(Minghui.org)
«آقای مو لونهویی به‌علت ضرب و شتم وحشیانۀ نگهبانان طی سه روز مجموعاً پنج بار بیهوش شد. ولی انگار کافی نبود، در طول دوره سه روزه نگهبانان تقریباً هیچ چیزی برای خوردن به او ندادند. ده دانه برنج تمام چیزی بود که هر روز به‌عنوان سه وعده غذا دریافت می‌کرد.»
«۳۰ دانه برنج به مدت سه روز» ممکن است بی‌رحمی غیرقابل تصوری به‌نظر برسد، اما این چیزی است که در اردوگاه کار شیشانپینگ در چونگ‌چینگ اتفاق افتاد. محرومیت غذایی فقط یکی از چندین شیوه‌ای است که توسط نگهبانان آنجا به‌کار گرفته می‌شود و اقدامی است در جهت وادار کردن تمرین‌کنندگان فالون گونگ محبوس تا باورشان را رها کنند.
«گرسنگی درمانی» که توسط نگهبانان نامگذاری شده است، نوعی محرومیت غذایی است که به‌هدف تضعیف جسم تمرین‌کنندگان و فرسایش اراده‌شان انجام می‌شود.
بسیاری از تمرین‌کنندگان دیگری که در همان اردوگاه کار محبوس بودند، مانند آقای مو وادار به‌تحمل «گرسنگی درمانی» شدند. گرچه به آنها کمی بیشتر از آقای مو غذا داده می‌شد، اما به‌سختی برای ادامه حیات‌شان کافی بود.
هنگامی که تمرین‌کنندگان پس از یک دوره «گرسنگی درمانی» به‌طور خطرناکی ضعیف می‌شدند، نگهبانان برای زنده نگه داشتن‌شان دوباره جیره غذایی عادی به آنها می‌دادند. با این حال، قبل از اینکه تمرین‌کنندگان به‌طور کامل بهبود پیدا کنند دوباره تحت « گرسنگی درمانی» قرار می‌گرفتند.
آنچه در اردوگاه کار شیشانپینگ اتفاق افتاده است یک پدیده منحصر به فرد نیست. بسیاری از بازداشتگاه‌ها در سراسر چین نیز به استفاده از شکنجه محرومیت غذایی معروف هستند. این کار تلاشی در جهت وادار کردن تمرین‌کنندگان به نفی فالون گونگ است.
بسیاری از تمرین‌کنندگان در نتیجه این شکنجه عوارض شدیدی را تجربه کردند. یک تمرین‌کننده خانم که در زندان زنان شانگهای محبوس بود طی شش ماه حدود ۲۷ کیلو از وزنش را از دست داد. او آنقدر گرسنه بود که برگ‌های گندیده کلمی را خورد که در یک سطل زباله یافته بود. طولی نکشید که نگهبانان وقتی متوجه شدند که او از سطل زباله به‌عنوان منبعی برای غذا استفاده می‌کند، حتی آن سطل زباله را هم برداشتند.
محرومیت غذایی به شیوه‌های مختلفی انجام می‌شود و اغلب هم‌راستا با روش‌های دیگر شکنجه استفاده می‌شود.
شکل‌های مختلف محرومیت از غذا
تمرین‌کنندگان فالون گونگ در بازداشتگاه‌های حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) اغلب دچار سوء تغذیه هستند. برخی از ترفند‌های شایع‌تر که به‌منظور گرسنگی دادن تمرین‌کنندگان استفاده می‌شود، در ادامه آمده است.
۱. کنترل افراطی جیره غذایی
بسیاری از بازداشتگاه‌ها به تمرین‌کنندگانی که حاضر به رها کردن باورشان به فالون گونگ نیستند، فقط مقدار ناچیزی غذا می‌دهند. علاوه بر موارد ذکر شده در بالا، آقای هوانگ ژائوجین۷۲ ساله، در سال ۲۰۱۳ در طول حبسش در یک مرکز شستشوی مغزی در شهر ووهان، استان هوبی به مدت ۳۰ روز متوالی، در طول روز کمتر از ۱۰۰ گرم غذا دریافت می‌کرد.
۲. محدودیت زمانی غیرمنطقی برای هر وعده غذایی
محدود کردن زمان صرف غذا، راه دیگری برای کاهش میزان غذای تمرین‌کنندگان است. نگهبانان اغلب برای صرف هر وعده غذایی محدودیت زمانی غیرمنطقی تعیین می‌کنند.
تمرین‌کنندگان محبوس در زندان ووماپینگ در استان سیچوان برای صرف یک کاسه کوچک برنج در هر وعده غذایی۲۰ ثانیه فرصت داشتند و فقط می‌توانستند ناظر باشند نگهبانان کاسه‌های‌شان را از دست‌شان قاپ بزنند، قبل از اینکه واقعاً فرصتی برای خوردن داشته باشند.
آقای ژانگ ویجی زمانی که در زندان فانجیاتای در استان هوبی بازداشت بود، مجبور به تحمل شکنجه‌ای شد که «سه تا یکبار» نامیده بودند، او در طول روز اجازه داشت فقط یک ساعت بخوابد، یک بار به توالت برود و هر وعده یک لقمه غذا بخورد.
۳. محرومیت از غذا در پوشش «اعتصاب غذا»
آقای وانگ ژییو که در مارس ۲۰۰۳ در اردوگاه کار هاندان بازداشت شده بود، هیچ‌گاه اعتصاب غذا نکرد. اما مأموران ادعا کردند که او در اعتصاب غذا است و از دادن غذا به او خودداری کردند.
نگهبانان در زندان ژنگ ژو در استان هنان در حالی که اعتراضی را پیش‌بینی می‌کردند، میزان غذای داده شده به تمرین‌کنندگان را کاهش دادند. وقتی برخی از تمرین‌کنندگان عملاً دست به اعتصاب غذا زدند، نگهبانان بلافاصله فرصتی به دست آوردند تا آنها را با مواد مختلف، از جمله مدفوع انسان، تحت شکنجه خوراندن اجباری قرار دهند.
۴. تحقیر قبل از هر وعده غذایی
هنگامی که آقای لو سونگمینگ در نوامبر ۲۰۱۰ در یک مرکز شستشوی مغزی در استان هوبی بازداشت شد، به او دستور دادند قبل از هر وعده غذایی حزب کمونیست چین را مورد تحسین و تمجید قرار دهد. او حاضر نشد از دستورشان اطاعت کند و به مدت هشت روز گرسنه نگه داشته شد.
گرسنگی دادن اضافه بر سایر محرومیت‌ها به‌کار می‌رود
برخی از بازداشتگاه‌ها همان موقع که تمرین‌کنندگان به دلیل کار اجباری، شکنجه و یا بیماری بسیار ضعیف می‌شوند، عمداً میزان غذای مصرفی‌شان را محدود می‌کنند.
آقای وانگ هایجین در مدت حبسش در بازداشتگاه بخش فانینگ در استان هبی به‌طوروحشیانه مورد شکنجه قرار گرفت و ملزم بود تا در طول روز ۲۰۰۰ قالب فنجان بسازد. صبحانه روزانه‌اش شامل دو قاشق حریره ذرت و ناهار و شامش نوعی نان بخارپز و سوپ کلم آبکی بود. او ظرف مدت سه ماه یک سوم از وزن بدنش را از دست داد و زمانی که آزاد شد، دچار مشکلات قلبی شدید بود و ۷۹ روز بعد درگذشت.
آقای ژانگ شیزنگ در سال ۲۰۰۸ سی روز در سلول انفرادی در زندان مودانجیانگ حبس بود. در روز دو وعده غذا به او داده می‌شد. هر وعده غذا شامل یک قطعه (حدود ۲۵ گرم) نان بخارپز و یک بطری آب بود. او مجبور بود با لباس نازک و بدون ملحفه روی زمین سیمانی سرد بخوابد.
خانم وانگ آیهوا که در ماه ژوئیه سال ۲۰۱۴ در بازداشتگاه یویانگ محبوس بود، دچار درد معده حادی شد. نگهبانان از اینکه در یک بیمارستان تحت مراقبت‌های پزشکی قرار بگیرد، امتناع کردند و پزشکان بازداشتگاه توصیه کردند که او تحت رژیم غذایی مایع باشد. اما خانم وانگ مجبور شد ۹ روز بدون هیچ گونه مواد غذایی یا آب بماند. نگهبانان ادعا کردند که هیچ شخصی «درمان ویژه» دریافت نمی‌کند.
مقالات مرتبط به زبان انگلیسی: صاحب نانوایی طولی نکشید که پس از تحمل ۹۰ روز سوءرفتار در بازداشتگاه زنان، در خانه درگذشت. خانم ژانگ ویجی با داشتن ناراحتی معده طی ۱۵ روز با عدم تغذیه در زندان فانجیاتای در استان هوبی شکنجه شد.
کپی‌رایت ©️ ۲۰۲۳ Minghui.org تمامی حقوق محفوظ است.
مجموعه شرح آزار و شکنجه
