(Minghui.org) بیمارستان‌های آنکانگ - بیمارستان‌های روانی با امنیت بالا که بهطور مستقیم توسط وزارت امنیت عمومی چین اداره می‌شوند- برای چند سال گذشته در گزارشات سالانه حقوق بشر وزارت خارجه ایالات متحده، به‌عنوان مکانهایی برای آزار و اذیت در چین شناخته شده است.
آزار و اذیت‌های روانیِ زندانیان عقیدتی، از جمله تمرین‌کنندگان فالون گونگ، در چین بسیار رایج است. جیانگ تیانیونگ، وکیل شناخته شده حقوق بشر که علیه رژیم کمونیست چین است، زمانی که در یکی از این بیمارستان‌ها حبس بود، بدون رضایتش به او داروهای نامعلوم دادند. شیه یانیی، وکیل دیگری در پکن، گفت که تقریباً به تمام وکلای حقوق بشری که در 9 ژوئیه 2015 (شناخته شده به‌عنوان «رویداد 709» که در آن روز بیش از صد وکیل و فعالان حقوق بشر توسط مقامات هدف قرار گرفته و دستگیر شدند.) بازداشت شدند، داروهای نامعلوم داده شده است. نزدیک به دو ماه به شیه داروی نامعلوم دادند.
برای تمرین‌کنندگان فالون گونگ، آزار و شکنجه حتی بیشتر و پنهانیتر است. یک نظرسنجی که توسط سازمان جهانی تحقیق درباره آزار و شکنجه فالون گونگ انجام شد، مشخص شد که 83 درصد از بیمارستان‌های روانی در چین، تمرین‌کنندگان فالون گونگ را پذیرش کردند و تحت خوراندن اجباری داروهای روانی قرار دادند. مسئولین اکثریت این بیمارستان‌ها تصدیق کردند که آنها میدانستند تمرین‌کنندگان دستگیر شده مبتلا به بیماری روانی نیستند، اما به آنها گفته شده بود که به هر حال این افراد را حبس کنند.
وضعیت در بیمارستان‌های آنکانگ میتواند بسیار بدتر باشد، زیرا این بیمارستان‌ها توسط پلیس اداره می‌شوند. ده‌ها عدد از چنین بیمارستانهایی در چین وجود دارند و از زمان آغاز آزار و شکنجه فالون گونگ در ژوئیه 1999، به شدت در آزار و شکنجه درگیر بودهاند. طبق اسناد داخلی حزب کمونیست، «دارو می تواند برای مجبور کردن تمرین‌کنندگان برای دست کشیدن از اعتقادشان استفاده شود.»
موارد ذکر شده در زیر شامل آزار و اذیت تمرین‌کنندگان در بیمارستان‌های آنکانگ است.
تزریق داروهای نامعلوم
تحت عنوان «درمان روانی»، مسئولین و متخصصین پزشکی در بیمارستان‌های آنکانگ، به افراد داروی مخرب اعصاب تزریق میکنند، از سوزنهای الکتریکی استفاده میکنند، آنها را تحت خوراندن اجباری و ضرب و شتم قرار میدهند و تمرین‌کنندگان فالون گونگ را به صندلیهای آهنی میبندند تا آنها را مجبور به دست کشیدن از اعتقادشان کنند. تزریق دارو بدترین این شکنجه‌ها است. این نه تنها بسیار دردناک است، بلکه میتواند منجر به اختلال روانی یا مرگ شود.
در یک مورد، تعدادی از تمرین‌کنندگان، از جمله خانم لیانگ جیچین، در پاییز سال 2000 دستگیر و به بیمارستان آنکانگ در تانگشان منتقل شدند، جایی که به آنها داروهای نامعلوم تزریق شد. این تمرین‌کنندگان گفتند که برای مدت زمان طولانی درد داشتند و علائمی مانند ناراحتی قلبی، لکنت زبان، مشکل راه رفتن، استرس، سردرگمی، از دست دادن حافظه و اختلال روانی داشتند. خانم لیانگ پس از مصرف دارو دچار نارسایی قلبی شد و دو بار سکته کرد. خانم شائو لیان دچار اختلال روانی شد. خانم لی فنگجن حافظهاش را از دست داد، و بهشدت لاغر شد و نمیتوانست از خودش مراقبت کند. خانم نی یینگچین تقریباً بهمدت 3 سال فلج شد و در سال 2009 درگذشت.
خانم ژانگ جینلان پس از منتقل شدن به بیمارستان آنکانگ در شیان در سپتامبر 2002، فلج شد و آگاهیاش را از دست داد. از آنجا که وضعیتش مهلک بود، مسئولین بیمارستان او را آزاد کردند. او تا سال 2008 که درگذشت، در وضعیت جسمانی بدی بهسر میبرد.
تزریق مکرر داروهای نامعلوم
علاوه بر تزریق، داروهای دیگری نیز بهطور منظم برای افزایش شکنجه تزریق می‌شد یا در بعضی موارد، برای ایجاد اختلال روانی تزریق می‌شد تا خشونتهای قبلی را پنهان کنند.
آقای یانگ بائوچون، تمرینکنندهای از شهر هاندان، واقع در استان هبی، در اردوگاه کار اجباری هاندان در سال 2002 به قدری تحت شکنجه قرار گرفت که پای راستش باید قطع می‌شد. مسئولین اردوگاه کار اجباری برای شانه خالی کردن از زیر مسئولیت، سه بار او را به بیمارستان آنکانگ فرستادند. طی پنج یا شش سال، بهطور منظم به آقای یانگ دارو دادند که باعث شد از وضعیت روانی بدی رنج ببرد. وقتی خانوادهاش در سال 2009 برای تحویل گرفتنش رفتند، رفتارش با بیمارانی که مبتلا به بیماری روانیِ پیشرفته بودند تفاوتی نداشت.
محرمانه، بدون نیار به «حکم» رسمی
شبکه خبری ووهان در مه 2010 گزارش داد که یک کنفرانس میزبانی شده توسط وزارت امنیت عمومی، بیمارستان‌های آنکانگ را از پذیرش افراد، بجز آنهایی که توسط پلیس تأیید شده‌اند، منع کرد. علاوه بر این، هر استان باید حداقل یک بیمارستان آنکانگ را اداره می‌کرد.
این بدان معنی است که بیمارستان‌های آنکانگ بسیار مخفیانه عمل میکنند و اطلاعات کمی از آنها در دسترس است. روانپزشکان و محققان و نیز وکلایی که در زمینه بهداشت روانی تخصص دارند، درباره این بیمارستان‌ها اطلاعات زیادی ندارند. تمرین‌کنندگان فالون گونگی که در بیمارستان‌های آنکانگ حبس شده‌اند، اغلب از بازدیدهای خانوادگی منع شده‌اند، بنابراین درباره آنچه در داخل اتفاق میافتد، اطلاعات کمی موجود است.
اردوگاههای کار اجباری در سال 2013 در چین برانداخته شدند. اما آزار و شکنجه فالون گونگ همچنان ادامه دارد و تعداد زیادی از تمرین‌کنندگان محبوس به مراکز شستشوی مغزی، بیمارستان‌های روانی و زندانها منتقل شده‌اند. از آنجایی که بیمارستان‌های آنکانگ تحت اختیار پلیس هستند، آنها تبدیل به مکان‌های مناسب و مخفی برای شکنجه تمرین‌کنندگان شده‌اند. در اردوگاههای کار اجباری نیز، هیچ حکمی رسمی برای انتقال فردی به بیمارستان آنکانگ لازم نیست. علاوه بر این، در این بیمارستان‌ها، آزار و اذیت‌های روانی مورد تأیید است.
از آنجا که تعداد بیمارستان‌های آنکانگ محدود است، طبق دستورات اداره 610 و پلیس، تمرین‌کنندگان فالون گونگ برای آزار و شکنجه به سایر بیمارستان‌های روانی نیز منتقل می‌شوند. علاوه بر این، گزارش شده است که علت مرگ و سایر آسیبهای وارده به تمرین‌کنندگان محبوس در اداره پلیس، مصرف غذا و آب مسموم شده توسط دارو بوده است.
گزارشات مرتبط:
اسرار تاریکی از بیمارستان‌های روانی «آنکانگ» چین
اخبار دیرمنتشرشده: مرگ بانوی اهل گوانگشی در سال 2017، بعد از نوشیدن آب آشامیدنی مشکوک
مجموعه شکنجه روانی
