دادخواهی 25 آوریل تلاشی برای جلوگیری از آزار و شکنجه

(Minghui.org) در 25 آوریل 1999، ده‌ها هزار تمرین کننده فالون گونگ برای اجرای عدالت، در پکن دادخواهی کردند. این دادخواهی فرصتی بود برای رژیم چین تا با فالون گونگ آشنا شود، متوجه شود تمرین‌کنندگان چه نوع اشخاصی هستند و اینکه خواسته‌شان چیست. این دادخواهی اصلاً دلیلی برای آزار و شکنجه نبود، آن تلاشی برای جلوگیری از رخ دادن آزار و شکنجه بود. تمرین‌کنندگان این رویداد بسیار بزرگ را بدون برنامه‌ریزی قبلی و به‌طور طبیعی و بدون هیچ سازماندهی‌ آغاز کردند.

حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) عمداً پاسخ به این سؤال مهم درباره رویداد «25 آوریل» را پنهان کرده است: چرا تمرین‌کنندگان فالون گونگ دادخواهی کردند؟ تمرین‌کنندگان طی گفتگوی خود با مسئولین دولت خواستار 3 چیز شدند: 1) آزادی تمرین‌کنندگان بی‌گناه فالون گونگ که 2 روز قبل در تیانجین دستگیر شده بودند، 2) تضمین برقراری یک محیط تزکیۀ منصفانه و عادلانه برای فالون گونگ و 3) اجازه برای انتشار کتاب‌های فالون گونگ ازطریق کانال‌های عادی.

از این 3 تقاضا، شخص می‌تواند متوجه شود که قبل از 25 آوریل وزارت تبلیغات مرکزی و وزارت امینت عمومیِ ح.ک.چ با محیط تزکیۀ فالون گونگ مداخله کرده بود. درواقع، اولین مرحلۀ آزار و شکنجه فالون گونگ قبلاً شروع شده بود. اگر تمرین‌کنندگان فالون گونگ قدم پیش نمی‌گذاشتند تا از محیط تزکیه خود دفاع کنند، این وضعیت به‌سرعت روبه‌وخامت می‌گذاشت.

ده‌ها هزار تمرین‌کننده به این دادخواهی پیوستند. برخی احتمالاً می‌پرسند آیا آن تعداد فوق‌العاده زیادی نبود؟ در آن زمان، تنها در خود چین 70 الی 100 میلیون نفر فالون گونگ را تمرین می‌کردند، بنابراین جای تعجب نیست که ده‌ها هزار تمرین‌کننده حضور یابند. اگر این رویداد سازماندهی‌شده و تبلیغ‌شده‌ بود، به‌احتمال زیاد یک میلیون نفر در آن حضور می‌یافتند. در برابر تعداد بسیار زیادی از مردم از جریان اصلی جامعه، آزار و شکنجه احتمالاً هرگز شروع نمی‌شد، اما تمرین‌کنندگان فالون گونگ از روشی سازمان‌یافته استفاده نکردند تا تعداد بیشتری از مردم را تشویق کنند به این دادخواهی بپیوندند، زیرا همه فعالیت‌های فالون گونگ داوطلبانه هستند؛ شخص آزاد است که به میل خود بیاید یا برود و هیچ لیست ثبت‌نام یا فهرست اسامی وجود ندارد.

بسیاری از تمرین‌کنندگان شهروندان بازنشسته بودند که انقلاب فرهنگی را ازسر گذرانده بودند. حتی تمرین‌کنندگان جوان‌تر قتل‌عام 4 ژوئن 1989 میدان تیان‌آن‌من را دیده بودند، اما آنها به‌آرامی به میان این طوفان قدم گذاشتند، درحالی که به‌طور روشن با عواقب روبرو شدن با ح.ک.چ آشنا بودند. دقیقاً چه چیزی باعث شد آنها قدم پیش بگذارند؟

جواب این سؤال ساده است: پس از تزکیه فالون گونگ، این تمرین‌کنندگان در واقع، می‌خواستند افراد خوبی باشند و خود را براساس حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری اداره کنند. بسیاری از تمرین‌کنندگان فکر می‌کردند: «ما فقط سعی می‌کنیم افراد خوبی باشیم، این نباید سیاسی بودن به‌حساب آید، درست است؟» براساس این فکر پاک، تمرین‌کنندگان ترس خود از جنبش‌های سیاسی ح.ک.چ را کنار گذاشتند و برای دادخواهی به‌روشی باز و موقرانه به پکن رفتند. آنها تقاضا کردند دولت به آنها محیطی برای تزکیه براساس اصول حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری بدهد و وضعیت را از این بدتر نکند.

درظاهر تحت حاکمیتِ دیکتاتوری ح.ک.چ، این تقاضای منطقی‌ خواسته‌ای بیش‌ازحد زیاد بود.

به بحران‌های یکپارچه در چین امروز نگاه کنید. در چندین سال گذشته شاهد نزول سریع اخلاقیات بوده‌ایم، درحالی‌که تعداد بیشتر و بیشتری از مردم به پول باور آورده‌اند. این نتیجه مستقیم آزار و شکنجه فالون گونگ است. باور موضوعی بحث‌برانگیز شده است. درظاهر فعالیت‌ها در معابد آشکار و پذیرفته‌شده هستند، اما چنین فعالیت‌هایی در آن مکان‌ها از سرشت بنیادین فعالیت‌های مذهبی منحرف شده‌اند. خاتمه دادن به آزار و شکنجه فالون گونگ و اجازه دادن به مردم که آزادانه خوب باشند و این حق را داشته باشند که به حقیقت، نیک‌خواهی، بردباری باور داشته باشند، تنها راه گریز برای چین است.