۲۱. قربانی سوختگی در گاز (پانسمان) پوشانده شده است، گزارشگر از لباس محافظ استفاده نمی‌کند
روش‌های معیار پزشکی لازم می‌دانند که بیمارانی که قسمت‌های زیادی از پوست‌شان دچار سوختگی شده است در یک اتاق استریل و ایزوله قرار داده شوند، زیرا ناحیه سوختگی باید در معرض هوا قرار بگیرد. این کار از عفونت جلوگیری می‌کند و برای پرستار ممکن می‌سازد که راحت‌تر داروها را به کار برده و زخم‌ها را تمیز کند. پزشکان و پرستارانی که به این بیماران رسیدگی می‌کنند لازم است به هنگام ورود به اتاق، از ماسک و لباس‌های استریل استفاده کنند.
اما هنگامی‌که به تصاویر شبکه CCTV نگاه می‌کنیم، می‌بینیم که بیمار در یک اتاق باز است. همچنین می‌بینیم که بیمار در لایه‌های ضخیمی از باندهای گاز پوشانده شده و پرستار از ماسک استفاده نمی‌کند. گزارشگر نیز از ماسک، دستکش یا هیچ لباس استریلی استفاده نکرده است. چرا یک بیمار در چنان شرایط وخیمی و با چنان سوختگی‌های جدی، آنقدر بی‌ملاحظه مورد رسیدگی قرار می‌گیرد؟
مراقبت نرمال برای یک قربانی سوختگی: پزشکان و پرستاران از ماسک و لباس‌های محافظ استفاده می‌کنند و قربانی سوختگی در محیطی استریل در معرض هوا قرار می‌گیرد تا از عفونت جلوگیری شود.
در گزارش CCTV از "رویداد خودسوزی میدان تیان‌آن‌من"، قربانی سوختگی به‌طور کامل در گاز (پانسمان) پوشانده شده است. گزارشگر از لباس محافظ یا ماسک استفاده نکرده و بدون هیچ نگرانی از انتقال عفونت با قربانی مصاحبه می‌کند.
۲۲. آمبولانس دو ساعت زمان صرف می‌کند تا مسیری بیست دقیقه‌ای را بپیماید
بر اساس گزارشی در ۳۰ ژانویه سال ۲۰۰۱ از آژانس خبری شین‌هوآ، در ساعت ۲:۴۱ بعدازظهر ۲۳ ژانویه ۲۰۰۱، در قسمت شمال‌شرقی بنای یادبود قهرمان مردم، وانگ جین‌دونگ اولین کسی بود که خود را به آتش کشید: "کمتر از یک دقیقه بعد، چندین مأمور پلیس با استفاده از چهار دستگاه آتش‌نشانی به‌سرعت آتش روی بدن این مرد را خاموش کردند. سپس از یک ماشین پلیس که در حال مأموریت بود استفاده کردند تا به‌سرعت او را برای مراقبت‌های فوری به بیمارستان منتقل کنند." بر طبق این گزارش، چند دقیقه بعد، در قسمت شمالی بنای یادبود قهرمان مردم، چهار زن که فاصله‌ی خیلی زیادی از هم نداشتند بنزینی را که بر روی خودشان ریخته بودند آتش زدند. فقط یک دقیقه و‌نیم برای پلیس زمان برد تا شعله‌ها را خاموش کند. "کمتر از هفت دقیقه بعد از اینکه حادثه اتفاق افتاد، سه آمبولانس از مرکز فوریت‌های پزشکی پکن به محل رسیدند و مجروحان را برای مراقبت‌های فوری به بهترین واحد سوختگی پکن، بیمارستان جی‌شوئیتان منتقل کردند." بنا بر گزارش آژانس خبری شین‌هوآ، حادثه خودسوزی در ساعت ۲:۴۱ بعدازظهر اتفاق افتاد. با اضافه کردن هفت دقیقه‌ای که صرف خاموش کردن آتش شد و بیست دقیقه‌ای که به‌طور معمول زمان صرف می‌شود تا ماشینی از میدان تیان‌آن‌من به بیمارستان جی‌شوئیتان برسد (برای یک آمبولانس پیمودن این مسیر زمان کمتری می‌برد)، شرکت‌کنندگان در خودسوزی نباید دیرتر از ساعت ۳:۳۰ بعدازظهر به بیمارستان جی‌شوئیتان رسیده باشند. اما چندین تن از پرسنل پزشکی بیمارستان جی‌شوئیتان تأیید کرده‌اند افرادی که مرتکب خودسوزی شدند تا حدود ساعت ۵ به بیمارستان نرسیدند. بین تقریباً ساعات ۳ و ۵ بعدازظهر، دو ساعت سپری شد. گزارش‌های آژانس خبری شین‌هوآ نتوانستند توضیح دهند که در طی این زمان، آن افراد کجا رفتند. طی این مدت واقعاً چه اتفاقی افتاد؟ چرا برای آمبولانس دو ساعت زمان برد تا یک مسیر بیست دقیقه‌ای عادی را بپیماید؟
۲۳. دوربین مداربسته‌ی "ثابت" تغییر جهت داده می‌شود تا از حادثه فیلم بگیرد
از برنامه پخش‌شده در CCTV می‌توان دید که دوربین، پلیس را تا مکانی که آتش‌سوزی شروع می‌شود دنبال می‌کند و حتی همزمان با پیش رفتن ماجرا، زوم می‌کند تا جزئیات درستی از آن را بگیرد. به‌طور عادی دوربین مداربسته در میدان تیان‌آن‌من یک ناحیه ثابت را پوشش می‌دهد. اما در این روز خاص، دوربین، پلیس را تا صحنه دنبال کرده و زوم می‌کند تا از حادثه فیلم واضحی بگیرد. این‌طور به‌نظر می‌رسد که این دوربین مشخصاً برای ضبط خودسوزی کار گذاشته شده است.
۲۴. تصاویر ویدئویی بسیار زیادی حادثه را پوشش می‌دهند
نماهای زیادی از خودسوزی به مردم نشان داده شد که از زوایای متعدد گرفته شده بودند و شاهد نماهای دور، نماهای متوسط، نماهای نزدیک و حتی عکس بودیم. اگر این رویداد از قبل برنامه‌ریزی نشده بود چگونه می‌توانست اینقدر کامل فیلم گرفته شود؟
موردی که حتی غیرطبیعی‌تر است این واقعیت می‌باشد که وقتی زندگی یکی از قربانیان سوختگی، لیو سی‌یینگ ۱۲ ساله، در خطر است می‌توانیم ببینیم که فردی یک تصویر کلوزآپ از او می‌گیرد و صدایش را ضبط می‌کند. فقط می‌توانیم تعجب کنیم و بپرسیم: اینجا اولویت‌ها چه هستند؟ نجات یک کودک به هر قیمت ممکن یا جمع کردن شواهد برای استفاده در آینده؟
۲۵. "خودسوزی‌کننده" از فالون گونگ نقل قول نمی‌کند
۱) در برخی گزارش‌های رسانه‌های چین به نقل از لیو سی‌یینگ آمده است که مادرش به او گفته خود را به آتش بکشد تا به "قلمروی طلایی آسمانی"، و در برخی گزارش‌ها، به "نیروانا" برسد. اما، این عبارات بخشی از فالون گونگ نیستند.
۲) "خودسوزی‌کننده" دیگری بارها در تلویزیون ظاهر شده و ادعا کرد که تمرین‌کننده‌ی فالون گونگ است. او گفت که دیگران را دید که اول آتش‌سوزی را شروع کردند و دود سیاهی تولید کردند. اما او احساس می‌کرد هنگامی‌که "تقوا" سوزانده می‌شود باید دودی سفید تولید کند، چرا که "تقوا" ماده‌ای سفید است. فقط به هنگام سوختن "کارما" باید دود سیاه تولید شود.
هیچ جمله‌ای در فالون دافا بیان نمی‌کند که سوزاندن "تقوا" دود سفید تولید خواهد کرد یا اینکه سوزاندن "کارما" دود سیاه تولید خواهد کرد. این دو عبارت به اخلاقیات مربوطند و هرگز به سوختن ارتباط داده نشده‌اند!
۲۶. اخبار خودسوزی بلافاصله پخش شد
در کمتر از دو ساعت بعد از حادثه، شین‌هوآ فوراً اعلامیه‌ای در سرزنش تمرین‌کنندگان فالون گونگ برای خودسوزی ارائه داد. بلافاصله به دنبال این اعلامیه، برنامه "مصاحبه مرکزی" شبکه CCTV ضمن پخش یک برنامه تفسیری و اعلام نتیجه‌گیری‌های قاطع، مجدداً فالون گونگ را متهم کرد. این کاملاً مغایر با روشی بود که خبرها در چین اداره می‌شوند. در چین مأموران رده‌پایین به رؤسای خود گزارش می‌دهند و این روال ادامه پیدا می‌کند تا مأموران بالاترین رده اجازه دهند که خبر منتشر شود. متن گزارش‌های خبری حساسی که در آژانس خبری شین‌هوآ منتشر می‌شوند باید بارها بازنگری و باز‌نویسی شود. در این مورد، گزارش با چنان سرعت بی‌سابقه‌ای به اطلاع عموم رسید که شک مردم را برانگیخت.
"از نظر زمان واکنش، یک روزنامه‌نگار خارجی دیگر در پکن اظهار تعجب کرد که شین‌هوآ قادر بود اولین گزارش در مورد حادثه را تقریباً فوراً و آن هم به زبان انگلیسی ارائه دهد. هر شهروند چینی می‌داند که هر گزارش شین‌هوآ معمولاً ابتدا باید از میان چندین مرحله از تأیید افراد رده بالا بگذرد و به‌طور کلی وقتی منتشر می‌شود یک "خبر قدیمی" است. بعلاوه، رسانه‌های حکومتی هرگز هیچ عکس یا ویدئویی از اعتراضات فالون گونگ را در طی ۱۸ ماه از این آزار و شکنجه به رسانه‌های خارجی ارائه نداده‌اند، پس چرا حالا این کار را کرده‌اند و آن هم با چنین درنگ کمی؟ و چرا فقط به زبان انگلیسی و نه به زبان چینی؟ ...."
"یان جانسون از وال‌استریت ژورنال، یکی از خبره‌ترین روزنامه‌نگاران دنبال‌کننده‌ی این گزارش، به سرعتِ پوشش این رویداد مشکوک شد. بنا بر اظهارات او، اینکه رسانه‌های حکومتی "مرگ [قربانی] را با چابکی غیرمعمولی گزارش کرده‌اند حکایت از این دارد که یا مرگ قبل از گزارش اتفاق افتاده است و یا این رسانه‌ی همیشه‌محتاط، تأیید رده‌های بالا را برای انتشار گزارش‌های الکترونیکی و یک گزارش تلویزیونی داشته است. برای مثال اخبار عصر در ساعت ۷، یک گزارش تصویری از چنگده، شهر محل زندگی آقای تان، داشت که شهری کوچک در استان هونان می‌باشد. اکثر گزارش‌های اخبار عصر، تا ظهر از نظر محتوا و کیفیت بررسی می‌شوند، بنابراین پخش روزانه به‌ندرت گزارش‌هایی از همان روز را پخش می‌کند، چه رسد به اینکه حادثه‌ای در ظهر اتفاق بیفتد و شامل گزارش‌هایی از نقاط نسبتاً دورافتاده کشور باشد."
آتش‌های این زمانه: سوختن فریب و نیرنگ در پکن؟ نوشته دنی شکتر
شایان ذکر است که با اینکه رسانه‌های حکومتی گزارش را در کمتر از دو ساعت پخش کردند، بیش از یک هفته طول کشید تا تدوین ویدئوی حادثه کامل شود.
۲۷. تناقضات گزارش‌های چین – قسمت ۱
بر اساس بررسی WOIPFG، پنج گزارش جداگانه چین که در طول یک سال منتشر شدند گزارش‌های کاملاً متفاوتی درباره اینکه وانگ جین‌دونگ و خانواده‌اش چگونه و چه زمانی شروع به تمرین فالون گونگ کردند ارائه می‌دهند. برخی قاطعانه اعلام می‌کنند که او برای بیشتر از یک سال تمرین کرده بود، حال آن‌که برخی دیگر تاریخ‌های دورتری را بیان می‌کنند، و حتی به سال ۱۹۹۶ برمی‌گردند. برای این گزارش اینجا را کلیک کنید.
۲۸. تناقضات گزارش‌های چین – قسمت ۲
در "بیانات شخصی وانگ جین‌دونگ در رویداد خودسوزی ۲۳ ژانویه" که توسط شین‌هوآ در تاریخ ۷ آوریل ۲۰۰۳ منتشر شد، وانگ جین‌دونگ به‌خاطر می‌آورد،
″در حدود ساعت ۲:۳۰ بعدازظهر... فندک را روشن کردم و بلافاصله توسط شعله‌ها احاطه شدم. وقت این را نداشتم که در وضعیت [دو پای رد شده از روی هم] بنشینم بنابراین در وضعیت یک‌پا ضربدر نشستم. تحت تأثیر شعله‌های بزرگ، هوا صداهای بلندی تولید می‌کرد. به سختی می‌توانستم نفس بکشم اما برایم کاملاً روشن بود که به‌زودی به هدفم می‌رسم. در آن هنگام پلیس سعی کرد با چیزی که نمی‌دانم چه بود مرا بپوشاند و آتش را متوقف کند. دو بار مانع از این شدم که شعله‌های روی بدنم را خاموش کنند. چند لحظه بعد کسی از دستگاه آتش‌نشانی استفاده کرد و آتش خاموش شد. خیلی ناامید شدم. ایستادم و فریاد زدم "حقیقت، نیکخواهی و بردباری [جن، شن و رن] قانون جهانی است. قانونی است که هر کسی باید پیروی کند. استاد من فرمانده بوداها است.""
در این نقطه از مقاله، وانگ جین‌دونگ گفت که او "ایستاد و فریاد زد." به‌طور دقیق‌تر، او گفت بعد از اینکه آتش خاموش شد ایستاد و آن کلمات را فریاد زد.
گزارش قبلی شین‌هوآ که در ۳۰ ژانویه ۲۰۰۱ منتشر شد، بیان می‌کند، "بعد از آن، شعله‌های سرخ از آن مرد بیرون آمدند و یک دود سیاه را شکل دادند. در میان شعله‌های سرخ مرد ناامیدانه فریاد می‌زد: "قانون عظیم جهان، قانونی است که هرکس باید آن را تجربه کند.""
این دو گزارش در تشریحشان از آتش و کلماتی که وانگ فریاد می‌زند با یکدیگر متفاوت هستند. به علاوه، هر دو گزارش، با تصاویر ویدئویی CCTV در موارد زیر مغایرت دارند:
- هیچ آتش یا دودی بر روی وانگ دیده نمی‌شود، (نگاه کنید به واقعیت ۸)
- وقتی وانگ فریاد می‌زند بر روی زمین نشسته است،
- وانگ چیزی را که در "بیانات شخصی" خود گفت فریاد نمی‌زند، (و دو جمله‌ی آخر آن به فالون گونگ مرتبط نیست)
- وانگ حتی در حال انجام وضعیت یک پای ضربدر نیست.
۲۹. تناقضات گزارش‌های چین – قسمت ۳
در "بیانات شخصی وانگ جین‌دونگ..."، وانگ اظهار کرد که گروه، بنزین را به داخل بطری‌های نوشیدنی ریختند و سپس:
"من و لیو یون‌فانگ بطری‌ها را روی گردنمان آویزان کردیم و آنها را با نوارچسب به زیر بغلمان بستیم، سپس بلوزهای پشمی‌مان را پوشیدیم و روی آن، ژاکت‌های دولایه‌ی کتان به تن کردیم. بعد از آن، تیغ‌های یک‌لبه و فندک‌هایی را که هائو هویی‌جون از قبل خریده بود برداشتیم."
"حدود ساعت ۲:۳۰ بعدازظهر، از تیغی که در دستم آماده کرده بودم استفاده کردم تا لباسم را پاره کرده و بطری را ببرم و سپس تیغ را دور انداختم و فندک را بیرون آوردم. در آن لحظه پلیس در حال آمدن به سمتم بود و هنگامی که حدود ده قدمی من بودند، فندک را روشن کردم و بلافاصله با شعله‌ها احاطه شدم."
بر اساس گزارش خود وانگ، بنزین روی بدنش، از یک بطری که بر گردنش آویزان بود و به‌وسیله نوار چسب به زیر بغلش بسته شده بود می‌آمد. بطری با تیغی بریده شد و بنزین بر روی بدنش جاری شد.
اما، بر اساس مقاله ۳۰ ژانویه شین‌هوآ:
"در ساعت ۲:۴۱ بعدازظهر، در شمال شرقی بنای یادبود قهرمان مردم، مردی چهل ساله رو به شمال غرب، در وضعیت "پای ضربدری" نشست و مداوماً مایعی را از یک بطری پلاستیکی سبزرنگ بر روی بدنش ریخت. بعد از آن، شعله‌های سرخ از بدن مرد به بیرون جهید و ابر غلیظی از دود سیاه شکل گرفت...."
مقاله به‌وضوح می‌گوید که وانگ جین‌دونگ "مداوماً مایع را از یک بطری پلاستیکی سبزرنگ بر روی بدنش ریخته است." هر دو مقاله شرح بلندی ارائه می‌دهند که چگونه این به‌اصطلاح خودسوزی‌کنندگان بر روی خود بنزین ریختند. هر دوی آنها به این واقعیت اشاره دارند که گروه، روند کار را چندین مرتبه تمرین کرده بود. بدین معنی که برای خودسوزی‌کنندگان بسیار مهم بود که چگونه بنزین بر روی آنها ریخته خواهد شد. اما این دو گزارش در مورد این موضوع تکنیکی بسیار مهم کاملاً با یکدیگر مغایرت دارند (استفاده از تیغ برای بریدن بطری، در مقابل خالی کردن بطری بر روی بدن).
۳۰. تناقضات گزارش‌های چین – قسمت ۴
در "بیانات شخصی وانگ جین‌دونگ..."، وانگ گفت که بعد از خودسوزی، ماشین پلیس با سرعت بسیار بالا به سمت بیمارستان جی‌شوئیتان حرکت کرد. "در این بیمارستان، من روی تختی در یک اتاق مشاوره‌ی اورژانس خوابیدم...."
مقاله‌ای از "اخبار عصر پکن" مربوط به ۱۶ فوریه سال ۲۰۰۱ بیان می‌کند: " شیائو یانگ که قادر است ۱۰۰ متر را در ۱۳ ثانیه بدود و هم‌تیمی‌های او، وانگ جین‌دونگ را که موهایش به‌طور کامل سوخته بود به ماشین پلیس بردند، و به‌سرعت به سمت "مرکز اورژانس شهری ناحیه شوآن‌وو" با سرعت برق حرکت کردند. وی بعداً از این مرکز اورژانس به بیمارستان جی‌شوئیتان منتقل شد."
- این مقالات در مورد اینکه ماشین پلیس به کجا رفت مکان‌های متفاوتی را ارائه می‌دهند. (بیمارستان جی‌شوئیتان و مرکز اورژانس شوآن‌وو)
- تصاویر شبکه CCTV نشان می‌دهد که موهای وانگ "کاملاً سوخته" نیست. (نگاه کنید به واقعیت ۵)
- چنانچه ماشین پلیس "با سرعت بسیار بالا"، "به‌سرعت" و یا "با سرعت برق" حرکت می‌کرد (از آنجایی که هر دو مقاله در این مورد هم‌نظر هستند) رسیدن به بیمارستان نباید دو ساعت طول می‌کشید (نگاه کنید به واقعیت ۲۲)
