قساوت در زندان زنان گانسو: تمرین‌کنندگان فالون گونگ براثر شکنجه وحشیانه دچار معلولیت یا آسیب‌های جدی شدند

خانه > آزار و شکنجه > شکنجه > شکنجه زنان

12 مارس 2016

(Minghui.org) طبق اطلاعات جمع‌آوری‌شده توسط وب‌سایت مینگهویی از سال ۲۰۰۶، دست‌کم ۳۸ تمرین‌کننده فالون گونگ که به‌خاطر باورشان در زندان زنان گانسو حبس شدند، تحت ضرب و شتم و شکنجه قرار گرفته‌اند. بسیاری از آنها در مدت زمان کوتاهی پس از انتقال به این زندان، معلول و ازشکل‌افتاده شدند یا بینایی و شنوایی خود را از دست دادند.

بیش از نیمی از این تمرین‌کنندگان از سنین ۵۰ تا ۶۰ هستند. آنها بیانگر طیف گسترده‌ای از مشاغل مختلف از جمله، کارگران کارخانه، کارمندان دولت، معلمان و کارمندان بانک هستند. محکومیت آنها از سه تا ۱۲ سال است که میانگین متوسط آن به ۲/۵ سال می‌رسد.

طول ۳۲ دوره مشخص زندان مربوط به ۲۸ تمرین‌کننده در زندان زنان گانسو (۴ نمونه از آنها طی دو دوره جداگانه زندانی شدند)

نگهبانان، زندانیان تبهکار را به آزار و شکنجه تمرین‌کنندگان تحریک می‌کنند

در سال ۲۰۰۶، این زندان «بخش تبدیل» را راه‌اندازی کرد. تمرین‌کنندگانی که در بخش‌های دیگر در برابر «تبدیل‌شدن» (مجبورکردن آنها به انکار باور خود) مقاومت می‌کردند به این بخش منتقل ‌شده و به‌عنوان بخشی از روند شستشوی مغزی تحت شکنجه قرار می‌گرفتند.

در «بخش تبدیل» نگهبانان زندان به‌طور مشخص حدود ده الی ۱۲ نفر از مجرمان تبهکار را از میان ۱۸۰۰ زندانی انتخاب می‌کردند تا تمرین‌کنندگان را آزار و شکنجه کنند. کسانی که به‌طور بی‌رحمانه‌ای تمرین‌کنندگان را مورد سوءرفتار قرار می‌دادند، از امتیاز پاداش برخوردار می‌شدند و طول مدت محکومیت آنها کاهش می‌یافت.

تمرین‌کنندگان، مورد ضرب و شتم قرار می‌گرفتند و مجبور به شرکت در جلسات شستشوی مغزی می‌شدند، به‌طور شبانه‌روزی تحت نظر بودند، از خواب یا استفاده از توالت محروم می‌شدند و در غیر این ‌صورت تحت شکنجه قرار می‌گرفتند.

خانم لو گویی‌چین، ظرف کمتر از یک سال که به این زندان منتقل شد، بینایی و هشیاری خود را از دست داد. خانم لو گویی‌هوآ چند ماه بعد از محکوم شدن به زندان، به حالت گوژپشت در آمد و دچار بی‌اختیاری ادرار شد. خانم هان جونگ‌کویی ظرف یک سال، تحرک اندام‌ها و بیشترین میزان بینایی خود از دست داد.

روش‌های شکنجه

شکنجه جسمی

زندانیان اغلب تمرین‌کنندگان فالون گونگ را مورد ضرب و شتم قرار می‌دادند، به صورت آنها سیلی زده و با چکمه‌های چرمی به ناحیه کشاله ران آنها لگد می‌زدند. برخی از زندانیان مو‌های تمرین‌کنندگان را کشیده و سر آنها را به دیوار می‌کوبیدند. برخی خلط به صورت تمرین‌کنندگان تف می‌کردند. برخی دیگر دست و پای تمرین‌کنندگان را می‌پیچاندند.

خانم جائو کویی‌لان، که ۶۰ سال داشت، اغلب براثر ضرب و شتم، چشمانش کبود و بینی‌اش خونین بود. چند تا از دندان‌هایش لق شدند.

یک‌بار خانم یان پینگ در اعتراض به سوءرفتار آنها فریاد زد: «فالون دافا خوب است!» یک زندانی دستش را داخل دهان خانم یان فرو کرد و گوشت و خون از داخل گونه‌اش بیرون کشید. همان زندانی یک‌بار با چکمه‌های چرمی، به کشاله ران خانم یان لگد زد و باعث درد شدید و تورم بدنش در آن ناحیه شد. خانم یان به‌خاطر این شکنجه برای مدتی طولانی در راه‌رفتن و نشستن دچار مشکل بود.

خانم هان جونگ‌کویی به‌خاطر ضرب و شتم از سوی زندانیان، بخشی از حس پاهایش را از دست داد. مجبور بود برای حفظ تعادل خود به هنگام ایستادن، پاهایش را با فاصله از هم جدا قرار دهد. یک زندانی پایش را به‌طور مکرر زیر لگد گرفت که به شکل بدی متورم و پوشیده از آثار کبودی شد.

زندانی مزبور همچنین یک قلم تیز به دست‌های خانم هان فرو کرد. دست‌های او پر از سوراخ‌ بوده و متورم شده بودند.

ضرب و شتم اغلب درون دستشویی اتفاق می‌افتاد که در آن هیچ دوربین‌ مداربسته‌ای وجود نداشت. زندانیان اغلب سر تمرین‌کنندگان را چند بار به داخل مخزن آب و یا حتی کاسه توالت فرو می‌بردند تا زمانی که قربانیان هشیاری خودشان را از دست بدهند.

خانم وانگ رویی‌لین و خانم جانگ شیائومینگ که هر دو ۵۰ ساله بودند، یک بار مجبور شده بودند نزدیک به دو ساعت روی دست‌هایشان بایستند. زندانیان از نزدیک آنها را نظاره می‌کردند، اگر به زمین می‌افتادند، با خشونت به ناحیه کشاله ران آنها لگد می‌زدند. خانم وانگ دچار فشار خون بالا شد و پس از شکنجه بالا آورد، این رویداد به دور دیگری از ضرب و شتم منجر شد. ازآنجاکه بالاآوردن خانم وانگ پس از شکنجه چند روز ادامه پیدا کرد، زندانیان او را از وعده‌های غذایی محروم کردند.

محرومیت از نیازهای اولیه و اساسی

یکی دیگر از شکنجه‌هایی که به‌طور معمول در زندان زنان گانسو مورد استفاده قرار می‌گرفت محرومیت تمرین‌کننده از نیازهای اساسی روزمره مانند غذا خوردن، خوابیدن، استفاده از دستشویی و شستن لباس بود.

خانم لی‌یا به یاد می‌آورد که زندانیان گاهی اوقات به او اجازه خوردن نمی‌دادند، اما گاهی اوقات بیش از حد معمول به او غذا می‌دادند. زندانیان با وادار کردن او به خوردن غذا داخل سرویس بهداشتی او را مورد تحقیر قرار می‌دادند.

خانم جائو چانگجو به‌خاطر می‌آورد که زندانیان برای او به مدت سه سال در استفاده از توالت محدودیت ایجاد کرده بودند و اغلب اجازه خوابیدن به او نمی‌دادند. طولانی‌ترین زمانی که او را بیدار نگه داشته بودند ده روز بود. علاوه‌براین، تنها سه بار در سال مجاز بود لباس‌هایش از جمله لباس‌های زیر را بشوید.

درخصوص خانم جائو کویی‌لان که ۷۰ ساله بود، اگر بیش از دو بار در شب از سرویس بهداشتی استفاده می‌کرد، زندانیان او را مورد ضرب و شتم یا توهین قرار می‌دادند، گاهی اوقات او را مجبور به ایستادن در طول شب می‌کردند و اجازه نمی‌دادند که از سرویس بهداشتی استفاده کند. اگر شلوارش را خیس می‌کرد، اجازه نمی‌دادند آن را بشوید یا تعویض کند. خانم جائو بعدها براثر شکنجه جسمی و روانی دچار آلزایمر شد.

گاهی اوقات، زندانیان روی تخت تمرین‌کنندگان آب ریخته و آنها را به‌ویژه در طول زمستان بدون هیچ‌گونه وسایل گرمایشی مجبور به خوابیدن در بستر خیس می‌کردند.

تحقیرکردن

زندانیان علاوه‌بر سوء‌رفتارهای جسمی، شیوه‌هایی هم برای تحقیر تمرین‌کنندگان به کار می‌بردند.

خانم تا جون‌رونگ را یک‌بار در‌حالی‌که از سرویس بهداشتی استفاده می‌کرد روی زمین کشیدند. زندانیان لباس‌های او را در مقابل یک جمعیت پاره و تحقیرش کردند. خانم «تا» پس از این درد و رنج، شب‌ها کابوس می‌دید و اغلب با گریه از خواب بیدار می‌شد.

زندانیان یک‌بار خانم جین جون‌می را که ۵۸ سال داشت، مجبور کردند بدون پوشیدن شلوار در راهرو راه برود، در‌حالی‌که یکی از زندانیان به دنبالش می‌رفت و از او فیلمبرداری می‌کرد.

شستشوی مغزی

مسئولین زندان، زندانیان را به‌عنوان بخشی از امکانات خود درنظر می‌گرفتند تا از طریق آنها تمرین‌کنندگان را وادار کنند از باور خود به فالون گونگ دست بکشند. تمرین‌کنندگان مجبور می‌شدند هر روز فیلم‌های تبلیغاتی و افتراآمیز آنها را تماشا کنند، «گزارش‌های فکری» خودشان را بنویسند و مقررات زندان را با صدای بلند بخوانند.

برخی از زندانیان نام بنیانگذار فالون گونگ را روی تکه‌های کاغذ می‌نوشتند و تمرین‌کنندگان را مجبور می‌کردند روی آنها پا بگذارند، بنشینند یا آنها را در لباس زیر خود قرار دهند.

کار سخت اجباری

بسیاری از تمرین‌کنندگان بازداشت‌شده در زندان زنان گانسو را نیز به انجام کار اجباری می‌گماشتند. خانم کائو فانگ یک‌بار مجبور بود در هر روز ۱۰۰۰ کلاه درست کند. اغلب از اینکه قادر نبود سهمیه تعیین‌شده را به پایان برساند، از سوی زندانیان به‌طور کلامی مورد آزار قرار می‌گرفت. یک ماه قبل از اینکه مدت محکومیت خانم کائو به پایان برسد، مسئولین زندان حجم کار او افزایش دادند مبنی‌بر اینکه هر روز نزدیک به ۵۰۰۰ کلاه درست کند.

در میان بسیاری از نمونه‌هایی از این دست، در زیر به دو نمونه می‌پردازیم که خشونت و وحشیگری اعمال‌شده در زندان زنان گانسو را به‌طور برجسته نمایان می‌کند.

معلمی پس از ماه‌ها تحمل شکنجه معلول شد

خانم لو گویی‌هوآ، معلم مهد کودک، زمانی که او را در سال ۲۰۱۳، به زندان انداختند، سالم و پرانرژی بود. زندانیان هر روز او را مورد ضرب و شتم قرار می‌دادند، به ناحیه کشاله ران و شکمش لگد می‌زدند و اغلب با باتوم برقی به او شوک اعمال می‌کردند. براثر این شکنجه‌ها دچار التهاب مجرای خروجی مثانه و بی‌اختیاری ادرار شد. درد معده‌اش نیز باعث شد قادر به غذاخوردن نباشد.

زمانی یک زندانی به پشت او لگد زد، باعث شد سرش محکم به نرده پنجره‌ای بتنی برخورد کند. به مدت چند ساعت بیهوش افتاده بود، اما هیچ‌گونه مراقبت پزشکی از او به عمل نیامد.

زندانیان او را در حین استفاده از سرویس بهداشتی بیرون می‌کشیدند، لباس‌هایش را درمی‌آوردند و او را مورد ضرب و شتم قرار می‌دادند. آنها سعی می‌کردند دهانش را با یک حوله ببندند و آب سرد روی او بریزند.

پس از چند ماه شکنجه‌شدن، پاها و پشت او به‌شدت مجروح شدند. نمی‌توانست به‌طور صاف و مستقیم بایستد و معلول شد. سپس دچار فروپاشی روانی شد و به بیمارستان فرستاده شد. پس از بازگرداندن او به زندان، در راه‌رفتن مشکل داشت و هر وقت به زمین می‌افتاد قادر به بلندشدن نبود. بااین‌حال، هر بار که می‌افتاد، نگهبانان زندان او را با باتوم الکتریکی مورد آزار قرار می‌دادند.

اعمال شوک‌های برقی و سایر شکنجه‌ها

علاوه‌بر محروم‌کردن خانم لی از خواب، اجازه ندادن به او در استفاده از توالت، غوطه‌ورکردن سرش در مخزن آب، تف‌کردن خلط به صورتش، به اجبار ایستاده نگه‌داشتن او به مدت طولانی، زندانیان همچنین مواد آلوده به آب آشامیدنی او اضافه می‌کردند به‌طوری که هشیاری خود را از دست داد.

در یک روز بسیار سرد و یخبندان، زندانیان به‌منظور ایجاد دردی طاقت‌فرسا برای خانم لی، بارها و بارها آب سرد روی کفش او ریختند و آن را لگدمال کردند.

نگهبان زندان یک بار با باتوم الکتریکی در ناحیه قفسه سینه، پشت و دور گردنش شوک اعمال کرد، آثار زخم ناشی از آن در سراسر بدنش به‌ویژه، حلقه‌ای از زخم، حدود یک اینچ روی گردنش وجود داشت.

فهرست تمرین‌کنندگانی که به حبس در زندان زنان گانسو محکوم شدند

در زیر فهرستی از تمرین‌کنندگانی که مشخص شد دراین زندان حبس شده بودند و طول مدت محکومیت آنها ارائه می‌شود:

لی چیائو‌لیان (李巧莲) (۳‎+۶ سال) (محکومیت‌های جداگانه)
لیائو آنان (廖安安) (۵‎+۵ سال)
هی شیوفانگ (何秀芳) (۴‎+۴ سال)
ما جونگ (马筠) (۱۰‎+۳ سال)
مائو شیولان (毛秀兰) (۱۲ سال)
وی جوئوشیانگ (魏周香) (۱۰ سال)
شِنگ چون‌می (盛春梅) (۹ سال)
جین جون‌می(金俊梅) (۸ سال)
لی شیولان(李秀兰) (۷ سال)
لی جانشیانگ (雷占香) (۷ سال)
جانگ کایچین (张彩琴) (۶ سال)
جانگ شیائومینگ (张小明) (۶ سال)
جائو چانگجو (赵长菊) (۵.۵ سال)
لی یا (李亚) (۵ سال)
چِن جی (陈洁) (۵ سال)
لی کویی‌فانگ (李翠芳) (۴.۵ سال)
وانگ فِنگچین (王凤琴) (۴.۵ سال)
لو گویی‌چین (路桂芹) (۴ سال)
جانگ یوشیا (张玉霞) (۴ سال)
کائو فانگ (曹芳) (۴ سال)
لو یین‌شیا (吕银霞) (۴ سال)
وی فِنگ‌لینگ(韦凤玲) (۳.۵ سال)
چِن شوفِن (陈淑芬) (۳.۵ سال)
کای شویی‌‌لان(蔡水兰) (۳ سال)
هان جونگ‌کویی (韩中翠) (۳ سال)
یان پینگ (闫萍) (۳ سال)
جین یان‌پینگ (金彦萍) (۳ سال)
جیانگ میائوچوآن (蒋妙全) (۳ سال)
لو گویی‌هوآ (吕桂花) (نامشخص)
تا جون‌رونگ (拓俊绒) (نامشخص)
وانگ رویی‌جی (王瑞芝) (نامشخص)
لیو شوپینگ (刘淑萍) (نامشخص)
یوئه دینگ‌شیانگ (نامشخص) (岳顶香)
جانگ یان‌یینگ (张艳英) (نامشخص)
وانگ لینگجی (王灵芝) (نامشخص)
شی شیچین(史喜芹) (نامشخص)
جائو کویی‌لان (赵翠兰) (نامشخص)
وانگ رویی‌لین (王瑞林) (نامشخص)