(Minghui.org) آقای وانگ هونگجیه، ساکن شهر هفی، استان آنهویی که از نظر روانی سالم بود، دو بار در بیمارستان‌های روانی برای سال‌ها نگهداری شد، فقط به این دلیل که ایمانش را به فالون گونگ انکار نکرد. او در سال ۲۰۱۳ پس از آزادی تمام دندان‌هایش را از دست داد و در بستر بیماری افتاد. پس از سالها مبارزه با مشکلات در وضعیت سلامتی‌اش، در اکتبر۲۰۱۸ درگذشت. او ۶۵ساله بود.

خانم لی چونلیان، اهل شهر ووهان، استان هوبی، پس از بازداشت در ۱۶ژوئن۲۰۲۲ به‌دلیل تمرین فالون گونگ به بیمارستان روانی وانجی منتقل شد. او دچار کاهش وزن قابل توجهی شد و وقتی در اوایل اکتبر۲۰۲۲ خانواده به ملاقاتش رفتند نتوانست آن‌ها را بشناسد. او پس از آزادی در ۸آوریل۲۰۲۳ بسیار ضعیف باقی ماند. او ناگهان در ۱۱نوامبر۲۰۲۴ درگذشت.

در اوایل دهه۱۹۶۰، حزب کمونیست چین از بستری اجباری در بیمارستان‌های روانپزشکی به‌عنوان راهی برای مجازات افراد سالم به‌لحاظ روانی که «دشمنان دولت» تلقی میشوند، استفاده می‌کرد. این تمرین معنوی به‌طور گسترده مورد پذیرش قرار گرفت، هنگامی که آزار و شکنجه فالون گونگ در ژوئیه۱۹۹۹ آغاز شد، تمرین‌کنندگان سالم به‌لحاظ روانی در بیمارستان‌های روان‌پزشکی، زندان‌ها و مراکز شستشوی مغزی بازداشت شده‌اند و تحت شکنجه وحشیانه و تجویز اجباری دارو قرار گرفته‌اند.

در یک یادداشت داخلی «ضدفرقه» رژیم کمونیستی آمده است: «در صورت لزوم می‌توان از داروها برای دستیابی به هدف «تبدیل» علمی از طریق رویکردهای پزشکی و سیاست آزمایش‌های بالینی استفاده کرد.

طبق تحقیقات سازمان جهانی برای بررسی آزار و شکنجه فالون گونگ، بین ژوئیه۱۹۹۹ تا آوریل۲۰۰۳، حداقل ۱۰۰۰ تمرین‌کننده به‌لحاظ روانی سالم، تحت «درمان‌های روانپزشکی» قرار گرفتند. درمورد آقای وانگ که در بالا ذکر شد، وی به‌مدت هفت سال در بیمارستان روانی نگهداری شد. خانم لو شیولی، اهل شانگهای، ۲۰ بار به‌طور اجباری در بیمارستانهای روانی نگهداری شد. او در فوریه۲۰۲۱ پس از کشمکش با اختلال روانی ناشی از بدرفتاری‌ها و سایر شرایط پزشکی درگذشت.

تجویز غیرارادی دارو عمدتاً از طریق تزریق یا تغذیه اجباری انجام می‌شد که اغلب با شوک الکتریکی یا بسته شدن طاقت‌فرسای دست و پا همراه بود. درنتیجه برخی از تمرین‌کنندگان بینایی یا شنوایی خود را از دست دادند. برخی سردردهای شدید و پایدار را تجربه کردند. برخی ناتوان شدند. برخی در حالت هذیان‌گویی قرار گرفتند. و برخی فوت کردند. بر اساس اطلاعات جمع‌آوری شده توسط وب‌سایت مینگهویی، تا ۲۰نوامبر۲۰۲۳، حداقل ۱۶۱ تمرین‌کننده در اثر مصرف اجباری دارو جان خود را از دست دادند، از جمله ۳۹ نفر که در بازداشت جان خود را از دست دادند و ۱۲۲ نفر دیگر پس از آزادی درگذشتند.

مشارکت بیمارستان‌های روانپزشکی در سراسر چین

طبق گزارش سازمان جهانی برای بررسی آزار و شکنجه فالون گونگ، ۸۳ درصد از بیش از ۱۰۰ بیمارستان روانپزشکی در ۱۵ استان اعتراف کردند که تمرین‌کنندگان فالون گونگ را «درمان» کرده‌اند. برای ۱۷ درصد دیگر که پذیرش تمرین‌کنندگان فالون گونگ را انکار کردند، موارد بازداشت تمرین‌کنندگان گزارش شد. یکی از این نمونه‌ها بیمارستان روانی هاندان آنکانگ در استان هبی بود. در حالی که بیمارستان گفت که آن‌ها هرگز یک تمرین‌کننده فالون گونگ را پذیرش نکرده‌اند، آقای یانگ بائوچون گزارش داد که در طول شش سال به او داروهای سمی داده شد.

تمرین‌کنندگان سالم به‌لحاظ روانی بازداشت شدند

خانم وو شیائوهوا، دانشیار سابق مؤسسه معماری و صنعت استان آنهویی، در سال ۲۰۰۱ در بخش روانپزشکی بیمارستان خلق چهارم هفی بستری شد. پزشکان و پرستاران داروهایی را به او تزریق کردند و خوراندند که حدود ده ماه به سیستم عصبی مرکزی او آسیب می‌رساند. در ابتدا، این داروها را سه بار در روز، هر بار یک مشت کوچک، به او می‌دادند. بعداً سه بار در روز و هر بار حدود چهار قرص به او داده شد. درنهایت روزی سه بار ۱-۲ قرص به او داده شد. او بارها درخواست کرد که دارو را قطع کنند، اما فایده‌ای نداشت. تکان‌ها کم‌کم شروع شد، بسیار عمیق می‌خوابید و بیدار شدن برایش سخت بود. ذهنش گیج شده بود، سیکل‌های قاعدگی‌اش متوقف شد، زمان واکنشش کند بود و وقتی بیدار بود نمی‌توانست ساکن بنشیند.

پزشکان همچنین از سوزنهای برقی برای شوک به خانم وو استفاده کردند. پزشکان هر روز سوزن‌های الکتریکی را به شقیقه‌های او فرو می‌کردند که باعث می‌شد اعصاب تمام بدنش دچار اسپاسم شود. درد شدیدی داشت و انگار موهایش را از پوست سرش می‌کشیدند. وقتی به او شوک الکتریکی دادند، او را به تخت بستند و دکتر تهدید کرد که اگر همکاری نکند، ولتاژ را افزایش خواهد داد.

شش ماه بعد، دکتر لی وان به خانم وو اعتراف کرد: «من تو را برای مدت طولانی تحت‌نظر داشتم و هیچ بیماری روانی نداری. مقامات رژیم دستور داده‌اند که داروی خاصی به تو داده شود.»

بازداشت خودسرانه تا ۱۲ سال

همانطور که در بالا ذکر شد، برخی از تمرین‌کنندگان برای مدت طولانی، گاهی بیش از ده سال، در بیمارستان‌های روان‌پزشکی نگهداری می‌شدند.

آقای ژانگ یولونگ، مهندسی در شهر نانجینگ، استان جیانگسو، به‌مدت ۱۲ سال در بیمارستان مغز نانجینگ نگهداری می‌شد. همسرش مجبور به طلاق او شد و حضانت پسرشان به او سپرده شد. او دچار اختلال روانی شد و قادر به مراقبت از خودش نیست.

آقای لیو یونگ، کارمند سابق گروه آهن و فولاد هاندان در استان هبی، در سال ۲۰۰۱ در بیمارستان ششم بائودینگ بستری شد و همچنین به‌مدت ۱۲ سال در آنجا نگهداری شد. به او داروها و تزریقات سمی برای سیستم عصبی مرکزی داده شد و نزدیک بود فوت کند.

معیارهای ترخیص

بیشتر تمرین‌کنندگانی که به بیمارستان‌های روان‌پزشکی منتقل می‌شدند قبلاً توسط پاسگاه‌های پلیس محلی، کمیته‌های مسکونی، مراکز شستشوی مغزی یا زندان‌ها مورد شکنجه قرار گرفته بودند. هنگامی که مقامات نتوانستند آن‌ها را از طریق زور و خشونت وادار به دست کشیدن از ایمانشان کنند، سعی کردند با داروهای روانپزشکی آن‌ها را تغییر دهند.

برای یکی از تمرین‌کنندگان در شهر تایکانگ، استان جیانگسو، بیمارستان روانی درمورد دلیل پذیرش او نوشت: «او توسط پلیس به اینجا فرستاده شد، زیرا او به فالون گونگ اعتقاد راسخ داشت.» وقتی بعداً پس از اینکه مجبور به ترک فالون گونگ شد، مرخص شد، بیمارستان خاطرنشان کرد: «ترخیص او تأیید شد زیرا او درک درستی از فالون گونگ به دست آورد.»

قانون سلامت روان چین که در سال ۲۰۱۲ تصویب شد، به‌وضوح تصریح می‌کند که برای اینکه فردی در بیمارستان‌های روانی بستری شود، باید «به‌شدت بیمار» باشد و خطر «مضر بودن برای جامعه» را داشته باشد. اما به‌‌رغم این واقعیت که تمرین‌کنندگان فالون گونگ سالم از نظر روانی هیچ یک از این دو معیار را نداشتند، کارکنان پزشکی همچنان آن‌ها را با استناد به دستورات بالا قبول کردند.

در عین حال، در حالی که بیمارستان‌های روان‌پزشکی اذعان داشتند که تمرین‌کنندگان هیچ اختلال روانی ندارند، اما همچنان برای آن‌ها داروهای روان‌پزشکی یا تزریقات تجویز می‌کنند. وقتی تمرین‌کنندگان همچنان در فالون گونگ ثابت قدم می‌مانند، بیمارستان‌ها دوز داروها را افزایش می‌دهند یا شروع به استفاده از شوک الکتریکی می‌کنند. اگر تمرین‌کنندگان با نوشتن بیانیه‌ای برای انکار فالون گونگ موافقت کنند، آن‌ها معیارهای مرخص شدن را دارند.

بازسازی شکنجه: سوزنهای الکتریکی

آقای ژائو شیانگهای، راننده جرثقیل در شرکت آهن و فولاد شهر شیانگتان در استان هونان، به‌مدت شش سال در بیمارستان روانی شهر شیانگتان نگهداری شد. پزشکان گفتند که برای اینکه او آزاد شود، ابتدا باید صورت‌حساب پزشکی خود را بپردازد و همچنین از تمرین فالون گونگ دست بکشد.

یکی از تمرین‌کنندگان گزارش داد که پس از تزریق واکسن در بیمارستان روان‌پزشکی شهر شوژو در استان جیانگسو، درد طاقت‌فرسایی را تجربه کرد. به‌قدری دردناک بود که او نمی‌توانست جلوی کوبیدن خودش را به دیوار بگیرد. وقتی از پرستار سؤال کرد که چرا به او داروهای سمی می‌دهند، پرستار پاسخ داد که آن‌ها فقط وظایفشان را انجام می‌دهند و باید دستورات سرپرستان خود را دنبال کنند. آن‌ها گفتند که تنها راه آن‌ها برای توقف تزریق این است که تمرین‌کننده فالون گونگ را انکار کند.

عواقب وخیم «درمان»

خانم گو مین، کارمند شعبه بخش شی‌ما در اداره مالیات شیشوی، استان هوبی، در مارس۲۰۰۰ به‌دلیل حمل کتابهای فالون گونگ دستگیر شد. او به بیمارستان روانی کانگتای در شهر هوانگگانگ منتقل شد و به‌عنوان یک بیمار روانی تحت درمان قرار گرفت. او بعداً در سال ۲۰۰۲ به بیمارستان روانی شهرستان شیشوی منتقل شد و به‌مدت هشت سال در آنجا بازداشت شد. به خانم گو داروهایی داده شد که به سیستم عصبی مرکزی آسیب می‌رساند، که باعث شد او به‌مدت شش سال از عدم قاعدگی رنج ببرد و معده او به حدی متورم شود که شبیه زنی در اواخر دوران بارداری به نظر برسد. خانم گو پس از ۱۰ سال بستری بودن در دو بیمارستان روانی، در ۴اوت۲۰۱۱ درگذشت. او ۳۸ سال داشت.

آقای سو گانگ، مهندس کامپیوتر در شرکت پتروشیمی چیلو در استان شاندونگ، در ۲۳مه۲۰۰۰ به بیمارستان روانی ویفانگ چانگل فرستاده شد. پس از ۹ روز مصرف دارو در بیمارستان روانی، آقای سو به پدرش تحویل داده شد. در آن زمان چشمانش مات و بی‌حالت بود، واکنشش کند و اندامش سفت و صورتش رنگ پریده و به‌شدت ضعیف بود. او هشت روز بعد در ۱۰ژوئیه بر اثر نارسایی قلبی فوت کرد. او ۳۲ سال داشت.

خانم ما یانفانگ، کارمند کارخانه سرامیک شهر ژوچنگ در استان شاندونگ، در آوریل۲۰۰۰ برای درخواست تجدیدنظر برای تمرین فالون گونگ به پکن رفت. او بعداً دستگیر و به بیمارستان روانی ژوچنگ منتقل شد. پزشکان آنجا به او داروهای روانپزشکی دادند که منجر به مرگ او دو ماه بعد در بیمارستان در سپتامبر۲۰۰۰ شد. او ۳۳ساله بود.

هنگامی که خانم لیو شیائولیان، ساکن شهر چیبی، استان هوبی، در آوریل۲۰۰۶ برای چهارمین بار به‌دلیل تمرین فالون گونگ بازداشت شد، به جای نگهداری او در بازداشتگاه، مقامات او را مستقیماً به بیمارستان روانی محلی پوفانگ بردند. به‌مدت ۲۴ ساعت به او داروهای نامعلوم وریدی تزریق شد. تمام بدنش سیاه شد و به مدت دو روز بیهوش بود. وقتی به هوش آمد، نمی‌توانست صحبت کند.

مدت کوتاهی پس از آزادی خانم لیو، او در سپتامبر۲۰۰۶ دستگیر و دوباره در بیمارستان روانی پوفانگ نگهداری شد. در آنجا اغلب به زور به او غذا می‌دادند، با باتوم برقی به او شوک اعمال می‌شد و داروهای نامعلوم به او خورانده شد. تمام بدنش متورم و پوستش کدر شد. هنگامی که او را برای انجام سونوگرافی به بیمارستان بردند، پزشک از دیدن اینکه قلبش آنقدر آسیب دیده است که بطن‌ها قادر به بسته شدن نیستند، شوکه شد. او در بعدازظهر ۲۶اکتبر۲۰۰۸ درگذشت. اندکی بعد، مأموری از اداره ۶۱۰ شهر چیبی با مقامات محلی تماس گرفت و مرگ او را به آن‌ها تبریک گفت.

خانم لو هونگفنگ معاون یک مدرسه ابتدایی در شهر وولینگ، منطقه خودمختار نینگشیا هوی بود. در مارس۲۰۰۰، اداره آموزش وولینگ کار او را به حالت تعلیق درآورد، زیرا او نامه‌ای را برای درخواست توقف آزار و شکنجه فالون گونگ امضا کرد. در ۷ژوئن۲۰۰۰، شوهرش به همراه مقامات او را به بیمارستان روانی فرستاد. او را در بیمارستان روی تخت بستند و هشت برابر دوز معمولی یک دارو تزریق کردند تا او را مجبور به ترک فالون گونگ کنند. پس از پنج روز شکنجه در بیمارستان روانی، سیستم عصبی خانم لو تخریب و بسیار ضعیف شد. او در ژوئیه۲۰۰۰ به خانه بازگردانده شد، اما شوهرش به تزریق دوزهای زیادی دارو به او ادامه داد تا اینکه در ۶سپتامبر۲۰۰۰ درگذشت. او ۳۷ساله بود.

خانم لیو یانفی مدیر سابق انجمن زنان ناحیه چوانشان در شهر سوینینگ و عضو شورای مردمی شهرستان بود. او پس از دستگیری در ۲مارس۲۰۰۶ به بیمارستان روانی بیگو منتقل شد. پزشک به زور به او دارو تزریق کرد که باعث عدم احساس و حرکت زبان او به‌مدت سه روز شد.

خانم لیو بعداً به بیمارستان مینکانگ منتقل شد، جایی که بارها او را بستند، به زور تغذیه کردند و دوزهای زیادی از داروهای نامعلوم را به او تزریق کردند. در نتیجه، او نابینا شد، تمام موهایش از دست رفت، از نظر ذهنی آشفته شد و قادر به خوابیدن نبود. پاهایش نیز متورم شد و حافظه‌اش از دست رفت.

خانم چی بینگشو، در ۶۰ سالگی، نوه نقاش معروف، آقای چی بایشی است. او خودش هم نقاش سرشناسی است. ازآنجاکه او حاضر به انکار فالون گونگ نشد، توسط برادرش به بیمارستان روانی دالیوشو در پکن منتقل شد. پزشکان ادعا کردند که او «اختلال روانی چی‌گونگ» دارد و داروهای نامعلوم به او تزریق کردند. آن‌ها همچنین ادعا کردند که تا وقتی «واقعه» فالون گونگ تمام نشده باشد، نمی‌توان او را آزاد کرد. او یک سال بعد به اردوگاه کار اجباری شین‌آن برده شد. در نتیجه بازداشت و شکنجه، موهایش خاکستری شد و دستانش بی اختیار می‌لرزید و نقاشی را برای او بسیار دشوار می‌کرد.

گزارش‌های مرتبط:

موارد جدید از مرگ تمرین‌کنندگان فالون گونگ پس از مصرف اجباری دارو در زندان (تصاویر دلخراش)آزار روانی تمرین‌کنندگان فالون گونگ، و آزمایش‌های انسانی روی آن‌ها، به‌دست حزب کمونیست چینخلاصه گزارش: تمرین‌کنندگان سالم فالون گونگ در بیمارستان‌های روانی تا سرحد مرگ شکنجه شدند