​بخش دیده‌بانی بی‌بی‌سی: چین– سازمان گزارشگران بدون مرز اظهار می‌کند روزنامه‌نگاران خارجی به‌خاطر پوشش دادن اخبار فالون گونگ، هنوز تحت آزار و اذیت قرار می‌گیرند

(Minghui.org)

12/5/2001

بخش دیده‌بانی بی‌بی‌سی

سازمان گزارشگران بدون مرز (RSF)، دیده‌بان بین‌المللی رسانه‌ها،  از دولت [جیانگ زمین] درخواست کرده تا تهدید و ارعاب روزنامه‌نگاران خارجی را متوقف کند؛ روزنامه‌نگارانی که تلاش می‌کنند درباره جنبش معنوی فالون گونگ که در چین ممنوع شده است، گزارش تهیه کنند. ازآنجا که چین وعده داده به روزنامه‌نگاران اجازه دهد در طول بازی‌های المپیک 2008 پکن آزادانه فعالیت کنند، دبیرکل سازمان گزارشگران بدون مرز، رابرت منارد، گفت که مسئولین باید دستگیری خبرنگاران خارجی را متوقف کنند. سازمان گزارشگران بدون مرز گفت که قبل از جلسه بعدی کمیسیون سازمان ملل درباره حقوق بشر، به گزارشگر ویژه درباره آزادی بیان درخواست خواهد داد تا رویکرد مسئولین چین درباره روزنامه‌نگاران خارجی را محکوم کند. آنچه در ادامه می‌آید، متن اعلامیه مطبوعاتیِ سازمان گزارشگران بدون مرز به‌زبان انگلیسی و به‌تاریخ 4 دسامبر است که سرفصل‌هایش در زیر آمده است:

در تاریخ 20 نوامبر 2001، جوتا لیِتسچ، خبرنگار روزنامه آلمانی لیپزیگر وُلکس‌زِیتونگ و حامی روزنامه دیلی تاگس‌زِیتونگ، وِن- چون فَن، عکاس شبکۀ تلویزیونی آمریکایی سی‌اِن‌اِن، استفان نیِمَن، خبرنگار شبکه تلویزیونی آلمانی ‌آی.ار.د در پکن و دستیارش درحالی که خبر تجمع 35 تمرین‌کننده غربیِ جنبش معنوی فالون گونگ در میدان تیان‌آن‌من در پکن را پوشش می‌دادند، پلیس آنها را بازداشت کرد و مورد بازجویی قرار داد. تجهیزات این عکاسان توقیف شد. مسئولین این سه روزنامه‌نگار را متهم کردند به اینکه مجوز لازم برای تهیه این گزارش را ندارند. آنها پس از 2 ساعت آزاد شدند، اما تجهیزاتشان، مخصوصاً فیلم‌های‌شان، کارت‌های خبرنگاری‌شان و مجوزهای اقامتشان را به آنها بازنگرداندند. جوتا لیِتسچ در بعدازظهر به وزارت امور خارجه دعوت شده بود که در آنجا به او گفته شد اگر این روزنامه‌نگاران رویدادهایی را که شاهدشان بودند، گزارش نکنند، مسئولین از قانون‌شکنی‌شان صرف‌نظر می‌کنند. به‌دنبال مقالات منتشر شده در مطبوعات آلمان، مسئولین این گزارشگر ‌آی.ار.د را «دردسرساز» توصیف کرده و تهدید کردند که کارت خبرنگاری‌‌اش را به‌مدت 2 ماه توقیف می‌کنندو بالطبع مانع کار کردنش می‌شوند. مسئولین کارت خبرنگاری‌‌ گزارشگر سی‌اِن‌اِن، وِن- چون فن، را نیز برای 2 ماه توقیف کردند. آنها درخصوص استفان نیِمن نیز احتمالاً دست به اقدامات مشابهی زدند.

سازمان گزارشگران بدون مرز به این بازجویی و این تهدیدات و به رویکرد مسئولین چین در تلاش برای اینکه مانع شوند روزنامه‌نگاران خارجی درباره فعالیت‌های فالون گونگ گزارش دهند، اعتراض کرده است.

مسئولین چین طی 2 سال گذشته، روزنامه‌نگاران خارجی‌ای که درباره سازمان فالون گونگ تحقیق می‌کنند را مورد آزار و اذیت قرار داده‌اند؛ سازمانی که دولت آن را غیرقانونی اعلام کرده است. در 22 ژوئیه 1999، مسئولین پکن این جنبش معنوی را پس از متهم کردن آن به [اصطلاح افتراءآمیز رژیم جیانگ زمین حذف شده است] بودن، ممنوع اعلام کردند. به گفته فالون گونگ، این سرکوب که مسئولین آن را آغاز کردند، طی 28 ماه سبب مرگ دست‌کم 250 نفر و دستگیری و بازداشت 500 هزار نفر در دوره‌های زمانی مختلف شده است. از آغاز سال 1999 خبرنگارانِ مطبوعات خارجی در چین به پدیده و موضوع فالون گونگ، جنبشی الهام گرفته از دائوئیسم، بودیسم و مدیتیشن سنتی چین، چی‌گونگ، علاقه‌مند شده‌اند. از تجمع 25 آوریل 1999 که در آن هزاران تمرین‌کننده فالون گونگ پیرامون مقر دولت مرکزی در پکن جمع شدند، توجه کامل رسانه‌ها روی فالون گونگ متمرکز شده است.

از زمانی که مسئولین چین سلسله‌مبارزات ریشه‌کن کردن فالون گونگ را آغاز کردند، از فعالیت روزنامه‌نگاران خارجی درباره این موضوع به‌طور نظام‌مندی ممانعت به‌عمل آمده است. مسئولین چین مانع فعالیت عکاسان و فیلمبرداران خارجی در میدان تیان‌آن‌من و پیرامون آن می‌شوند؛ میدانی که صدها تمرین‌کننده فالون گونگ طی سال‌های گذشته در آنجا تجمع کرده‌اند. برطبق آمارهای سازمان گزارشگران بدون مرز، دست‌کم 50 نمایندۀ رسانه‌های بین‌المللی مورد بازجویی قرار گرفته‌اند. پلیس برخی از آنها را مورد ضرب‌وشتم قرار داده است. سرویس‌های امنیتی خبرنگارانی که سعی کرده‌اند خبر فعالیت‌های این جنبش ممنوع‌شده را پوشش دهند را مورد اذیت و آزار قرار داده‌اند. در نهایت بسیاری از تمرین‌کنندگان فالون گونگ به‌دلیل مصاحبه با روزنامه‌نگاران خارجی زندانی شده‌اند.

پلیس همیشه اطراف میدان تیان‌آن‌من حضور دارد. تمرین‌کنندگان فالون گونگ اغلب علیه ممنوعیت جنبششان، در این میدان به‌طور مسالمت‌آمیز تجمع می‌کنند و هر عکاس یا فیلمبرداری که احتمالاً سعی دارد از آنها عکس‌هایی بگیرد، پلیس آماده است تا آنها را مورد بازجویی قرار دهد.

شواهد و مدارکی که سازمان گزارشگران بدون مرز از خبرنگاران مطبوعات خارجی به‌دست آورده، برای مسئولین چین سرسام‌آورند و این مسئولین پاسخی برای آنها ندارند.

تهدیدها و تعقیب‌ها

در 28 اکتبر 1999، فالون گونگ موفق شد کنفرانس مطبوعاتی مخفیانه‌ای را برای برخی از رسانه‌های بین‌المللی سازماندهی کند. بیش از 10 روزنامه‌نگار در این کنفرانس حضور یافتند و در میان آنها خبرگزاری‌های خارجی نیز بودند. سخنگویان فالون گونگ زمان کافی داشتند تا درباره سرشت این جنبش توضیح دهند و سرکوبی که در معرضش قرار گرفته‌اند را محکوم کنند. روز بعد رسانه‌های سراسر جهان درباره این کنفرانس مطبوعاتی گزارش دادند- این کنفرانس مطبوعاتی تحقیری واقعی برای سرویس‌های امنیتی چین بود و می‌خواستند از آن انتقام بگیرند. پلیس چین 5 تن از خبرنگاران مطبوعات خارجی را بازداشت کرد و کارت‌های خبرنگاری‌شان را توقیف کرد. طی بازجویی‌های طولانی‌مدت و تحت استرس ناشی از تهدیدها، این روزنامه‌نگاران به تهیه «گزارش‌های غیرقانونی» متهم شدند. آنها مجبور شدند نامه‌ای را امضاء کنند که در آن تصدیق کردند کارشان غیرقانونی بوده است. طی ماه‌های بعد، اکثر روزنامه‌نگاران خارجیِ علاقه‌مند به موضوع فالون گونگ مورد تعقیب و بازجویی قرار گرفتند و اغلب تهدید می‌شدند. یک خبرنگار روزنامه آمریکایی به‌خاطر می‌آورد: «من به‌طور مداوم تحت تعقیب بودم، گاهی از دور و گاهی از نزدیک. مأموران پلیس رفتار بسیار خصمانه‌ای داشتند. حتی نمی‌توانستم کار کنم یا با دوستانم دیدار داشته باشم، چراکه می‌ترسیدم برای آنها مشکل ایجاد کنم. تماس‌هایم به‌طور مداوم تحت نظر بودند و ملاقات با تمرین‌کنندگان فالون گونگ غیرممکن بود، چراکه می‌ترسیدم آنها دستگیر شوند.» روزنامه‌نگار دیگری که در پکن مستقر است، این اعمال را محکوم کرد که سبب می‌شوند او همچنان مجبور باشد «از در پشتی منزل را ترک کند، در تاکسی مخفی شود و قبل از ملاقات با هر کسی، هزار بار چک کند که مبادا کسی درحال تعقیب او باشد.»

انتقال اطلاعات، مخصوصاً به روزنامه‌نگاران خارجی که در پکن کار می‌کردند، همچنین باعث شد چند تن از تمرین‌کنندگان زندانی شوند. در یک سری از مقالات به‌نوشته یان جانسون، خبرنگار وال استریت ژورنال در پکن، مطالبی از ژانگ شوئلینگ نقل شد و پلیس او را در تاریخ 24 آوریل 2001 دستگیر کرد. او چند هفته بعد به 3 سال حبس در اردوگاه کار اجباری محکوم شد. روزنامه‌نگارِ این روزنامه آمریکایی در مقاله‌ای که برنده جایزه پولیتزر شده بود، گزارش داده بود که این زن جوان پلیس استان شاندونگ (شرق کشور) را به ضرب‌و‌شتم تا سرحد مرگِ مادرش که تمرین‌کننده فالون گونگ است، متهم کرد. یان جانسون تأیید نکرد که دستگیری ژان شوئلینگ به مقاله او ارتباط دارد، اما مطمئن است که پس از دریافت جایزه پولیتزر برای مقالاتش درباره فالون گونگ، «پلیس چین احتمالاً قصد دارند زندگی من در پکن را غیرممکن سازد.» او حالا به خبرنگاری در برلین مشغول است.

گو لین‌نا، تمرین‌کننده فالون گونگ برای انتقال اطلاعات به روزنامه‌نگاران خارجی به 4 سال زندان محکوم شد؛ اطلاعات درباره صدها تمرین‌کننده که مجبور شدند در بیمارستان‌های روانی حبس شوند. این مجری سابق شبکۀ تلویزیونی استان هبی در سازمان کنفرانس‌های مطبوعاتی برای روزنامه‌نگاران خارجی نیز شرکت کرد.

بازجویی و خشونت

در طول 2 سال گذشته، ده‌ها روزنامه‌نگار که در میان آنها عکاسان و فیلمبرداران خبرگزاری‌ها نیز بودند، درحالی که سعی داشتند خبر فعالیت‌های فالون گونگ در پکن را پوشش دهند، پلیس آنها را مورد بازجویی قرار داده است. پلیس حدود 20 گزارشگر خبرگزاری فرانسه[AFP]  را دستگیر کرد. خبرگزاری فرانسه، رویترز، آسوشیتدپرس و سی‌اِن‌اِن همگی کم‌و‌بیش از این میدان به‌طور خشونت‌باری بیرون رانده شده‌اند یا ون‌های پلیس که همان ایستگاه‌های سیار پلیس بودند آنها را به خارج از آن میدان منتقل کرده‌اند. بنابراین مطبوعات خارجی در میدان تیان‌آن‌من و اطراف آن «عنصر نامطلوب» محسوب می‌شوند.

عکاسی از یک خبرگزاری خارجی در پکن که اهل چین است، به‌طور سیستماتیکی از میدان تیان‌آن‌من دور رانده شد. گزارشگر فرانسوی یک خبرگزاری که در سال 2000 در میدان تیان‌آن‌من مورد بازجویی قرار گرفت، کارت خبرنگاری‌اش برای بیش از 10 روز توقیف شد.

عکاس یک خبرگزاری گزارش می‌دهد: «برای اولین تجمعات تصمیم گرفتیم به‌طور مداوم در یک نقطه حضور یابیم. به‌نوبت این کار را می‌کردیم. به‌محض اینکه یک گروه فالون گونگ تجمعی را تشکیل می‌داد، مأموران پلیس دنبال تمام افرادی می‌گشتند که دوربین فیلمبرداری یا عکاسی همراه داشتند. شما مجبور بودید سریع فرار کنید تا مورد بازجویی قرار نگیرید. وقتی آنها شما را می‌گرفتند، ابتدا تجهیزاتتان را باز می‌کردند و سپس کارت خبرنگاری‌تان را می‌گرفتند. اگر شما خوش‌شانس باشید، ممکن است چند ساعت یا چند هفته طول بکشد. در هر صورت، آنها مانع کار کردن شما می‌شوند.» در ژوئن 2001، استفان شاوِر، عکاس خبرگزاری فرانسه در طول کنسرت «دِ تری تنور» در حمایت از پیشنهاد پکن برای میزبانی بازی‌های المپیک 2008، درحالی که از دستگیری شخصی به‌دست پلیس عکس می‌گرفت، مأموران پلیس او را مورد بازجویی قرار دادند و کتک زدند. طبق معمول مسئولین چین این عکاس را به «کار غیرقانونی» متهم کردند.

در سال 2000 ترزا برگادا، خبرنگار ایستگاه رادیویی اسپانیاییِ ریدیو کاتالونیا، از دستگیری تمرین‌کنندگان فالون گونگ در پکن عکس می‌گرفت که پلیس به‌طور مشابه او را بازداشت کرد و کتک زد. سفارت اسپانیا برای اطمینان از آزادی این خبرنگار مجبور به مداخله شد.

گروه‌های تلویزیونیِ خارجی که موفق می‌شوند از این سرکوب علیه فالون گونگ عکس بگیرند با مشکل دیگری مواجه می‌شوند. شبکه تلویزیونی دولتی چین، تلویزیون مرکزی چین [CCTV]، تنها شبکه‌ای که قادر است با ماهواره عکس به خازج از کشور بفرستد، به‌دستور مسئولین پخش تصاویر مربوط به فالون گونگ را متوقف کرده است.

سرکوب علیه فالون گونگ

از سال 1999 فالون گونگ از تکنیک‌های مدرن برای ارتباط استفاده کرده است. جلسات و تجمعات ازطریق تلفن‌های همراه و ایمیل سازماندهی شده‌اند. فالون گونگ وب‌سایت‌ها و ایستگاه‌های رادیویی را از خارج راه‌اندازی کرده است. مسئولین در واکنش بسیار خشن عمل کرده‌اند و سعی داشته‌اند علیه آنهایی که اطلاعات را انتقال می‌دهند، دست به اقدامات تنبیه‌کننده بزنند و مانع تماس تمرین‌کنندگان با سایر گروه‌ها در خارج از کشور شوند. برای حدود 2 سال وب‌سایت‌های فالون گونگ در چین ممنوع شده‌اند و رفتن به این وب‌سایت‌ها احتمالاً محکومیت زندان را به‌دنبال دارد.

رفتار بدِ نیروهای امنیتی سبب مرگ دست‌کم 2 تمرین‌کننده شده که در توزیع یا کپی کردن مطالب درباره این گروه از اینترنت شرکت داشتند. در 27 ژوئن 2001، لی چانگجون پس از اینکه در زندان پلیس شکنجه شد، درگذشت. او در 16 مه به‌دلیل دانلود و چاپ کردن اسنادی درباره فالون گونگ از اینترنت، دستگیر شد. به گفته مرکز اطلاعات برای حقوق بشر و دموکراسی، مستقر در هنگ کنگ، لی چانگجونِ 33 ساله برای مرکز مالیاتِ ووهان در استان هوبی (مرکز چین) کار می‌کرد و قبلاً چند بار به‌دلیل رها نکردن این تمرین، به گفته مسئولین، بازداشت شده بود. مادر لی چانگجون گفت که بدن پسرش پر از لکه‌های زخم و کبودی‌های تند و زننده بود، گردن و گوش‌هایش کبود شده بودند و او به‌طرزی غیرعادی لاغر شده بود. در 1 اوت 2001، تمرین‌کننده فالون گونک، چن چیولانِ 47 ساله، در بازداشتگاه داجینگ (استان هیلونگ‌جیانگ، شمال شرق کشور) براثر حمله قلبی درگذشت. او در ژوئیه 2001 به‌دلیل پخش اطلاعات درباره این جنبش در اینترنت، دستگیر شده بود. همچنین استاد چانگ به‌دلیل فرستادن اطلاعات به یک ایستگاه رادیوییِ فالون گونگِ مستقر در خارج کشور، به 3 سال زندان محکوم شد. او به «انتشار اسرار دولتی» متهم و گناهکار شناخته شد، اما درواقع درباره سرکوب این جنبش گزارش داده بود.

نتیجه‌گیری‌ها

این موارد نقضِ آزادی مطبوعات غیرقابل قبول هستند. عزم چین برای اینکه مانع شود مطبوعات خارجی خبر این فعالیت‌ها را پوشش دهند و سرکوب فالون گونگ به‌دست دولت به‌وضوح نشان می‌دهد که جمع‌آوری مستقل اخبار مورد پذیرش کشور چین نیست. بدین ترتیب حزب [نام حزب حذف شده است] چین حق مطبوعات خارجی برای پوشش دادن اخبار اختلاف نظر، فساد، ایدز در استان هنان، بلایای طبیعی، جدایی‌خواهی اویغورها و تبتی‌ها و درنهایت فالون گونگ را انکار می‌کند.

سازمان گزارشگران بدون مرز از دولت چین خواسته تا از ارعاب روزنامه‌نگاران خارجی دست بردارد، روزنامه‌نگارانی که تلاش می‌کنند اذهان عمومی را از وضعیت فالون گونگ در چین مطلع کنند. رابرت منارد، دبیرکل سازمان گزارشگران بدون مرز، بیان کرد: «چین خودش درمقابل جامعه بین‌المللی تعهد داد که به روزنامه‌نگاران اجازه دهد در طول بازی‌های المپیک 2008 در پکن آزادانه کار و فعالیت کنند. مسئولین باید عواقب این وعده سخاتمندانه را پیش‌بینی کرده و ممانعت از فعالیت خبرنگاران خارجی را متوقف کنند.» قبل از جلسه بعدی کمیسیون سازمان ملل متحد درخصوص حقوق بشر، سازمان گزارشگران بدون مرز از گزارشگر ویژه درباره آزادی بیان می‌خواهد تا رویکرد مسئولین چین درخصوص روزنامه‌نگاران خارجی را محکوم کند.