپینگ، مسئول تیم چهار اردوگاه کار اجباری، او را در معرض انواع مختلف آزار و اذیت قرار داد. یان به دو معتاد به مواد مخدر دستور داد تا تمام لباس‌های او را درآورند و تکه‌تکه کنند. سپس موهای او را کوتاه کردند و لباس یک زندانی را بر تن او کردند. آن‌ها او را به اتاقی در طبقه سوم آوردند و چهار زندانی دیگر را مأمور کردند که در دو شیفت کار کنند تا شبانه‌روز او را تحت‌نظر قرار دهند.

خانم گائو اجازه نداشت به چیزی نگاه کند جز به دیوار رو به روی خود و کتاب‌هایی که زندانیان به او دستور خواندن آن‌ها را داده بودند. او را مجبور می‌کردند ساعت‌های طولانی بایستد، چمباتمه بزند یا بنشیند. در حین شکنجه ایستاده، یک تکه کاغذ بین پاهای او و یک کتاب بین هر یک از دست‌ها و پاهای او قرار می‌دادند. اگر کاغذ یا کتاب می‌افتاد، باید بیشتر می‌ایستاد. گاهی ناگهان به او لگد می‌زدند یا دستانش را می‌پیچاندند. غیرقابل‌تحمل‌ترین شکنجه چمباتمه‌زدن بود. او مجبور می‌شد به مدت ۱۰-۱۵ دقیقه روی یک پا بایستد قبل از اینکه اجازه داده شود به پای دیگر تغییر وضعیت دهد. هر بار شکنجه چمباتمه‌زدن ۳۰-۴۰ دقیقه طول می‌کشد و به دنبال آن شکنجه نشستن ادامه می‌یافت.

تنها طی یک هفته، پوست کف پاهای خانم گائو ترک خورد و نیم‌سال بعد همچنان بهبود نیافت.

نگهبانان ابتدا به خانم گائو اجازه دادند که هر شب ۶ تا ۷ ساعت بخوابد اما به‌تدریج زمان خواب او را کاهش دادند. ران‌ها و پاهایش ورم کرده و به‌شدت درد می‌کردند. نگهبانان همچنان به او دستور می‌دادند که هر روز گزارش‌های فکری بنویسد. وقتی گزارش‌هایش مطابق با الزامات آن‌ها نبود، اجازه نداشت بخوابد.

فشار خون او تحت شکنجه جسمی و فشار روانی بالا رفت. پزشک اردوگاه کار اجباری در جریان معاینه فیزیکی همه زندانیان، از خانم گائو علت تورم پاها و افزایش فشار خونش را پرسید. او گفت که علتش شکنجه و کم‌خوابی است. نگهبان ژو یو صحبت‌های او را شنید و تهدید کرد که اصلاً اجازه نمی‌دهد بخوابد تا ببیند آیا واقعاً فشار خونش بالا می‌رود یا خیر. ژو همچنین به او دستور داد که بیانیه‌هایی برای محکوم‌کردن فالون گونگ و بنیانگذار آن بنویسد. هنگامی که او نپذیرفت، او را در سلول انفرادی قرار دادند و توسط معتادان به مواد مخدر شکنجه شد.

نگهبان ژائو یوانیوان به خانه پدری خانم گائو رفت و مرد مسن را مجبور کرد تا بیانیه‌ای علیه فالون گونگ ضبط کند. او سپس فیلم را به خانم گائو نشان داد. درحالی‌که خانم گائو بر ایمانش ثابت‌قدم بود، پدرش از کاری که انجام داد پشیمان شد و از وضعیت سلامتی‌اش رنج می‌برد. او در سپتامبر۲۰۱۲ درگذشت.

در سال ۲۰۱۴ دوباره در مرکز شستشوی مغزی قرار گرفت

خانم گائو سومین دوره کار اجباری‌اش را در ژوئن ۲۰۱۴ به پایان رساند، اما بلافاصله پس از آن دستگیر و به مرکز شستشوی مغزی منتقل شد. او و سایر تمرین‌کنندگان بازداشت‌شده مجبور می‌شدند هر روز از ساعت ۷ صبح تا نیمه‌شب ویدئوهای ضدفالون گونگ را تماشا کنند.

کسانی که پس از یک هفته از انکار فالون گونگ خودداری ‌کردند، به یک اتاق کنفرانس کوچک احضار شدند تا توسط تمرین‌کنندگان سابق که تحت فشار فالون گونگ را کنار گذاشته بودند، جداگانه «آموزش» بگیرند. تمرین‌کنندگان مورد هدف تا ساعت ۱ یا ۲ بامداد اجازه نداشتند به اتاق‌های خود بازگردند تا بخوابند. درنتیجه برخی از تمرین‌کنندگان دچار سردرگمی یا دچار مشکلات پزشکی شدند. مرکز شستشوی مغزی به‌جای ارائه مراقبت‌های پزشکی به آن‌ها متهم‌شان کرد که تظاهر به بیماری می‌کنند و مدام آن‌ها را برای انکار فالون گونگ تحت فشار قرار می‌داد. تمرین‌کنندگان تا زمانی که برخلاف میل‌شان اظهاراتی مبنی بر انکار فالون گونگ ننوشتند، آزاد نشدند.