(Minghui.org) هیجده تمرین‌کننده فالون گونگ در حدود ساعت ۸ شب ۵ مارس ۲۰۰۲ در چانگ چون، استان جیلین، به شبکه پخش تلویزیون کابلی دولتی نفوذ کردند. برنامه‌های «خودسوزی یا حقه؟» و «گسترش جهانی فالون دافا» به‌طور هم‌زمان در هشت کانال به‌مدت حدود ۴۵ دقیقه پخش شد.

تمام ساکنین شهر چانگ‌چون بهت‌زده شدند و بسیاری از افراد درباره حقایق فالون گونگ آگاه شدند. برخی از مردم فکر کردند که ممنوعیت فالون گونگ برداشته شده است.

جیانگ زمین، رئیس پیشین حزب کمونیست چین، دستوری محرمانه صادر کرد که «تمام تمرین‌کنندگان فالون گونگی که در این کار دست داشتند را بکشید.» طی چند روز بیش از ۵۰۰۰ تمرین‌کننده در منطقه چانگ‌چون بازداشت شدند و هفت نفر بر اثر ضرب‌و‌شتم کشته شدند. بسیاری از آنها مجبور شدند تا برای اجتناب از آزار و شکنجه، خانه‌های‌شان را ترک کنند. بعداً محکومیت‌های سنگین برای پانزده نفر صادر شد و سه نفر از آنها در‌نتیجۀ شکنجه کشته شدند.

آقای لیو چنگ‌جون، یکی از تمرین‌کنندگان فوت شده، در سال ۲۰۰۷ جایزۀ فیدلیتی ویندیکاتور (حامی مسئولیت‌پذیری) را پس از مرگ دریافت کرد. آقای ژانگ ارپینگ، سخنگوی انجمن فالون گونگ، در ساختمان پارلمان نیو ساوت ولز این جایزه حقوق بشر را از طرف آقای لیو دریافت کرد.

آقای ژانگ شجاعت آقای لیو و سایر تمرین‌کنندگان را ستود و خواهان این شد که افراد بیشتری برای توقف این آزار و شکنجه همکاری کنند. تا امروز بیش از ۲۰۰،۰۰۰ تمرین‌کننده شکایات کیفری علیه جیانگ زمین ارسال کرده‌اند و حامیان بسیار زیادی دادخواست‌هایی را برای کشاندن جیانگ به میز محاکمه امضاء کرده‌اند.

صدور دستوری محرمانه از سوی جیانگ

وب‌سایت مینگهویی گزارش داد که در شب ۵ مارس ۲۰۰۲، جیانگ زمین با لوئو گان، رئیس اداره ۶۱۰، ملاقات کرد. سپس به قرارگاه منطقۀ نظامی شن‌یانگ دستور داد که به‌حال آماده‌باش نظامی درجه دو در‌آیند. به واحدهای ارتش چانگ‌چون و پلیس مسلح جیلین دستور داده شد تا به‌حال آماده‌باش نظامی درجه یک در‌آیند و شدیداً به‌دنبال هر تمرین‌کننده‌ای بگردند که به‌نوعی مرتبط با قطع سیگنال تلویزیونی بوده است.

جیانگ از طریق لوئو گان به تمام مأموران پلیس مجوز داد که به هر تمرین‌کننده‌ای که مظنون به دست‌داشتن در این قطع سیگنال بود تیراندازی کنند و او را بکشند: «شما به‌آسانی می‌توانید آنها را بکشید.» آنها خواهان این شدند که پلیس چانگ‌چون و استان جیلین این مسئله را در مدت یک هفته حل کنند. در یکی از مکاتبات گفته شد: «درغیر این‌صورت، رؤسای پلیس در تمام سطوح در چانگ‌چون و همچنین دبیر حزب منطقه از مقام‌های‌شان برکنار خواهند شد.»

به وانگ یون‌کون، دبیر حزب استان جیلین که در پانزدهمین کنگرۀ ملی خلق در پکن بود، دستور دادند که سریعاً به اداره محل خدمتش بازگردد. لیو جینگ، رئیس اداره ۶۱۰ و معاون وزیر امنیت عمومی چین، به چانگ‌چون اعزام شد تا شخصاً بر این پرونده نظارت کند.

مرگ هفت تمرین‌کننده کمی پس از بازداشت

در مجموع هفت تمرین‌کننده طی مدت چند روز بعد از بازداشت‌شان کشته شدند.

خانم لی رونگ، یک فارغ‌التحصیل دانشگاه جیلین، که در زمان مرگ ۳۵ سال داشت، در مؤسسه تحقیقات دارویی استان جیلین کار می‌کرد. او در ماه مارس بازداشت شد و در اواخر مارس یا اوایل آوریل در حین بازداشت فوت کرد. جزئیات مرگ او نامعلوم است.

خانم شن جیان‌لی، مدرس بخش ریاضیات کاربردی دانشگاه جیلین، روز بعد از این رویداد بازداشت شد. او در اواخر ماه آوریل بر اثر آزار و شکنجه در سن ۳۴ سالگی کشته شد.

خانم شن جیان‌لی

آقای لیو های‌بو در شب ۱۱ مارس ۲۰۰۲ در خانه‌اش بازداشت شد. پلیس او را مقابل همسر و پسرش کتک زد و مچ پایش شکست. آنها آن‌شب تا ساعت ۱ صبح او را شکنجه و بازجویی کردند تا اینکه قلبش از ضربان ایستاد. با اینکه با عجله او را به بیمارستان رساندند، این پزشک ۳۴ ساله هنگام درمان فوت کرد.

آقای لیو های‌بو

یک تمرین‌کننده که ظاهراً کمی بیش از ۳۰ سال داشت در ۱۶ مارس ۲۰۰۲ در اداره پلیس جین‌چن در چانگ‌چون بر اثر ضرب‌و‌شتم کشته شد. بر‌اساس گفته یک شاهد، جراحات آشکار بسیاری در بدنش نمایان شد و پس از ضرب‌و‌شتم علائم خون‌ریزی داخلی در او دیده شد.

آقای لیو یی در سن ۳۴ سالگی بر اثر ضرب‌و‌شتم در اداره پلیس منطقه لویوان کشته شد.

آقای لیو یی

در ۲۰ مارس ۲۰۰۲، خانم لی شوچین ۵۴ ساله از سوی مأموران اداره پلیس خیابان چانگ‌جیو بازداشت شد و در بازداشتگاه سوم چانگ‌چون بر اثر شکنجه کشته شد.

در ۲۰ اوت ۲۰۰۲، آقای هو مینگ‌کای چند ساعت پس از بازداشت در خانه‌اش بر اثر ضرب و شتم کشته شد. او ۳۴ سال داشت.

محکومیت ۱۵ تمرین‌کننده

در ۲۰ سپتامبر ۲۰۰۲، دادگاه میانی شهر چانگ‌چون ۱۵ تمرین‌کننده زیر را به زندان محکوم کرد:

خانم ژو رویی‌جون و آقای لیو ویمینگ: ۲۰ سال
آقای لیو چنگ‌جون و آقای لیانگ ژن‌شینگ: ۱۹ سال
آقای ژانگ ون: ۱۸ سال
آقای لی مینگ، آقای سان چانگ‌جون و آقای لی دی‌های: ۱۷ سال
آقای ژائو جیان: ۱۵ سال
آقای یون چینگ‌بین و آقای لیو دونگ: ۱۴ سال
آقای وی شیوشان: ۱۲ سال
آقای ژوانگ شیان‌کون و خانم چن یان‌می: ۱۱ سال
آقای لی شیائوجی: ۴ سال

آقای لیو چنگ‌چون و آقای لیانگ ژن‌شینگ به‌ترتیب در ۲۶ دسامبر ۲۰۰۳ و ۱ مه ۲۰۱۰ بر اثر آزار و شکنجه در زندان کشته شدند.

هنگامی‌که آقای لی مینگ از شدت شکنجه در حال مرگ بود، به‌قید ضمانت پزشکی آزاد شد. او در ۶ اوت ۲۰۰۶ فوت کرد.

آقای یون چینگ‌بین شکنجه شد، دچار فروپاشی ذهنی شد و به‌قید ضمانت پزشکی آزاد شد.

خانم ژو رویی‌جون هنوز در زندان زنان چانگ‌چون حبس است.

آقای سان چانگ‌جون در زندان دوم جیلین حبس است.

آقای ژان جیان، آقای وِی شیوشان،‌ آقای ژوان شیان‌کون، خانم چن یان‌می و آقای لی شیائوجیه اخیراً آزاد شده‌اند.

تأثیر تاریخی

رسانه‌های بین‌المللی «نفوذ به سیستم تلویزیونی در چانگ‌چون در ۵ مارس» را یکی از شجاعانه‌ترین اعمالی تشریح کردند که تمرین‌کنندگان فالون گونگ انجام دادند. این نشان داد که آزار و شکنجه وحشیانه در چین تمرین‌کنندگان را از صحبت در‌خصوص این تمرین تزکیه و آزار و شکنجه باز نداشت. پس از آن چنین رویدادهایی بارها در سراسر چین روی داد. 

آقای لیو چنگ‌جون

چهار سال بعد از مرگ آقای لیو چنگ‌جون بر اثر آزار و شکنجه، بنیاد حقوق بشر آسیا اقیانوسیه‌ای در استرالیا مراسم جوایز حقوق بشر سال ۲۰۰۷ را در ۵ سپتامبر در ساختمان پارلمان نیو ساوت ولز برگزار کرد. آقای لیو دریافت‌کننده جایزه فیدلیتی ویندیکاتور بود.

بنیاد حقوق بشر آسیا اقیانوسیه‌ای از آقای لیو به‌خاطر پخش این ماجرای حقیقی برای میلیون‌ها تماشاگر تلویزیونی و به‌جای گذاشتن نمونه‌ای خارق‌العاده برای جنبش‌های غیردولتی حامی حقوق بشر تقدیر کرد.

آقای ژانگ ارپینگ، سخنگوی انجمن فالون گونگ، گفت که او مفتخر است که این جایزه را از طرف آقای لیو دریافت می‌کند. او ابراز امیدواری کرد که این جایزه این امکان را برای افراد بیشتری فراهم سازد تا به ارزش حقیقت آگاه شوند. او از همه خواست که در پاسداری عدالت و پایان دادن به آزار و شکنجه با‌هم ایستادگی کنند.

گزارش‌های مرتبط:

در دوازدهمین سالگرد نفوذ به تلویزیون دولتی برای پخش حقیقت درباره فالون گونگ: یادآوری قهرمانان
حقایق بیشتری در‌خصوص قتل تمرین‌کننده دافا دکتر لیو های‌بو در اداره پلیس منطقۀ کوان‌چنگ در شهر چانگ‌چون
صدور جوایز از سوی بنیاد حقوق بشر آسیا اقیانوسیه

http://en.minghui.org/html/articles/2016/3/15/155917.html