روش‌های شکنجه پذیرفته‌شده در زندان‌های جیانگشی با هدف مجبورکردن تمرین‌کنندگان فالون گونگ به رهاکردن باورشان
(Minghui.org) از زمانی که حزب کمونیست چین (ح‌ک‌چ) آزار و شکنجه فالون گونگ را راه‌اندازی کرد، 21 سال می‌گذرد. فالون گونگ یک روش مدیتیشن معنوی باستانی است که بر بهبود سلامتی تأثیر دارد و در سال 1992 در چین به مردم معرفی شد.
این گزارش نگاهی می‌اندازد به زندان زنان استان جیانگشی و زندان مردان استان جیانگشی. دو زندانی که مسئولینش از هر وسیله ممکن استفاده می‌کنند تا «تمرین‌کنندگان زندانی فالون گونگ را تبدیل کنند،» یعنی آنقدر شکنجه‌شان می‌کنند که تسلیم شوند و ایمان‌شان را رها کنند.
نگهبانان زندان اغلب با ارائه پیشنهاد کاهش دوره محکومیت به زندانیان خلافکار، عمدتاً قاتلان و معتادان به مواد مخدر، آنها را تحریک می‌کنند که در شکنجه تمرین‌کنندگان کمک‌شان کنند.
در زیر برخی از روش‌های شکنجه‌ای ارائه شده است که در زندان زنان جیانگشی مورد استفاده قرار می‌گیرند.
آویزان‌شدن از مچ دو دست
در این شکنجه تمرین‌کننده به شکل‌های مختلف از مچ دو دستش آویزان می‌شود. گاهی دستان تمرین‌کننده را در بالای سرش با هم به طنابی می‌بندند که به مکانی مرتفع مانند چارچوب پنجره محکم شده است. درحالیکه به این شکل آویزان شده است، بدنش صاف و مستقیم می‌ماند. انگشتان پایش به‌سختی زمین را لمس می‌کنند و وزن بدنش فشار شدیدی به دو مچ دستش وارد می‌کند که باعث درد طاقت‌فرسایی می‌شود.
در دفعات بعد به دستان تمرین‌کننده در پشتش دستبند می‌زنند. نگهبانان سپس طنابی را به دستبندش می‌بندند درحالیکه طناب به جای بلندی بسته شده است. تمرین کننده درحالیکه بدنش به موازات زمین است، با طناب به بالا کشیده می‌شود.
خانم ژانگ یوژن به‌دلیل اینکه در سال 2005 تحت این شکنجه قرار گرفت، دستانش برای همیشه معلول شده است. پس از نزدیک به 2 روز آویزان‌شدن در این وضعیت، رباط‌ها و تاندون‌های شانه‌ها و دست‌هایش آسیب دیدند.
خانم جیانگ لانیینگ بارها تحت این شکنجه قرار گرفت. او را به قاب پنجره‌ای دستبند زدند و 24 ساعت آویزانش کردند. زندانیان مواد آزاردهنده‌ای را در چشمانش ریختند و جوراب‌های کثیفی را به داخل دهانش فرو کردند تا او را بیدار نگه دارند.
خانم هوانگ یونگدی نیز با این روش تحت شکنجه قرار گرفت.
ساعت‌های طولانی ایستادن
نخستین کار مسئولین زندان با تمرین‌کنندگانی که تازه در زندان پذیرفته شده‌اند، این است که آنها را مجبور به ایستادن طولانی‌مدت کرده و از خواب محروم می‌کنند. تمرین‌کنندگان از ساعت 6 صبح تا غروب در کارگاه‌های زندان کار می‌کنند. پس از بازگشت به سلول خود باید تا نیمه‌شب بایستند، درحالیکه سایر زندانیان باید خود را بشویند و بعد بخوابند. برخی از تمرین‌کنندگان حتی مجبورند 24 ساعت شبانه‌روز بدون شستن خود یا دوش‌گرفتن، بایستند.
خانم وانگ فنگ‌یینگ که در زمان حبس 75 سال داشت، مجبور بود هر روز تا نیمه‌شب بایستد.
خانم لی لیِفنگ در زمان حبس 50ساله بود و مجبور شد دو ماه 24 ساعت شبانه‌روز را بایستد. پاهایش به‌شدت ورم کرده بود. به‌دلیل این شکنجه و سایر شکنجه‌هایی که متحمل شد، پس از مدت کوتاهی در بیمارستان بستری شد و در سال 2014، چهار سال پس از آزادی، درگذشت.
تنگ‌پوش
تمرین‌کنندگان محکم بسته شده و آویزان می‌شوند. این شکنجه اغلب باعث درد طاقت‌فرسای قربانی می‌شود.
خانم یانگ دانهه و خانم لو سانشیو تحت این شکنجه قرار گرفتند.
تصویر شکنجه: تنگ‌پوش
در معرض سرمان یخبندان قرارگرفتن
در روزهای زمستانیِ به‌شدت سرد، همه لباس‌های تمرین‌کنندگان، غیر از لباس زیرشان، را درمی‌آورند و مجبورشان می‌کنند در راهروها در معرض هوای سرد بایستند. گاهی نیز در سلول‌های‌شان حبس می‌شوند، درحالیکه همه فن‌ها روشن و پنجره‌ها باز است.
نگهبانان در زمستان لحافِ خانم گه لینگ را دور انداختند و ژاکتش را گرفتند. سرمای شدید باعث تشنج و آسیب به مغز استخوانش شد. نزدیک بود مجبور شود یک دستش را قطع کند. خانم گه بارها درخواست کتبی داد که نگهبانان با خانواده‌اش تماس بگیرند تا آنها لحاف دیگری برایش بفرستند. نگهبانان از این کار امتناع کردند.
نیمکت ببر
نگهبانان به تمرین‌کنندگان دستور می‌دهند روی «نیمکت ببر» بنشینند، درحالیکه پاهای‌شان را با بندی محکم بسته‌اند و انبوهی از آجر زیر پایش قرار داده‌اند، به‌طوری که مچ پایش در بالا قرار گرفته است. تمرین‌کنندگان مدتی طولانی به این روش شکنجه می‌شوند و براثرِ درد طاقت‌فرسا اغلب از هوش می‌روند یا دچار شوک می‌شوند.
تصویر شکنجه: نیمکت ببر
خانم لیو بائوژن، خانم شیائو جین، خانم تانگ دائوفانگ، خانم ژو ژییینگ، خانم لو جیانرونگ، خانم فو شوجیائو، خانم یانگ ژیهوا و خانم لی روئو همگی روی نیمکت ببر شکنجه شده‌اند.
سایر شکنجه‌ها
نگهبانان برخی از تمرین‌کنندگان را تا آخر شب مجبور به نوشتن بیانیه‌‌هایی برای بدنام‌کردن فالون گونگ یا کپی‌کردن قوانین زندان می‌کنند. آنها از استفاده از توالت نیز محروم می‌شوند.
در زندان مردان جیانگشی نیز از شکنجه‌های مشابهی استفاده می‌شود
تمرین‌کنندگان در زندان مردان جیانگشی مجبور می‌شوند تمام شب بایستند و روز بعد در مغازه‌ها کار کنند. آویزان‌شدن از دستبندها، پوشاندن تنگ‌پوش، تخت مرگ، نیمکت ببر و محرومیت از شستشو یا استفاده از توالت در میان سایر شکنجه‌ها است.
«تخت مرگ» یک تخت ویژه است. چهار دست‌وپای تمرین‌کننده به چهار پایه تخت زنجیر می‌شود، به‌طوری در وضعیت عقاب با بال‌های باز قرار می‌گیرد و نمی‌تواند حرکت کند. در تخت سوراخی وجود دارد که در زیر آن لگنی برای ادرار و مدفوع تمرین‌کننده قرار داده می‌شود، زیرا این شکنجه اغلب روزها یا هفته‌ها طول می‌کشد. نگهبانان تمرین‌کنندگان را از سوراخ بینی تحت خوراندن اجباری قرار می‌دهند و درنتیجه بسیاری از تمرین‌کنندگان جان خود را از دست می‌دهند.
از زمانی که آقای ژو گوئوشین از زندان آزاد شد، بیش از یک سال می‌گذرد. او هنوز با عصا راه می‌رود و نمی‌تواند روی پای خودش بایستد. آقای ژو طی 3 سال حبسش، اغلب با مقدار کمی غذا در سلول انفرادی حبس بود. نگهبانان گاهی عمداً غذایش را جلوی رویش داخل کاسه توالت می‌ریختند. او در اعتراض به این سوءرفتار بیش از یک سال در اعتصاب غذا بود. او را روی یک نیمکت ببر شکنجه کردند و درحالیکه نمی‌توانست حرکت کند، نگهبانان، در را باز می‌گذاشتند تا انبوهی از پشه‌ها محاصره‌اش کنند. در مرحله‌ای آقای ژو در بیمارستان بستری شد و به‌دلیل عدم مراقبت، دچار زخم بستر شد.
آقای هوانگ شینگ و آقای وانگ سیرونگ نیز در زندان مردان جیانگشی شکنجه شدند.
گزارش‌های مرتبط:
موارد نقض حقوق بشر در زندان زنان استان جیانگشی