بانوی صاحب کسب و کار که به‌خاطر ایمانش برای سومین بار زندانی شد، در طول حبس‌های قبلی به‌طور مکرر تحت خوراندن دارو قرار گرفت

خانه > آزار و شکنجه > شرح آزار و شکنجه

14 اکتبر 2018 | همکار مینگهویی در تیانجین

(Minghui.org) قتی یکی از نگهبانان از او پرسید: «آیا هنوز مرا به یاد می‌آوری؟» او را به خاطر نیاورد. نگهبان او را از زمان بازداشتش در سه ماه پیش تحت نظر قرار داده بود. نگهبان خندید و گفت: «فکر می‌کنی باهوش هستی؟ آنقدر تو را شستشوی مغز می‌دهیم تا کل حافظه‌ات پاک شود!»

در آوریل ۲۰۰۰ بود که خانم گوئو چنگرو به‌خاطر امتناع از انکار باورش به فالون گونگ به دو سال کار اجباری محکوم شد. او بعدها متوجه شد که در طول خوراندن اجباری، داروهای نامعلومی را به او خورانده بودند که به سیستم عصبی مرکزی‌اش آسیب وارد کرد و براثر آن حافظه کوتاه‌مدتش را از دست داد.

فالون گونگ، که به فالون دافا نیز معروف است، تمرینی برای پرورش ذهن و بدن بر‌اساس اصول حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری است که از ژوئیه ۱۹۹۹ از سوی رژیم کمونیست چین مورد آزار و اذیت قرار گرفته است.

خانم گوئو چنگرو

بیش از ۱۸ سال گذشته است و طی این مدت خانم گوئو، ۵۴ ساله، ساکن تیانجین، به‌خاطر پابرجاماندن بر ایمان خود بیش از چند بار تحت بازداشت قرار گرفته است. او در ماه نوامبر سال ۲۰۰۲، برای دومین به مدت یک سال و شش ماه به کار اجباری محکوم شد. در سپتامبر ۲۰۰۴ و دسامبر ۲۰۰۹، نیز دو دوره چهار ساله را در زندان سپری کرد.

خانم گوئو اخیراً در ۲۵ اوت ۲۰۱۷ دستگیر شد و در ماه ژوئیه ۲۰۱۸، به ۵ سال زندان و پرداخت ۵۰۰۰ یوان جریمه محکوم شد. درحالی‌که که هنوز از آسیب ناشی از خوراندن اجباری داروهای نامعلوم درطی دوران بازداشت قبلی‌اش بهبود نیافته است، خانواده‌اش نگران پیامدهای ناشی از زندانی‌شدن اخیر او هستند.

ملحق‌شدن دوباره خانواده ازهم‌پاشیده

خانم گوئو در اوایل سال ۱۹۹۸ تمرین فالون گونگ را آغاز کرد. در آن زمان کسب و کاری موفق در زمینه عکاسی از مراسم عروسی در یکی از شلوغ‌ترین مراکز خرید در تیانجین داشت. گرچه پول زیادی داشت، ازدواجش در آستانه طلاق بود. شوهرش شکایت کرد که به او اهمیتی نمی‌دهد و درنهایت رابطه‌ای نامشروع برقرار کرد.

مطالعه جوآن فالون، آموزه اصلی فالون گونگ، نقطه عطفی برای خانم گوئو و خانواده‌اش بود. او اصول حقیقت، نیکخواهی، بردباری را باور داشت و اهمیت توجه به دیگران را درک کرد. همان‌طور که ویژگی‌های شخصیتی‌اش رشد و بهبود یافت، احساس رنجش و خشم درخصوص خیانت شوهرش را رها و شروع به مراقبت از او کرد و همچنین سازماندهی امور خانه را از سر گرفت.

شوهرش که متوجه این تغییرات شد، پرسید که چه اتفاقی افتاده است. خانم گوئو به او درباره فالون گونگ توضیح داد و او بسیار تحت‌تأثیر قرار گرفت. «این تمرین مدیتیشن می‌تواند تو را تا این حد تغییر دهد، باید تمرین بسیار خوبی باشد. لطفاً آن را ادامه بده!» اعضای این خانواده دوباره کنارهم قرار گرفتند و همگی از این آغاز دوباره خوشحال بودند.

خوراندن دارو در طی اولین بازداشت در اردوگاه کار سخت

خانم گوئو در اواخر ژانویه ۲۰۰۰ در شانگهای دستگیر شد. پس از سپری‌کردن حدود سه ماه در بازداشتگاه، به مدت دو سال مجبور به انجام کار اجباری در اردوگاه کار اجباری چینگپو شد. در ماه مه ۲۰۰۰، نگهبانان برای آزار و اذیتش، هر روز او را ‌ از ساعت ۵ صبح تا نیمه شب از سطحی بلند در راهرو آویزان می‌کردند. ظرف کمتر از یک ماه، پاهایش چنان متورم شده بود که در کفش جا نمی‌شدند و دستانش از فرط تورم مانند دو گرده نان گرد شده بودند.

نگهبانان بعداً او را از طریق بینی تحت خوراندن اجباری قرار می‌دادند. او ابتدا نمی‌دانست که آنها در داخل لیوان شیر دارو اضافه می‌کردند. اما در طی هر یک از خوراندن‌های اجباری، نگهبانان او را مورد سؤال قرار می‌دادند، نام پسرش و آدرس خانه‌اش را می‌پرسیدند و به‌دقت واکنش‌هایش را تماشا می‌کردند. علاوه‌بر‌این، کسی را برای زیرنظر گرفتن او گماشته بودند تا گزارش دهد چه زمانی از توالت استفاده می‌کند و چه زمانی چیزی می‌گوید.

خوراندن اجباری غذا به این طریق به مدت یک ماه ادامه داشت. وقتی مقدار دارو در داخل بدنش افزایش یافت، واکنش او کند شد و سست و بی‌حال به نظر می‌رسید. سرانجام، دیگر قادر به سخن‌گفتن نبود، فقط هر روز درحالی‌که سرگیجه داشت گریه می‌کرد. هر کاری که دیگران از او می‌خواستند انجام می‌داد. هنگامی که نگهبانان از او می‌پرسیدند که چه غذایی می‌خواهد بخورد، ذهنش خالی بود و تنها می‌توانست زمزمه کند که نمی‌داند.

در آن روزها خانم گوئو قادر به فکر کردن، نوشتن یا توضیح درباره خودش نبود. حتی نمی‌دانست چگونه لبخند بزند. روزی یک زندانی کتابی به او داد تا بخواند. او برای مدت طولانی دهانش را باز کرد، بدون اینکه بتواند حرفی بزند. زندانیان و سایر تمرین‌کنندگان فالون گونگ در همان سلول، با دیدن وضعیتش، به‌خاطر همدردی برایش گریه می‌کردند. او به آنها نگاه می‌کرد و نمی‌دانست چرا آنها گریه می‌کنند.

خانم گوئو در آن سال ۳۶ سال داشت. قبل از آزار و اذیت، جوان، زیبا و سالم بود. اما داروهای مخرب اعصاب، او را از یک بانوی صاحب کسب و کارِ باهوش و فراست به فردی کندذهن تبدیل کرد که دارای هیچ قوه تشخیص یا حافظه نبود.

زمانی که دوره کار اجباری او در تاریخ ۳۱ مارس ۲۰۰۲ به پایان رسید، مأمور پلیس هیشی او را از شانگهای تحویل گرفت و در اداره پلیس در تیانجین نگه داشت. در طی یک بازجویی به مدت یک صبح کامل، مأموران به نوبت از او درباره بسیاری مسائل، از فالون گونگ گرفته تا مسائل مربوط به زندگی روزمره‌اش سؤال می‌کردند. او تنها می‌توانست سه کلمه را زمزمه کند: «من نمی‌دانم.» به‌رغم شرایط فلاکت‌بارش، مأموران او را به مرکز شستشوی مغزی در اردوگاه کار اجباری بانچیائو فرستادند که ۵۰ روز در آنجا نگه داشته شد. آنها همچنین برای تأمین هزینه‌های مربوط به شستشوی مغزی، از محل کار سابقش ۱۲ هزار یوان اخاذی کردند. خانم گوئو قبل از آغاز کسب و کارش در آنجا کار می‌کرد.

وقتی که خواهرش او را در روز ۲۹ آوریل تحویل گرفت، قادر به صحبت‌کردن نبود، و از نظر هشیاری مشکل داشت. می‌توانست بخورد اما طعم غذا را نمی‌فهمید. وقتی بیرون می‌رفت، لازم بود کسی همراهش باشد. درغیراین‌صورت، نمی‌توانست راه برگشت به خانه را پیدا کند.

طلاق اجباری طی بازداشت دوم در اردوگاه کار سخت

خانم گوئو روزی در تابستان سال ۲۰۰۲، به اداره پلیس محلی منتقل شد، در آنجا بیش از ده مأمور سعی داشتند او را مجبور به گرفتن طلاق کنند. بعد از اینکه با خواسته آنها مخالفت کرد، به همان هدف با کارفرمای سابقش تماس گرفتند.

مأموران اداره پلیس یوئی در ۶ نوامبر ۲۰۰۲ او را دستگیر کردند و به مرکز شستشوی مغزی بردند. بعد از نه روز، او را به بازداشتگاه هیشی منتقل کردند و از آنجا او را به مدت ۱۸ ماه به اردوگاه کار سخت فرستادند.

شوهر خانم گوئو با همراهی یک قاضی و یک کارمند در ماه اوت ۲۰۰۳ برای طلاق با او دیدار کرد. نگهداری از تنها پسرش به شوهرش سپرده شد. خانه‌ای که از محل سود کسب و کارش خریداری کرده بود نیز به شوهرش تعلق گرفت.

خوراندن مجدد دارو در زندان

خانم گوئو پس از اتمام دومین دوره محکومیتش به کار اجباری، طولی نکشید که دوبار دستگیر شد. او در سپتامبر سال ۲۰۰۴ به مدت چهار سال به زندان محکوم شد. دومین دوره زندان ۴ ساله‌اش در دسامبر ۲۰۰۹ به وقوع پیوست. هر دو بار به او دستور داده شد که دوره محکومیتش را در زندان زنان تیانجین سپری کند.

هنگامی که خانم گوئو در اعتراض به زندانی‌شدنش دست به اعتصاب غذا زد، نگهبانان به زندانیان دستور دادند تا او را تحت خوراندن اجباری قرار دهند. ازآنجاکه پس از اولین بازداشت در سال ۲۰۰۰، بیش از یک ماه تحت خوراندن اجباری قرار داشت، حفره بینی‌اش هنوز متورم بود. اما نگهبانان و زندانیان زندان همچنان سعی می‌کردند لوله پلاستیکی ضخیم و سفت را در داخل بینی‌اش فرو کنند که موجب درد طاقت‌فرسایی برایش شد. وقتی می‌دیدند که لوله بعد از تلاش‌های مکرر وارد نمی‌شد، راه بینی‌اش را با فشردن آن می‌بستند تا مجبور شود دهانش را باز کند. سپس لوله را از طریق دهان وارد کرده و او را تحت خوراندن اجباری قرار می‌دادند. آنها گاهی اوقات او را به بالکنی کوچک که بدون دوربین امنیتی بود می‌کشیدند و در آنجا او را تحت خوراندن اجباری قرار می‌دادند.

در آن زمان، خانم گوئو تنها ۳۰ کیلوگرم وزن داشت. شکنجه‌های طولانی به دست نگهبانان و زندانیان، درد شدید جسمی، فشار روانی بیش از حد، همراه با داروهای تخریب‌کننده اعصاب، منجر به فروپاشی روانی‌اش شد. گاهی اوقات به‌طور عصبی و براثر فشار روانی فریاد می‌زد و گاهی تمام لباس‌هایش را درمی‌آورد و با صدای بلند فریاد می‌زد.

یک روز در ماه مارس سال ۲۰۱۱، ازآنجاکه خانم گوئو از نوشتن خلاصه‌ای از افکار ماهانه‌اش خودداری کرد، نگهبانان او را به اتاق انبار بردند، درآنجا پنج نفر از مأموران او را مورد بازجویی قرار دادند. سرپرست بخش بر سرش فریاد زد. در آن زمان دوره عادت ماهانه خانم گوئو شروع شده بود و از آنها درخواست کرد به دستشویی برود، اما سرپرست درخواستش را رد کرد.

خانم گوئو پرسید: این [استفاده از توالت] یک نیاز اساسی است و شما هم یک زن هستید. چرا نمی‌توانم از آن استفاده کنم؟ سرپرست سپس اسپری فلفل را به سمت چشمانش پاشید. تندی مایع باعث شد خانم گوئو قادر به دیدن چیزی نباشد، چه رسد به اینکه اشک از جشمانش جاری شود. بیش از سی دقیقه طول کشید تا توانائی بینائی‌اش برگردد.

آخرین دستگیری و زندانی‌شدن برای سومین بار

خانم گوئو به‌رغم سختی‌هایش، هرگز در ایمانش متزلزل نشد، زیرا هیچ قانونی در چین فالون گونگ را جرم نمی‌داند. تلاش‌هایش برای اجرای قانون اساسی درخصوص آزادی عقیده‌اش او را اخیراً در ۲۵ اوت ۲۰۱۷، دوباره در بازداشت پلیس قرار داد.

دو هفته بعد، در ۷ سپتامبر، تحت بازداشت جنایی قرار گرفت. دادگاه هیشی جلسه دادرسی را برای ۱ دسامبر ۲۰۱۷ تنظیم کرد، اما مجبور شدند در آخرین لحظه آن را لغو کنند. وکیل مدافعش خیلی زود متوجه شد که نگهبانان بازداشتگاه برای آوردن خانم گوئو به داخل ماشین دچار مشکل شدند، زیرا او شدیداً از رفتن به دادگاه امتناع می‌کرد.

خانم گوئو سرانجام در۲۹ مارس ۲۰۱۸، در بازداشتگاه هیشی محاکمه شد. تنها وکیل مدافعش مجاز به شرکت در جلسه دادرسی شد. او به قاضی گفت که هیچ چیز اشتباهی درخصوص پیروی از اصول حقیقت، نیکخواهی و بردباری برای تبدیل شدن به فردی بهتر وجود ندارد. وکیلش درخواست بی‌گناهی‌اش را ارائه داد و اظهار داشت که آزادی عقیده از سوی قانون اساسی چین مورد حمایت قرار می‌گیرد.

درد و رنج‌های خانواده

خانم گوئو همچنان به‌خاطر آسیب‌هایی که طی بازداشت‌های قبلی‌اش متحمل شد، هنگام راه رفتن تعادل ندارد. گاهی اوقات وقتی از خانه دور می‌شود، نمی‌تواند راه برگشت را پیدا کند. همچنین نمی‌تواند شماره تلفنش را به یاد داشته باشد. به گفته پدر و مادرش، به‌علت سوءرفتارهای متحمل‌شده در طول بازداشت، گاهی اوقات کنترل خودش را از دست می‌دهد.

والدین خانم گوئو که هر دو تمرین‌کننده فالون گونگ و تقریباً ۸۰ ساله هستند، حتی از عذاب بیشتر رنج می‌برند. پدرش، آقای گوئو دییو، از سال ۱۹۹۹ سه بار تحت بازداشت قرار گرفته است و خانه‌اش شش بار غارت شد. بازداشت او شامل پنج سال حبس و سه سال بازداشت در اردوگاه کار اجباری بود. همسرش، خانم هان یوشیا، پنج بار، شامل سه سال و شش ماه در زندان و سه سال در اردوگاه کار اجباری بازداشت شد.