استفاده نظام‌مند زندان‌های تیانجین از دارو برای آزار و شکنجه فالون گونگ

(Minghui.org) حزب کمونیست چین (ح.ک.چ) آزار و شکنجه فالون گونگ، تمرینی معنوی بر اساس اصول حقیقت، نیک‌خواهی و بردباری، را در سال 1999 آغاز کرد. زندان‌ها یکی از مکان‌های اصلی برای مسئولین هستند تا در آنجا اغلب ازطریق شکنجه جسمی و روانی تلاش ‌کنند تمرین‌کنندگان را وادار به رها کردن باورشان کنند. اطلاعات بیشتر نشان می‌دهند که زندان‌های تیانجین به‌عنوان بخشی از سوءرفتار با تمرین‌کنندگان، به‌طور مرتب داروهایی به آنها می‌خورانند.

استفاده از دارو به‌عنوان ابزاری برای آزار و شکنجه

اعضای خانواده یک تمرین‌کننده فالون گونگ از فردی مطلع درباره سیستم زندان تیانجین شنید که خوراندن دارو به تمرین‌کنندگان فالون گونگ روشی است که به‌طور معمول در زندان‌های تیانجین استفاده می‌شود. بهانه شایع برای این کار این است که بدون دارو، «کنترل» تمرین‌کنندگان دشوار است.

این خانواده متوجه علائم اختلال فکری در عزیزشان، یک تمرین‌کننده فالون گونگ، شدند که از زندان تیانجین آزاد شده است.

یکی دیگر از تمرین‌کنندگان گزارش داد که وقتی در زندان زنان تیانجین محبوس بود، تقریباً به تمام تمرین‌کنندگان در آنجا دارو می‌خوراندند.

این زندان زنان ابتدا از شکنجه شدید جسمی روی تمرین‌کنندگان استفاده می‌کند، از جمله این شکنجه‌‌ها ضرب‌وشتم، آویزان کردن از دست‌بند، محرومیت از غذا و خواب، در معرض هوای یخبندان قرار دادن تمرین‌کنندگان، مجبور کردن آنها به ایستادن یا نشستن روی چارپایه برای دوره‌های زمانی طولانی و محرومیت از استفاده از توالت درکنار سایر سوءرفتارها است.

استفاده از چنین شکنجه‌هایی برای مدت‌های طولانی، سبب آسیب فراوان جسمی و روانی می‌شود. سپس نگهبانان زندان تظاهر می‌کنند که نگران تمرین‌کنندگان هستند. آنها فشار خون تمرین‌کنندگان را می‌گیرند و درخواست می‌کنند که برای فشار خون بالا به آنها دارو داده شود. اگر تمرین‌کنندگان حاضر به استفاده از دارو نشوند، نگهبانان به زندانیان دستور می‌دهند داروهای آسیب‌رساننده به سیستم عصبی را با آب یا غذای تمرین‌کنندگان مخلوط کنند. آنها داروهایی را نیز به تمرین‌کنندگان تزریق می‌کنند.

حتی تمرین‌کنندگانی که «تبدیل» شده‌ بودند (تحت فشار فالون گونگ را رها کرده بودند) مجبور بودند دارو مصرف کنند تا مطیع‌تر شوند.

زندان زنان تیانجین زندانیان را می‌گمارد تا برای تمرین‌کنندگان فالون گونگ غذا بیاورند؛ غذایی که تمرین‌کنندگان نمی‌دانند در آن چیست، اما بسیاری از تمرین‌کنندگان پس از خوردن آن غذاها حافظه و توان جسمی خود را ازدست داده‌اند و دچار اسهال شده‌اند.

با گذشت زمان، بسیاری از تمرین‌کنندگان دچار جنون یا اختلال شدید فکری و تعدادی دچار سردرد شده‌اند، بی‌اختیار می‌گریند، کور شده‌اند، حس پاهای خود را ازدست داده‌اند یا دچار فشار خون بالا یا بیماری قلبی شده‌اند. بعضی از آنها دچار گیجی و بی‌حالی و بی‌تفاوتی شده‌اند و برخی حافظه خود را از دست داده‌اند.

موارد خاص

خانم یائو شیلان به‌مدت هشت ماه در زندان زنان تیانجین در اعتصاب غذا به‌سر می‌برد. پس از هفتمین ماه، نگهبانان شروع کردند داروهایی را به او تزریق کردند. پس از 12 روز تزریق این داروهای نامعلوم، خانم یو دچار تب بالایی شد و هشیاری‌اش را از دست داد. پس از دو روز استفاده از کپسول اکسیژن، قادر به صحبت کردن نبود و اغلب از هوش می‌رفت.

نگهبانان در زندان‌ زنان تیانجین ماده نامعلومی را به چشمان و بینی خانم یانگ اسپری کردند. او قادر به نفس کشیدن نبود و ازهوش رفت. وقتی بیدار شد، نگهبانان لباس‌های مراسم خاکسپاری را برایش آماده کرده بودند. در 10 ژانویه 2013، آنها به پدر و مادر خانم یانگ اطلاع دادند که او دچار فروپاشی روانی شده است.

نگهبانان در زندان زنان تیانجین خانم ژانگ یولان را مجبور کردند مواد نامعلومی را مصرف کند که سبب حالت تهوع، بالا آوردن و اسهالش شد. دست و پاهایش ضعیف شدند و وضعیت بینایی‌اش رو به وخامت گذاشت.

وقتی خانم ژانگ از مصرف این مواد اجتناب کرد، نگهبانان داروها را با نوشیدنی و غذایش مخلوط کردند. یک بار او متوجه شد که یک زندانی ماده نامعلومی را در نوشیدنی‌اش می‌ریزد. آن زندانی به او گفت که به دستورات مسئولین زندان عمل می‌کند.

وضعیت سلامتی خانم ژانگ روزبه‌روز بدتر و به‌طور جدی بیمار و بدتر و بدتر شد. او در کنترل پاهای خود مشکل داشت و به‌تدریج بینایی خود را از دست داد. نمی‌توانست بخوابد و دچار بی‌اشتهایی و سرانجام کور شد و دیگر نتوانست راه برود.

خانم شو شوئلی به‌دلیل شکنجه در زندان زنان تیانجین، دچار بیماری قلبی شد. او را برای تزریقات به بیمارستان منتقل کردند. وقتی این ماده نامعلوم ازطریق تزریق وارد جریان خونش شد، احساس کرد که سرش درحال انفجار است و چشمانش از حدقه بیرون زدند. نگهبانان به‌طور مرتب مجبورش می‌کردند دارو مصرف کند. او جرأت نوشیدن آبی را نداشت که سایر زندانیان برایش می‌آوردند، زیرا به‌وضوح رسوبی در آن دیده می‌شد.

وقتی خانم شو از زندان آزاد شد، فقط 38 کیلو وزن داشت و باید کسی او را حمل می‌کرد. علائم فروپاشی شدید روانی در او ظاهر شده بود و احساس می‌کرد که دوربینی در سرش وجود دارد. جرأت نداشت به چیزی نگاه کند و احساس می‌کرد چیزی روی بدنش می‌خزد. او دائماً ناراحت و وحشت‌زده بود.

اداره دادگستری و اداره زندان پشت شکنجه روانی

نظارت بر زندان‌ها در این منطقه از وظایف اداره مدیریت زندان‌های تیانجین و اداره دادگستری تیانجین است.

اداره مدیریت زندان سندی تحت عنوان «اقدامات در راستای تشدید نظارت و اصلاح تمرین‌کنندگان فالون گونگ» را صادر و به تمام زندان‌های منطقه ارسال کرد. این نهاد هر سه ماه یک بار، کارکنانی را به زندان‌ها می‌فرستد تا وضعیت تمام تمرین‌کنندگان را بررسی کنند.

ادارۀ دادگستری و اداره مدیریت زندان‌ها هر شش ماه یک بار تمرین‌کنندگان را ارزیابی می‌کنند. آنها تیم‌های ویژه‌ای را ترتیب می‌دهند تا روی تمرین‌کنندگانی که حاضر به رها کردن باور خود نیستند، کار کنند.

این سیاست‌ها سبب شده‌اند که سیستم کلی زندان دست به اقداماتی جدی علیه تمرین‌کنندگان فالون گونگ بزند، از جملۀ این اقدامات شکنجه روانی از طریق خوراندن اجباری دارو به تمرین‌کنندگان است.