(Minghui.org) جنایت برداشت اجباری اعضای بدن در چین که با مجوز دولت صورت می‌گیرد، دیگر از چشم جامعه بین‌المللی پنهان نیست. با این وجود بسیاری از تایوانی‌ها هنوز به این نقض وحشیانه حقوق بشر که در فاصله‌ای بسیار نزدیک به سواحل‌شان درحال وقوع است، آگاه نیستند. به‌منظور کمک به ازمیان برداشتن این شکاف اطلاعاتی، تمرین‌کنندگان فالون گونگ در ۲۷ سپتامبر ۲۰۱۴، در میدان دینگ‌هائوی تایپه، اقدام به بازآفرینی صحنه برداشت اعضای بدن کردند و در اعتراض به آزار و شکنجه فالون گونگ به جمع‌آوری امضا پرداختند.
آقای تسای شورن، سازمان‌دهنده این بازآفرینی، گفت: «بسیاری از تایوانی‌ها هرگز چیزی درباره تجارت غیرقانونی و برداشت اجباری اعضای بدن در چین نشنیده‌اند. بیماران تایوانی بدون اینکه از منبع اعضای بدن مطلع باشند، برای عمل‌های پیوند عضو به چین می‌روند.»
«هیچ‌کس نمی‌خواهد در این جنایت درگیر شود، اما امکان دارد که پزشک‌تان با کشتن شخص دیگری جان شما را نجات دهد. بنابراین می‌خواهیم به تایوانی‌ها بگوییم که در ارتباط با عمل‌های پیوند عضو، چه اعمالی در چین درحال وقوع است.»
بازآفرینی این صحنه، توجه بسیاری را به خود جلب کرد. بسیاری از مردم ایستادند، فیلم گرفتند، با تمرین‌کنندگان صحبت کردند و برای حمایت از مقاومت صلح‌آمیز تمرین‌کنندگان فالون گونگ، دادخواستی را امضا کردند.
تماشای بازآفرینی صحنه برداشت اعضای بدن
بسیاری از مردم دادخواستی را در محکوم کردن این آزار و شکنجه وحشیانه امضا کردند.
برخی از عابرین به تمرین‌کنندگان می‌گفتند که در‌خصوص برداشت اجباری اعضای بدن، اطلاعات کمی داشتند، اما بسیاری از جزئیات را نمی‌دانستند، در‌حالی‌که سایرین پس از آگاهی از چنین جنایت فجیعی، شوکه شده بودند.
آقای وانگ، ۹۲ ساله، از قبل درباره آزار و شکنجه فالون گونگ می‌دانست، اما فکر می‌کرد که از شدت آن کاسته شده است. آقای تسای به او گفت: «حزب کمونیست چین سعی دارد حقایق این آزار و شکنجه را پنهان کند و بقیه دنیا را فریب دهد.»
«برای مثال، در سال ۲۰۱۳ حزب کمونیست چین سیستم اردوگاه کار اجباری را منع کرد، اما تمرین‌کنندگانی که در اردوگاه‌های کار اجباری نگهداری می‌شدند، به مراکز شستشوی مغزی و زندان‌ها منتقل شدند. در‌واقع آزار و شکنجه بدتر هم شده است.»
آقای وانگ خواهان دریافت جزئیات بیشتری در این خصوص بود. او تمرین‌کنندگان را تشویق کرد که به این کار خوبشان ادامه دهند تا مردم بیشتری درباره آن بدانند.
آقای تسای گفت: «ما آنقدر به اطلاع‌رسانی در‌خصوص آزار و شکنجه ادامه می‌دهیم تا آن به پایان برسد.»
به‌نظر می‌رسید که جوان‌ها بیشتر از آزار و شکنجه مطلع هستند.
وقتی پنج دانشجو از کنار غرفه تمرین‌کنندگان عبور می‌کردند، یکی از آنها جزئیات زیادی در‌خصوص برداشت اجباری اعضای بدن زندانیان عقیدتی در چین را برای دوستانش شرح داد.
یکی از تمرین‌کنندگان که تعجب کرده بود، از او پرسید: «چطور شما درباره این جنایت، اینقدر می‌دانید؟»
«خبرهایش همه جا در اینترنت وجود دارد. اگر کلمات کلیدی "برداشت اعضای بدن" را تایپ کنم، به‌راحتی می‌توانم انواع اطلاعات را پیدا کنم.»
دانشجوی دیگری که به‌تازگی از کانادا به تایوان بازگشته بود، سخنان دوستش را تأیید کرد و گفت: «بله، من فعالیت‌های مشابه بسیاری را در کانادا دیده‌ام. به‌نظر می‌رسد که هر کسی در کانادا چیزی درباره برداشت اجباری اعضای بدن می‌داند. من همیشه برای ابراز حمایتم، این دادخواست را امضا می‌کنم.»
مادر جوانی دادخواست را امضا کرد و بعد با بیانی ساده و قابل فهم برای دختر ۱۰ ساله‌اش توضیح داد که منظور از این نمایش و بازآفرینی صحنه چیست. او به دخترش گفت: «می‌دانی، الان کاری بسیار مهم و پرمعنی انجام دادم، دادخواست را امضا کردم.» دخترش نیز خواست نام خود را پای دادخواست، امضا کند.
خانم دای و خانم لیو، دو آموزگار مدرسه، ایستادند و برای مدتی طولانی این صحنه را تماشا کردند. آنها عکس‌ها و فیلم‌های بسیاری گرفتند و سپس آنها را برای دوستانشان ارسال کردند.
خانم دای گفت: «شرط می‌بندم برخی از دوستانمان هرگز چیزی در این خصوص نشنیده‌اند. این مهم است که مردم بیشتری را در این خصوص آگاه کنیم. هرچه این اطلاعات را به‌طور وسیع‌تری پخش کنیم، این جنایات زودتر متوقف خواهند شد. من به آن امیدوارم.»
مجموعه برداشت اعضای بدن
