(Minghui.org) ووهان یکی از مشهورترین شهرهای باستانی چین است و میراث تاریخی و فرهنگی باشکوهی دارد. یكی از مشهورترین رویدادهایی كه در آنجا رخ داده است، قیام ووچانگ در سال ۱۹۱۱ بود كه منجر به سقوط سلسله چینگ و تأسیس جمهوری چین، اولین نوع خود در آسیا شد.
ووهان به عنوان قطب كليدي در زمینه حمل و نقل با جمعيت ۱۱ميليون نفر، همچنین يكي از قطب‌هاي اقتصادي مركز چين، لقب «شيكاگوی چين» را به‌دست آورد. این مرکز بیش از ۳۵۰ مؤسسه تحقیقاتی، ۱۶۵۶ شرکت اقتصادی پیشرفته و تعداد زیادی شرکت انکوباتور با حمایت بودجه ۲۳۰ شرکت از ۵۰۰ شرکت امریکایی را در خود جای داده است.
بااین‌وجود، ووهان از زمان شیوع ویروس کرونا به شهر ارواح تبدیل شده است. درحالیکه پاندمی مرگبار در سراسر جهان گسترش یافته است، دست‌کم ۱۵میلیون نفر در سطح جهان آلوده شده‌اند و بیش از نیم‌میلیون نفر را به کام مرگ فرو برده است.
نگاهی به چند واقعه مهم که در طول حاکمیت حزب کمونیست چین (ح‌ک‌چ) در ووهان اتفاق افتاده است، ممکن است سرنخ‌هایی به ما بدهد درباره اینکه چگونه این شهر که زمانی از شکوه و جلال برخودار بود، مرکز شیوع پاندمی جهانی شد.
۱۹۵۸: شهر نمونه در طول جهش عظیم به جلو
پس از مبارزات ضدراست‌گرایانه در سال ۱۹۵۷ که سعی در ازبین‌بردن روشنفکران داشت، رهبر ح‌ک‌چ در آن زمان، مائو زدونگ آرزو داشت تا چین در تولید صنعتی، طی ۱۵ سال، از بریتانیا و ایالات متحده پیشی بگیرد.
در پاسخ به دعوت مائو و تجلی آن در جنبش جهش عظیم به جلو در سال ۱۹۵۸، بسیاری از رهبران ح‌ک‌چ، کادرهای محلی و خبرنگاران در چین همه تلاش می‌کردند در جعل ارقام بالای غیرممکن تولیدات کشاورزی روی یکدیگر را کم کنند.
به‌عنوان مثال، وزن یک کلم چینی در هبی، ۲۵۰ کیلوگرم گزارش شده است. روزنامه پیپلز دیلی در ۱۳ اوت ۱۹۵۸، تیتری را منتشر كرد با این ادعا كه در ماچنگ، شهری در نزدیكی ووهان، تقریباً ۳۷۰۰۰ جین در هر مو (۱۱۰ تن در هر هكتار)، برنج برداشت شده است که تقریباً ۹۰ برابر بیشتر از میزان واقعی در آن زمان است.
این خبر به‌سرعت در پراودا، سخنگوی حزب کمونیست اتحاد جماهیر شوروی، چاپ شد. بیش از ۱۰۰ هزار نفر از این مزرعه بازدید کردند، ازجمله بسیاری از کارشناسان کشورهای سوسیالیستی مانند اتحاد جماهیر شوروی، آلمان شرقی، جمهوری چک، کره شمالی و غیره تا از تجربه کشاورزان استفاده کنند. ژو اِنلای نخست‌وزیر وقت چین نیز شخصاً به آنجا رفت و فیلمی از بازدید او تهیه شد.
چگونه این نمایش ظاهراً مسخره به‌وجود آمد؟ معلوم شد که به‌منظور از میدان به‌درکردن یک کمون دیگر، که برداشت ۱۰هزار جین در هر مو را گزارش کرده بود، کمون شماره ۱ جیانگوئو تصمیم گرفت تا همان سبد‌های برنج را دوباره و دوباره وزن کند تا اینکه به رکورد ۳۷۰۰۰ جین برسند.
هنگامی که مردی جوان در گروه بازرسی سؤال کرد که چگونه آنها توانستند این ساقه‌های برنج را با چنین فشردگی بسیار بالایی پرورش دهند، رهبر گروه او را متهم کرد که «بیش‌ازحد ایرادگیر» و «خلاف دولت مرکزی ح‌ک‌چ و رئیس مائو است.» مرد جوان به کناری کشیده شد و مورد انتقاد قرار گرفت. بعداً به او برچسب راست‌گرا زدند و مجازات شد.
این شبیه همان چیزی است که در ابتدای پاندمی رخ داده است. وقتی دکتر لی وِنلیانگ در ووهان در تاریخ ۳۰دسامبر۲۰۱۹، اطلاعات درباره ویروس کرونا را در رسانه‌های اجتماعی را با همکاران پزشکی‌اش به اشتراک گذاشت، بلافاصله ازسوی مقامات مورد بازخواست قرار گرفت و به‌خاطر «گسترش شایعات» مجازات شد. متأسفانه، دکتر لی بعداً از ابتلاء به عفونت درگذشت.
کمتر از یک سال بعد از لحظه باشکوه کمون شماره ۱ جیانگوئو، چین به‌خاطر سیاست‌های قهقرایی ح‌ک‌چ و پیروی کورکورانه رهبران محلی حزب از خط فکری حزب، چین در معرض قحطی ویرانگری قرار گرفت. بذر اندکی در روستا باقی مانده بود که باعث شد مردم چاره‌ای جز خوردن گیاهان وحشی و پوست درخت نداشته باشند.
گونگ ژنتانگ، بازمانده این فاجعه، در سال ۲۰۱۹ به خبرنگاری گفت: «واقعاً وحشتناک بود. آمار مرگ و میر به حدی زیاد بود که قابل شمارش نبودند.»
براساس آمارهای معتبر، حدود ۴۵میلیون نفر در چین در جریان قحطی ساخته دست انسان که از سال ۱۹۵۹ تا ۱۹۶۲ به طول انجامید براثر گرسنگی به کام مرگ فرستاده شدند. رهبران ح‌ک‌چ تاکنون هیچ وقت عذرخواهی نکرده‌اند.
۱۹۶۷: تعداد نامعلومی از جوانان در رودخانه یانگ تسه کشته شدند
مائو در سال ۱۹۶۲، از جوانان چینی خواست تا در رودخانه‌ها و دریاچه‌ها «خود را آبدیده کنند.» مائو، به‌عنوان شناگری مشتاق، در ۱۶ژوئیه۱۹۶۶، در ۷۳ سالگی برای آخرین شنایش به رودخانه یانگ تسه رفت. برای بزرگداشت شنای مائو در رودخانه یانگ تسه، مقامات ح‌ک‌چ در ووهان، در اول اوت۱۹۶۷، رویداد «عبور از رودخانه یانگ تسه» را ترتیب دادند.
برای بسیاری از مردم، این روز تبدیل به روز فاجعه‌باری شد.
شخصیت فرقه‌ای مائو به‌عنوان کسی فراتر از خدایان مورد ستایش قرار می‌گرفت. جوانان، بیشتر از دانشکده‌ها و دانشگاه‌ها، با غرور و افتخار در رویداد رودخانه شرکت کردند.
آن روز ده‌ها هزار تماشاگر در کنار اسکله‌های هانانگ ازدحام کردند. گرمای داغ و سوزانی بود و برخی از مردم براثر گرمای سوزان تابستان بیهوش می‌شدند، درحالیکه صاحب‌منصبان یکی پس از دیگری سخنرانی‌های طولانی می‌کردند. ناگهان در قلب مردم هراس افتاد.
درست پس از آن، شلیک آغاز به صدا در آمد و جمعیت زیادی از مردم هجوم آوردند تا وارد رودخانه شوند. هزاران نفر سعی کردند همزمان از یک ورودی ۲۰ متری وارد شوند. هجوم و فراری همگانی آغاز شد؛ برخی از مردم براثر لگدمال‌شدن مردند، برخی از آنها براثر خفگی جان باختند، برخی به رودخانه پرت و غرق شدند.
یکی از بازماندگان این واقعه بعداً مصیبتش را بازگو می‌کند: «به‌محض اینکه به رودخانه پریدم، سر و شانه هایم بلافاصله با چند دست به درون فرو برده شدند. به‌طور غریزی آنها را هل دادم و لگد زدم تا سعی کنم به سطح آب بیایم، اما احساس کردم که با دست‌ها، پاها و بدن‌هایی که در آب درهم تنیده بودند احاطه شدم. سرانجام، موفق شدم سرم را بالای آب بیاورم، اما همه دوستانم هیچ‌جایی دیده نمی‌شدند. فقط سرهای بی‌شماری را می‌دیدم که درحال تکان‌خوردن در آب بودند، مانند درپوش کوفته‌شده یک ظرف که بالا و پایین می‌رفتند.»
سردخانه کارخانه فرآوری گوشت ووهان با اجسادی از این رویداد انباشته شده بود و بیمارستان‌ها و مراکز کفن و دفن نیز به همین ترتیب بودند. هیچ‌کسی از آمار دقیق مرگ‌ها خبر ندارد.
۱۹۹۹: جنایاتی که توسط ایستگاه تلویزیونی ووهان، بخش‌های آموزش و پزشکی انجام شده است
ح‌ک‌چ در ۲۰ژوئیه۱۹۹۹، شروع به آزار و اذیت تمرین‌کنندگان فالون گونگ کرد. ایستگاه تلویزیونی ووهان پیشگام سیاست آزار و اذیت ح‌ک‌چ بود. حتی قبل از شروع رسمی سرکوب، ژائو ژیژن، رئیس ایستگاه در آن زمان، به‌طور تنگاتنگ از سیاست حزب پیروی و برنامه‌ای آکنده از تهمت و افترا درباره فالون گونگ تهیه کرد. این فیلم ۶ ساعته بعدها به‌عنوان مطلبی برای شستشوی مغزی توسط ح‌ک‌چ برای توهین به فالون گونگ مورد استفاده قرار گرفت و برای تحریک نفرت مردم علیه این تمرین صلح آمیز و معنوی در سراسر کشور پخش شد.
درنتیجه، تعداد بی‌شماری مردم علیه فالون گونگ ابراز خشم و نارضایتی کردند. این اقدام ایستگاه تلویزیونی ووهان به سرپرستی ژائو ژیژن عواقب جدی به‌دنبال خواهد داشت.
متأسفانه، بخش آموزش در ووهان نیز ح‌ک‌چ را از نزدیک دنبال کرده و به‌طور فعال در آزار و اذیت فالون گونگ به‌عنوان کلاهبردار شرکت کرده است. به‌عنوان مثال، دانشگاه ووهان یک مؤسسه موسوم به «انجمن ضد فرقه‌ای هوبی» را در محوطه دانشگاه تأسیس، مطالب آموزشی برای لوث‌کردن فالون گونگ گردآوری و اطلاعات غلطی را درباره این تمرین به جامعه بین‌المللی منتقل کرد. تعداد بی‌شماری از مردم، به‌ویژه جوانان، ازطریق مطالب توهین‌آمیز کتاب‌های درسی و به‌اصطلاح نتایج تحقیقاتی که به‌طور کورکورانه از ح‌ک‌چ جانبداری می‌کردند، شستشوی مغزی داده شدند.
از همه بدتر، مؤسسات پزشکی ووهان به‌طور فعال در جنایتی علیه بشریت، یعنی برداشت اعضای بدن از تمرین‌کنندگان فالون گونگ شرکت کرده‌اند. براساس گزارشی که سازمان جهانی برای بررسی آزار و شکنجه فالون گونگ (WOIPFG) انجام داده است، لین ژنگبین و بیش از ۸۰ پزشک دیگر در بیمارستان تونگجی ووهان و همچنین ۴۸ نفر دیگر در بیمارستان اتحادیه ووهان در برداشت اجباری اعضای بدن شرکت کرده بودند. محققان در سال ۲۰۱۴ دریافتند که بیمارستان تونگجی به‌تنهایی نزدیک به ۳۰۰۰ پیوند کلیه انجام داده است و تا سال ۲۰۱۸، این تعداد به‌طور سرسام‌آوری به ۶۰۰۰ رسیده بود که بیشترین تعداد از هر بیمارستانی در چین است. این قساوت تا امروز همچنان ادامه دارد.
علاوه‌بر این، ووهان یکی از شهرهایی است که آزار و شکنجه فالون گونگ در آن شدیدتر است. بیش از ۶۰ مرکز شستشوی مغزی در مناطق مختلف آن وجود دارد که در ۲۱ سال گذشته ده‌ها‌هزار نفر از تمرین‌کنندگان فالون گونگ را تحت آزار و اذیت قرار داده‌اند. این تمرین‌کنندگان مورد ضرب‌وشتم قرار گرفتند، به‌طور پیوسته از خواب محروم شدند، به مناطق حساس بدن‌شان با باطوم‌های برقی شوک اعمال شد، در موقعیت‌های دردناک بسته شدند و در معرض بسیاری از شکل‌های دیگر شکنجه جسمی و عذاب روحی قرار گرفتند.
اداره ۶۱۰، سازمانی شبیه گشتاپو است که در تاریخ ۱۰ژوئن۱۹۹۹، به دست رهبری مرکزی ح‌ک‌چ با هدف صریح آزار و اذیت فالون گونگ تأسیس شد. شعبه‌های آن در تمام سطوح مدیریتی در سراسر چین وجود دارد. اداره ۶۱۰ ووهان، پلیس محلی و سیستم قضایی برای انتقال تمرین‌کنندگان به اردوگاه‌های کار سخت و زندان‌ها با هم تبانی و همدستی کرده‌اند و بسیاری از آنها درنتیجه شکنجه جان‌شان را از دست داده‌اند.
یکی از قربانیان خانمی ۵۰ ساله به‌نام لیو لیهوا، مدیر مرکز خدمات فناوری کشاورزی منطقه هونگشان در ووهان بود. خانم لیو بارها به‌خاطر صحبت با مردم درباره فالون گونگ و امتناع از انکار ایمانش به اصول «حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری» فالون گونگ، تحت آزار و شکنجه قرار گرفت.
ابتدا، دو سال در بازداشتگاه اول شهر ووهان و اردوگاه کار اجباری هیوان بازداشت شد، در آنجا به‌خاطر انجام تمرینات فالون گونگ به «تختخواب مرگ» بسته و در هوا آویزان شد. او بعداً یک سال به اردوگاه کار اجباری دیگری منتقل شد و در آنجا چهار ماه مورد ضرب‌وشتم، خوراندن اجباری قرار گرفت و از خواب محروم شد.
در آوریل۲۰۰۳، دوباره به‌طور غیرقانونی به‌دست کارکنان اداره ۶۱۰ بازداشت و به مرکز شستشوی مغزی دریاچه تانگشون منتقل شد و در آنجا شکنجه شد. او به‌شدت ضعیف شد و در ۹ژوئن۲۰۰۶ درگذشت.
بیدارشدن در مواجهه با بلایای طبیعی
ویروس کرونا ابتدا ووهان را هدف قرار داد و آسیب بسیار شدیدی هم به‌بار آورد. آمار دقیق تعداد کشته‌شدگان در ووهان و تمام چین هنوز به‌خاطر پنهان‌کاری مقامات ح‌ک‌چ نامعلوم است. رقم رسمی بالغ بر ۴۰۰۰ نفر است، اما با توجه به شواهد بسیار زیاد ازجمله تعداد کوزه‌های خاکستر تحویل‌داده شده به خانواده‌های قربانیان ویروس، به نظر می‌رسد که تعداد تلفات در این شهر به دست‌کم ۶۰هزار نفر رسیده باشد.
بسیاری از مردم، در چین و خارج از کشور، درنتیجه پاندمی بیدار شده‌اند.
تو لونگ، مرد جوانی که در دهه ۱۹۹۰ در چین متولد و بزرگ شده است، زمانی معتقد بود که مادامی‌که چیزی نگوید و «شهروندی مطیع» باشد، می‌تواند میسر پیشرفتش را طی کند. اما پس از آگاهی درباره حقیقت با خواندن اطلاعات خارج از دیوار سانسور ح‌ک‌چ، دیدگاهش کاملاً تغییر کرد. صدای آمریکا در ۱۴مارس۲۰۲۰، در مقاله‌ای با عنوان «من وظیفه دارم به‌خاطر مردگان صحبت كنم»، گزارش کرد که او دیگر سكوت نمی‌كند.
«وقتی آنها "جمعیت کم‌درآمد" [کارگران مهاجر] در پکن را اخراج کردند، به خودم گفتم که خیلی سخت کار کردم. من بخشی از "جمعیت کم‌درآمد" نیستم، اخراج نمی‌شوم.»
«وقتی آنها اردوگاه‌های کار اجباری را در شین‌جیانگ [برای اویغورها] ساختند، فکر کردم من که اقلیت قومی نیستم، اعتقاد مذهبی ندارم، پس دچار مشکل نمی‌شوم.»
او گفت: «من با رنج مردم هنگ کنگ همدردی می‌کنم، اما فکر می‌کردم برای اعتراض [به‌خاطر دموکراسی] به خیابان نمی‌روم، بنابراین هیچ ارتباطی با من ندارد. این‌بار خطر به زادگاهم رسید. بسیاری از اطرافیانم مریض شده، بعضی از آنها فوت کرده بودند، بنابراین دیگر نمی‌توانستم تحمل کنم.»
تو لونگ از رفتار مقامات ح‌ک‌چ در برخورد با این بیماری عصبانی شد.
او در ادامه افزود: «تا به امروز، نه‌تنها هیچ مقام رسمی برای عذرخواهی از مردم ووهان نیامده است، بلکه به ما گفتند که باید از ایالات متحده متنفر باشیم، باید از ژاپن متنفر باشیم، از کره جنوبی متنفر باشیم، باید از تایوان متنفر شویم و از روزنامه وال استریت متنفر باشیم. هیچ‌کسی نیامد تا مسئولیت را به‌عهده بگیرد.»
از دیدگاه تو لونگ احمقانه و مضحک است که مقامات شروع به ستایش از ح‌ک‌چ به‌خاطر «رهبری عاقلانه» آن و تجلیل از «موفقیت بزرگ» کردند، درحالیکه مردم هنوز بیمار می‌شوند و می‌میرند.
تو لونگ همچنین به‌هنگام محکوم‌کردن ح‌ک‌چ درباره خودش تأمل کرد: «اکثر چینی‌ها، ازجمله خودم، بی‌گناه نیستند. ما انجام کارهای شرورانه [رهبری ح‌ک‌چ] را نادیده گرفتیم و برخی حتی به آنها در ارتکاب اعمال شیطانی کمک کرده‌اند.»
آنچه که او گفت، خط فکری معروف ادموند بورک، دولتمرد و فیلسوف ایرلندی در قرن هجدهم را منعکس می‌کند: «تنها چیزی که برای پیروزی شرارت ضروری است این است که انسان‌های خوب هیچ کاری نکنند.»
تو لونگ نماینده گروه بزرگی از مردم چین است که دیگر به ح‌ک‌چ اعتماد نداشته و آرزوی آزادی دارند.
برای پاسخگو‌بودن ح‌ک‌چ به‌خاطر رفتارهای تهاجمی و جنایتکارانه‌اش، در سطح بین‌المللی، یک ائتلاف جهانی درحال شکل‌گیری است و به‌سرعت گسترش می‌یابد. سیاستمداران بیشتر و بیشتر، رهبران مشاغل و افراد دیگر درک کرده‌اند که ح‌ک‌چ هرگز از همان قوانین و ارزش‌هایی که از دولتی مناسب و معقول انتظار می‌رود پیروی نمی‌کند و اینکه «سیاست مماشات» که در گذشته هنگام معامله با ح‌ک‌چ درپیش گرفته می‌شده است، فقط منجر به بی‌ثباتی و آشوب بیشتر در جهان می‌شود. همان‌طور که آنها درک کرده‌اند، ح‌ک‌چ باید مستقیماً به چالش کشیده شود.
وزیر امور خارجه ایالات متحد، مایك پومپئو، با محكوم‌کردن آزار و شکنجه فالون گونگ به دست ح‌ک‌چ گفت: «بیست‌ویک سال آزار و اذیت تمرین‌کنندگان فالون گونگ زمانی بسیار طولانی است و باید پایان یابد.»
بیش از ۶۰۰ نماینده پارلمان از ۳۰ کشور جهان نیز بیانیه مشترکی را برای حمایت از فالون گونگ امضاء کرده‌اند و از حزب کمونیست چین خواسته‌اند تا آزار و شکنجه را متوقف کند.
بسیاری از مردم عقیده را دارند که این فقط مسئله‌ای بین فالون گونگ و ح‌ک‌چ نیست بلکه نبرد بین خیر و شر و آزمایشی برای همه ما است. شاید وقتی چنین آزار و اذیت بی‌رحمانه‌ای علیه بی‌گناهان به پایان برسد، می‌تواند نقطه عطفی برای ووهان و چین باشد.
مجموعه نظرات و دیدگاه‌ها
