(Minghui.org) ادامه قسمت ۶
در سال ۲۰۰۶، روزنامۀ اپک تایمز ماجرای تکان‌دهنده‌ای را منتشر کرد که درخصوص بی‌شک یکی از خوفناک‌ترین فجایعی است که یک دولت نه‌تنها در عصر مدرن بلکه در طول سراسر تاریخ ثبت شده، مرتکب شده است. همان‌طور که در گزارش تحقیقاتی برداشت خونین اعضای بدن نوشتۀ وکیل برجستۀ حقوق بشر دیوید ماتاس و دیوید کیلگور نمایندۀ سابق پارلمان کانادا در منطقۀ آسیا-اقیانوسیه مستند شده است، شواهد بسیار قوی مبنی بر نقش هراس‌انگیز حکومت کمونیستی چین در قتل‌عام برنامه‌ریزی‌شدۀ تمرین‌کنندگان فالون گونگ، برداشت اعضای بدن آنها در زمانی که در قید حیات بودند و کسب سود بسیار زیاد از انجام این کار موجود است.
در پاسخ به اعتراضات بین‌المللی، حکومت چین تلاش کرده است که یکی از بخش‌های اصلی شواهد جزئی را توجیه کند و آن افزایش نجومی تعداد پیوندهای عضو در سالهای اخیر و زمان‌های انتظار بسیار کوتاه برای پیوند عضو در فرهنگی است که نسبت به اهدای عضو به‌طور شناخته‌شده‌ای بی‌میل است. حکومت چین این موضوع را این‌چنین توجیه می‌کند که اعضای بدن برداشته شده را از جنایتکاران اعدامی پس از مرگ‌شان به‌دست آورده است. درحالیکه حکومت چین با مدرک انکارناپذیری مواجه است، تلاش کرده تا با اعتراف به جنایتی کوچکتر، از مجازات برای قساوتی هولناک فرار کند.
در این گزارش به ذکر دلایلی خواهیم پرداخت که به‌طور مستقیم این ادعا را تکذیب می‌کند و گواه بر اتهامات جدی‌ای است که علیه حکومت چین وارد شده است.
---
فصل ۷. منابع اعضای بدن بیشتر
درصورتی‌که تعداد اعضای بدن به‌دست‌آمده از زندانیان محکوم به مرگ حدود ۶۰۰۰ عدد باشد و درحالیکه تعداد خویشاوندانی که در دورۀ زمانی بین سال ۲۰۰۳ و ۲۰۰۶ حاضر به اهدای عضو بودند بسیار محدود بوده است، اعضای بدن بیشتر برای تأمین بیش از ۱۲،۰۰۰ و حتی تا ۲۰،۰۰۰ پیوند عضو در سال از کدام منبع تأمین شدند؟
۱. ویژگی‌هایی که احتمالاً منبع جدید اعضای بدن را شرح می‌دهند
* تعداد افرادی که بخش اصلی عرضۀ اعضای اهدایی را تشکیل می‌دهند، بیشتر از تعداد زندانیان محکوم به‌مرگ فعلی است.
* از آنجاکه این عملیاتی غیرقانونی است، اهداء‌کنندگان باید بلافاصله در دسترس باشند و وقتی افراد بیگانه منبع جدید اعضای بدن را کشف کردند، به‌آسانی پنهان شوند.
* علی‌رغم غیرقانونی بودن این کار، مشارکت‌کنندگان هیچ پیامد قانونی را متحمل نمی‌شوند. به‌بیان دیگر، سیاست‌گذاری‌های فعلی دولت، بهره‌برداری از این منبع اعضای بدن را جایز می‌شمارد. برداشت اعضای بدن از این منبع، «تبدیل ضایعات به چیزی مفید» خواهد بود.
* این اشخاص باید در گروه‌های بزرگ و در مناطق تعیین‌شده نگهداری شوند تا احتمال سازگاری اعضاء را افزایش دهند.
* و بالاخره اینکه پزشکان هیچ مسئولیت قانونی یا تعهد اخلاقی برای کشتن این افراد به‌خاطر اعضای بدن‌شان متحمل نمی‌شوند.
۲. تمرین‌کنندگان فالون گونگی که به‌طور غیرقانونی حبس شده‌اند، یک منبع جدید برای اعضای بدن
دادخواست صلح‌آمیز تمرین‌کنندگان فالون گونگ در میدان تیان‌آن‌من
استفاده از اعضای بدن محکومین به مرگ مستلزم اختیار قانونی است. بیمارستان‌ها نمی‌توانند همین‌طوری به یک زندان بروند و اعضای بدن را از زندانیان اعدامی بردارند. اما گروهی که خارج از سیستم دادگستری است و از سوی دولت سرکوب و بدنام می‌شود چطور؟ و اگر افراد زیادی در آن گروه باشند که به‌طور غیرقانونی حبس شده‌اند چطور؟ احتمالش بسیار زیاد است که این گروه بخش اصلی و ایده‌آلی برای عرضۀ اعضای بدن زنده باشند. به‌طور مشخص، بیمارستان‌های پیوند عضو برای ارتش و نیروهای پلیس مسلح، این گروه را به‌عنوان منبعی ایده‌آل درنظر می‌گیرند. بنابراین کدام گروه سرکوب‌شده در این طبقه‌بندی قرار می‌گیرد؟
از زمانی‌که سرکوب فالون گونگ در ۲۰ ژوئیۀ ۱۹۹۹ شروع شد، تعداد زیادی از تمرین‌کنندگان فالون گونگ حبس شده‌اند. به دلایل زیر، این تمرین‌کنندگان محبوس فوراً به‌عنوان منبع بسیار مناسبی برای اعضای بدن درنظر گرفته شدند:
* آنها خارج از سیستم قضایی قرار می‌گیرند. بسیاری از تمرین‌کنندگان بدون طی مراحل قانونی به اردوگاههای کار اجباری فرستاده می‌شوند. بسیاری از تمرین‌کنندگانی که برای فالون گونگ دادخواهی میکنند، به‌منظور محافظت از خانواده‌های‌شان و همچنین پرهیز از درگیر شدن محل کارشان، هویت و نشانی خود را فاش نمی‌کنند. این تمرین‌کنندگان در گروه‌های بزرگ و متمرکز حبس می‌شوند.
* آنها نمایندۀ یک منبع عظیم هستند. تمرین‌کنندگان فقط به‌این خاطر حبس می‌شوند که آزار و شکنجه شده و کشته شوند. درنتیجه، زمان انتظار برای اعضای بدن می‌تواند به ۱ تا ۲ هفته کاهش یابد، و این جذاب‌ترین خصوصیتی است که چین را تبدیل به مرکزی برای توریسم جهانی پیوند عضو کرده است.
* آنها برای اهدای عضو زنده در دسترس هستند. اعضای زنده همیشه بسیار بهتر از اعضایی هستند که از جسد تأمین می‌شوند و همیشه مطلوب‌ترین اعضاء برای بیماران خارجی‌ای هستند که حاضرند مبلغ بیشتری پرداخت کنند. استفاده از اعضای بدن زنده در عمل‌های پیوند عضو، شانس زنده ماندن بیماران را افزایش می‌دهد؛ به این معنی که یک منبع زنده برای پزشکان پیوند عضو چینی جذاب است چراکه آنها علاقمند به توسعۀ حرفه خود هستند.
* کیفیت اعضای‌شان بسیار بالا است. برخلاف بیشتر زندانیان محکوم به مرگ که به الکل، سیگار و مواد مخدر معتاد هستند، تمرین‌کنندگان فالون گونگ لازم است که از این مواد پرهیز کنند و معمولاً بسیار سالم هستند. به‌طور مشخص، به‌نظر می‌رسد که تمرین‌کنندگان جوان از مناطق روستایی تبدیل به هدف اصلی برای برداشت اعضای بدن شده‌اند.
۳. نامشخص بودن مکان بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ
از زمانی‌که سلسله عملیات تحت هدایت حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) علیه فالون گونگ آغاز شد، تمرین‌کنندگان به‌طور مرتب به دفاتر دادخواهی دولتی محلی و دفاتر دادخواهی دولتی در پکن رفتند یا بنرهایی را در میدان تیان‌آن‌من برافراشتند تا توجه جهان را به این نقض حقوق بشر جلب کنند. گزارش «سفر فالون دافا: مسیری روشن اما طاقت‌فرسا» در وب‌سایت مینگهویی بیان می‌کند: «براساس اطلاعات درون‌سازمانی از ادارۀ امنیت عمومی در پکن، تا پایان ماه آوریل ۲۰۰۱ در مجموع ۸۳۰،۰۰۰ بازداشت تمرین‌کنندگان فالون گونگ روی داده است که به‌خاطر دادخواهی آنها در پکن برای حق تمرین فالون دافا بوده است. این تعداد مشتمل بر افرادی نیست که از اعلام هویت‌شان خودداری کردند یا کسانی که در زمان بازداشت اطلاعات‌شان توسط پلیس ثبت نشده است.»(۴۲) وزارت کشور ایالات متحده در «گزارش حقوق بشر سال ۲۰۰۸: چین (شامل تبت، هنگ کنگ و ماکائو)» بیان کرد: «برخی از شاهدین خارجی تخمین زدند که پیروان فالون گونگ دست‌کم نصف ۲۵۰،۰۰۰ زندانی‌ای را تشکیل می‌دهند که رسماً در اردوگاههای «بازآموزی از طریق کار اجباری» ثبت شده است، درحالیکه منابع فالون گونگ در خارج از چین این عدد را حتی بیشتر از این درنظر گرفت.»(۴۳)
درگیر کردن خانواده و کارفرما
موضوعی که در اینجا ارزش ذکر کردن دارد این است که ح.ک.چ در آزار و شکنجۀ تمرین‌کنندگان فالون گونگ، سیاست شرورانۀ درگیر کردن سایرین را اعمال کرده است. اعضای خانوادۀ یک تمرین‌کننده ممکن است از محل کارشان اخراج شوند؛ سرپرستان در محل کار آن تمرین‌کننده ممکن است اخراج شوند؛ پاداش‌های همکاران ممکن است پرداخت نشود؛ و در برخی موارد، حتی مقامات دولت محلی ممکن است از موقعیت خود برکنار شوند. از طریق این سیاست‌گذاری، ح.ک.چ تمرین‌کنندگان فالون گونگ را منزوی می‌کند و همه را علیه آنها برمی‌انگیزد. درنتیجه، دیگران تمایل بیشتری دارند که در آزار و شکنجه شرکت کنند. آن افرادی که قبلاً با فالون گونگ احساس همدردی می‌کردند، وقتی پاداش‌های‌شان قطع می‌شود، از کارشان پشیمان می‌شوند و مقامات دولتی محلی هرکاری از دست‌شان برمی‌آید انجام می‌دهند تا تمرین‌کنندگان فالون گونگ را از رفتن به پکن برای دادخواهی منع کنند تا بتوانند از این طریق جایگاه‌شان را حفظ کنند. اعضای امنیت عمومی محلی به پکن اعزام شده‌اند تا تمرین‌کنندگان محلی را از دادخواهی به ادارۀ مرکزی نامه‌ها و تماس‌ها متوقف کنند؛ دفتر دولت محلی در پکن تبدیل به ادارۀ پلیسی شده تا تمرین‌کنندگان فالون گونگی که به پکن رفته‌اند را بازداشت و حبس کند.
بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگی که از افشای نام و نشانی خود امتناع ورزیدند، مفقود شدند
به‌منظور اجتناب از درگیری بیشتر، بسیاری از تمرین‌کنندگانی که برای دادخواهی رفتند، از افشای نام و نشانی خود به مقامات امتناع ورزیدند. براساس مقالات تبادل تجربۀ تمرین‌کنندگان در وب‌سایت مینگهویی، مقاومت در برابر افشای هویت و نشانی، اقدامی رایج شده است. چه بر سر این تمرین‌کنندگان آمده است؟ بسیاری از آنها مفقود شده‌اند و احتمالاً در اردوگاههای کار اجباری بزرگ حبس شده‌اند. با بازاندیشی به این نتیجه می‌رسیم که حبس این تمرین‌کنندگان در تعداد زیاد به برداشت اعضای بدن زنده در مقیاس بزرگ کمک کرده است.
دیوید ماتاس و دیوید کیلگور، در کتاب‌شان با نام برداشت خونین، قتل‌عام فالون گونگ برای اعضای بدن‌شان، با بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ در سرتاسر جهان مصاحبه کردند که در چین حبس بوده‌اند. این تمرین‌کنندگان همگی اظهار داشتند که بسیاری از تمرین‌کنندگانی که در حبس بودند را دیده بودند که از اعلام نام و نشانی‌شان خودداری کردند و آنها نهایتاً مفقود شدند. هم‌زمان خانوادۀ بسیاری از تمرین‌کنندگان مفقود‌شده نمی‌دانستند که این تمرین‌کنندگان برای دادخواهی فالون گونگ رفته بودند و درنتیجه هیچ اطلاعی از جا و مکان‌شان نداشتند. واقعیت تلخ این است که آنها نمی‌دانند عزیزان‌شان را کجا می‌توانند پیدا کنند.
گوئو گوئوتینگ، یک وکیل چینی که در خارج از چین زندگی می‌کند، تأیید کرد که زمانی‌که در شانگهای بوده است، یکی از موکلین‌اش به‌نام هوآنگ شیونگ در وضعیت مشابهی بود. هوآنگ شیونگ از خوابگاهش در دانشگاه جیائو تونگ شانگهای مفقود شد و جا و مکانش نامعلوم است.
در «مدارک جدید در تحقیق درخصوص اردوگاه کار اجباری سوجیاتون»، تمرین‌کننده‌ای بیان کرد: «بعد از ۲۰ دسامبر ۲۰۰۰، تعداد تمرین‌کنندگانی که به بازداشتگاه‌ها فرستاده شدند به‌طور ناگهانی به ده‌ها یا حتی بیش از صد نفر در هر روز افزایش یافت درحالیکه پیش از آن تنها حدود ۱۰ تمرین‌کننده به آنجا فرستاده می‌شدند... به هر تمرین‌کننده‌ای یک شماره اختصاص داده بودند... پس از چند روز سلول‌ها پر شدند. نگهبانان هر روز از آنها بازجویی می‌کردند و نام‌شان را می‌پرسیدند. آنها از باتوم‌های الکترونیکی و دیگر شکل‌های شکنجه استفاده می‌کردند و همچنین زندانیان را تشویق می‌کردند تا تمرین‌کنندگان را کتک بزنند. بیشتر تمرین‌کنندگان کماکان از گفتن نام‌شان امتناع می‌ورزیدند. نگهبانان نهایتاً پرسیدن را متوقف کردند و گفتند: "خوب است، اگر به من نمی‌گویید، شما را به‌جایی می‌فرستیم که خواهید گفت."»
«در اوایل سال ۲۰۰۱، گروه‌هایی از تمرین‌کنندگان را هر روز در صبح زود با اتوبوس‌های بزرگی می‌بردند. دختر ۱۸ سالهای از استان شاندونگ هم‌سلول من بود. شمارۀ او ک-۲۸ بود. یک روز صبح شمارۀ او را به اشتباه صدا زدند. او سوار اتوبوس شد اما بعداً برگشت. او گفت که همۀ تمرین‌کنندگان را به شمال‌شرقی چین می‌بردند. بعداً نگهبانان آشکارا به ما گفتند که آن تمرین‌کنندگان را به شمال‌شرقی چین می‌بردند. طی آن مدت بسیاری از آن تمرین‌کنندگان از پکن به آنجا فرستاده شده بودند.»(۴۴)
وجود «اردوگاههای کار اجباری»
یکی از اشخاص خودی که در یک دادستانی در سرزمین اصلی کار می‌کرد روزی به ما گفت که هیچ اردوگاه کار اجباری یا هیچ زندانی در چین، یک زندانی که نام ونشانی ندارد را برای مدت زیادی حبس نمی‌کند زیرا آنها نمی‌توانند روند ثبت‌نام را تکمیل کنند. این زندانیان به مکان‌های دیگر فرستاده می‌شوند.
پس چه بر سر آن تمرین‌کنندگان فالون گونگ مفقود شده آمد؟ در مارس ۲۰۰۶، یک خبرچین درخصوص احتمال برداشت اعضای بدن از تمرین‌کنندگان فالون گونگ در قید حیات در بازداشتگاه سوجیاتون در شهر شن‌یانگ واقع در استان لیائونینگ، به جهان هشدار داد. بنابراین یک منبع جدید بالقوۀ اعضای بدن شناسایی شد.
کمی بعد از آن، برای تشریح مکان‌هایی که در آن تعدادزیادی از تمرین‌کنندگان فالون گونگ حبس شدند، کم‌کم کلمۀ «اردوگاه کار» در گزارش‌های رسانه‌ها ظاهر شد.
به‌گفتۀ تمرین‌کنندگان آزاد‌شده از بازداشتگاه‌ها و اردوگاههای کار اجباری، برخی از تمرین‌کنندگان محبوس که در باورشان بسیار راسخ بوده‌اند و از «تبدیل شدن» امتناع ورزیدند، به مکان‌های ناشناخته‌ای منتقل شدند. وجود اردوگاههای کار سرنخی درخصوص احتمال مکان نگهداری‌شان مهیا کرد.
اردوگاههای کار اجباری تحت نظارت ارتش
ازآنجاکه سیستم قضایی نمی‌تواند زندانیانی بی‌نام و نشان را بپذیرد، براساس عملکرد معمول ح.ک.چ، آنها احتمالاً به ارتش اجازه می‌دهند که این پرونده‌ها را در دست بگیرد. به‌گفتۀ منابع درونی ح.ک.چ، اردوگاههای کار به‌طور مستقیم با مناطق تحت کنترل ارتش در ارتباط هستند.
پس از اینکه در مارس ۲۰۰۶ اتهام برداشت اعضای بدن از تمرین‌کنندگان فالون گونگ در قید حیات علنی شد، یک پزشک ارشد نظامی در خدمات لجستیک ارتش در منطقۀ نظامی شن‌یانگ طی نامه‌ای که به اپک تایمز نوشت، آشکار کرد که ده‌ها اردوگاه کار اجباری مشابه در اطراف چین وجود دارد. او همچنین به جهان خارج یادآوری کرد که به مکان‌های نظامی توجه کنند زیرا پیوند اعضاء توسط ارتش اداره و مدیریت می‌شود که دلالت بر این دارد که بسیاری از مکان‌های نظامی به‌عنوان اردوگاههای کار اجباری استفاده می‌شوند.(۴۵)
مزایای اینکه ارتش مسئول منبع اعضای بدن باشد را در بخش‌های بعدی توضیح خواهیم داد.
۴. آزمایش خون از تمرین‌کنندگان فالون گونگ زندانی
برخی زندان‌ها در چین مقرراتی دارند که طی آن «معاینات دوره‌ای» از زندانیان به‌عمل می‌آورند. در حقیقت اجرای این کار مشکل است. اما لیست معاینات و آزمایش‌های پزشکی برای زندانیان فالون گونگ متفاوت از فهرستی است که برای زندانیان عادی استفاده می‌شود. براساس گزارش سال ۲۰۰۴ وب‌سایت شین‌هوآنت دربارۀ زندان تیلان‌چیائوی شانگهای، مواردی که در معاینۀ زندانیان عادی انجام می‌شود شامل «اندازه‌گیری فشار خون، گوش کردن به صدای قلب و ریه، لمس کردن کبد و ناحیۀ طحال و رادیوگرافی از فقسۀ سینه» هستند که هزینه‌اش حدود ۶۰ یوآن است.(۴۶) آزمایشات خون معمولاً از زندانیان عادی گرفته نمی‌شود. از سوی دیگر، درخصوص تمرین‌کنندگان محبوس، آزمایش خون که گامی مهم در سازگاری عضو است، بسیار رایج است.
در ژوئیۀ ۲۰۰۹، شبکۀ تلویزیون سلسلۀ تانگ جدید (ان‌تی‌دی) زمانی‌که فیلم مستند بین زندگی و مرگ را ضبط می‌کرد، با چند تمرین‌کننده مصاحبه کرد که هنگامی‌که در حبس بودند از آنها آزمایشات خون به‌عمل آمده بود.
خانم گان نا که اکنون در تورنتوی کانادا زندگی می‌کند، ساکن پکن بود. او قبلاً مأمور گمرک در فرودگاه پکن بود. در سال ۲۰۰۱ که او را برای سومین بار در اردوگاه کار اجباری زنان شین‌آن حبس کردند، از او آزمایش خون گرفتند و تحت رادیوگرافی با اشعۀ ایکس، نوار قلب و آزمایش چشم قرار دادند. او به تلویزیون ان‌تی‌دی گفت: «در آن زمان به‌نظرم بسیار عجیب می‌آمد. نگهبانان در اردوگاه کار اجباری هرگز با ما مثل انسان برخورد نکرده بودند، درحالیکه حالا از ما معاینۀ کامل به‌عمل می‌آوردند. احساس خیلی عجیبی داشتم.»
خانم ژانگ یی‌جیه، رئیس پیشین دفتر امور خارجی بخش بین‌المللی وزارت تجارت خارجی و همکاری اقتصادی (MOFTEC)، هفت مرتبه به‌خاطر تمرین‌کردن فالون گونگ بازداشت و حبس شد. او آخرین بار در ژوئن ۲۰۰۱ وقتی در اردوگاه کار اجباری زنان پکن بود، روانۀ زندان شد. خانم ژانگ گفت: « MOFTECقبلاً هر شش ماه یک معاینۀ پزشکی برای کارکنان انجام می‌داد. معمولاً برای یک آزمایش عادی کبد، یک شیشۀ کوچک خون می‌گرفتند. مقدار خونی که می‌گرفتند تقریباً ثابت بود. اما آنها در اردوگاه کار اجباری بیشتر از میزان معمول برای آزمایش خون، از ما خون گرفتند. ما همگی پرسیدیم که چرا آنها اینقدر از ما خون می‌گیرند، اما پاسخی دریافت نکردیم.»
در ژانویۀ ۲۰۰۰، خانم زو یویون از گوانگ‌ژو را به اردوگاه کار اجباری زنان چاتو در گوانگ‌ژو بردند که در آنجا به‌مدت ۲۲ ماه حبس بود. پس از اینکه از اردوگاه کار آزاد شد، در پنچ مرکز شستشوی مغری مختلف حبس شد. خانم زو به تلویزیون ان‌تی‌دی گفت: «نهایتاً مرا به مرکز شستشوی مغزی در منطقۀ تیان‌هه در گوانگ‌ژو بردند. پزشک آنجا مشخصاً مرا برای معیانۀ پزشکی بسیار کاملی به بیمارستان برد. آنها از من نوار مغزی و البته آزمایش خون گرفتند.»
ماتاس و کیلگور نویسندگان کتاب برداشت خونین، نیز درخصوص موضوع آزمایش خون با چند تمرین‌کنندۀ فالون گونگ مصاحبه کردند که در چین زندانی شده بودند. آزمایش خون و معاینات پزشکی برای کسانی که تجربۀ دست‌اولی دارند، یک معما است. از یک‌سو، تمرین‌کنندگان زمانی‌که در حبس بودند تحت شکنجۀ غیرانسانی و بدرفتاری قرار گرفتند. آنها تحت فشار بودند که فالون گونگ را انکار کنند و اظهاراتی مبنی بر ترک این تمرین را امضاء کنند. ازآنجاکه میزان «تبدیل» مستقیماً با دستیابی‌های سیاسی دولت محلی مرتبط است، عموماً تمرین‌کنندگان را شکنجه میکنند و بسیاری از آنها براثر شکنجه کشته می‌شوند. از سوی دیگر، مقامات آزمایشات خون و معاینات پزشکی برنامه‌ریزی‌شده از تمرین‌کنندگان به‌عمل می‌آوردند. بسیاری از تمرین‌کنندگان گفته‌اند که آزمایشات خون مشخصاً بر روی تمرین‌کنندگان فالون گونگ انجام می‌شد. آنچه بیشتر شک‌برانگیز است این است که اگر آنها در جریان معاینات پزشکی واقعاً بیماری‌ای در تمرین‌کننده‌ای پیدا می‌کردند، مقامات به‌جای مهیا کردن درمان پزشکی، آن تمرین‌کننده را به‌حال خود می‌گذاشتند. به بیانی دیگر، معاینۀ پزشکی برای پیدا کردن تمرین‌کنندگان سالم استفاده می‌شد.
تا اینجا ما فقط اطلاعاتی درخصوص آزمایش خون در اردوگاههای کار اجباری و زندان‌ها جمع کرده‌ایم. ما هیچ اطلاعی درخصوص تمرین‌کنندگانی نداریم که در زندان‌های متمرکز در مناطق نامعلوم نگهداری می‌شدند.
۵. تمرین‌کنندگان فالون گونگ در حبس، منبع بزرگی برای اعضای سازگار و برداشت اعضای بدن از افراد زنده
پیش‌تر گفتیم که اصولاً در هر مکان و زمان مشخصی، اعضای به‌دست‌آمده از زندانیان محکوم به‌مرگ اعدام‌شده تنها می‌تواند با بیماران در آن منطقۀ به‌خصوص و در آن زمان معین مطابقت داده شود. کمی بعد از اینکه زندانیان محکوم به‌مرگ اعدام می‌شوند، اعضای بدن دیگر قابل استفاده نیست. آنها به‌عنوان یک منبع عضو محدودیت‌هایی دارند، زیرا اعدام‌ها در مناطق و زمان‌های مختلف انجام می‌شوند. بدون وجود یک سیستم اشتراک عضو، سازگاری عضو به‌دست‌آمده از محکوم به‌مرگ، مانند یک فرآیند «نمونه‌گیری کوچک» است.
برعکس، تمرین‌کنندگان فالون گونگ محبوس می‌توانند چند بار مطابقت داده شوند تا اینکه عضو مناسب پیدا شود. آنها «منبع ذخیره» هستند. هم‌زمان تعداد زیادی از آنها در اردوگاه‌هایی در چندین مرکز نامشخص در چین حبس شده‌اند، بنابراین آنها یک «منبع نمونه‌گیری بزرگ» نیز هستند.
مهم‌تر اینکه، برداشت اعضای بدن از تمرین‌کنندگان زندۀ فالون گونگ توجیهی برای تمام خصوصیات منحصر‌به‌فرد بازار پیوند عضو در چین بین سالهای ۲۰۰۳ و ۲۰۰۶ ارائه می‌کند.
مدل سازگاری برای برداشت اعضای زنده از تمرین‌کنندگان فالون گونگ
۶. دور زدن سیستم دادگاهی در رسیدگی به پروندۀ تمرین‌کنندگان فالون گونگ به‌منظور تسهیل برداشت اعضای بدن
دادگاه یکی از بازیگران اصلی در استفاده از اعضای بدن از زندانیان محکوم به‌مرگ اعدام‌شده است که در روند رسیدگی به تمرین‌کنندگان فالون گونگ حذف شده است و بسیاری از این تمرین‌کنندگان به اردوگاههای کار اجباری فرستاده شده‌اند یا بدون طی روند قانونی در اردوگاههای متمرکز حبس شده‌اند. علاوه‌براین، مقامات ح.ک.چ وکلای چینی را در تنگنا قرار می‌دهند تا وکالت تمرین‌کنندگان فالون گونگ را به‌عهده نگیرند و درنتیجه سیستم قضایی را از‌میان بردارند. درنتیجه، عمل برداشت اعضای بدن از تمرین‌کنندگان زندۀ فالون گونگ، دادگاه‌ها را دور می‌زند و مستقیماً بین بیمارستان‌ها و بازداشتگاه‌ها به آن رسیدگی می‌شود. نتایج این عمل وخیم و ناگوار است:
* بدون درگیری دادگاه‌ها، تمرین‌کنندگان فالون گونگ به‌طور بالقوه تبدیل به یک منبع نامحدودی از اعضای بدن می‌شوند.
* بدون درگیری دادگاه، بیمارستان‌ها یا عوامل واسطۀ اعضای بدن مستقیماً با بازداشتگاه‌ها در‌ارتباط هستند، بدون اینکه نیاز به طی هیچ روند قانونی داشته باشند یا اینکه مجبور باشند اعضاء را در مکان اعدام بیرون بیاورند. این روند کارایی بسیار بیشتری دارد.
* بدون درگیری دادگاه، مرتکبین این جنایات دغدغه‌ای ندارند. طی کردن روندی قانونی به این معنی است که پرونده‌ها در فضایی باز و تحت محدودیت‌های خارجی و همچنین خانواده‌های اهداء‌کنندگان مورد رسیدگی قرار می‌گیرند. حقیقت اینکه جا و مکان تمرین‌کنندگان فالون گونگ در حبس برای خانواده‌های‌شان مشخص نیست، آنها را تبدیل به اهدافی آسان می‌کند.
یک نکته که باید روشن کنیم: درگیر نبودن دادگاه تنها به این معنی است که هیچ محافظت قانونی برای تمرین‌کنندگان فالون گونگی که تحت آزار و شکنجه هستند وجود ندارد. به‌این معنی نیست که دادگاه‌ها در برداشت اعضای بدن زنده مشارکت نداشته‌اند.
براساس گزارش‌های موجود در رسانه‌ها، ما نمودار جریانی زیر را ترسیم کرده‌ایم که روند برداشت اعضای زنده را از تمرین‌کنندگان فالون گونگ نشان می‌دهد:
نمودار جریانی برداشت اعضای زنده از تمرین‌کنندگان فالون گونگ
۷. برداشت اعضای بدن از تمرین‌کنندگان فالون گونگ در قید حیات از «مدل نظامی» پیروی می‌کند
یکی از ویژگی‌های مهم در برداشت اعضای بدن از تمرین‌کنندگان زنده این است که منبع اعضای بدن توسط ارتش کنترل می‌شود و بیمارستان‌های مشارکت‌کننده زیرنظر ارتش یا کسانی هستند که ارتباط نزدیکی با ارتش دارند. به‌دلیل ماهیت امنیتی ارتش، حقیقت از جهان خارج پنهان می‌ماند.
چین دارای یک سیستم پزشکی گسترده در ارتش است. بیمارستان عمومی ارتش آزادیبخش خلق وجود دارد و هر دانشگاه پزشکی ارتش، بیمارستانی زیرنظر خودش دارد. شاخه‌های متعدد ارتش همگی بیمارستان خود را دارند. پیوند عضو یکی از بخش‌هایی است که سریع‌ترین رشد را در بیمارستان‌های ارتش داشته است. ژانگ یان‌لینگ، وزیر بهداشت بخش لجستیک عمومی ارتش آزادیبخش خلق و رئیس سابق دومین دانشگاه پزشکی ارتش، به‌نقل از مقاله‌ای که در ۱۷ دسامبر ۲۰۰۸ در وب‌سایت شین‌هوانت منتشر شد گفت: «در سال ۱۹۷۸، تنها سه بیمارستان در ارتش وجود داشت که می‌توانستند پیوند کبد انجام دهند. اکنون بیش از ۴۰ بیمارستان داریم که می‌توانند پیوندهای کبد، کلیه، قلب، ریه و اعضای چندگانه را انجام دهند. این یک‌چهارم تعداد کل سراسر کشور است.»(۴۷)
مهم‌ترین عامل در جهش بزرگ در پیوند اعضاء در ارتش، کنترل منبع اعضاء است.
مجلۀ هفتۀ زندگی در آوریل ۲۰۰۶ گزارش داد: «۹۸ درصد از عرضۀ اعضای بدن در چین توسط سیستم‌هایی خارج از وزارت بهداشت کنترل می‌شوند.» درواقع، خواه برداشت اعضای بدن از زندانیان محکوم به‌مرگ اعدام‌شده باشد یا برداشت اعضای بدن از تمرین‌کنندگان زندۀ فالون گونگ، بیمارستان‌های نظامی مشتمل بر بیمارستان‌های پلیس مسلح، در این‌خصوص برتری دارند. بیمارستان‌های غیرنظامی که پیوند عضو در مقیاس بزرگی انجام می‌دهند، همگی ارتباط نزدیکی با بیمارستان‌های ارتش دارند. در بسیاری از موارد، جراحان پیوند عضو آنها در بیمارستان‌های نظامی کار میکنند.
بیمارستان‌های نظامی و پلیس نیروهای مسلح و همچنین بیمارستان‌های خط ساحلی چین، محرک اولیۀ برداشت اعضای بدن زنده هستند
پس از بهره‌مندی از رشد سریع در مدت زمانی کوتاه، مرکز پیشین پیوند عضو در بیمارستان مرکزی شمارۀ ۱ تیان‌جین نامش را به مرکز پیوند عضو اورینتال تغییر داد که بزرگ‌ترین مرکز در نوع خود در آسیا است. در سال ۲۰۰۳، شن ژونگ‌یانگ «مؤسسۀ تحقیقاتی پیوند کبد نیروهای پلیس مسلح» را در بیمارستان عمومی نیروهای پلیس مسلح در پکن تأسیس کرد و اولین رئیس این مؤسسه شد. شن ژونگ‌یانگ (و چند مکان پیوند عضوی که او مدیریت می‌کرد) دسترسی سریع به عرضۀ اعضای بدن دارند؛ بیشتر به‌خاطر اینکه این مرکز بخشی از پلیس نیروهای مسلح است.
شی بینگ‌یی چهرۀ مهم دیگری است که در جامعۀ پیوند عضو چین بسیار فعال است و اغلب در مرکز توجه رسانه‌ها قرار دارد. او رئیس مرکز پیوند عضو ارتش آزادی بخش خلق است که در بیمارستان عمومی کارکنان عمومی ارتش آزادیبخش خلق قرار دارد و با نام بیمارستان شمارۀ ۳۰۹ نیز شناخته می‌شود.
در کتاب برداشت خونین، ماتاس و کیلگور با چند بیماری که برای پیوند عضو به چین رفته بودند مصاحبه کردند. جراحان این بیماران همگی پیش‌زمینۀ کار نظامی داشتند. یکی از این بیماران در بیمارستان خلق شمارۀ ۱ شانگهای پذیرش شد. جراحش دکتر تان جیان‌مینگ بود که رئیس جراحی بیمارستان عمومی فوژو در منطقۀ نظامی نان‌جینگ است (که قبلاً با نام بیمارستان شمارۀ ۹۳ شناخته می شد.) تان همچنین در بیمارستان ۸۵ ارتش آزادی بخش خلق منطقۀ نظامی نان‌جینگ در شانگهای نیز جراحی می‌کند.
بیمار دیگری ابتدا برای یک پیوند کبد به بیمارستان هواشان در شانگهای رفت (که وابسته به دانشگاه فودان است). او تحت نظر چیان جیان‌مین قرار گرفت که رئیس مرکز کبد بیمارستان هواشان است. وقتی پس از گذشت چند روز هیچ عضو سازگاری یافت نشد، چیان پیشنهاد کرد که او را به بیمارستان چانگ‌ژنگ در شانگهای منتقل کنند که این بیمارستان وابسته به دومین دانشگاه پزشکی ارتش است و گفته شد که دریافت اعضای بدن در آنجا راحت‌تر خواهد بود. در روزی که این بیمار به بیمارستان چانگ‌ژنگ منتقل شد، یک کبد سازگار برای او پیدا شد.
این نویسندگان همچنین با بیماری مصاحبه کردند که برای یک پیوند کبد به بیمارستان خلق تای‌پینگ در شهر دونگ‌گوان در استان گوانگ‌دونگ رفت. جراحش دکتر گائو وی بود. بیمارستان خلق تای‌پینگ یک بیمارستان عمومی غیرنظامی است، اما دکتر گائو وی همچنین یکی از پزشکان بخش پیوند کلیۀ بیمارستان ژوجیانگ است که وابسته به اولین دانشگاه پزشکی نظامی است. دکتر گائو همچنین یک جراح نیمه‌وقت در بیمارستان گارد ساحلی پلیس نیروهای مسلح شن‌ژن در استان گوانگ‌دونگ است.
رادیو صدای امید در سپتامبر ۲۰۰۹ با دکتر پنگ شوئه‌می مصاحبه کرد. دکتر پنگ در بخش بیهوشی بیمارستان چینی خارج از کشور گوانگ‌ژو کار می‌کند و به جراحی‌های پیوند عضو کمک می‌کند. خانم دکتر پنگ فاش کرد که این بیمارستان کانال‌های بسیاری دارد که از طریق آنها می‌تواند اعضای بدن را دریافت کند. او گفت: «در بسیاری از موارد، بیمارستان نان‌فنگ ابتدا کلیه‌ها را می‌گیرد و بعد آنها را به بیمارستان ما می‌فرستد. به این دلیل گفتم که کانال‌های بسیاری وجود دارد. اما ما نمی‌توانیم این را آشکارا مورد بحث قرار دهیم.» بیمارستان نان‌فینگ اولین بیمارستان وابسته به دانشگاه پزشکی ساوترن است که نام پیشینش اولین دانشگاه پزشکی ارتش بود و در سال ۲۰۰۴ تحویل دولت استانی گوانگ‌دونگ شد.
در اوت ۲۰۰۸، وزیر بهداشت چین «ادارۀ ثبت علمی پیوند کلیه چین» (یا CSRKT، www.csrkt.org) را راه‌اندازی کرد. مرکز داده‌های این اداره توسط بیمارستان ۳۰۹ مدیریت می‌شود. این توضیح روشنی به ما می‌دهد درخصوص نقشی که بیمارستان‌های نظامی در جامعۀ پیوند عضو در چین بازی میکنند.
درحالیکه چین تبدیل به مرکز توریسم جهانی پیوند عضو شد، بیمارستان‌ها در خطوط مرزی چین به‌طور مشخص به‌خاطر مکان‌شان ترجیح داده می‌شدند. با جذب تعداد فزاینده‌ای از بیماران، آنها نیاز داشتند که کانال‌های بیشتری برای تأمین اعضای بدن ایجاد کنند. واسطه‌های اعضای بدن برای این بیمارستان‌ها هرچه از دست‌شان برمی‌آمد را انجام می‌دادند تا رابطۀ نزدیکی با بیمارستان‌های نظامی یا بیمارستان‌هایی با پیشینۀ نظامی برقرار کنند.
گرچه جهان خارج اطلاعی درخصوص این ندارد که چگونه ارتش برداشت اعضای بدن را هدایت می‌کند، نقش فعالی که بیمارستان‌های نظامی و نیروهای مسلح پلیس در بازار پیوند عضو بازی میکنند و برتری آنها در دست‌یابی به اعضای بدن، از کنترل آنها بر اردوگاههای کار اجباری و منابع اعضای بدن مرتبط با آنها نشأت می‌گیرد.
۸. پرسش‌های بیشتری که بدون پاسخ هستند
ماجرای آن‌سوی تبلیغ «کلیه برای فروش»
حال که دربارۀ موضوع منابع اعضای بدن صحبت می‌کنیم، برخی از خوانندگان ممکن است تبلیغی با عنوان «کلیه برای فروش» را دیده باشند که روی تیرهای برق زده شده است. بازاری که این اهداء‌کنندگان عضو با فروش کلیه‌شان برای امرار معاش ایجاد کردند، چقدر می‌تواند بزرگ باشد؟
اول از همه، این نوع خرید و فروش عضو غیرقانونی است. کسانی که در این کار دست داشته باشند می‌توانند محکوم به زندان شوند. فروشندگان بالقوۀ کلیه از این شکاف قانونی درخصوص اهداء‌کنندگان زنده دربین اقوام استفاده میکنند. در این مورد، فروشنده باید مدرکی را جعل کند تا ثابت کند که اهداء‌کننده و دریافت‌کننده خویشاوند هستند. این کسب‌و‌کاری خطرناک است، اما سود بالا این رفتار شایع را ایجاد کرده است.(۴۸)
سؤال دیگر این است که چند نفر از این افراد کلیه‌های‌شان را با موفقیت به‌فروش رساندند. درحقیقت، احتمال سازگاری عضو کماکان بزرگ‌ترین موضوع است. براساس گزارشی در روزنامه عصر شین‌آن در سال ۲۰۰۴: «شانس اینکه دو نفر که کاملاً غریبه هستند، یکدیگر را به‌طور تصادفی ملاقات کنند و اعضای بدن سازگار داشته باشند، نادر است، مگر‌اینکه دو طرف آمادگی خوبی قبل از آزمایش‌های بیمارستان انجام داده باشند. اما مانع دیگری وجود دارد: هیچ پزشک چینی چنین معاملۀ مخفیانه‌ای را توصیه نمی‌کند و حتی در آن درگیر نمی‌شود؛ زیرا این عملی غیرقانونی است.»(۴۹)
برخی از پزشکان بیان کردند که هزینۀ برداشت اعضای بدن از زندانیان محکوم به‌مرگ اعدام‌شده پایین است و این کار تنها چند دقیقه طول می‌کشد. علاوه‌براین، نیازی به پرداخت به اهداء‌کننده نیست، و حتی نیازی به مراقبت‌های پزشکی بعد از عمل (مشابه موارد برداشت اعضای زنده از تمرین‌کنندگان فالون گونگ) برای اهداء‌کنندگان نیست. از سوی دیگر، هزینۀ خرید یک کلیه از یک فروشندۀ خصوصی بسیار بیشتر است. این کار نه‌تنها بین ۱۰،۰۰۰ تا ۳۰،۰۰۰ یوآن برای یک کلیه هزینه دارد، بلکه مراقبت‌های پزشکی بعد از عمل اهداء عضو، مانند اقامت در بیمارستان نیز باید برای فروشنده تأمین شود. در مصاحبه‌ای با روزنامۀ صبح‌گاهی چاینا بیزینس در اواخر سال ۲۰۰۴، وو گانگ، دانشیار بخش پیوند عضو در اولین بیمارستان دانشگاه پزشکی چین، به خبرنگار گفت: «خرید نسنجیدۀ کلیه های غیرقانونی از افراد کاملاً غریبه، صرفاً براساس تبلیغات، خطر از‌دست دادن پول و تلف کردن زمان بر سر اعضای غیرقابل استفاده را در پی دارد.»(۵۰)
باید بگوییم که فروش غیرقانونی کلیه وجود دارد و افرادی هستند که از این طریق کلیه خریده‌اند. با‌این‌وجود، این نمی‌تواند یک منبع عضو بزرگی باشد. حتی دولت چین نیز اظهار داشته است که رشد بازار پیوند عضو در چین عمدتاً بر اثر سود هنگفتی بوده است که در این بازار وجود دارد. عرضۀ اعضای بدن فروشندگان خصوصی هزینه را بالا می‌برد، به‌ویژه در مقایسه با اعضایی که به‌طور رایگان و بدون مراقبت‌های پزشکی بعد از عمل برداشته می‌شوند، و سود بیمارستان را کم می‌کند. با‌اینکه تبلیغ «کلیه برای فروش» در بسیاری از مکان‌ها یافت می‌شود، فروشندگان خصوصی کلیه نمی‌توانند به‌عنوان منابع تأمین عضو، «توسعۀ شدید» بازار پیوند عضو چین را به‌پیش برانند. مهم‌تر اینکه، بین سال ۲۰۰۳ و ۲۰۰۶، تمرین‌کنندگان فالون گونگ زندانی منبع بهتری برای اعضای بدن مهیا کردند. وو گانگ همچنین در این مصاحبه در سال ۲۰۰۴ افشا کرد: «این تبلیغات "کلیه برای فروش" هیچ بازاری برای فروش ندارد، زیرا در‌حال حاضر تعداد زیادی کلیه در شهر شن‌یانگ موجود است!»
مرکز دستیاری شبکۀ پیوند‌زنی بین‌المللی چین که تحت نظارت اولین بیمارستان دانشگاه پزشکی چین است، در وب‌سایت خود ادعا کرد که کوتاه‌ترین زمان انتظار برای یک کلیه یک هفته است و میانگین زمان انتظار کمتر از یک ماه است. اگر جراحی موفقیت‌آمیز نباشد، جراحی دوم می‌تواند در مدت یک هفته انجام شود. این مرکز همچنین ادعا کرد که زمان انتظار برای یک کبد کمتر از یک ماه است. این اعضای بدن فراوان از کجا می‌آیند؟ مشخصاً از تبلیغات «کلیه برای فروش» نمی‌آیند که روی تیرهای برق یا در سرویس بهداشتی بیمارستان‌ها زده شده است. ما همچنین باید توجه کنیم که بین سال ۲۰۰۳ و ۲۰۰۶، پیوندهای کبد به‌طور چشم‌گیری افزایش داشته است درحالیکه تعداد بسیار کمی تبلیغ «کبد برای فروش» دیده شده است.
از ابتدای سال ۲۰۰۷، منبع اعضای به‌دست آمده از برداشت زیاد اعضای بدن از تمرین‌کنندگان زندۀ فالون گونگ شروع به محو شدن یا کم شدن کرده است. برای توسعۀ یک منبع جدید برای اعضاء، دولت چین کمپین‌های تبلیغاتی شدیدی برای ترویج اهداء‌کنندگان زنده دربین اقوام درست کرده است. این کار ممکن است راهی برای روابط خویشاوندی جعلی درست کرده و معاملۀ کلیه مخفیانۀ فراوانی را برانگیزد، اما این موضوعی متفاوت است. تمرکز این گزارش به دورۀ بین سال ۲۰۰۳ و ۲۰۰۶ است که بازار پیوند اعضای بدن چین رشد نجومی داشته است.
آیا افزایش تعداد بیمارستان‌های پیوند عضو باعث افزایش پیوندهای عضو شده است؟
برخی ممکن است سؤال کنند که آیا افزایش زیاد در تعداد بیمارستان‌های پیوند عضو منجر به افزایش تعداد پیوندهای عضو شده است. این غیرمحتمل است. کمبود عرضۀ اعضاء، بزرگ‌ترین عامل محدود‌کننده برای پیوند اعضاء است. اگر عرضۀ اعضای بدن نتواند تقاضای حتی تعداد کمتری از بیمارستان‌ها را برآورده سازد، افزایش تعداد بیمارستان‌ها تنها وضعیت را بدتر می‌کند. علاوه براین، براساس فرمول تخمینی که در بخش‌های قبل مورد بحث قرار دادیم، تعداد اعضای به‌دست آمده از زندانیان محکوم به‌مرگ اعدام شده ثابت است. افزایش در تعداد بیمارستان‌ها صرفاً نمی‌تواند اهداء‌کنندگان بیشتری را به‌وجود آورد.
ادامه دارد...
