خون و اشک‌های پشت برچسب "ساخت کشور چین" (قسمت ۱)‏

(Minghui.org) هنگامی‌که مردم آن محصولات مقرون به صرفه‌ی "ساخت چین" را می‌خرند، چه لباس باشد، کالاهای مصرفی یا وسایل زینتی جشن‌ها، احتمالاً نمی‌دانند که بسیاری از آن‌ها در زندان‌ها و اردوگاه‌های کار اجباری چین ساخته می‌شوند و پشت آن‌ محصولات، داستان‌های ناشناخته‌ای از خون و اشک وجود دارد.

۱. زندان شماره‌ی ۱ شهر شن‌یانگ، ژاکت‌های اسکی دخترانه و پسرانه‌ای را تولید می‌کند که به آلمان صادر می‌شوند

زندان شماره‌ی ۱ شن‌یانگ واقع در استان لیائونینگ، تمرین‌کنندگان فالون گونگ و زندانیان دیگر را مجبور به انجام کار فیزیکی سخت می‌کند تا برای زندان درآمد ایجاد کنند. زندان عمدتاً در کار تولید پوشاک است و اکثر محصولات برای صادرات هستند. حدود ۳۳ تمرین‌کننده‌ی مرد به‌طور جداگانه در تقریباً ۲۰ بخش زندان محبوس هستند. به‌منظور "تبدیل" تمرین‌کنندگان، نگهبان‌ها نه تنها آن‌ها را شکنجه می‌کنند، بلکه همچنین تمرین‌کنندگان را مجبور می‌کنند تا تولید پوشاک را به صورت سخت و فشرده انجام دهند. اگر یک تمرین‌کننده (در نتیجه‌ی آزار و شکنجه) برای رفتن به خط تولید بسیار ضعیف باشد، هنوز مجبور خواهد بود که وظایفی مثل برش را انجام دهد. در میان محصولات کار اجباری، ژاکت‌های اسکی دخترانه و پسرانه برای صادرات به آلمان و آدم‌‌برفی تزئینی کریسمس به چشم می‌خورند.

جعبه‌ی بسته‌بندی ژاکت‌های اسکی دخترانه که به آلمان صادر می‌شوند

نام برند و اطلاعات تولید ژاکت‌های اسکی دخترانه

اطلاعات تولید ژاکت‌های اسکی دخترانه

آدم‌برفی تزئینی کریسمس

واحد تولید زندان شماره‌ی ۱ شهر شن‌یانگ، شرکت پوشاک شن‌یانگ ژونگجی (سهامی خاص) نامیده می‌شود. نماینده‌ی قانونی پیشین شرکت، لیو گوشان است. لیو در سال ۲۰۱۲ به مقام جدیدش به‌عنوان کمیسر سیاسی زندان تغییر شغل داد، جایی که مسئولیت آزار و شکنجه‌ی تمرین‌کنندگان فالون گونگ را برعهده گرفت. نماینده‌ی قانونی جدید شرکت به نام خانوادگی دینگ می‌باشد.

مقامات در زندان شماره‌‌ی ۱ شهر شن‌یانگ، به منظور "تبدیل" تمرین‌کنندگان فالون گونگ، شکنجه‌ی خشونت‌باری را بر آن‌ها اعمال می‌کنند. رئیس زندان، وانگ بین، کمیسر سیاسی، لیو گوشان و معاون زندان چیو گوبین شخصاً این جرائم را نظارت می‌کنند تا از انجام آن‌ها مطمئن شوند.

تمرین‌کنندگان به شدت مورد ضرب و جرح قرار می‌گیرند، به صندلی آهنی بسته می‌شوند و برای روزها، از غذا، آب، خواب و استفاده از حمام محروم می‌شوند. مرتکبین این جرایم روی تمرین‌کنندگان آب می‌ریزند و با باتون‌های الکتریکی با قدرت ده‌ها هزار ولت به آن‌ها شوک وارد می‌کنند. اگر تمرین‌کننده‌ای بیهوش شود، نگهبان‌ها روی سرش آب سرد می‌ریزند تا او را بیدار کنند و سپس شکنجه را ادامه می‌دهند. در طول تابستان، دو یا سه دستگاه بخاری را در اطراف تمرین‌کنندگان قرار می‌دهند تا باعث شود که آن‌ها "بپزند". پس از شکنجه، تمرین‌کنندگان غالباً احساس گیجی می‌کنند و سراسر بدن‌شان سیاه وکبود می‌شود.

رئیس زندان، وانگ بین و کمیسر لیو گوشان معمولاً از نگهبان‌ها می‌پرسند، "چرا او هنوز تبدیل نشده است؟" و آنها را به افزایش شکنجه‌‌ی تمرین‌کنندگان ترغیب می‌کنند. آقای گو چان‌زان، یک تمرین‌کننده‌ی ۵۰ ساله، به حدی با باتون الکتریکی مورد شوک قرار گرفت که کل بدنش با بریدگی‌ها و خون‌مردگی‌ها پوشیده شده بود. در نتیجه‌ی سوختگی‌ها سه حفره روی مچ راستش ایجاد شده بود. پشت او نیز بواسطه‌ی گذاشتن کیسه‌‌های آب جوش در این ناحیه، با تاول‌های بزرگی پوشیده شده بود.

از جمله تمرین‌کنندگانی که شدیداً شکنجه شده‌اند لی شانگ‌سی، سان یونگ‌هنگ، یانگ روی‌هوآ، گنگ چان‌لونگ، ژو چانگ‌مینگ، ژانگ جین‌شنگ، ژانگ دی، گائو فنگ‌شان، هوآنگ گانگ، لی هونگ‌جان، زو جیلینگ، وِی ژی‌یی، منگ هوآ، چی هوآن‌یو، ژانگ گونگ‌هوآ و گو چان‌زان می‌باشند.

پس از سوء رفتار با تمرین‌کنندگان، آنها مجبورند که با جراحت‌های‌شان به کار تولید بپردازند.

ژاکت‌های اسکی دخترانه و پسرانه مارک کریویت که در بالا ذکر شد، در بخش چهارم زندان در سال ۲۰۱۱ تولید شدند؛ کار تولید شامل منابع‌یابی، برش، دوخت، تکمیل و بسته‌بندی می‌باشد. تمرین‌کننده، آقای سان یونگ‌هنگ، از هایچنگ، در بخش چهارم زندان محبوس بود. آقای سان در ارتش کار می‌کرد و سپس به شغلی غیرنظامی روی آورد. چون آقای سان، فالون گونگ را تمرین می‌کرد در زندان شماره‌ی ۱ شن‌یانگ در معرض سوءرفتاری‌های طولانی‌مدت قرار گرفت. او به اتاقی بدون دوربین نظارتی برده شد، به صندلی آهنی بسته شد و مورد ضرب و شتم قرار گرفت. نگهبان‌ها صورت و چشم‌هایش را با لامپ‌هایی با ولتاژ بالا سوزاندند و برای ساعت‌های بسیار به او اجازه ندادند که چشم‌هایش را ببندد. پس از اینکه مورد این سوءرفتارها قرار گرفت، آقای سان مجبور به انجام کارهای طاقت فرسا و شاق شد. او از ۶ صبح تا ۹ شب و گاهی اوقات حتی دیرتر کار می‌کرد. آقای سان گاهی اوقات ۱۵ ساعت بدون توقف کار می‌کرد، پارچه‌ها را آماده می‌کرد، آن‌ها را بطور منظم قرار می‌داد و با قیچی‌های الکتریکی دسته‌ای از پوشاک را می‌برید.

زندان شماره‌ی ۱ شن‌یانگ هنوز تمرین‌کنندگان فالون گونگ و زندانیان دیگر را مجبور می‌کند تا لباس‌هایی را تحت مارک‌های مختلف برای صادرات تولید کنند.

۲. زندان زنان استان لیائونینگ – یک کارخانه‌ی غیرقانونی

زندان زنان استان لیائونینگ، در تلاش برای وادار کردن تمرین‌کنندگان که از عقایدشان دست بکشند، تمرین‌کنندگان فالون گونگ را شکنجه می‌کند. بیش از ده تمرین‌کننده در این زندان تا حد مرگ شکنجه شده‌اند. این زندان همچنین تمرین‌کنندگان و زندانیان دیگر را مجبور می‌کند تا کارهای طاقت‌فرسا انجام دهند. تأسیسات یک کارگاه خیاطی، یک کارگاه تولید کاغذ و یک کارگاه تولید لوازم آرایشی (خط پر کردن) و غیره دارد؛ یک کارخانه‌ی غیرقانونی در مقیاسی بزرگ.

محصولات کار اجباری برده‌وار در زندان زنان لیائونینگ: لوازم آرایشی آگلایا (۲۰۱۱، توسط گروه چهارم در بخش دهم زندان)

بخش دهم زندان، نه تنها پوشاک بلکه محصولات آرایشی نیز تولید می‌کند. محصولات آرایشی در خط تولید ساخته می‌شوند: پرکردن، درپوش‌گذاری، کدگذاری، گذاشتن داخل جعبه، برچسب زدن، محکم کردن، بسته‌بندی و انبارداری همگی در آن‌جا انجام می‌شوند. تمامی این مراحل توسط گروه چهارم در بخش دهم زندان انجام می‌شوند. حدود ۶۰ نفر در گروه چهارم وجود دارند که شامل تمرین‌کنندگان فالون گونگ می‌شوند. نگهبان‌ها دستور می‌دهند که هر شخص باید روزانه دست‌کم ۱۰۰۰۰ بطری (یا ۴۰۰۰۰ - ۳۰۰۰۰ بطری کوچک) تولید کند. آن شصت نفر غذای‌شان را در کارگاه می‌خورند و بایستی خوردن را در عرض پنج دقیقه تمام کنند. استفاده از دستشویی محدود به دو یا سه بار در روز می‌باشد.

از سال ۲۰۰۹ تا ۲۰۱۱، تمرین‌کنندگان وانگ پی‌رونگ، وانگ شوشیان، لی یوهوآ و شائو چانگ‌هوآ مجبور بودند که محصولات آرایشی آگلایا را تولید کنند. دای جینگ، رئیس بخش دهم زندان و نگهبان‌های دیگر، زندانیان هو چیوشیا، وانگ مین و دیگران را تحریک می‌کردند تا تمرین‌کنندگان را کتک بزنند و به آن‌ها دشنام دهند.

خانم وانگ شوشیان غالباً در کارگاه مورد بی‌حرمتی قرار می‌گرفت. خانم لی یوهوآ در یک سلول کوچک به مدت ۱۵ روز حبس شد، زیرا در کارگاه با دیگران درباره‌ی فالون گونگ صحبت کرده بود. خانم هو یوچین اظهار داشت که تمرین کردن فالون گونگ یک جرم نیست و از انجام کار برده‌وار امتناع کرد. نگهبان‌ها زندانیان را وادار کردند که او را مورد ضرب و شتم قرار داده و به او دشنام بدهند، اجازه ندهند که در شب بخوابد و وقتی با او مواجه می‌شوند وی را نکوهش کنند. در زمستان ۲۰۱۰، نگهبانان خانم هو را به کارگاه آگلایا بردند و در یک اتاق کوچک بدون وسیله‌ی ‌گرمایی، کنار دستشویی کارگاه حبس کردند. خانم هو، هر روز از ساعت ۶:۴۰ صبح تا ۷ عصر در آن‌جا محبوس بود. برای کل زمستان تقریباً یخ‌زده بود و فشار خونش به بیش از ۲۰۰ میلی‌متر جیوه رسید. خانم هو پیش از این‌که بطور مشروط با ضمانت پزشکی آزاد شود، در شرف مرگ بود.

(ادامه دارد)

گزارش مرتبط:

"تبدیل" خشونت‌بار تمرین‌کنندگان در زندان شماره‌ی ۱ شهر شن‌یانگ [نسخه انگلیسی]
(http://en.minghui.org/html/articles/2012/7/29/134677.html)